De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

[p. 345]

[Nummer 44]

Eene geheimzinnige Noordpoolreis,
door F.J.A.L. Cordens.

I.

Een der gezelligste menschen, die verleden zomer in het Hotel Vier Jahreszeiten te Ems logeerden, was ongetwijfeld de Zweed dr. Gundsberg, die zich in het vreemdelingenboek uitgaf voor gewezen onderdirector aan het meteorologisch bureel te Upsala. Beschaafd en veelzijdig ontwikkeld, was hij onuitputtelijk in het opdisschen van verhalen, die meestal een wetenschappelijk tintje hadden en die hij met een eigenaardig accent in vloeiend Duitsch op boeiende wijze wist voor te dragen.

‘de dijk breekt door!’ naar de schilderij van w. sprenger.

Ofschoon het pleziermakend publiek op weelderige badplaatsen zich doorgaans zeer weinig om ernstige wetenschap bekommert, kon dr. Gundsberg er zich toch op beroemen, iederen avond een grooter of kleiner kring van toehoorders om zich heen te hebben, die belangstellend naar hem luisterden.

Wel gebeurde het meer dan eens, dat er ongeloovigen onder het publiek waren, als de geleerde Zweed verhaalde van de zonderlinge werking van windhoozen, die hij soms had waargenomen, of van wonderbaarlijke dingen in ons planetenstelsel; maar Gundsberg wist alles zoo geloofwaardig voor te stellen, dat hij de ongeloovigsten overtuigde. Om de werking van windhoozen te verklaren, zette hij uiteen, hoe de verdichting in de atmosfeer ontstaat en door welke omstandigheden aan de hoos haar trechtervorm en draaiende beweging worden meegedeeld; op 't gebied der sterrenkunde scheen hij evenzeer volkomen thuis, en daar hij in voortdurende betrekking stond met de voornaamste astronomen van Zweden, Rusland en Duitschland, was hij steeds nauwkeurig op de hoogte met de nieuwste vorderingen dier veelomvattende wetenschap.

Op zekeren avond, toen het concert in den Kur-tuin was afgeloopen, zat dr. Gundsberg weer onder de veranda van het hotel zijn gewoon half fleschje Johannisberger te drinken, en met hem een half dozijn heeren, die belang stelden in den geestigen Noordlander, die evenmin als zij wegens ziekte aan de Lahn vertoefde.

Het gesprek liep over Andrée en zijn koenen Noordpooltocht, en met warmte werden de kansen besproken of het mogelijk zou zijn per luchtballon de Noordpool te bereiken.

De dokter had zwijgend toegehoord, slechts nu en dan even met het hoofd geknikt, terwijl hij den rook van zijn Turksche sigaret nadenkend voor zich uit blies.

‘A propos, mijnheer Gundsberg,’ zei er een van 't gezelschap, die het blijkbaar met Andrée niet eens was, ‘zou zoo'n dwaze onderneming vroeger wel ooit in iemands hersens zijn opgekomen?’

‘Eene dwaze onderneming 1 Dat is wel wat kras gesproken, mijnheer,’ zei de dokter kalm. ‘Mannen als Nordenskjöld, Nansen en Peary sluiten geenszins de mogelijkheid uit, dat Andrée met zijn ballon over de Pool gedreven wordt, als hij in een gunstigen windstroom komt. In

[p. 346]

hoeverre hij echter in de gelegenheid zal zijn voor de wetenschap belangrijke waarnemingen te doen, zal de toekomst moeten leeren.

Maar als antwoord op de vraag of het nog niemand in zijn hoofd gekregen heeft per luchtballon naar de Noordpool te gaan, wenschte ik een andere vraag te stellen. Hebben de heeren nooit gehoord van de expeditie van Erik Larsen?’

‘Erik Larsen? Neen.’

Dr. Gundsberg glimlachte. ‘Ja, heel veel openbaarheid is er indertijd niet aan gegeven; liever gezegd, alles is zoo geheimzinnig mogelijk in zijn werk gegaan, en nu nog, na acht jaren, is het groote geheim van dien Noordpooltocht niet volkomen opgelost. Dat verklaart ook, waarom de groote pers zich zoo weinig met de expeditie van Erik Larsen bemoeide en heeft kunnen bemoeien; ternauwernood veertien dagen lang werd Larsen's naam in de groote bladen van Europa en Amerika genoemd, en toen kwam er plotseling een eind aan het geschrijf over dien Noordpooltocht, die toch voor de ingewijden een der merkwaardigste expedities geweest is, die ooit ondernomen zijn.’

