De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Een wandeling van den H. Vader in de tuinen van het Vaticaan. -

Is de terugkeer der lente voor ons allen een opluchting na den neerdrukkenden somberen wintertijd, welk een verademing moeten de eerste mooie voorjaarsdagen niet geven aan den grijzen gevangene van het Vaticaan, die te midden van zijn veelomvattenden arbeid de verkwikking van de frissche buitenlucht zoo dringend behoeft.

Men stelle zich het leven van den heiligen grijsaard voor, zooals dat dag aan dag met eentonige regelmaat voortgaat binnen de muren van het ontzaglijke paleis. 's Morgens vroeg opgestaan, begeeft de Heilige Vader zich allereerst naar zijn bijzondere kapel, waar hij zijn meditatie houdt en de primen, tertsen en sexten van zijn brevier bidt. Dan draagt hij zijn heilige Mis op en woont vervolgens een Mis van dankzegging bij. Na het ontbijt trekt hij zich terug in zijn studeervertrek, waar zijn ontzettende correspondenties en zijn secretarissen hem wachten. Den geheelen dag volgen de audiënties elkander op, en na het avondgebed, als de H. Vader wordt verondersteld te gaan rusten, arbeidt hij vaak nog tot laat in den nacht.

Bij zulk een ingespannen leven is een uurtje verpoozing in de buitenlucht onmisbaar, en wanneer het weer gunstig is maakt de Paus dan ook in het middaguur geregeld een kleine wandeling in de tuinen van het Vaticaan.

De teekenaar van ons tafereel, de heer A. Bianchini heeft hem bespied op het oogenblik, dat hij, van zijn gevolg omgeven, naar buiten treedt door de kleine poort, waaraan hellebaardiers de wacht houden. Geleund op den arm van een zijner kapelanen, schrijdt de eerwaardige grijsaard, op een stokje steunende, langzaam voorwaarts, met zijn geestig, opgewekt gelaat genoeglijk rondschouwende. Daar nadert hem een prelaat, die om een oogenblikje gehoor verzocht heeft, dat de H. Vader hem in den tuin heeft toegestaan; want zelfs daar ontvangt hij nog bezoeken en doet alzoo nog zaken af; het uurtje van verpoozing moet nog nuttig besteed worden.

Moge de lieve lente den nog altijd jeugdigen grijsaard weer vernieuwde krachten schenken voor de vervulling van zijn reuzentaak.

In den kinderspeeltuin. -

Hier gaat het wat levendiger en vroolijker toe dan in de statige lusthoven van het Vaticaan. De kleine, dartele kleuters kennen geen zorg; zij hebben nog heel geen begrip van wat er in de wereld te doen is; hun wereld bepaalt zich tot hun eigen klein kringetje, en daarvan is de goede zuster op het oogenblik het middelpunt. Geen wonder, ze trakteert vandaag op peren, dat komt alle dag niet voor. Ieder maakt dat hij er bij komt; groot en klein wil van de uitdeeling profiteeren; allen steken begeerig de handjes uit naar de lekkere, sappige vruchten, zooals er alleen in den tuin van de zusters groeien.

't Is een levendig, bevallig groepje, die opgetogen kinderen, elkaar verdringende rondom de goede zuster, die, aan het woelige goedje gewoon, te midden van het rumoer haar kalmte niet verliest. Wie een peer verdienen wil, moet eerst behoorlijk zijn versje of gebedje opzeggen, of, als het nog maar een heel kleine dreumes is, minstens ‘met twee woorden sprekende’, er beleefd om vragen.

Zoo weet de goede en toch strenge zuster haar leerlingen spelende nog te laten leeren.