De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 65]

[Nummer 9]

Het hol van de smokkelaars.
Een avontuur in Spanje.

Het was in het jaar 1815, dat ik een bezoek bracht aan mijn oudoom, die koopman in wijnen was en in het zuiden van Spanje woonde.

Reeds vroegtijdig had ik de school verlaten; of liever, men had mij er van afgenomen, ten gevolge van een gevaarlijke ziekte, die mijn gestel zóó had ondermijnd, dat de doctoren er op aandrongen, dat ik naar een zachtere luchtstreek zou gezonden worden - en wel op zijn minst voor eene maand of vier, vijf, voor ik mijn studiën hervatte. Er werd familieraad gehouden, om te beraadslagen over de meest geschikte plaats, waar men mij naar toe zou zenden. In die dagen bezocht men bijna geen andere landen dan Frankrijk en Italië, maar toen mijnheer George Hartopje naar huis had geschreven, dat hij zeer benieuwd was eens iets van zijnen achterneef te zien, besloot men, dat ik de lente en den zomer bij hem zou gaan doorbrengen.

Karel Goring en ik gingen scheep op een Spaanschen koopvaarder, die op de Theems lag; en na op een verschrikkelijke manier door elkander te zijn gehotst in de golf van Biscaye, kwamen wij te Cadix aan, waar mijn oom verbleef. Het was een ruime en schoone stad. De huizen waren bijna alle in Moorschen stijl opgetrokken - rondom tuinen, waarvan men uit den een in den ander komen kon en die beplant waren met citroen- en oranjeboomen. De meeste hadden middenin eene fontein; en wij brachten den dag gewoonlijk door met nietsdoen, liggende op eene tapijt onder het lommer der boomen en droomerig luisterend naar het eentonig geklikkak van het water in het bekken.

Maar ik vergat u nog te zeggen, wie Karel Goring, mijn makker, was.

Het was een oud-schoolkameraad van mij, een jongen van mijn leeftijd, die voor een jaar of wat als adelborst naar zee was gegaan. Zijn schip was juist buiten dienst gesteld en hij had nu verlof gekregen om eenigen tijd bij zijne vrienden te gaan doorbrengen. Mijn oom had goedgevonden, dat ik hem voor gezelschap meebracht op mijne Spaansche reis.

pinksterkoraal, naar de schilderij van o. piltz.

Welnu, zooals ik zeide, brachten wij daar den tijd recht pleizierig door, gedurende den heerlijken zomerdag liggend onder de oranjeboomen, en iederen avond uit naar bals en maskerades en concerten en alle soorten van vermakelijkheden, waaraan volstrekt geen gebrek was in de schoone stad Cadix. Wij

[p. 66]

hadden verschillende aangename kennismakingen, onder andere met kapitein De Castro, den bevelhebber van eene afdeeling troepen, die in een naburig dorp gestationneerd lag. Ik moest u nog vertellen, dat destijds de handel van Spanje bijna geheel in de handen van smokkelaars was. De belastingen, door het gouvernement geheven, waren zóó hoog, dat het betalen er van het handeldrijvende volk zou geruïneerd hebben. Er ging geen week voorbij, of men wist ons te vertellen van wanhopige ontmoetingen tusschen de soldaten en de smokkelaars, waarin aan beide zijden menschenlevens te betreuren waren.

De warme dagen kwamen aan, toen op zekeren dag mijnheer Hartopje ons meedeelde, dat hij voornemens was binnen eenige dagen naar zijn landgoed te vertrekken, dat hoogerop in het gebergte lag, in de nabijheid van de stad Medina Sidonia. Dat was altijd zoo zijne gewoonte geweest, het warme jaargetijde daar door te brengen; en het deed ons niet weinig genoegen te vernemen, dat wij hem mochten vergezellen. Onze vreugde nam nog toe, toen wij bemerkten, dat hij zijn uitnoodiging had uitgestrekt tot Jack Middleton, een jeugdig vaandrig, wiens regiment te Gibraltar lag en die juist bij eenen vriend van hem te Cadix gelogeerd was.

