De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Bij de Platen.

Morgengebed. -

Een bevallig en treffend groepje, die drie kinderen, verdiept in hun morgengebed, aan het open venster, waardoor, met het eerste lentewindje, ook het klokgelui der hoofdkerk komt binnengestroomd. Met welgevallen slaat de moeder haar biddende lievelingen gade en vouwt zelf onwillekeurig de handen onder den invloed van hun vrome ingetogenheid.

Hoe kinderlijk onschuldig vouwt het oudste meisje de handjes op de knie van haar broertje! De knaap bidt stellig voor, terwijl zijn kleinste zusje leerzaam het oor leent om de nog onbegrepen woorden van het gebed op te vangen en in haar geheugen te prenten.

't Is hier geen schamele hut als op het tafereel in No. 42, waar wij het oude moedertje met haar dochter en kleinkind om het dagelijksch brood zagen bidden. Hier is overvloed, weelde zelfs. Het ontbijt, dat de kinderen wacht, is even rijk als uitgezocht. Maar de vrome moeder heeft hun geleerd dat al die goede gaven van God komen, die ze hun ook weer kan ontnemen, als zij zich zijn gunsten niet waardig toonen. En in die gevoelens opgevoed, zullen de kleinen, eenmaal groot geworden, zich niet op hun rijkdom laten voorstaan, maar begrijpen dat die hun enkel van God is toevertrouwd om er een nuttig gebruik van te maken en aan de minder bevoorrechten mild van hun overvloed mee te deelen.

Een vlucht in den revolutietijd. -

Reeds sinds maanden had de booze geest der revolutie zijn van bloed druipende geesels over Frankrijk gezwaaid. Ontzetting had het sidderende land aangegrepen, toen het zag, hoe die duivel den kop opstak en niet alleen in Parijs, maar ook in de provinciën het gepeupel tot waanzinnigen moordlust prikkelde, hoe hij moorden en gruwelen voor het rijk der vrijheid deed gelden.

Nu brandden de kasteelen in Auvergne en in de stille bergdalen van Dauphiné, en de Loire voerde hoopen van lijken in haar wentelende golven mee.

‘Onze menschen zijn trouw!’ had de burggraaf van L. honderdmaal tot zijn jonge echtgenoote gezegd. En hij had misschien het recht dat te zeggen; want zijn oud voorvaderlijk slot lag eenzaam in een der Juradalen tusschen vredige boerendorpen; en hij wist dat zijn vader en zijn grootvader goede landheeren voor hun onderhoorigen geweest waren. Toen echter de berichten van de opvlammende revolutie, die tot het afgelegen verblijf doordrongen, telkens schrikbarender en dreigender werden, toen er uit Auvergne adellijke familiën kwamen gevlucht en van de bloedige gruwelen verhaalden, toen was de stemming op het kasteel allengs Somberder geworden. En als de burggraaf naar het naburige stadje reed, kwam hij ruwe gezellen tegen en kreeg hij berichten te hooren, die de haren te berge deden rijzen. Zijn boeren, die hem, zijn vader en zijn voorzaten altijd eerbiedig gegroet hadden, wendden zich eerst verlegen ter zijde, maar meer en meer kwam het voor dat zij met uitdagend vertoon weigerden het hoofd voor hun heer te ontblooten.

Op zekeren avond in het voorjaar, toen de eerste sneeuw begon te vallen, zei de burggraaf tot zijn echtgenoote niet meer: ‘Onze menschen zijn trouw!’ maar: ‘Louise, maak u gereed, morgen moet ge vertrekken!’

Daarop werd in aller ijl het noodigste ingepakt; en toen de morgen kil en koud aanbrak, stond een met drie paarden bespannen reiswa-

[p. 360]

gen voor de deur van het kasteel met het rijpaard van den burggraaf er naast; en de wintersneeuw lag op het binnenplein. Terwijl de jonge slotvrouw haar voetje voorzichtig in de sneeuw van den drempel zet, zwaait de burggraaf zich in het zaal, en dan gaat het in alle stilte de slotpoort uit.

Met somber saamgetrokken wenkbrauwen rijdt de burggraaf achter de koets; als de weg hen door een dorp leidt, dan valt zijn blik onwillekeurig op de pistolen in het zaal. Lang en vermoeiend is de tocht tot op de hoogten van de Jura-keten. De zon van den korten najaarsdag zinkt, terwijl de koets voor een kleine herberg stil houdt. Heel ver in de diepte ligt de spiegel van het meer van Genève en daarboven gloeien in het avondrood de bergen van Savoye.

De burggraaf voert zijn gemalin een paar schreden verder en toont haar het prachtige landschap. ‘Daar is Zwitserland, lieve - daar zult ge veilig zijn! En nu vaarwel, ik moet terug naar het kasteel van mijn vaderen.’

Ze zinkt in de sneeuw voor hem op de knieën.

‘O, Victor, verlaat mij niet,’ smeekt zij.

Smartelijk schudt hij met een glimlach het hoofd Daar weerklinkt een hoefslag uit de verte; op een met zweet bedekt paard komt een ruiter aangerend - de stalknecht van den burggraaf. Zoodra hij zijn heer ziet, springt hij uit het zaal. Maar spreken kan hij niet; hij verbergt zijn gezicht tegen den schouder van het paard en snikt.

‘Wat is er. George?, spreek!’

Eindelijk brengt de jonge man met moeiteuit:

‘Het kasteel is verbrand, beer burggraaf - de boeren hebben het gedaan! Tot den grond afgebrand.’

En weer breekt hij in snikken los.

De burggraaf werd door die Jobstijding niet onverwacht overvallen: hij had het wel gevreesd. En zachtjes zei hij tot zijn vrouw; ‘Eén was er toch trouw! Louise - nu rijd ik met u mee’

En als dan de tocht verder gaat in den schemerenden herfstavond, zet hij zich aan de zijde der burggravin in de koets. Weenend slaat zij den arm om zijn hals en zucht: ‘O Victor - en ons geliefd Frankrijk, zullen wij het ooit wederzien?’

Aan haar zoon. -

Ze schrijft niet druk, de oude vrouw, die wij hier in haar eentje de pen zien voeren. Haar hand is aan ruwer werk gewoon en de tafel, waaraan zij heeft plaats genomen, is anders ook tot grover arbeid bestemd. Het moet wel een gewichtige aangelegenheid zijn, die haar het bestoven inktfleschje voor den dag doet halen en haar noopt een opzettelijk daardoor gekocht vel postpapier met haar onbehol pen schriftteekens te bedekken.

Maar wat is er voor een moeder gewichtiger dan de zorg voor den zoon, dien zij in vreemde omgeving weet, in de uitoefening van een zwaar en moeitevol beroep, blootgesteld aan de verleiding van een overbevolkte stad? Hoe lastig haar ook het schrijven valt, aan haar zoon schrijft ze graag! Voor hem was haar nooit een moeite te groot, voor hem, dien ze heeft groot gebracht met al de zorgzame liefde van een moederhart, hoe dikwijls ze zelf zich ook ontberingen moest opleggen, opdat het hem maar aan niets ontbreken zou. En terwijl zij terugdenkt aan den tijd, toen hij nog onder haar hoede opgroeide, komt ook de troostrijke gedachte bij haar op hoeveel genoegen zij al aan haar jongen beleefd heeft, en haar bezorgdheid maakt plaats voor het vaste vertrouwen, dat hij ook ver van haar zich goed zal houden, hij de trots, de vreugde van haar eenzamen ouderdom!

aan haar zoon, naar de schilderij van gerh. janssen.