De dokter wierp zijn sigaret weg en zag met zijn kalmen, ondervragenden blik den kring zijner toehoorders rond.

Dezen waren uit zijne woorden niet veel wijzer geworden.

‘Maar, mijnheer Gundsberg, wie was die Erik Larsen?’ vroeg de handelsraad, Karl Böhre, een dik, gedecoreerd manneke uit Wilhelmshafen, die in zijn hoedanigheid van reeder belang stelde in alles wat zee en ijs betrof. ‘Heeft die Larsen een Noordpooltocht ondernomen per luchtballon? Hij dunkt, dan moesten wij er toch meer van gehoord hebben.’

‘Ik zeg u immers, dat de expeditie zoo geheim mogelijk is gehouden,’ antwoordde de Zweed met een fijn lachje, ‘en verwondering mag het wel wekken, dat men in onzen tijd, nu de pers overal hare voelhorens heeft en overal beslag op legt, er zoo weinig van is te weten gekomen. Gij zult u misschien nog meer verwonderen, indien ik u zeg, dat er in geheel Zweden en Noorwegen misschien nog geen tien menschen zijn, die weten, dat Andrée een voorlooper heeft gehad, nog wel een landgenoot, en dat reeds acht jaar geleden een ballon met de Zweedsche en Noorsche kleuren gezweefd heeft boven de ijsvelden, waar geen Nordenskjöld of geen Nansen ooit den voet hebben gezet.’

‘Dokter! daar moet gij ons iets van vertellen!’ riep een levendige Antwerpenaar, die een dag of vijf geleden te Ems was aangekomen en al spoedig met den Zweed was bevriend geworden. De nieuwsgierigheid was gaande gemaakt, de stoelen werden dichterbij geschoven en terwijl sommigen nog probeerden den naam van Erik Larsen uit hun herinneringen aan vroeger jaren op te diepen, begon dr. Gundsberg:

‘Ik zal u vertellen wat ik van die geheimzinnige expeditie weet; in betrekking daarmee heb ik zelfs een kleine, hoogst bescheiden rol gespeeld.

Nu een jaar of tien geleden was ik onder-director aan het meteorologisch bureel te Upsula en tevens privaat-leeraar in mineralogie. Onder mijne leerlingen bevonden zich twee jongens van vijf- en zes en twintig jaar, zoons van den schatrijken mijneigenaar Svernik uit Lundsval. Daar de oude Svernik een jaar te voren aan zijn zoons ieder een aandeel in zijne zaken had gegeven, waren zij in het bezit van een prachtig fortuin; maar 't waren degelijke jongens en ze wilden zich nog niet rechtstreeks met de zaken bemoeien alvorens ze zich door gezette studie volkomen op de hoogte hadden gebracht van het mijnwezen.

Tot dat doel waren ze naar Upsula gekomen en studeerden onder mijn leiding mineralogie. Beiden hadden een waren hartstocht voor de wetenschap, die zich heel wat verder dan delfstoffen en mijnwezen uitstrekte, en daar hun een groot fortuin ten dienste stond, waren ze niet karig met het aanschaffen van dure natuurkundige instrumenten en het doen van kostbare proefnemingen.

Adolf en Christiaan Svernik verstonden elkaar best, ze amuseerden zich zeer goed in de universiteitstad en hadden daar kennis aangeknoopt met een jeugdig meester in de rechten, advocaat Oskar Börosdale, een Noor van afkomst, wiens vader een hooge betrekking had bekleed aan het hof van koning Christiaan. De jonge Börosdale bleef te Upsala wonen, oefende geen practijk uit, maar ging met het grootsche plan om, eenmaal een leerstoel in de rechten te bemachtigen. Daarvoor intrigeerde hij bij de professoren en schreef rechtsgeleerde bijdragen, waarvan er verschillende grooten opgang maakten. Door bemiddeling mijner twee leerlingen was ik met den advocaat in kennis gekomen, en vaak kwam hij met de beide Sverniks 's avonds een glas thee met rum drinken.

Zoo waren onze verhoudingen, toen ik onverwacht kennis maakte met een ander personage, die niemand minder was dan de toekomstige ontdekkingsreiziger Erik Larsen.

II.