Jack zou eenige weken na ons komen, en daar hij een vroolijke kameraad was, een jaar of wat ouder dan wij, scheen alles ons een prettig bezoek aan het landgoed te voorspellen. Wat ons echter eenigszins ontstemde, was ooms waarschuwing, toch voorzichtig te zijn en ons niet op eenigen afstand te wagen, zonder het geleide van een zijner dienaren; want de streek was vol gevaarlijke lieden, die om een menschenleven nog minder gaven dan om een baaltje tabacco. De gedachte hieraan deed Goring en mij, die een paar vroolijke snuiters waren, meer plezier, dan men wel zou verwacht hebben, vooral toen wij hoorden, dat kapitein De Castro zijn kwartier voor eenigen tijd naar Medina Sidonia zou verleggen, dat, naar het scheen, het brandpunt van de werkzaamheden der smokkelaars was.

Nu, het kasteel viel ons bij onze aankomst niet tegen; en dit wil al heel wat zeggen, als men de vooroordeelen in aanmerking neemt, die wij er tegen hadden. Het was een oud, half vervallen kasteel, dat mijn oom van een ten gronde gericht edelman gekocht en reeds gedeeltelijk in zijn oorspronkelijken toestand had hersteld. Het lag midden in het meest woeste gedeelte van het gebergte. Ravijnen en rotsen, kastanje- en dennebosschen lagen rondom ons in de meest schilderachtige verscheidenheid dooreen, en het landvolk, dat zich in hutten om het kasteel ophield, was zoo vriendelijk en eenvoudig, dat het een heelen tijd duurde, vooraleer wij de voorwerpen onzer belangstelling hadden uitgeput. Maar het duurde niet lang, of Goring, die van een rusteloozer aard was dan ik, was niet meer in den omtrek te houden, en toen hij te weten was gekomen, dat er in de bergen overvloed van wild was, maakte hij kleine uitstapjes, vergezeld van een van ooms hovenieren, die een even hartstochtelijk jager was als hij zelf. Ongelukkig werd die man kort daarop aangegrepen door een hevige koorts, die zich van tijd tot tijd in die streken vertoont, en Karel kon niemand vinden om hem te vervangen. Hij mokte en mopperde over het gedwongen nietsdoen, dat het haast niet meer was om uit te houden, en toen ons gezelschap aangroeide met Jack Middleton, die evenzeer op avonturen belust was als hij, verdween het weinigje voorzichtigheid, dat hem was bijgebleven, geheel en al.

Middleton lachtte met ooms bezorgdheid, zeggende, dat hij van de gewoonten van het volk in die streken zoo goed op de hoogte was als ieder ander.

‘Oude Bartolo, dien zij hier Blauwbaard noemen, is een verschrikkelijke oude Turk, dat is waar,’ zeide hij, ‘en ik geloof ook wel, dat hij zonder heel veel complimenten iemand den hals zou afsnijden; maar als wij hem niet lastig vallen, zal hij het ons niet doen.’

Goring sloeg maar al te gemakkelijk geloof aan hem en hervatte nu zijne jachttochtjes in gezelschap van Middleton. Iederen avond als zij met buit beladen in het kasteel terugkwamen, dreven zij den spot met mijne werkeloosheid en noodelooze voorzorgen.

Op zekeren dag werden wij allen ten eten gevraagd bij De Castro en zijn mede-officieren op de hoeve, waarheen hij dien ochtend juist zijn hoofdkwartier had verlegd. Goring en Middleton zouden zorgen daar aanwezig te zijn, na afloop van een van hun eindelooze zwerftochten. Ik zou er mij regelrecht van het kasteel heen begeven; de tijd van samenkomst was bepaald op zeven uur.

Het zal omstreeks vijf uur geweest zijn, dat de beide jagers, vermoeid van een langen tocht, wat uitrustten, toen zij plotseling werden opgeschrikt door een hevigen kreet op korten afstand, gevolgd door zuchten en steunen als van eenen stervende. Zij wierpen hun weitasch op den grond en liepen in de richting van het geluid. Zij konden in het eerst niet ontdekken, waar dit vandaan kwam, maar ten laatste brachten de kreten hen op een voetpaadje, dat geen van hen ooit te voren gekend had, ofschoon zij meer dan eens daarlangs waren gekomen. Het was inderdaad zoo vernuftig verborgen door heesters en struikgewas, dat iemand wel jarenlang in de nabijheid had kunnen leven, zonder ook maar het bestaan er van vermoed te hebben. Karel en Middleton volgden het pad een honderd meter, toen zij eenen man zagen, die languit op den grond lag, terwijl een beladen muilezel er rustig bij stond, een paar pas naar voren. Met één oogopslag zagen zij, wat hier gebeurd was. Het pad liep op dat punt onder eene vooruitspringende rots, waarvan een groot stuk op den drijver was gevallen, toen hij er onder doorging. Zij namen den man op, die van pijn buiten kennis was; maar wisten niet, wat nu met hem aan te vangen. Het kasteel was, naar zij dachten, wel het dichtste bij, maar heen en terug zou op zijn minst een uur in beslag nemen en dan kwam alle hulp te laat.

