De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

De dochter van het goudgraverskamp.

I.

Van alle goudzoekerskampen, die aan de oevers der American-River te vinden waren, was geen een zoo schilderachtig als dat van Los Angeles, en in Los Angeles was geen harder werker en geen trouwer kameraad te vinden dan Frank Morgan. Daarentegen zou men tevergeefs heel Californië doorgereisd hebben, zonder een hartstochtelijker speler en bij gelegenheid een grooter drinker te vinden. Hoc dit ook zij, ondanks zijn gebreken, of misschien ook wel om zijn gebreken bewonderden hem zijn makkers, en zijn wil was wet.

[p. 358]

Brewer, de eigenaar van de eenige herberg daar ter plaatse, wachtte zich wel hem crediet te weigeren, en daar deed hij goed aan, want Morgan betaalde altijd heel vrijgevig, al was het ook ongeregeld. Palmer en Dexter, de beide andere kopstukken van het kamp, voegden zich gewoonlijk naar zijn inzichten of waagden het althans niet hem legen te spreken. Zoo heerschte volkomen overeenstemming in Los Angeles, tot een onverwachte gebeurtenis het kamp in rep en roer bracht.

Op een Zondag kwam een kleine, magere, ziekelijk uitziende man, in een lange, afgedragen zwarte jas gekleed, naar Los Angeles. Hij kwam uit het in de nabijheid gelegen kamp van Mormon Hill en droeg aan een stok een klein bundeltje, dat zijn ganschen eigendom bevatte.

Vreesachtig bleef hij aan Brewer's deur staan, verzocht hem een beschuit en een glas water, at en dronk als een man, die lang heeft gevast, betaalde zijn rekening en vroeg, of hij niet in Los Angeles werk zou kunnen vinden.

Brewer keek hem aan en haalde de schouders op, en riep toen Frank Morgan, Palmer, Dexter en vijf ot zes anderen er bij. Toen dezen de vraag van den vreemdeling hadden vernomen, waren zij daar ten hoogste over verwonderd. Zij namen enkel sterke, gespierde mannen aan, en geen zwakke zooals hij. Maar men kon toch in allen geval naar hem luisteren; Zondags werd er niet gewerkt, en met zijn geschiedenis kon men den tijd wat verkorten.

Hij heette Burton. Te New - York geboren, had hij vroegtijdig zijn ouders verloren, was landmeter, beambte en onderwijzer geweest en in betrekkelijken welstand getrouwd. Daarna had de ellende hem weer aangegrepen, zooals de kat de muis, die zij een oogenblik op adem heeft laten komen. Om zijn vrouw, die eveneens zwak en ziekelijk was, en zijn dochtertje te onderhouden, had hij van alles geprobeerd. Zijn vrouw was van ellende gestorven; de last des levens was voor haar krachten te zwaar. In zijn wanhoop was hij naar San Francisco gegaan, waar zijn zwagerin bereid werd gevonden, het kind bij zich te houden, tot hij het wederom bij zich kon nemen.

Sedert acht maanden dwaalde hij door California, verdiende hier en daar een paar piasters en had goeden moed, maar weinig krachten. Hij kwam van Mormon Hill, waar voor hem geen plaatsje te vinden was. Men had hem afgewezen, zonder zelfs naar hem te willen luisteren.

Hier?..... misschien!.... niet?.... Hij zag wel, dat men hem ook hier niet zou aannemen.... Nu, dan zou hij ergens anders gaan zoeken. Waar, dat wist hij niet...

Zou men hem ten minste toestaan, den nacht in het kamp door te brengen? Hij zou niemand tot last strekken. Hij bezat nog eenige piasters, om zijn eten en nachtverblijf te betalen....

En zijn magere hand haalde uit zijn dunne portefeuille het weinige te voorschijn, dat hij nog bezat, waarbij hij voor zijn voeten een kleine photographie liet vallen, die hij haastig weer opraapte.

