De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 9]

[Nummer 2]

De Roode Haan.
Novelle door Pieter Danco.

II.

De kerk was uit. De hossende menigte der lieden, welke de Mis bijgewoond hadden, die van oudsher op een der kermisdagen voor 't welzijn der parochianen opgedragen wordt, kwam de kerk uit en spreidde zich links en rechts over het plein, dat vóór het Huis des Heeren lag.

't Was echt kermisweer, een echte kermisdag en vooral echt kermisvolk.

Links op de markt, langs de kerk stonden de kramen van allerlei aard opgetimmerd.

Vooraan de tent van den reus Samuel, die, moest men aan de afbeelding, welke naast den ingang hing, stipte nauwkeurigheid toekennen, vrijwel twee voet grooter was dan een officier te paard; als getuigen daarvan hingen aan een rek een paar laarzen, toebehoorende aan den reus, en die niet slecht op vioolkisten geleken; benevens een hoed en verdere kleedingstukken, in verhouding met de schoenen.

Daarneven stond de onvermijdelijke waarzegster, die beweerde een rechtstreeksche afstammelinge te zijn van de beruchte madame Lenormand, die eens Napoleon de toekomst voorspelde. Zij beloofde, naar luid van het opschrift boven haar tent, voor iedereen, jong of oud, man of vrouw, getrouwd of niet, heer of boer, arm en rijk, de geheimen der toekomst veil te hebben voor zes stuivers, en voor acht stuivers aan jongelieden hunne hartsgeliefden aan te wijzen.

Verder een wafelkraam, A l'instar de Paris, waar, boven den ingang, - o gruwel der zucht naar 't aanlokkelijke, schijnbaar in 't gebruiken van vreemde, onverstaanbare opschriften gelegen! - in groote roode letters, op gelen grond, te lezen stond: Entrée de l'instar.

Dan een kraam met allerlei snuisterijen en speelgoed, dat Eden der kleinen, die met vader of moeder naar de markt zijn gekomen en reikhalzend staan te kijken naar de houten poppen met vlassig haar en de Jan Klaassen's met roode rokken aan en klatergoud op hun kleeren.

Aan den overkant der markt bevond zich de photograaf, die een uitvindingspatent of ten minste iets dat daarop geleek, boven zijn uitstalling had geplaatst en die wellicht niets anders uitgevonden had, dan een nieuwe manier om den wandelaar met zijn plagende en immer aandringende verzoeken ‘om eventjes binnen te komen, voor vijf minuten, drie portretten voor één frank,’ lastig te vallen en welke - o snorkerij der snorkerijen! - in groote vergulde, in 't oog springende lijsten, lichtbeelden uitstalt, die zeer aanlokkend zijn, maar op heel wat meer kunst en vaardigheid dan de zijne gelijken.

En daarop volgde nog een heele reeks andere kramen en tenten, worstelaars met armen als boomstammen, gedrilde ratten, winkels met suikergoed en oliekoeken, een draaimolen, welks krassend orgel als een vlijm door 't oor van muziekliefhebbers zou snijden, maar als hemelmuziek klonk in 't oor der eenvoudige buitenlieden en hen aanspoorde om eens even een tochtje mee te maken in een schuitje of op een leeuw met opengespalkten muil, voor vijf centen maar, en met gegichel en gelach en dolle pret als begeleiding der valsche tonen van 't orgel.

gezicht op het vrijthof en de st.-servaaskerk te maastricht.

Ginder, achter de kerk, stond het paardenspel, lang reeds te voren door groote plakkaten in de herberg aangekondigd en met schier kinderlijk ongeduld door de dorpelingen ver wacht. Immers er stond vermeld, ‘dat de weledele heer Schuitenvoerder, directeur van den wereldberoemden circus, de eer had, het achtbaar publiek ter kennis te brengen, dat hij het genoegen zou hebben den inwoners van het dorp de heerlijkste en nieuwste nummers van zijn overgroot programma voor te stellen en inzonderheid zijne ganzen, gedresseerd in de hooge school, en veel andere merkwaardigheden te lang om te melden.’

't Volk stond nieuwsgierig naar den hansworst te kijken, die klappen om de ooren kreeg en van de verhevenheid viel, waarop hij stond; terwijl de hoogedelachtbare heer directeur, in eigen persoon, met een radheid van spraak, die duidelijk blijken gaf, dat de man wonderwel van den tongriem gesneden was, aan de aanhoorders te kennen gaf, dat het spel hedenavond een aanvang nemen zou, waarna de hansworst de honderd en zooveelste veeg om de ooren kreeg, omdat hij een glunder boerinnetje knipoogjes toestuurde.