Ten laatste sloeg Karel voor, hem op het muildier te leggen en naar het kasteel over te brengen, en ten einde raad, besloten zij dit dan te doen. Zij ontdeden het dier van de pakken tabak, waarmee het was beladen, behalve een, en slaagden met veel inspanning er in, den man daarop te leggen. Maar nu deed zich eene nieuwe moeilijkheid voor. De muilezel was koppig en wilde niet keeren, en de plaats was te nauw, dan dat zij geweld durfden gebruiken. Zij hadden echter nog geen twintig stappen gedaan, toen zij zich bevonden aan den ingang van een lage grot; ook deze was zoo geheel en al met struikgewas gemaskeerd, dat zij ze nimmer zouden ontdekt hebben, als de ezel er niet recht doorheen was gestapt.

Een weinig verderop liep de gewelfde gang uit in eene lage grot, die gedeeltelijk door de natuur gevormd, gedeeltelijk door menschenhanden scheen uitgehold. Het licht kwam er binnen door verschillende spleten in den rotswand en door een er van konden zij de heele laagvlakte zien, die zich tot zee uitstrekte, met de stad Medina Sidonia op den voorgrond. Het hol zelf was tamelijk ruim en kwam uit, zooals zij zien konden, in een ander hol, dat dieper in lag. Beide waren tot het gewelf gevuld met tonnen en balen van iedere afmeting; terwijl de ruw bewerkte tafel in het midden en een aantal stoelen, die hier en daar verspreid stonden, duidelijk aantoonden, dat het hol bewoond was. Zij behoefden er niet aan te twijfelen, of zij waren terecht gekomen in een der bergspelonken van de smokkelaars, zelfs indien de geweren en messen, langs den grond en over tafel verspreid, hun nog niet meer zekerheid hadden gegeven, dat het hol een verblijf was van lieden, tot alles in staat. Zij zagen ten volle het gevaarlijke van den toestand in; maar menschlievendheid verbood hun, den ongelukkige te verlaten, die zijn einde nabij scheen. Zij lichtten hem van het muildier af, dat onmiddellijk daarop in eene zijspelonk verdween, waar vermoedelijk een stal was, terwijl Goring en Middleton rondzagen, of er niet iemand was, die hun hulp kon verleenen. Het scheen echter, dat de plaats geheel en al verlaten was.

‘Ik zal eens in het andere hol gaan kijken,’ zei Karel tot zijnen makker. ‘Er zal al licht iemand ter bewaking achtergebleven zijn. Wij kunnen toch den armen kerel niet aan zijn lot overlaten, en dan, de smokkelaars zullen ons zeker geen kwaad doen, als zij weten, wat ons hier gebracht heeft.’

Hij ging weg door de ruw-steenen gang, terwijl Middleton, over den lijder heengebogen, den zakdoek losmaakte, die om zijne keel was gebonden en zijn hoofd oplichtte om hem het ademhalen gemakkelijker te maken. Terwijl hij hiermee bezig was, voelde hij zich plotseling van achteren aangegrepen, en opziende bemerkte hij, dat hij in de macht was van een langen, gespierden kerel, met dolk en pistolen gewapend en die de schilderachtige bergkleeding droeg, die Jack zoo dikwijls had bewonderd. In het eerste oogenblik dacht hij er aan met geweld de hand af te schudden, zoo zonder plichtplegingen op hem gelegd, maar één oogslag in het rond deed hem zijn voornemen opgeven. Zijn aanvaller was vergezeld van acht of tien stoere kerels, allen gewapend en gekleed, gelijk hij, en het was duidelijk, dat zij Middleton met argwaan en wantrouwen aanzagen. Als antwoord op de elkaar snel opvolgende vragen, wie hij was en wat hem daar bracht, vertelde hij zijn geschiedenis, zoo goed en zoo kwaad zijn onvolledige kennis van het Spaansch dit veroorloofde. Maar toen hij geëindigd had, schudde zijn aanvaller het hoofd met eene onheilspellende uitdrukking.