‘Dat is zeker uw portret?’ vroeg Frank Morgan.

‘Neen, dat van mijn kleine Maud.’

‘Laat zien!’

Hij reikte hem het portret over met de aarzeling van een gierigaard, die zich van zijn schat scheidt. Het portret stelde een blond, bleek meisje voor; met dikke haren en een nadenkend gezichtje, dat door twee groote diepe en droomerige oogen verhelderd werd.

Zonder iets te zeggen reikte de een het aan den ander over. Hun ruwe en beenige handen vatten voorzichtig dat kinderportretje aan, en hun oogen, die zich beurtelings op de trekken van het kleine meisje en die van den vader vestigden, vonden hier dezelfde uitdrukking van treurigheid en geduldige berusting.

‘Nu, wij zijn toch geen wolven!’ zei Morgan ten slotte tot zijn kameraden, ‘en ik zie niet in, waarom wij Burton niet zouden toestaan, hier den nacht door te brengen. Gij zijt niet rijk, kameraad,’ vervolgde hij, de weinige piasters beschouwend, die de vreemdeling op zijn hand had uitgespreid, ‘en graag bied ik u, als niemand daar iets tegen heeft, gastvrijheid onder mijn tent aan.’

Een dot, maar toestemmend gemompel volgde op Morgan's voorstel, en zelfs William Palmer voegde er na eenige aarzeling bij:

‘Los Angeles is geen wespennest zooals Mormon Hill, en er moet niet gezegd kunnen worden, dat men hier een ongelukkiger, werkman een onderkomen, voedsel en een betrekking geweigerd heeft!.... Bremer, een rondje!.... Ik betaal!’

De gouddelvers wisselden met elkaar blikken van verrassing en bewondering. Naar de gebruiken van het kamp stond een rondje op de gezondheid van een vreemdeling gelijk met een aanstelling; van dit oogenblik af werd hij burger van Los Angeles en had recht, aan het goudgraven in den placer deel te nemen. Morgan stond op en zei, Palmer de hand reikend:

‘Palmer heeft gelijk. Wij zijn het allen met hem eens. Burton, gij hoort bij ons. Morgen zal men u een claim aanwijzen, en het zou al heel ongelukkig moeten gaan, als gij er niet een paar ons uithaalde voor de kleine Maud, die de Hemel moge zegenen!.... En nu, kameraden, op de gezondheid van onzen nieuwen makker en van Maud Burton.’

Deze toost werd met luid hoera! begroet, en alle goudgravers herhaalden staande: ‘Maud Burton!’

Burton keek hen verrast en bewogen aan, als een man, die door een onverhoopt geluk van zijn stuk gebracht wordt. Twee tranen vloeiden over zijn gerimpelde wangen. Hij bedankte ze geroerd, en stak zijn paar piasters en de photographie weer in zijn zakken, niet zonder nogmaals met vochtige oogen de trekken van zijn kind beschouwd te hebben.

II.

Het kamp van Los Angeles hoefde geen spijt te hebben over zijn grootmoedige daad. Binnen korten tijd was Burton populair, voor zoover een eenvoudige, schuchtere en bescheiden man dat kan worden. Hij stond vroeg op en ging laat naar bed, werkte onverpoosd en vergoedde zijn gebrek aan krachten en zijn onervarenheid door zijn taaie volharding.

Toen Dexter op zekeren dag zijn been brak, paste Burton hem op, bracht de nachten bij hem door en wijdde hem ook zijn vrije uren overdag; toen Morgan ten gevolge van een groote drinkpartij de koorts kreeg, verpleegde Burton hem als een kind en verstoutte zich. met zijn aarzelende en schuchtere stem hem eenige wenken te geven, om hem van de brandewijnflesch af te brengen. Men liet hem praten, doch van hetgeen hij zei, bleef toch altijd iets hangen, en toen Morgan zijn gezondheid had teruggekregen, beterde hij zich.