Die kennismaking bestond eigenlijk daarin, dat zich op zekeren dag een vreemdeling liet aandienen, die blijkens zijn visite-kaartje Erik Larsen heette. Ik had nooit dien naam gehoord, en toen ik in de spreekkamer kwam, stond ik tegenover een flink opgeschoten man van een jaar ot dertig, die er wel een beetje snaak uitzag, maar hij had energieke trekken en heldere oogen in zijn gladgeschoren en hoekig gelaat, in één woord, 't was een intelligente kop.

Op den man af vroeg hij mij of ik hem niet aan goed winstgevenden wetenschappelijken arbeid kon helpen. Nu moet gij weten, dat er op de gansche wereld niets zoo moeilijk is te krijgen als goed betaalde wetenschappelijke arbeid, en ik begon dan ook met hem te vragen, wat voor arbeid hij eigenlijk bedoelde, hoe hij er op gekomen was, zich tot mij te wenden en wat hij voor een persoon was.

Vooral deze laatste vraag was nogal omslachtig te beantwoorden. Erik Larsen was geboren ergens boven Drontheim, waar zijn vader voor schoolmeester speelde; al heel spoedig had hij zich de wetenschap van zijn ouden heer eigen gemaakt en studeerde toen op eigen houtje verder, zwervend langs den fjord, pratend met de schippers over het weer en kruiden verzamelend op de bergen. Op negentienjarigen leeftijd stond Erik als wees alleen op de wereld, broers en zusters had hij niet en verdere familie, voor zoover hij wist, evenmin.

Toen begon zijn zwervend leven.

Hij besloot naar Stockholm te trekken, daar te werken en verder te studeeren. Maar Larsen was een scherpzinnig opmerker, begaafd met een uitmuntend geheugen. Onderweg verzamelde hij aanteekeningen omtrent de rotsvorming aan de Noorsche kust; hij verzamelde schelpen en schaaldieren en maakte een kleine - hoewel zeer onbetrouwbare - statistiek op van den uitslag der kustvisscherij in verband met de weersgesteldheid.

In Stockholm hield hij het niet lang uit. Toen het weinige geld, dat hij bezat, verteerd was, ging hij naar Kopenhagen en werd pedel bij een leeraar in de natuurkunde.

Daar deed hij weer heel wat kennis op, maar de zucht naar den vreemde, die zooveel Noren in het bloed zit, dreef hem verder de wijde wereld in... naar Frankrijk.

Bij Hâvre trof hij het buitenkansje, den bekenden luchtreiziger Paul Clément - dezelfde, die twee jaar geleden in de Noordzee verdronken is - met zijn ballon in een boom te zien hangen, en van dat oogenblik rijpte bij hem het denkbeeld, dat hij in de wolken een fortuin kon verdienen, dat voor hem op den beganen grond niet te vinden was. De helper van Paul Clément had sinds dat avontuur van het luchtreizen zijn bekomst, en dapper bood zich Larsen aan om in diens plaats te treden; hij verwisselde zijn naam met dien van Jean Norman en werd luchtreiziger.

In dat baantje scheen het hem mee te loopen. Jean Norman had spoedig de kunst geleerd en raakte in het bezit van een eigen luchtschip en eene goede reputatie; maar hij was er heelemaal de man niet naar om een soort kermisreiziger te worden en aan de feestelijkheden der provincie-stadjes met zijn ballon luister bij te zetten; neen, hij nam de zaak heel wat ernstiger op, en na een tweejarig verblijf in Frankrijk verkocht hij zijn gereedschap en was werkzaam te Meudon bij Parijs in de ateliers voor de militaire luchtscheepvaart, zoo bekend door de proeven van kapitein Renard en Krebs met hunne bestuurbare luchtballons.

Daar was hij eerst op de rechte plaats; met waren hartstocht bestudeerde hij het vraagstuk van de bestuurbaarheid der ballons, ontwierp en teekende modellen en eindigde met hetgene, waar zooveel knappe koppen hun levensgeluk mee verloren hebben, nl. met het doen van uitvindingen.

Lang had hij gewerkt aan de plannen voor een luchtschip, dat naast een verticale schroef een tweede horizontale schroef voor stuwkracht zou krijgen; vervolgens wilde hij het systeem verwezenlijken, dat Jules Verne in een zijner romans heeft neergelegd, nl. de stijging en daling van den ballon te bevorderen door verhitting of af koeling van het gas. De Fransche geleerden wilden echter van zijne proefnemingen niets weten en hadden er geen centiem voor over. Die afwijzing stelde hem grievend te leur, maar hij was nog niet ontmoedigd en besloot uit eigen middelen, van zijn opgespaard geld, zijne denkbeelden te verwezenlijken. Van Frankrijk wilde hij echter niets meer weten, en Jean Norman trok naar Zweden. Zijn aangenomen naam behield hij voorzichtigheidshalve, maar hij zou onmiddellijk als Erik Larsen voor den dag komen, zoodra zijn proefneming geslaagd bleek.