‘Dat is een vreemd verhaal,’ zei hij. ‘Perez was achtergelaten om op het hol te letten en zou het zeker niet hebben verlaten, als hij u niet had zien aankomen. Mocht hij, als hij bijkomt, uw verhaal niet bevestigen, dan....’

‘Dat zal hij wel nooit doen,’ zei een ander van de bende, die zich over de liggende figuur had neergebogen. ‘Hij is zoo goed dood als de arme Juan, zijn broer, die verleden jaar door de soldaten werd doodgeschoten. Dood als een pier, zeg ik u. En wie zegt ons, dat deze vreemdeling hem niet vermoord heeft?’

‘En dan nog,’ onderbrak hem een ander, ‘het doet er geen reaal aan af, of zijn vertelsel waar is of niet. Is het geen vaste regel bij ons, dat, wie onze schuilhoeken ontdekt, zonder genade zal worden doodgeschoten, of hij moest er in toestemmen, zich bij ons aan te sluiten? Wij kunnen dezen vreemdeling niet opnemen, zelfs al zou hij het willen; en daarom....’

Hij deed zijne woorden vergezeld gaan van een beteekenisvolle beweging met zijn karabijn, wat den armen Middleton het bloed in de aderen deed verstijven.

‘En dan daarbij,’ viel een vierde in, ‘de man is een spion. Dat staat vast. Nog geen twee dagen geleden zag ik hem in gezelschap van De Castro.’

Weet gij dat wel zeker, Pedro?’ vroeg de eerste spreker, wiens naam, naar het scheen, Carlos was.

‘Zoo zeker als iets,’ antwoordde de ander.

‘Pedro heeft gelijk,’ zei de man met de karabijn. ‘Ik heb hem meer dan eens in het soldaten kwartier gezien.’

‘Ha!’ zei Carlos, ‘als hij een spion is, dan geene genade.’

En hij trok een pistool uit den gordel en richtte het op Middleton's hoofd. Carlos was op het punt den trekker over te halen, toen een van de bende hem bij den arm greep.

‘Niet vuren,’ zei deze. ‘De soldaten hebben van morgen hun kwartier naar de hoeve van Lopez verlegd, daar in de verte. Gij weet, wat een echo er is tusschen deze bergen. Zij zullen het schot hooren en dat zal hen aansporen, om deze rotsen wat nauwkeuriger te onderzoeken, dan zij tot nog toe deden.’

‘De hoeve van Lopez, Antonio?’ riep Carlos uit. ‘Dat witte huis daar?’ En hij wees, terwijl hij sprak, naar een wit plekje onder de boomen. ‘Wel, dat is geen half uur van ons af.’

‘Juist,’ hernam de ander, ‘en daarom moet ge ook niet schieten. Ik zal het zaakje wel zonder gerucht opknappen.’

Hij raapte een eindje koord van den grond op, draaide het behendig om Middleton's hals, die te zeer verrast was om tegenstand te bieden.

[p. 67]

Een oogenblik nog, en hij ware ‘gegarroteerd,’ zooals men het daar noemt, wat in gewoon Vlaamsch wil zeggen ‘gewurgd,’ indien Carlos nu op zijn beurt niet tusschenbeide was gekomen. Hij was plaatsvervangend hoofd van de bende - hetgeen ik u nog vergeten heb te zeggen - en kon die inbreuk op zijn gezag niet goed dulden.

‘Wij deden beter met de komst van kapitein Bartolo af te wachten,’ zei hij. ‘Binnen twee uren uiterlijk zal hij hier zijn.’

‘En wie onzer zal er in dien tusschentijd voor zorgen, dat hij niet ontsnapt?’ bromde Antonio. ‘Wij hebben allen onze handen vol werk en geenen tijd om hem in het oog te houden.’

