De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

De jonge juffrouwen van Harst.
Humoreske door Pieter Danco.
(Vervolg.)

Mijnheer Robert scheen ook ontroerd, want voortdurend liet hij zijn hoofd bevestigend op en neer gaan, terwijl juffrouw Mimi, met groote gebaren, haar lange armen zwierend, het duidelijk maakte, hoe de kleine ‘uit moeders huis gewipt was met overhaaste schreên’ en de verzen van den dichter, volgens de maat afdeelend, zoodoende een eentonig en ijselijk iets voordroeg, dat op en neer ging als het samengalmen van twee gelijkluidende klokken. Mevrouw echter moest die manier van voordragen waarschijnlijk het summum van de kunst achten, want ze knikte immer aanmoedigend, en toen haar dochter reeds de helft van het gedicht had uitgeluid, stuurde zij de voordraagster een hartelijken gelukwensch toe, juist aan 't vers, waar die goede, voorzorgdragende moeder heel goed wist dat haar dochter altijd haperde, en stelde aan mijnheer Delbar voor, Mimi even de toelating te geven, een beetje rust te nemen, waarin de vrederechter instemde, na de juffrouw ‘recht hartelijk te hebben gelukgewenscht met haar overheerlijk en zielverrukkend talent.’

Er werd dien avond nog veel gepraat en gebabbeld; Nelly en Josepha speelden een quatre-mains op een piano, wier tonen klonken alsof er binnen in de kast een heele boel ijzeren potten en pannen hadden gehangen. Augustine, Adèle en Mientje tokkelden Addio mia bella Napoli op citer, mandoline en gitaar, maar klaagden telkens dat ze zóó slecht de muziek konden lezen, wellicht om de valsche tonen en akkoorden eenig recht van bestaan te geven, en eindelijk zong, of beter kraaide Bertha haar aria uit ‘Robert le Diable’:

Robert, Robert, toi que j'ai-aime,
Et qui reçus, qui reçus ma foi,
Tu vois mon effroi. (bis.)

Robert Delbar kreeg een kleur als een pioenroos, waardoor mevrouw op eens herinnerd werd aan het feit, dat haar vrederechter ook dien naam droeg, en er hem mee gelukwenschte, daar zij hem zoo heerlijk vond - den naam natuurlijk - en Mimi ook vond hem snoeperig, en Bertha ook, en Adèle, Augustine, Nelly, Josepha en Mientje niet minder; allen, in één woord, vonden ‘Robert’ den bekoorlijksten naam, dien men zich denken kon; mama dreef de bewondering nog verder door te beweren dat, indien zij ooit een zoontje hadde gekocht, dit ‘Robert’ had moeten heeten.

Toen mijnheer Delbar al het aangename van den huiselijken kring genoten en met volle teugen ingezwelgd had en hij aanstalten maakte om heen te gaan, moest mevrouw nog even den geheimen raad in zijn ooren fluisteren, un homme averti, ziet u, mijnheer.... u moet weten, de dames van Harst zijn nog al licht ontvlambaar, en u moet u bijzonder op uw hoede houden!....

Bij het naar bed gaan dacht Robert aan al het genoeglijke, dat hij smaken zou in den gezelligen kring van mevrouw Van Rhijn en haar zeven dochters.

III.

De zon stond 's anderendaags 's morgens reeds heel hoog aan den hemel, toen Robert nog rustig lag te droomen.