De kermis had in 't algemeen veel bijval; de dorpelingen gingen van de eene kraam naar de andere, van de waarzegster naar den reus, van daar naar de gedrilde ratten, om eindelijk

[p. 10]

in den Instar aan te landen en zich eens goed te doen aan een lekkere warme wafel met een pint slecht vreemd bier.

Langzamerhand intusschen dreef een deel der menigte naar den anderen kant der kerk, waar vóór het gemeentehuis de jaarmarkt van paarden en vee gehouden werd. Tegen een omheining stonden de tentoongestelde dieren.

Nabij de paarden had Geert van Hove post gevat. Hij ook dong mee naar den prijs en het met welgevallen zijn hand glijden langs den hals en de manen van een zwarten ruin, terwijl hij met eenige andere boeren te praten stond.

Toen hij daar reeds sedert eenigen tijd was, zag hij een groep meisjes langs de omheining wandelen en ontwaarde ook dadelijk Maria Hassels, die in 't midden ging.

Zij was een sterkgebouwde boerendochter van zoo wat vijf en twintig jaar, met hoogblozende wangen en zwart kroezelig haar.

‘Goeden dag, 't gezelschap,’ zei Geert, toen de groep genaderd was, maar zijn blik ging slechts tot Maria.

‘Dag Geert,’ klonk het uit aller mond.

‘Een schoon beest, jongen,’ merkte een der meisjes op, terwijl een andere haar gezellin in 't oor fluisterde, dat ze 't wel bemerkt had, hoe Geert slechts oogen had voor Maria, waarop de vriendin vertrouwelijk weerfluisterde dat ze ook al lang iets tusschen die twee had opgemerkt. De eerste der beide vertrouwelingen maakte dadelijk van 't gezegde gebruik om Maria op den schouder te tikken, haar een knipoogje toe te sturen en heimelijk te vragen, doch niet stil genoeg om niet door Geert gehoord te worden:

‘Wanneer gaat het door?’

Maria kreeg een kleur als een pioen en wilde de vraag lachend afweren, toen de commissie tot het keuren naderde en daardoor een einde aan de scherts gemaakt werd.

De beide gezellinnen intusschen, die zooeven te zamen fluisterden, keken elkander lachend aan en de eene zei:

‘Hebt ge haar zien blozen? Ze zal ons niet in de luren leggen.’

‘Alle gekheid op een stokje,’ hernam de andere, ‘'t zou toch een schoon paar wezen.’

De voorzitter van den keurraad stond thans voor Geert's paard en scheen een diep onderzoek in te stellen.

De man fronste bedenkelijk den accent circonflexe, die zijn neus en oogen overschaduwde, alsof een hoogstgewichtige diplomatische taak zijn schouders drukte, stelde een nauwkeurig onderzoek in omtrent de hoedanigheden of gebreken van het tentoongestelde dier, zag zijn collega's veelbeteekenend over de glazen van zijn roestigen bril aan, schreef dan eenige aanteekeningen neer op een vel papier, dat hij met zich droeg, en ging over tot het in oogenschouw nemen der andere paarden.

Toen het onderzoek gedaan was kwamen de leden van den keurraad terug bij Geert; zijn ruin had den eersten prijs behaald; de man met den accent circonflexe wenschte Van Hove geluk, en hing een tros bonte linten aan beide kanten van den voorhoofdsriem rond den kop van 't paard.

Eén luid gejubel steeg op en elkeen wenschte Geert hartelijk geluk; ook Maria en haar gezellinnen voegden haar wenschen bij die der menigte.

Een slechts keek nijdig op. 't Was Hassels, die ook een paard had tentoongesteld, doch slechts een vierden prijs mocht behalen.

Met recht fier, ging Geert thans door het dorp met zijn paard, aan welks kop de twee bonte trossen als zegetropeeën hingen te bengelen.

Weldra sloeg hij den weg in, die huiswaarts leidde. Ook Maria, die ongeveer een half uur verder dan Geert van de dorpskom woonde, was op weg naar huis; dit wist Geert wellicht, want eens in 't veld, haalde hij haar spoedig in.

‘Geert, mag ik u nogmaals gelukwenschen?’

‘Zeker, Maria, en van uwentwege is die gelukwensch voor mij dierbaarder dan van wie ook.’

Maria zweeg.