‘Daar zal ik voor zorgen,’ zei Carlos kortaf. ‘Pedro, breng mij de handboeien en den gordel. Zie zoo,’ zei hij, terwijl hij de eerste aan Middleton's polsen deed en den laatste, waaraan eene ketting was geklonken, om zijn middel bevestigde, ‘hij zal nu wel niet ontsnappen, zou ik denken, voor de kapitein terugkomt. Breng hem naar het andere hol, Pedro.’

Maar we moeten nu tot Goring terugkeeren. - Hij had zich verscholen tusschen de tonnen van het tweede hol. Toen hij, na tevergeefs om hulp te hebben uitgezien, terugkwam en zijn vriend in de macht der smokkelaars zag, was hij niet zoo dwaas een aanval te doen op die kerels, allen tot de tanden gewapend, maar kroop kort daarop naar het binnenste hol en verschool zich daar.

Het duurde niet lang, of Pedro kwam binnen met den armen Middleton achter zich. Hij bevestigde den ketting aan een ring, die aan een stevigen bout vastzat, en waaraan - mag ik zeggen - reeds menige ongelukkige gevangene was geklonken geweest, en keerde daarna terug om zich bij zijne kameraden te voegen. Er verliep een minuut of twee, toen Goring uit zijn schuilplaats kroop, om met zijn vriend te beraadslagen. Middleton vertelde hem dadelijk alles wat er gebeurd was. Zij behoefden niet te vreezen, dat men hen zou hooren, want de twee holen, waren door een lange gang gescheiden, waarin links en rechts goederen lagen opgestapeld, en de smokkelaars hadden het te druk om op hunnen gevangene te letten.

‘Het is met mij gedaan, Karel,’ zei Middleton. ‘Binnen een uur of anderhalf, op zijn hoogst twee uren, zal kapitein Bartolo terug zijn en het staat bij hen vast, me dan te vermoorden. Ik heb mijne vrienden in Cadix meer dan eens van hem hooren spreken en hij staat bekend als de meest bloeddorstige moordenaar in heel Spanje. Maar gij kunt wel ontkomen, als ge maar voorzichtig zijt. Gij hoeft maar te wachten tot het donker is om ongemerkt uit te gaan.’

‘En u hier laten om vermoord te worden, Jack?’ onderbrak Goring. ‘Neen, dat in geen geval. Liever honderdmaal zelf doodgeschoten. Ik heb een plannetje bedacht om te ontvluchten en het kwartier van De Castro nog tijdig genoeg te bereiken, om u te redden. Maar wij hebben geen minuut te verliezen.’

‘Ontvluchten! midden door die kerels heen? Gij moet krankzinnig zijn, Goring.’

‘Stil, zoo bedoel ik het niet. Ge ziet die trossen koord daar?’

‘Ja.’

‘Welnu, gij moet helpen, om mij daarmee langs den rotswand neer te laten.’

‘Maar, Karel,’ riep Middleton uit, ‘inderdaad gij moet stapelzot wezen. Ik kon mij gedacht vormen van de diepte, toen wij pas binnenkwamen. Het is op zijn minst tweehonderd voet.’

‘Meer, zou ik denken,’ hernam Goring koel.

‘En dat touw,’ vervolgde Middleton, met zijn oog metend, ‘is niet de halve lengte.’

‘'t Zal zoowat de halve lengte zijn,’ zeide de ander. ‘Ik heb eene ruwe berekening gemaakt van het aantal trossen en de lengte van ieder. Het is bij elkaar een goede dertig meters.’

‘En hoe in hemelsnaam, kunt ge verwachten u er langs neer te laten in een afgrond van tweemaal die lengte?’

‘Luister, Jack,’ zei Goring. ‘Ik kan niet heel duidelijk den afgrond zien, daar de rotswand op deze hoogte een weinig helt. Maar het is zeer goed mogelijk, dat er vooruitspringende rotsen zijn, waarop ik kan staan, of struiken, die hier en daar uitgroeien. In alle geval, ik moet het er op wagen, dat ik iets van dien aard vind. Gelukt dit, dan zal ik gaan staan op het laagste punt, dat ik kan bereiken. Gij moet dan uw eind touw laten vallen en ik zal het weer vastbinden aan iets, wat sterk genoeg is om het te houden. Indien ik op deze wijze den grond niet kan bereiken, zal ik trachten het overige van den weg, zoo goed en zoo kwaad als dit kan, af te klauteren. Toen wij in de West waren, heb ik plaatsen op- en afgeklommen, die haast even steil waren.’