‘Burton,’ voegde hij er bij, ‘laat ons Mauds portret zien.’

Sedert de acht maanden, dat Burton, onder hen leefde, ging er geen week voorbij, dat men hem niet onder het een of ander voorwendsel verzocht, hun Mauds portret te laten zien. Zijn makkers werden niet moede, de fijne en teere trekken van het kleine meisje te beschouwen. De groote, zachte en treurige oogen, die het gezicht van het kind verhelderden, spraken tot deze ruwe en ongekunstelde naturen een taal, die zij begrepen, een beroep van de zwakheid op de kracht.

De dagen gingen stil en eentonig voorbij, toen er een onverwachte gebeurtenis voorviel. Burton kreeg uit New-York een brief met rouwrand. Zijn zwagerin was gestorven, en zijn zwager deelde hem mee, dat hij van plan was, naar Australië te verhuizen. Een familie, die zich naar San Francisco begaf, had op zich genomen, voor Maud te zorgen en ze bij hem te brengen. Maud reisde aan boord der Oceania en zou veertien dagen na zijn brief aankomen. Hij verontschuldigde zich, dat hij zoo moest handelen, maar de tijd drong.

Des avonds deelde Burton met een onthutst gezicht deze tijding aan zijn acht vrienden mee. Schuchter vertelde hij hun, dat hij zich den volgenden morgen op weg moest begeven naar San Francisco; daar zou hij zijn Maud in ontvangst gaan nemen. Misschien zou hij in de groote stad een betrekking als klerk of iets dergelijks kunnen vinden. Hij had maar weinig noodig om te leven, en Maud ook, want beiden hadden slechts een kleinen eetlust en weinig behoeften. God zou hen wel helpen.

Zij luisterden naar hem en keken hem ontsteld aan, alsof een ongeluk over het kamp was neergedaald.

Morgan was de eerste, die het stilzwijgen verbrak.

‘Ik weet niet, wat gij er van denkt, jongens, maar mijne meening is, dat Burton er verkeerd aan doet, ons te verlaten. Vooreerst geloof ik niet, dat het kamp zal terugnemen wat het hem vrijwillig gegeven heeft. Declaim is van Burton, hij heeft ze bewerkt, en als hij ze met alle geweld verlaten wil, koop ik ze hem af en geef er hem vijftig onsen goud voor.’

‘Goed gesproken, Morgan,’ zei Dexter.

‘En dan,’ vervolgde Morgan, die goed op dreef was, ‘waar zal hij het beter hebben dan hier? In San Francisco?... Maar dat is een bandietenhol, waar men op klaarlichten dag overhoop wordt gestoken, de verzamelplaats van het uitvaagsel der heele wereld... En daar zou gij een kind willen laten leven .. dat nooit!’

‘Morgan heeft goed gesproken,’ zei Dexter, dat is geen plaats voor Maud. Burton moet de kleine meid maar hier brengen, en de duivel mag me halen, als we niet voor haar zullen zorgen...’

‘Maud... hier?’ vroeg Burton.

‘Nu, waarom niet?’ zei Morgan. ‘Ze zal hier, waar wij haar kennen en van haar houden, beter grootgebracht worden dan ergens elders. Hoort, jongens, ik heb een gedacht: laten wij Maud een claim geven en nemen we de verplichting op ons, daarin ieder twee uren per week voor haar te werken; de opbrengst is voor het kind, dat op die manier een schoonen spaarpot zal krijgen. A Vat zijn twee uur per week voor ieder van ons? Niets! Los Angeles neemt de kleine meid aan. Zij is de dochter van Burton, maar ze zal ook de onze worden... Maar,’ vervolgde hij, het gemompel van goedkeuring en instemming onderbrekend, ‘we moeten het drinken en vloeken laten. Als Los Angeles wat doet, moet het dat ook goed doen. Nemen wij Maud als ons kind aan!’