‘Mag ik u vragen, Maria, of ge die woorden verstondt, die een uwer gezellinnen u dezen morgen toefluisterde?’

Een lichte blos kleurde nogmaals Maria's voorhoofd en wangen; dan zei ze:

‘Ja, Geert, ik heb ze begrepen.’

‘En,’ vroeg Geert thans, met een glinstering in de oogen, ‘waren ze u ook welkom of.... lieten ze u misschien onverschillig?’

Eerst zei de deerne niets; zij hield haar oogen ter neer geslagen, terwijl ze met haar vingers de tippen van haar voorschoot fronste.

‘Welnu, Maria,’ zei Geert, die was blijven staan, en Maria nogmaals diep in de oogen keek, ‘welk is uw antwoord?’

Dan klonk het zacht en stil, iets als een geheime fluistering, uit s meisjes mond:

‘Dat weet ge wel, Geert, dat hetgene waarop gezinspeeld werd mij... overgelukkig zou maken.’

‘O dank, Maria, dank.’

En hij greep haar hand, drukte die innig in de zijne en beide jongelieden schenen den koning te rijk.

Eén nochtans was er die in hun gevoelen niet zou gedeeld hebben, ware hij bij hen geweest. Hij was ook niet zoo heel ver van daar, immers ginder op den steenweg kwam hij ook met zijn paard aan en hij had bemerkt hoe Geert met zijn dochter naar huis ging en eindelijk hoe de jonge boer de hand van Maria had gevat.

Dat kon hij niet gedoogen. In arren moede zwoer hij, den boer die vermetelheid duur betaald te zetten. Zijn wrok, zoo lang geheim gehouden, had thans eene reden gevonden om zich uit te werken; hij zat bij Hassels dieper dan men wellicht denken zou, want, zich wreken over die vernedering, naar hij meende, zooeven op den prijskamp ontvangen, en over de vermetele daad van Geert, ja, dat zou hij, kost wat kost en al moest zijn wrok dan ook van langen adem zijn.

III.

‘En dit is mijn laatste woord, hoort ge, Maria? Ik wil daar niet van hooren.’

‘Maar, vader, hoe kunt ge zoo hard zijn?...’

‘Hard zijn?... hard zijn?... Ik beoog alleen uw geluk, wanneer ik dien verwaten boerenkinkel, die uw hoofd op hol jaagt met zijn domme vertelsels, uit ons huis jaag.’

De aangesprokene antwoordde niet meer, maar zat met haar handen voor het gelaat te weenen.

‘Ja, ween nu maar, ge zijt al even dom als uw lompe vrijer! 't Zal er toch niet aan helpen; tranen zijn geen redenen en daarbij, later zult ge mij bedanken, dat ik zóó handelde. Maar, let er vooral op, Maria, dat ge mij daar niet meer van spreekt. Mijn wil kent ge nu, en heeft Geert van Hove de stoutheid nog daarover te gewagen, dan zal ik hem dat gezanik wel afleeren! Begrepen?’

Hassels liet den rotting, dien hij in zijn hand hield, eens duchtig zwaaien, als wilde hij door dit gebaar duidelijk maken wat hij met dat ‘gezanik afleeren’ bedoelde. Daarna stapte hij brommend de deur uit, die hij nijdig achter zich dichttrok, en ging de hoeve uit in de richting van het veld.

Frans Hassels was geen mensch als een andere; goede hoedanigheden bezat hij niet, de plaats daarvan was ingenomen door allerhande kwade driften, waarvan tusschen alle de afgunst en de hoovaardij uitstaken. Boven alle andere schepsels meende hij verheven te zijn en zag uit de hoogte neer op al wat hem omringde.

Of Hassels dan zoo erg knap was?.. Neen, dat niet; maar is het aan sommige kleingeestige menschen, wier geestvermogens niet goed in evenwicht hangen, niet eigen zich in te beelden, dat zij een veel hoogere waarde bezitten dan het wezenlijk is?

Slechts één gevoelen kende hij, slechts één snaar was er, die trillen kon in het ontstemde speeltuig van zijn karakter, de hoogmoed. Maar domme hoogmoed, zonder reden van bestaan. En daaruit bloeide de andere groote drift, de afgunst. De welvaart van anderen zag hij met leede oogen, en zoo was het dat de welstand op het Valkenhof zijn hart van nijd deed blaken.