‘Mijn beste Karel, gij moet deze wanhopige poging om mijnentwil niet doen. Het is zelfmoord.’

‘En toch moet het, Jack. Liever in eens sterven, dan u hier te zien vermoorden; en ik heb geen andere keus. Zeg mij nu, want wij hebben geen oogenblik meer te verliezen, welke is de hoeve van Lopez?’

Middleton duidde hem die uit en daar hij zag, dat zijn vriend vastbesloten was de poging te beproeven, greep hij, hoewel tegen zijn zin, het eene einde van het koord vast, dat hij hem in de hand gaf.

‘Maar wacht een oogenblik, Goring,’ riep hij uit. ‘Hoe kan ik weten, dat ik het einde los moet laten, dat ik vasthoud. Mijn ketting laat mij niet toe, dicht genoeg bij den rand te komen om u bij uw afdaling na te zien, zelfs als ik niet duizelig werd; en een schot zou de smokkelaars opmerkzaam maken.’

‘Ik heb er aan gedacht. Hier is uw horloge.’ Dit zeggende, trok hij het uit Middleton's zak. ‘Over een kwartier, van nu af te rekenen, laat dan het touw los.’

De twee vrienden drukten elkaar de hand, zonder een woord te zeggen. Middleton maakte het ééne einde stevig vast aan den ijzeren gordel om zijn middel; Goring wierp het andere over den rand van de rots, greep het bovengedeelte met beide handen en.... verdween uit het gezicht.

Gedurende eenige oogenblikken kon de eerste het zachte geluid hooren, als het touw schurend door de handen en voeten van zijn vriend gleed; maar dit hield spoedig op. Hij luisterde met een inspanning, waarvan alleen zij, die zich in dergelijken toestand bevonden, zich eene voorstelling kunnen maken - ieder oogenblik verwachtend, den doodskreet van den stoutmoedigen jongeling te zullen hooren of het neerploffen van zijn lichaam in den afgrond.

De minuten kropen zoo langzaam voort, dat hij zich meer dan eens verbeeldde, dat zijn horloge stil stond, en alleen het tikkend geluid overtuigde hem van het tegendeel. Eindelijk na wat hem een eeuw van inspanning toescheen, bereikte de minuutwijzer het door zijn vriend aangeduide punt.

Middleton maakte het touw van zijn gordel los en wierp het over de rots. Dat was het, wat zijn zenuwen het meest schokte; en toen hij eenige oogenblikken daarna een hevigen plof een eind in de diepte hoorde of meende te hooren, viel hij in zwijm door overspanning van geest en lichaam.

Ik moet u nu vertellen, welk aandeel ik in de zaak gehad heb.

Ik begaf mij overeenkomstig de afspraak tegen zeven uur op weg naar het verblijf van De Castro. Ik was een weinig over den tijd en trof den gastheer wel wat ontstemd, dat geen van zijn drie Engelsche gasten was aangekomen. Na een kwartiertje besloten wij, dat Goring en Middleton beiden of hun afspraak moesten vergeten hebben, of anders zoo met hart en ziel aan de jacht waren overgegeven, dat zij het niet van zich hadden kunnen verkrijgen, die af te breken. Wij zetten ons dus aan tafel, een gezelschap van zes of zeven officieren en twee burgers. Maar de maaltijd had nauwelijks een aanvang genomen, of de deur vloog open en.... Goring waggelde naar binnen. Het was vreeselijk, zooals hij er uitzag. Zijne kleeren hingen hem in flarden om het lijf en waren nat en vol modder.

Zijn gelaat was doodsbleek en met schrammen en wonden overdekt en de eene arm hing hem slap langs het lijf. Al de aanwezigen sprongen van hunne zetels op en luisterden met ademlooze spanning naar het verhaal, dat hij uitbracht. Uitgeput en doodzwak als hij was, vertelde hij zoo kort mogelijk het avontuur van dien namiddag en besloot met een ernstige bede tot De Castro, geen oogenblik te verliezen om hem naar het hol van de smokkelaars te volgen.