Een luid gejuich ging op: de goudgravers stemden geestdriftig met hem in. Burton, die diep geroerd was, wist niet wat hij zou antwoorden, toen Morgan vervolgde:

‘De zaak is afgehandeld; laten wij er verder niet meer over spreken.’

Den volgenden dag reisde Burton naar San-Francisco, en veertien dagen later deelde een brief van hem zijn op handen zijnde komst mee. Hij noemde dag en uur; een muildier zou in Sacramento voor Maud gezadeld staan, daar het boven haar krachten ging, den weg te voet af te leggen.

Om drie uren in den namiddag deden zij hun intocht in het kamp. Maud zat op den muilezel, welks belletjes lustig tingelden.

Zij was bekoorlijk met heur in den wind fladderende haren en haar door de scherpe lucht rood gekleurde wangen.

Haar groote, zachte oogen rustten schuchter op de van genoegen stralende gestalten, die haar welkom heetten. Te San Francisco en onderweg had haar vader haar veel van zijn kameraden verteld; zij vroeg hem uit en hij gaf haar van elk hunner een beschrijving, waarnaar zij oplettend luisterde:

‘Vader, dat is Morgan!’ riep zij uit en strekte haar armen uit naar den door de zon verbranden reus, die langzaam naderbij kwam.

Het was inderdaad Morgan, wiens gezicht van voldoening schitterde, toen hij zijn naam hoorde noemen.

‘Zij heeft mij herkend, waarachtig, zij heeft mij herkend!’ zei hij, ze zacht in zijn ruwe armen nemend.

En twintigmaal herhaalde hij dien avond:

‘Zij heeft mij herkend!’

Het was groot feest in het kamp. Men geleidde Burton en Maud, die Morgan bij de hand had genomen, in groote praal naar haar hut, en welk een hut! Zij was vergroot en met nieuwe balken gedekt, en in de bescheiden kamer van het meisje stonden een bed, een tafel en een stoel, die precies bij haar grootte pasten.

Toen het avondn aal gebruikt was, nam men afscheid. Burton en Maud sliepen al lang, toen

[p. 359]

men nog onder de hooge boomen in de gesprekken der goudgravers den naam van hun pleegkind hoorde terugkeeren. Het was inderdaad hun aller kind. Van alle claims werd geen enkele beter bewerkt dan die van Maud. Ieder beschouwde het als een eereplicht, daarin dapper te graven, en als men Zaterdags de potten ging bezichtigen, om de gouddeeltjes te ziften, vroegen allen naar de opbrengst van Mauds claim en waren blij, als die het gemiddelde te boven ging. Zij was de lieveling van het kamp; die ruwe, maar goede mannen, wier stemmen zacht werden, als ze tegen haar spraken, hielden van haar, maakten voor haar speelgoed en vertelden haar wonderlijke geschiedenissen van reizen door eindelooze prairieën, met tallooze bloemen bezaaid. Vooral Morgan vertelde haar wonderlijke dingen en wijdde haar in de geheimen van het woud in, voor welks bekoorlijkheid Mand een open oog had.

Zij leefde op in deze warme, lichte atmosfeer, zoo geheel verschillend van die, waarin zij tot dusver geleefd had; een levendiger bloed kleurde de bleeke wangen van het zwakke stadskind.

Burton was er innig verheugd over, dat Maud zich zoo voorspoedig ontwikkelde.

Hij was niet in staat, haar overal heen te vergezellen; zijn krachten namen at. Hij voelde het, maar zei niets. Altijd vlijtig, wist hij uit zijn claim genoeg te halen, om in hun bescheiden behoeften te voorzien. Hij wist, dat hij het niet lang meer zou maken, maar zoo lang het ging wilde hij zich en zijn dochter onderhouden, zonder aan den schat van het kind te raken.