Te Stockholm had de opstijging van den bestuurbaren luchtballon Norge plaats in tegenwoordigheid van een ontzettende menschenmassa; zelfs het hof gaf van zijn belangstelling blijk door de opstijging bij te wonen. Statig ging de ballon de lucht in, dreef eerst met den wind mee en bleef eindelijk staan. Maar toen gebeurde er iets, wat voor zoovele luchtschippers noodlottig is geweest; door een gebrek aan zijne toestellen vatte de ballon vuur en ontplofte; de toeschouwers hoorden een lichten knal, de ballon vouwde zich als een vaatdoek samen en stortte bliksemssnel naar beneden. Gelukkig voor Jean Norman, dat hij boven het Mälar-meer dreef: hij plompte in het water en werd nog met moeite opgevischt; van zijn ballon kwam niets meer terecht dan enkele lappen zijde en de fameuze horizontale schroef, - de rest was naar den kelder gegaan. Veertien dagen lang schreven de gazetten over den ongelukkigen Franschman Jean Norman, die zoodra hij van den schrik bekomen was, uit Stockholm vertrok.

Zooals alle gebeurtenissen raakte ook deze spoedig in het vergeetboek, en gij zult begrijpen, dat ik vreemd opzag, toen negen maanden na het ongeval ci-devant Jean Norman, thans Erik Larsen, voor mij stond en vroeg of ik niet een postje voor hem wist.

‘Zonderling! heel zonderling!’ riep de handelsraad Böhre, ‘maar hoe kwam hij er op zich tot u te wenden?’

‘Dat zal ik u zeggen,’ vervolgde Gundsberg. In Frankrijk had hij een werk gelezen, door mij voor eenigen tijd uitgegeven en getiteld: ‘Luchtstrooming en windrichting, bewerkt naar de laatste statistische gegevens.’

Kort en goed, ik bezorgde hem een baantje aan het stedelijk laboratorium en op zijn verzoek verried ik aan niemand, dat Erik Larsen de voormalige Jean Norman was. Intusschen kwam Larsen iederen dag onder zijn vrijen tijd op het bureau van den weerkundigen dienst en bestudeerde daar ijverig de nieuwste waarnemingen. De negen maanden van rust en verborgenheid na zijn buiteling in de Mälar, had hij gebruikt om mijn werk over windrichting nog eens na te lezen en zich allerhande dwaze stellingen in zijn hoofd te halen. Op ons bureel kwam hij zich nog meer van de wijs brengen, maar daar trof hij ook het buitenkansje kennis te maken met mijne twee vrienden Adolf en Christiaan Svernik. Die Larsen had er verbazend slag van om iemand in te palmen, en daar hij wetenschappelijk goed ontwikkeld was, raakte hij met de twee rijke Zweden spoedig op goeden voet.

Op een avond, dat hij bij hen aan huis verzocht was, vertelde hij hun zijn levensloop, toen juist advocaat Börosdale even in kwam wippen. Deze had al menigmaal over Larsen hooren

[p. 347]

praten, en nu hij hem aantrof, bleef hij zitten en luisterde opmerkzaam naar diens verhaal. Börosdale verkeerde toen juist in omstandigheden, waarin hij het geraden oordeelde de vrienden van zijne vrienden met voorkomendheid te behandelen, want Adolf Svernik had hem in vertrouwen meegedeeld, dat er een groot proces ophanden was tusschen zijn vader en een verren bloedverwant, die, op grond van een oud testament, een sommetje van maar eventjes anderhalf millioen kronen opeischte uit de opbrengst van de Lundsvaller mijnen. En Börosdale behoefde geen advocaat te zijn om te weten, dat er van een dergelijk zaakje voor een rechtsgeleerde heel wat te plukken viel; hij hoopte dus in dat proces voor de Sverniks te mogen optreden.