Vader Van Hove had nooit land gekocht en was slechts eigenaar van de hoeve. Dit wist Hassels, en in zijn hoovaardij wilde hij Geert beletten eigen grond te verwerven; immers dan zou hij, Hassels, de rijke boer, door Van Hove geëvenaard worden

Andere hoovaardigen zouden er trotsch op geweest zijn, hunne dochter uit te huwelijken aan een rijken boer als Geert van Hove, maar zelfs dat gevoel, hoe weinig verheven, was nog te goed om de stem der afgunst in Hassels tot zwijgen te brengen.

‘Die verwaten domkop!’ morde hij toornig tusschen de lippen, terwijl hij door het veld liep; ‘maar ik zal hem dat wel afleeren en aan die domme meid van thuis ook. Ja, dat zal ik!’

En hij liet er een verwensching op volgen als om dit gezegde te staven.

Toen hij 's avonds naar huis kwam, werd er geen woord tusschen hem en zijn dochter gerept.

Het arme kind scheen diep getroffen door de harde woorden van haar vader. Zij beminde Geert met al den gloed eener oude vriendschap uit den kinderleeftijd, langzaam, maar vast tot liefde in haar hart gegroeid en geworteld.

Maria was in den volsten zin de vrouw, die moeder Van Hove haren zoon toewenschte, zij was het wakker boerenkind, dat de hand uit de mouw kon steken zooals het behoorde.

Maar wat gaf Hassels daarom?.... Liefde?.... daar spotte hij mee! Dergelijk gevoel kende hij niet! Er huisde geen liefde achter zijn borstrok.

Of Hassels dan geen hart had?.... Neen, dat had hij niet! Zijn dochter trouwen?.... Ja, dat had hij zich wel eens voorgesteld, maar dan moest het met een voornaam heerschap zijn, anders niet. Geld?.... dat had hij ook, en hij hoefde dus de goudjes van 't Valkenhof niet te gaan afbedelen. En hij grinnikte, de trotsche Hassels, toen hij 's avonds bij den haard gezeten, zich het gezicht voorstelde van dien verwaten boerenkinkel, wanneer hij hem een pak slagen in plaats van zijn dochter geven zou!

‘Ja! dan zou hij lachen!....

Geert wist van dit alles niets. Wel vermoedde hij dat Hassels hem nu juist niet zoo heel genegen was, maar daar hij diens hoovaardij kende, stelde hij zich voor, dat de boer wellicht gelukkig zou zijn, het Valkenhof aan zijn eenig kind te zien overgaan.

Hij kon niet vermoeden dat het bij Maria's vader niet alleen te doen was om geld; dat er een ander venijn aan diens ziel knaagde, dat, al kon Hassels vele andere hoedanigheden bezitten, ook voor hem de waarheid gold: ‘één gebrek doemt alle andere mogelijke hoedanigheden ten onmacht.’

Daags nadat Hassels zoo hard tegen Maria was uitgevallen, trok Geert zijn stoute schoenen aan, omhelsde zijn moeder en sloeg den binnenweg in, die langs het veld naar de hofstee van Hassels leidde.

't Was een heerlijke zomerochtend, die aan Geert zooveel dergelijke morgens te binnen bracht, toen hij nog jong was en ter school ging. Dan ook moest hij langs dien weg, door 't geurige dennenbosch bezoomd. Dan moest hij ook voorbij Hassels' hoeve, waar kleine Maria, zijn speelkameraadje, woonde en hem steeds afwachtte om samen naar de school te gaan.

Nu ook ging de weg langs de hoeve, maar deze was ook het doel, het einde daarvan; nu moest hij er niet meer voorbij, maar er in treden, om zijn geliefde Maria te vragen, of zij niet voor altijd met hem den weg van 't leven zou willen bewandelen, hand in hand, gelijk ze vroeger langs den weg door veld en heide wandelden, elkander helpend, elkander steunend, elkander beminnend.

Toen, wanneer hij jong was, werd hij wel eens door vader Hassels beknord, maar toen was hij nog een kind; nu tot man opgegroeid en rijk geworden, hoefde hij immers niets meer te vreezen; Hassels zou ook niet ongevoelig zijn voor zijn vraag, immers zij berustte op degelijken grond.

En Geert was overgelukkig, nu hij tot zijn bruid ging, niet meer, gelijk voor dezen, ter sluiks, maar openhartig, met de onbewimpelde en rechtstreeksche vraag op de lippen:

‘Maria, wilt gij de mijne worden?’