Op zekeren dag kon hij niet meer opstaan. Maud verliet hem geen oogenblik. Toen het avond was geworden, kreeg hij bezoek van Morgan en Palmer. Hij ontving hen met een weemoedig lachje en luisterde zwijgend naar hun verzekeringen, dat hij den volgenden morgen wel weer op zijn post zou zijn. ‘Ik geloof het niet,’ zei hij treurig. Daarna stuurde hij het kind met Palmer naar buiten en vervolgde:

‘Het loopt op een einde. Luister naar mij, Morgan. Ik heb uitgediend en zal binnenkort bij mijn arme vrouw zijn. Ik heb enkel haar... Maud... en u lief gehad... U vertrouw ik het kind toe... Zij heeft voor u een heel bijzondere voorliefde... Zult gij over haar waken?’

‘Ik zweer het u!’

‘Als ik dood ben, kan Maud niet hier blijven. Gij begrijpt me wel?.... Gij moet ze op een pensionaat doen.... God, hoeveel zorg laad ik op uwen hals.... maar ik verlaat mij op u.... Arme Maud, wat zal er van haar worden?’

‘Vrees niets; indien het met u ten einde loopt, oude vriend, sterf dan in vrede.... en de hemel moge mij straffen, als ik het kind aan haar lot overlaat....’

Bij deze woorden wischte Morgan met den rug van zijn hand een traan weg, die over zijn wang vloeide....

III.

Meer dan twaalf jaar zijn sedert den dood van Burton voorbijgegaan.

Eenige weken na deze gebeurtenis had Morgan Maud naar San Francisco gebracht, en hier had een vriend, die naar de oostelijke staten op reis moest, op zich genomen, een goede kostschool voor het meisje te zoeken. Hij vond die te Ormes-Hall in den staat New-Jersey.

Daar groeide het kind tot een jong meisje op, en het jonge meisje hield wat het kind beloofd had.

In het begin viel de overgang haar zwaar, maar reeds na korten tijd had zij zich bij haar kameraadjes bemind weten te maken; haar warm, grootmoedig hart vergold de genegenheid, die men haar betoonde. Haar treurigheid, haar rouwkleeren, haar eenzaamheid, haar zwaarmoedige en treurige blik wonnen haar aller hart. In deze gezonde lucht voelde zij zich als herboren: op haar leeftijd bestaat geen altijddurende smart.

Hoe jong ook, zelfs toen zij nog maar een kind was, Maud had altijd een hoog begrip gehad van de plichten van dankbaarheid. Het ongeluk maakt vroeg rijp. Zij herinnerde zich, wat zij bij haar tante had uitgestaan, wie zij tot last was geweest, en haar blijdschap, toen naar vader ze weer bij zich had genomen. Hij was arm, maar men hield van hem en achtte hem te Los-Angeles, hoe arm hij ook was, want hij was goed. Zij waren ook goed, de brave goudgravers, in wier midden zij geleefd had. Als zij nu, goed gekleed, goed gevoed en goed verzorgd, in dit mooie, groote huis woonde, had zij dat hun te danken. Evenals zij had ook zij daarginds haar claim, die zij voor haar bewerkten. Zij besteedden hun tijd en krachten om de arme wees te helpen, wier oogen zich met tranen vulden, als zij aan deze wakkere mannen dacht.

En zij dacht dikwijls aan hen, maar sprak er slechts zelden over. Haar kameraadjes hadden eens, toen zij op hen zinspeelde, over de goudgravers gelachen, alsof het plompe menschen waren, die niets beter konden dan drinken en vloeken... Verontwaardigd had zij geprotesteerd: Neen, het waren menschen met een edel hart, die medelijden met haar hadden gehad, goede vrienden, vooral Morgan!