De Spanjaard was er de man niet naar, noodeloos uitstel te maken. Binnen tien minuten was een detachement uitgelezen troepen, vergezeld van de officieren, die de gasten van De Castro geweest waren, en aangevoerd door onzen gastheer zelf, op weg naar de bergen.

Karel Goring, die niet wilde dat de geneesheer zijne wonden onderzocht en alle verfrissching weigerde, behalve een groot glas wijn, trad als gids op, leunend op den arm van De Castro.

Hij leidde ons regelrecht naar den ingang van het geheime paadje. Hij moet wel, dunkt me, door een bovennatuurlijk gevoel geleid zijn; want hij weifelde geen oogenblik, ofschoon hij de plaats maar eens in zijn leven, en dan nog zeer vluchtig, gezien had. De soldaten kregen bevel zooveel mogelijk in gebogen houding voort te gaan en zich tusschen de struiken buiten gezicht te houden, totdat zij dicht bij het hol waren en dan in den stormpas vooruit te snellen, daar men op eene wanhopige verdediging was voorbereid. Maar tot onze groote verwondering stond er zelfs geen schildwacht aan den ingang en het eerste hol was geheel ledig. Goring, niet meer lettende op wonden of uitputting, liep, ondersteund door De Castro, de gang door naar het middelste hol. Zij waren geen seconde te vroeg; weer was het koord om Middleton's hals, nog één oogenblik en het ware met hem gedaan, als niet een kogel uit De Castro's pistool zijnen beul had neergeveld. De smokkelaars boden weinig weerstand. Zij waren onverhoeds en zonder hun wapenen overvallen en de aanvallers waren drie tegen één. Geboeid gingen zij naar de gevangenis, vanwaar zij weinige dagen daarna allen werden gezonden naar de galeien, - wel te verstaan zonder kapitein Bartolo, aan wiens leven de kogel van De Castro voor altijd een einde had gemaakt.

Om tot Goring's ontvluchting terug te keeren. - Hij had zich tachtig of negentig voet langs het touw in den afgrond neergelaten, waarvan de wand, naar hij bevond, zoo recht was als een muur. Toen kwam hij aan een afloopenden rand, die hem eene tijdelijke rustplaats bood, maar er was stomp noch spits, waar hij het touw weer aan kon vastmaken. Een goed eind omlaag - misschien wel tachtig voet - zag hij een anderen rand, gelijk aan dien, waarop hij nu stond, en daaronder een waterplas. De rots tusschen de twee randen liep ietwat schuins, met vooruitspringende spitsen en punten.

Het zou slechts voor een gems of scheepsjongen mogelijk geweest zijn, daarlangs naar beneden te klauteren. Schoon sterk van zenuwen, was ook hij een oogenblik besluiteloos, of hij de poging wel zou doen. Hij wist echter, dat dit de eenige kans was op het behoud van zich en zijnen vriend, en zonder zich nog den tijd te gunnen na te denken, begon hij de afdaling. Reeds meer dan drie vierden van den afstand had hij afgelegd, toen het touw, door Middleton boven losgelaten, met genoegzame kracht op hem neerkwam, om hem het zwakke steunsel te doen loslaten, dat hij had aan de hoeken van de rots, en hij viel zestien voet naar beneden, op den ondersten rand. Door den val brak zijn arm en nu geheel machteloos, rolde hij over den rand in den plas daaronder. De plons in het koude water bracht hem in zooverre bij, dat hij naar het droge kon krabbelen, maar toen hij dit bereikt had, viel hij onmiddellijk van uitputting in zwijm.

Een half uur daarna werd hij gevonden door een landman, die daar juist langs kwam en zoodra was hij niet tot zichzelf gekomen, of hij rende naar de hoeve, zooals gij gehoord hebt. Eenige dagen naderhand bezochten wij alle drie de plek, en ik zou niet weten, wie van ons drieën bij het gezicht er van het meest

[p. 68]

een pleisterplaats van den postwagen vóór honderd jaren, naar de schilderij van p.f. messerschmitt.

[p. 69]

plechtige zitting van het openbaar consistorie in de sala reale van het vaticaan,
naar de photographie van Federicis.

[p. 70]

ontroerd was. Dit weet ik, dat wij allen, als door een aandrang neerknielden en God dankten voor zijne wondervolle genade en bescherming. Dat deed ons allen goed, mij ten minste.

C.N.v.D.A.