Om kort te gaan, eene week later kreeg ik een briefje van den advocaat, met het verzoek 's avonds om acht uur bij hem aan huis te komen. Ik herinner mij nog goed, dat we juist dien dag de meteorologische maandstaten uit Elseneur kregen, die mij nogal wat werk bezorgden, zoodat ik niet vóór negen uur komen kon. Börosdale, de beide Sverniks en Erik Larsen zaten in de voorkamer en dronken champagne; ze spraken over Nordenskjöld en diens Noordpoolreis met de Vega, en Erik zag er opgewonden van uit.

Nauwelijks had ik een stoel genomen, of hij stond op. ‘Ik heb op u gewacht, mijnheer,’ zei hij, mij aanziende, ‘ik heb op u gewacht alvorens den heeren een zeer gewichtige meedeeling te doen. Maar voordat ik spreek, wilde ik van u de verzekering op uw eerewoord, dat de plannen, die ik u wenschte bloot te leggen, in alle omstandigheden een diep geheim zullen blijven en dat gij er zonder mijne toestemming met niemand ter wereld ooit over spreken zult.’

Na dit gezegd te hebben, sloeg de Noor met éénen teug zijn glas champagne naar binnen en ging weer zitten. We keken hem alle vier verbaasd aan; zoo iets waren we niet van hem gewend. Börosdale was de eerste, die smakelijk begon te lachen. ‘Larsen, Larsen!’ riep hij, ‘gaat ge weer uitvindingen doen? Nu, vertel maar op, ik zal er niets van uitbrengen.’

De beweeglijke Noor was weer opgesprongen.

‘Toen wij de onmogelijkheid bespraken om met een schip door het Poolijs heen te dringen,’ hernam hij, ‘hebt gij gelachen met mijn denkbeeld om per luchtballon over de Noordpool te zweven. En juist dat denkbeeld wilde ik verwezenlijken. Sinds mijn ongeluk te Stockholm waren al mijn nasporingen, al mijn studies gericht op dat ééne doel; van de uitvoerbaarheid ben ik overtuigd, al mijn maatregelen zijn zelfs reeds getroffen. Slechts één ding ontbreekt mij’ - en hier begon zijn geestdrift merkbaar te dalen - ‘namelijk eenige duizenden kronen, die voor de expeditie noodig zijn.’

‘Dat beteekent ook wat, daar zullen wij u wel aan helpen!’ riep Christiaan Svernik, die veel meer champagne had gedronken dan hij verdragen kon, en die het heele geval nog als eene aardigheid beschouwde.

III.

Wat er dien avond verder besproken is, weet ik niet; want juist kwam de knecht mij melden, dat ik onmiddellijk naar huis moest komen, waar een regeeringstelegram mij wachtte: het was eene bevel om voor eene maand of zes naar Stavanger te gaan.

Wel weet ik nog, dat ik acht dagen later eenen brief kreeg van Christiaan Svernik, mij meldende, dat de expeditie doorging. Hoe de sluwe Larsen, gebruik makend van hun champagne-roes, er in geslaagd was, den beiden Zweden het geld uit den zak te kloppen, en hoe dezen den advocaat wisten over te halen om er het zijne toe bij te dragen, is mij tot dusver nog een raadsel gebleven; maar één ding is zeker: drie weken later hield advocaat Börosdale zijne eerste bespreking met den ouden Svernik, die hem tot zijn verdediger had gekozen in zake het proces tegen de Lundsvaller mijnen. Nog moet ik zeggen, dat Larsen zijne expeditie op een koopje deed en dat er nog nooit zulk een goedkoope reis naar de Noordpool is ondernomen.

Indien de tocht ook maar eenige uitslagen opleverde, kon het niet missen, of een goed deel van den roem der onderneming zou terugvallen op de beide Sverniks en den advocaat, die den koenen reiziger met hun geld hadden gesteund; dat was óók iets waard, en voor de beide eersten kwam het er trouwens op eenige duizenden kronen niet aan.

Hoe nu de expeditie werd ingericht, zal ik zooveel mogelijk met weglating der technische bijzonderheden meedeelen; ik vernam dat alles terwijl ik nog te Stavanger was. Vooreerst zou Larsen den tocht ondernemen met één metgezel, door hem aan te wijzen en te bekostigen. Zij zouden hun ballon en benoodigdheden inschepen te Bergen op een gewonen walvischvaarder, zich zoover mogelijk noordwaarts laten brengen en in volle zee opstijgen, daarna kon het schip zijne reis voortzetten; de overvaart kostte zoodoende betrekkelijk weinig.