Maar nu had Maud het besluit genomen, voortaan over hen te zwijgen. Waartoe diende het, strijd te voeren tegen vooroordeelen? Haar vriendinnen begrepen haar toch niet. En dan, zij was ook te klein, haar ontbraken de woorden, om haar denkbeelden uit te drukken. Zij oefende zich thans ijverig in het schrijven, en de eerste brief, dien zij schreef, was aan Morgan gericht. Hoe trotsch hij en hoe ingenomen het kamp daarmee was, is te begrijpen. Een brief van Maud, en zonder spelfouten, - dat dachten zij ten minste. God weet, hoe hard na de ontvangst van dezen brief in Maud's claim gewerkt werd. De overvloedige regenval in den winter spoelde de goudbevattende aarde van het hooggebergte in de wateren der American-River, en elke week werd de opbrengst grooter. Zij werd zoo groot, dat Morgan na langdurige beraadslagingen zijn makkers overhaalde, een grooten slag te slaan en voor rekening van het kind een aandeel in ds kwartsmijnen van Virginia-City te koopen. Hetzelfde deed hij ook voor eigen rekening.

Kort te voren door een gelukkigen goudgraver ontdekt, beloofden deze mijnen een aanzienlijk grootere opbrengst dan die der placers, daar zij niet, evenals deze, van den winterregen athankelijk waren. Morgan verliet Los-Angeles, om zich te Virginia-City te vestigen. Langzamerhand verstrooide zich het heele kamp, de avontuurlijke aard der goudgravers trok hen dieper de Sierra in, doch Los Angeles stond in een zoo uitstekenden roep, dat men Maud's claim voor een hoogen prijs kon verkoopen.

Voorzien van een volmacht zijner vrienden, bleef Morgan van nu af aan alleen met de behartiging van de belangen der wees belast. Zij waren in goede handen. Vermetel voor zich zelf, maar voorzichtig voor haar, was hij op het nieuwe terrein te Virginia-City met groote bekwaamheid werkzaam, waarbij zijn practisch verstand en zijn veeljarige ondervinding hem uitstekend te stade kwamen. Binnen weinige jaren was hij een der grootste kapitalisten van Virginia-City en wist de goudmijnen op bewonderenswaardige wijze te exploiteeren. Een stoute speculatie maakte hem tot een der machtigste millionnairs van Californië.

Boven alle verwachting rijk geworden door deze speculatie, waarin ook zijn pleegkind haar aandeel had, nam Morgan het besluit, Virginia-City te verlaten en zich naar de oostelijke staten te begeven, waarheen hij getrokken werd door den wensch, Maud weer te zien en eindelijk een welverdiende rust te gaan genieten.

De levenservaring, het op touw zetten en besturen van uitgebreide zaken, de omgang met hooggeplaatste personen, die door opvoeding en manieren ver boven zijn makkers te Los-Angeles stonden, hadden den ruwen goudgraver van vroeger onwillekeurig, maar wezenlijk veranderd. Zijn gezichteinder had zich verruimd, zijn geest zich voor nieuwe denkbeelden geopend. Niets verried in zijn optreden of in zijn spreken den avontuurlijken pionier, den goudgraver der placers. Het bewustzijn van zijn waarde, de helderheid zijner meeningen en de grootmoedigheid van zijn hart vulden de leemten van zijn eerste opvoeding aan.

Zijn levendige wensch, de eenige zorg van zijn verder leven was Maud weer te zien, Maud wie hij door zijn onverpoosd werken en schranderheid een groot vermogen had verworven, en wie hij in een bijgeloovige opvatting zijn eigen geluk toeschreef.

Had hij niet om dat kind den brandewijn en het spel laten varen? Had hij niet meer nog voor haar dan voor zich zelf te Los-Angeles gewerkt? Zou hij wel het kamp en Virginia-City verlaten hebben en achtereenvolgens goudgraver, ingenieur, kapitalist geworden zijn; zou hij dag aan dag zijn en Mauds vermogen hebben vermeerderd, als zij daar niet geweest was? Wat zou hij geworden zijn zonder haar? En nu schreef men hem, dat zijn pupil schoon en groot was en hij trotsch op haar kon zijn.

(Slot volgt.)