De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Illusie!

‘Och mooie vlinder! wiek niet weg,
Ik bloei alleenig in deez' heg

Alleenig.

Toe! blijf bij mij. Ik geur en bloos
Niet eenzaam meer, wierde ik uw roos,

Ik de uwe.’

‘M'n bloeme! schoon zooals geen een,
Ik mag niet. Ik moet 's avonds heen,

Des avonds

't Azuur in met de sterren gaan....
Des ochtends zegt u traan op traan,

Des ochtends

Als paarlen op u neergegleên
Hoe 'k altoos om uw afzijn ween....

Och altoos!’ -

Een knaap, zoo schoon als Englen zijn
Plukt straks de roos en juicht: ‘ze is mijn,

De mijne!’

Een hemel van het liefste blauw
Straalt haar te moet en plengt zijn dauw

In 't harte. -

Weer wiekt de mooie vlinder aan
Maar ziet z'n roos daar nergens staan,

Daar nergens.

Maar dorens grijnzen uit de heg
Hem tegen; al z'n vreugde is weg,

Zijn vreugde.

Leed kwetst zijn wieken, 't goud er-af;
Plicht plooit z'n wieken dicht ten graf:

Zijn wieken!

P.F.H. van Hooff.