Met die blijde gedachte in zijn geest, kwam hij weldra aan Hassels' hoeve. Geen mensch vertoonde zich op het voorplein, noch aan het huis of de schuren; Geert ging, na links en rechts te hebben gekeken, op de huisdeur toe en trad binnen.

Maria zat alleen bij de tafel met haar naai-

[p. 11]

werk op den schoot; zij scheen echter den binnenkomende niet te hebben bemerkt; droomend tuurde zij voor zich heen en liet beide handen op haar werk rusten; hare oogen droegen sporen van tranen, zij waren roodgeweend.

Eerst toen Geert haar naam uitgesproken had, ontwaakte zij plotseling uit hare gepeinzen en verschrikte toen zij gewaar werd, wie daar was.

‘Goeden morgen, Maria,’ sprak Geert blijmoedig, ‘is vader thuis?’

Maria kon bijna geen woord uiten, zoozeer was zij door dit onverwachte bezoek uit het veld geslagen. Geert bespeurde aanstonds dat er bij zijne beminde iets haperde, en toen hij haar roode oogen en bleek aangezicht opmerkte, vroeg hij:

‘Hoe, Maria, wat scheelt u? Ge ziet er lijdend uit; hebt gij geweend?’

‘Ja, Geert, en veel!’ antwoordde hem thans het meisje.

Zij zweeg een oogenblik, keek angstig rond en zei daarop snel:

‘Maar ik bid u, ga heen, vader kon terugkomen.’

‘Welnu, des te beter, lieve, ik kom juist om hem te spreken; ik zal hem hier afwachten. Maar, kom, zeg me even waarom gij geweend hebt?’

‘Och, Geert, nu niet, nu niet!... vader mag u hier niet ontmoeten... 'k zal 't u later wel zeggen... nu kan ik niet... 't zal toch altoos nog tijd genoeg zijn om ook uw hart te breken....’

‘Maria,’ liet Geert er verbaasd op volgen, ‘wat is dat nu? Waarvan spreekt ge? Vader zou mij hier niet mogen ontmoeten; ik ben immers geen kwaaddoener; zeg, wat heb ik misdaan?’

‘Niets, och, niets Geert!... maar...’

‘En dan die wreede woorden: “'t zal toch altoos nog tijd zijn om ook uw hart te breken!” Moet ik vreezen, Maria, het ergste vreezen, de vernietiging van de hoop, die me herwaarts voerde?’

Maria keek angstig het venster uit, dan ging ze voort:

‘Och, Geert, arme Geert!... wij zijn diep ongelukkig!... ik zal u alles laten weten, alles,’ - en zij zuchtte - ‘maar ik smeek u, ga toch van hier, want vader zal komen, en...’

‘En?... neen, Maria, nu juist ga ik niet; vrees niets voor mij. Niets valt mij pijnlijker dan de onzekerheid, door uwe woorden verwekt; ik wil blijven, vooral nu, ik wil uw vader heden spreken...’

‘Maar hij zal u het huis uitjagen, Geert; hij zal u mishandelen, want...’

‘Welnu?...’

‘.... Want hij haat u!’

‘Mij haten?... mij mishandelen?... mij het huis uit jagen?...’

Geert's gelaatstrekken trokken zich samen, zijne blikken schenen door de ziel van Maria te willen dringen, om te weten wat de oorzaak was van die vreemde en wreede woorden. Maar, eensklaps als vastberaden riep hij uit:

‘Neen, Maria, dat zal hij niet!’

‘Hij heeft er eenen eed op gedaan, Geert!’

‘Eenen eed...’

Dat viel Geert hard.

Nog eenige oogenblikken te voren was alles zoo blij in hem; er had als een zegelied in zijn hart gejuicht. Nu was alles eensklaps somber geworden, er trilde geen enkele snaar meer aan de harp der hemelsche melodie, die zooeven nog zoo heerlijk zong van liefde en hoop! Zij was gebroken!

Maar toch was de moed Geert bijgebleven. De slechts half uitgedrukte gedachten van Maria, hoe onduidelijk ook, hadden hem toch de geheele waarheid voor den geest gebracht, en even snel had hij begrepen, dat elke stap, dien hij thans achterwaarts deed, nooit meer zou te herstellen zijn. Dáárom wilde hij blijven; om de hinderpalen met moed en wilskracht uit den weg te ruimen en verder te komen; want hij wist waarheen hij wilde, en wat hij eens gewild had, dat moest uitgevoerd worden.

Er kon nu alles gebeuren, maar heengaan deed hij niet.

En hij bleef.

Maria scheen voortdurend zeer angstig, maar Geert trachtte haar moed in te spreken.

