De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Terugkeer der Lente.

O, geef mij bloemen

En lentelucht,

Waar lange dagen

Mijn harte om zucht!

De witte winter

Bekoort mij niet;

'k Wil rozegeuren

En vooglenlied.

'k Wil ommedwalen

Door weide en woud

Bij morgenstralen

En avondgoud.

O, geef mij bloemen

En lentelucht,

Waar lange dagen

Mijn harte om zucht!

Hij was gekomen

De lentedag,

Dien 'k in mijn droomen

Reeds maanden zag.

Mij lokt zoo lieflijk

De blauwe lucht;

Nu fluks naar buiten,

Mijn kluize ontvlucht!....

Op 't groene paadje

Bij 't kreupelbosch

Ligt, zachtkens stervend,

Een vinkje in 't mos.

Met brekende oogen

Ziet het mij aan:

‘Al mijne droomen

Vergaan, vergaan!’

‘Ik heb naar lente

Als gij gesmacht

In sombre dagen

En barren nacht.’

‘Zij is gekomen:

'k Pikte aan een loot

Vol zoete bloesems....

En vind den dood.’

Schijnvreugd der aarde,

Lang lokt ge ons aan:

Gij naakt - één flikkring -

Vergaan, vergaan!

M. v. d. Heuvel.