De ballon, die 4000 kubieke meter gas inhield, dus 1000 minder dan de ballon van Andrée, zou aan boord gevuld worden door middel van cylinders met samengeperst gas, die tot dat doel werden meegenomen. Het schuitje, eigenlijk een huisje van aluminium met dubbele wanden, was aan den ballon vastgemaakt door middel van slechts zes koorden van gevlochten buftelleer om het gewicht zooveel mogelijk te beperken. Het schuitje kon desnoods op het water drijven en een vernuftig toestelletje stelde den luchtreiziger in staat, met een enkele handbeweging de koorden, die het aan den ballon verbonden, los te maken. Levensmiddelen in blik voor vier weken, geweren, photographie-toestellen en de noodige instrumenten werden meegenomen; vooral de levensmiddelen en dranken werden met groote zorg gekozen, voor het geval, dat de koene reizigers door onvoorziene omstandigheden zouden gedwongen zijn te dalen en in onbewoonde streken te overwinteren.

Het merkwaardigste aan den ballon was echter een lange, smalle buis, die tot in het schuitje reikte en door middel van samengeperst gas, waarvan een cylinder werd meegenomen, kon verhit worden. Daardoor zou het gas in den ballon uitzetten en het draagvermogen stijgen, terwijl er van brandgevaar geen sprake was; door dit middel tevens wilde Larsen zijn ballon willekeurig laten rijzen en dalen om een windrichting te kiezen in de hoogere of lagere luchtstreken naar gelang het voor de heen- of terugreis hem het meest geschikt voorkwam.

Beschouwde ik de inrichting van Larsen's ballon als zeer gebrekkig, vooral zijn theorieën omtrent de luchtstrooming bevielen mij niet. Hij ging van het zonderlinge denkbeeld uit, dat er vlak boven de Noordpool, op geringe hoogte van de aarde, volslagen windstilte heersenen moest; hij zou daar zwevende blijven en de noodige waarnemingen doen. Was hij daarmee klaar, dan behoefde hij slechts zijn gasvlam aan te steken om in de hoogere luchtlagen eenen weg te zoeken; en zoo zeker was de Noor van zijne zaak, dat hij besloten had noch in Siberië, noch in Frans-Jozefland of Groenland neer te dalen, maar rechtstreeks koers te zetten naar Spitsbergen, waar hij het best kans had een walvischvaarder te ontmoeten.

Zooals ik gezegd heb, bevielen mij die theorieën heelemaal niet, maar nog minder beviel het mij, dat Erik Larsen den eisch gesteld had, dat hem een wissel van 50,000 kronen op de Goteborger Bank zou worden ter hand gesteld als loon voor zijne moeite en om daarvan een deel aan zijn metgezel uit te keeren. 't Was niet zoozeer voor hem, zeide hij, maar tijdens zijn verblijf in Frankrijk had hij zich daar verloofd, en indien hij op zijn levensgevaarlijken tocht verongelukte, was dat geld voor zijn bruid bestemd.

Tot mijn groote verwondering had ik hem echter nooit over die verloving hooren spreken, en die oogenschijnlijk kleine bijzonderheid kwam mij nu voor. als een groot raadsel, dat ik vergeefs poogde op te lossen.

Intusschen had ik verschillende geestdriftige brieven gekregen van de beide Sverniks, die al trotsch waren op den roem, die hun van Larsen's expeditie zou ten deel vallen; zelfs de kalme Börosdale scheen in vlam te raken bij het vooruitzicht, dat de Noordpool eindelijk ontdekt zou worden door een Noor, zijn landsman.

De Sverniks schreven mij ook, dat Larsen 50,000 kronen als belooning ontving, maar als hij terugkeerde, zou hij door het houden van lezingenen door het schrijven van werken over zijne Noordpoolreis geld in overvloed verdienen en hun die som teruggeven.

Van den Noordpoolreiziger zelf vernam ik niets. Was hij boos geworden, omdat ik niet had willen bijdragen in de kosten der expeditie of omdat ik zijn weerkundige theorieën als onzin beschouwde? Ik weet het niet, maar toen ik hem later ontmoette, was hij uiterst koel en ging mij zooveel mogelijk uit den weg.

Eerst in Mei van het volgend jaar keerde ik naar Upsala terug. Christiaan en Adolf Svernik wachtten mij aan de statie en vertelden, dat alles voor den Noordpooltocht in gereedheid was; het ballonschip Flora lag te Bergen voor anker, en Erik Larsen had zich daarheen begeven om de laatste hand te leggen aan de toebereidselen tot de gevaarvolle expeditie.

(Wordt vervolgd.)