‘Kom,’ zei hij zachtjes, zich bij haar neerzettende, ‘laat die zwarte gedachten varen, de menschen zeggen, onder een kwaden invloed, soms dingen, die hun later berouwen, en vader zal ook wel tot bezinning komen.’

‘God gave 't.’

‘Ja, kind; God zal 't hem ingeven. Alles is immers niet verloren. Laat ons kalm afwachten wat gebeuren zal, laat ons hopen; is de hoop reeds niet de helft van de vervulling onzer wenschen?’

‘O, dat ge waarheid spraakt.’

‘Kom, droog uwe tranen; bewaar uwe smart voor grootere onheilen, een woord is slechts een woord, en alleen daden kunnen niet herroepen worden; daarom troost u en wees opgebeurd. Zijt ge niet gerust, nu ik bij u ben?’

‘Ja, dat ben ik.’

‘Geef mij uw hand, Maria, zóó; voelt ge niet als onze handen ineengestrengeld zijn, hoe sterk ons gemoed wordt en hoe diep we gevoelen dat we beiden elkander kunnen steunen en leiden?’

‘Ik voel het, Geert.’

‘En zegt u niet eene stem daarbinnen in uw hart, dat uw Geert waarheid spreekt, wanneer hij de hoop in u weer verwekt?’

‘Uwe woorden zijn balsem, Geert, die mijn leed verzachten.’

En die woorden van troost, hoe weinig ook, welke Geert tot haar richtte, brachten haar tot kalme berusting. Maria vertelde aan Geert alles wat tusschen haar en haren vader gebeurd was, hoe deze sinds eenigen tijd bemerkt had wat er gaande was, hoe hij haar heur 'liefde voor Geert had doen bekennen en hoe wreed hij haar dan die liefde als iets slechts verweten had, en gedreigd Geert uit zijn huis te jagen, indien hij er ooit in kwam.

Geert was zonderling te moede; hij voelde hoe zijn hart samenkromp van smart bij het naderen van een vermoedelijk ongeluk voor beiden, en tevens werd hij tot zijn grooten schrik gewaar, hoe zijn bloed aan 't koken ging bij den schandelijken hoon, hem door Hassels aangedaan. Maar hij moest kalm blijven, uit liefde voor Maria, in wier gemoed zijn woorden nu weer kalmte hadden gebracht; en ook, als hij niet bedaard bleef, zou dan alles niet voorgoed verloren zijn? Misschien was er nog wezenlijk hoop; misschien kon hij het hart van dien hoogmoedige nog vermurwen, misschien, indien hij smeekte en zich vernederde, kon hij toch nog de zege behalen. O, voor zijn aangebeden Maria zou hij alles doen, alles!....

Toen ging de deur open en Hassels trad de kamer binnen. 't Was wonder: toen hij bemerkte wie daar bij zijne dochter zat, werd hij niet eensklaps razend van woede, zooals te vermoeden was. Neen, een oogenblik bleef hij in de deur staan kijken, sloot deze achter zich en aanschouwde Geert en Maria met een venijnigen spotlach, waar iets van 't genoegen van een wild beest in ligt, dat eene wisse prooi onder zijn bereik heeft.

‘Ha! ha!’ grinnikte hij. ‘Als de kat van honk is, dansen de muizen! Zoo, zoo, lieve jonker van 't Valkenhof, wanneer de vader den rug gekeerd heeft, of 't veld in is, komt gij zijne dochter vrijen!... of zeg dat ik lieg!’ liet hij er eensklaps ruw op volgen.

‘Vader!’ ... stamelde Maria.

‘Zwijg,...’ gebood Hassels.

‘Vader Hassels!...’ wilde Geert beginnen, maar de boer onderbrak hem.

‘Ik ben uw vader niet, schijnheilige...’

‘Hassels,’ verbeterde Geert.

‘Ik verbied u mijn naam te noemen, lompe boerenkinkel!’

‘Dat ben ik niet,’ wedervoer Geert kalm.

‘Een lafaard zijt ge, dat zeg ik!’

't Kwam op, de woede begon in Hassels te werken; maar ook Geert gevoelde hoe zijn aderen zwollen, hoe zijne slapen sloegen, hoe zijn hart joeg; maar dat mocht niet, dacht hij, dat mocht niet; hij bleef kalm.

Maria, meer dood dan levend, zat met haar hoofd gebogen en trachtte een stil gebed te prevelen.

(Wordt vervolgd.)