De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Onder de beuken. -

Het is nu zoo wat de tijd dat de beuken in bloei staan en wij hun breede twijgen behangen zien met de weelderige trossen der groengele katjes, elk bestaande uit een twintigtal zilverkleurige, fijnbehaarde bloempjes.

De beuk behoort tot de mooiste en meest verspreide van onze vaderlandsche loofboomen, en hetzij men hem in lentedos ziet prijken, hetzij in zijn goudgelen herfsttooi ziet pralen, altijd maakt hij in onze bosschen of parken een prachtig figuur. Dat dankt hij vooral aan zijn vorstelijk breede bladerkroon, die soms wel vijf en twintig, ja dertig meter hoog wordt, als de boom maar tijd van leven heeft, wat gewoonlijk nogal het geval is, daar beuken van honderd- of honderdtwintigjarigen leeftijd geen zeldzaamheid zijn, en er zelfs verschillende exemplaren van drie of vier eeuwen zijn aan te wijzen. Daarbij heeft hij niet, zooals wij, arme stervelingen, te klagen over de gebreken van den ouden dag, maar wordt bij het klimmen der jaren hoe langer hoe forscher en schooner. Zijn gladde stam moge al van bruinachtig groen zachtjes aan aschgrauw worden, hij vertoont geen zweem van rimpels, maar blijft tot in hoogen ouderdom glad.

Waarschijnlijk door de frissche pracht van zoo'n mooien ouden beuk aangetrokken, heeft de 74jarige Duitsche schilder Wilhelm Amberg - na Adolf Wenzel de nestor van de Berlijnsche kunstenaarswereld - een groep van die boomen op het doek gebracht en bewijst daardoor dat zijn talent met den machtigen beuk de altijd frissche en jeugdige levenskracht gemeen heeft.

Wat een werking zit er in het landschap, met wat een zekeren blik zijn de twee meisjesgestalten daar als behaaglijke afwisseling en rustpunt midden in geplaatst!

luik. - Gezicht op de kerk St. Jacques.

Het tafereel was een der aantrekkelijkste sieraden van de jongste groote kunsttentoonstelling van Berlijn en stelde er het werk van menigen jongen kunstbroeder in de schaduw.

De Moedermaagd in gebed. -

Ter gelegenheid der Meimaand bieden wij den vromen en kunstminnenden lezer weer een beeld der Moedermaagd aan van een der meesters der christelijke kunst, een Madonna in gebed van Sassoferrato, een der kostelijkste juweeltjes van de beroemde verzameling Italianen in de National Gallery te Londen.

De eigenlijke naam van den vermaarden schilder is Giovanni Battista Salvi, maar zooals het met meer zijner kunstbroeders uit dat tijdperk gaat, wordt hij naar zijn geboorteplaats, het dorpje Sassoferrato bij Urbino, gewoonlijk met dien naam aangeduid.

Ofschoon een der laatste van de roemvolle rij der Italiaansche meesters, onderscheidt hij zich door groote oorspronkelijkheid, wat echter niet belet dat hij zich toch aansloot bij de school der Carracchesci, dat is der volgelingen van Carracci, die zelf al op een afhellend pad waren en de minder zelfstandige kunstenaars daarop met zich meesleepten.

Er is in Salvi's werk veel van het afgeleefde en weekelijke, dat min of meer de Carracchesci kenmerkt Maar hij had toch deze verdienste, dat hij de dwaasheid inzag van tijdgenooten tot gidsen te nemen en hij zich, in tegenstelling met zijn kunstbroeders, bij voorkeur tot de groote meesters - Rafael en zelfs Perugino - wendde om voorbeelden en ingeving.

Dit was het behoud van zijn kunst en behoedde hem voor het ziekelijk sentimenteele, dat zoo menigmaal de schilderijen van zijn Florentijnschen tijdgenoot Carlo Dolci eigen is. Wat meer is, hij bereikte daardoor in zijn schilderijen een waardigheid, een oordeelkundige zelfbeperking, een zuiverheid van natuurlijken smaak, een eenvoud en ongemaaktheid, die hem gegronde aanspraken geven op een onsterfelijken naam. Zijn geliefkoosde onderwerpen zijn de Moedermaagd met het goddelijk Kind en de Moedermaagd in gebed.

Van beide bestaat een goed exemplaar in de bovengenoemde verzameling, en van het laatstgenoemde bieden wij in dit nummer een houtsnee, die treffend de zachtheid en eenvoud van het oorspronkelijke weergeeft te gelijk met dien schijn van oppervlakkige hardheid, die er ondanks de bekoorlijke teerheid van penseel niet in te loochenen valt.

Over het algemeen zijn Salvi's koppen krachtiger en kloeker dan zijn grooter composities; want hij heeft ook andere schilderijen gemaakt en wel van den meest uiteenloopenden omvang. Zoo is zijn schilderij van den Rozenkrans, die hij vervaardigde voor de kerk Santa Sabina, een van de kleinste in Rome, terwijl hij voor de kathedraal van Montefiascone een altaarstuk schilderde van kolossale afmetingen.

Wat daarvan zij, onze lezers zullen in dit nummer met belangstelling en bewondering zijn Moedermaagd in gebed beschouwen, die door haar lieftallige ingetogenheid wel geschikt is, in ons een rechte Meimaandstemming op te wekken.

Versiering voor de Meimaand. -

Het is de eerste dag der heerlijke Mariamaand. Nu moet het beeld der Moedermaagd prijken in den rijksten tooi van frissche voorjaarsbloemen, door den gouden gloed van het waslicht overstraald. De zusters zijn al van den vroegen morgen in de weer om uit kloostertuin en broeikas het mooiste voor den dag te brengen om er het Maria-altaar in de kapel mee te versieren. Het altaar gaat al schuil onder een kleurige en geurige bloemenpracht, waaruit de lelies haar blanke kelken hoog opheffen als fier op de reinheid, die ze tot zinnebeeld maakt der Onbevlekte; en nog komt een der zusters met nieuwen voorraad aandragen.

Haar gezellinnen zijn intusschen al bezig de kaarsen op te steken; want als straks de zusters in de kapel komen, moet het beeld der lieve Moedermaagd haar in vollen gloed en luister tegenstralen.