Hij had den geheelen nacht door een bonte rei dames voor zich voorbij zien trekken, zingend, dansend, voordragend; dan waren er Masjona-negers voor zijne verbeelding opgegaan, die oude kleederen van mevrouw Van Rhijn droegen en haar en Mimi een adres van dankbetuiging kwamen ter hand stellen, waarbij Mimi ‘doodelijk’ werd op het hoofd der Kannibalen en eindelijk met hem ging vertrekken; toen vermoedde Robert dat die neger aanstaande zijn vrouw zóózeer beminde, dat hij ze wel zou opeten; hij lokte den zwarten bruidegom in het strijdperk, overwon hem en deed hem zijn misdadige plannen bekennen. Tot belooning voor zijn heldhaftig gedrag verwierf Robert de ha[n]d der jeugdige Mimi. Hij ging juist voor de eerste maal iets, dat de bescheidenheid mij belet te noemen, op het voorhoofd zijner bruid drukken, toen.... hij ontwaakte en door de openstaande deur de gerimpelde tronie van vrouw Bruner gewaar werd, die hem glimlachend toeknikte, en hem vroeg of mijnheer ook goed geslapen had en of hij genoeg had aan twee hoofdkussens en één deken; waarop Robert, nog half slaperig, antwoordde, dat alles in orde was.

Vrouw Bruner lei een heel pak brieven en papieren op een stoel nabij de deur, met de opmerking dat mijnheer voor den eersten morgen een nogal ‘filimineuze korespedensie’ had en vertrok, toen zij de verzekering had bekomen dat mijnheer ging opstaan en zij binnen twintig minuten de koffie mocht brengen.

Toen Robert op was en al dat geharrewar, door het droomen veroorzaakt, uit zijn hoofd gejaagd en zich eens duchtig had gewasschen, zette hij zich aan de tafel en begon de brieven en papieren even na te kijken.

Eerst rangschikte hij ze naar dat het brieven of drukwerk waren, en toen dit eerste uitlezen gedaan was, begon hij het andere in te zien.

't Waren prijscouranten van wijnhandelaars, aanbevelingen van kooplieden in kolen, omzendbrieven van verzekeringsagenten, kruidenierswinkels, sigarenwinkels enz. enz. Eindelijk ook de Harstsche Courant, waar een artikel, omlijst in blauw potlood, al dadelijk Roberts aandacht trok. Er werd in vleiende woorden gesproken over de aankomst van den nieuwen vrederechter; hoog werden zijn deugden en hoedanigheden geroemd en de wensch geuit, dat een man als Mr. Robert Delbar zich voorgoed te Harst zoa dienen te vestigen.

Het blad werd zorgvuldig ter zijde gelegd en de vrederechter begon zijn brieven te doorloopen.

Laten wij, waarde lezer, over zijn schouder heenkijken, en met hem al die heerlijke dingen genieten, die hij daar te zien kreeg.

t Waren eigenlijk geen brieven, het waren meest visitekaartjes:

[p. 343]

De Heer en Mevrouw J.M.P. VAN PIMPERZEELE
en hunne dochters

wenschen den Hoog delachtbaren heer vrederechter eerbiedig welkom te Harst.

Mevrouw Weduwe KLOKKER-VAN SPARIE,
en hare dochter

bieden den WelEdelen heer vrederechter hare hartelijke wenschen aan bij zijne blijde intrede te Harst en hopen met hem nadere kennis aan te knoopen.

Mejuffrouw CECILIA MARIA HEMELZOET.

p.f. Hartelijk welkom!

Heer ADRIAAN SOLKERMAN-VLIERINGS,
Wethouder,
en zijne kinderen

zullen zich ten zeerste vereerd gevoelen, een bezoek te ontvangen van den WelEdelen heer vrederechter.

EUDOXIA THERESIA EUGENIA DROOGSMA,
Hoofdonderwijzeres,

neemt eerbiedig de vrijheid hare gevoelens van heil en zegen den HoogEdelGestrengen heer vrederechter te mogen toesturen bij zijne blijde komst te Harst, en verzekert hoogstdenzelve dat de harten der haar toevertrouwde kinderen eensluidend met het hare kloppen. Zij zou zeer gevleid zijn, wilde de Hoog-EdelGestrenge heer vrederechter haar met een bezoek vereeren.

AUGUSTE SNURRBART,
Coiffeur Parisien.

Welkom! Welkom!

Juffrouwen MARIA PONDERSLOOT,
ANGELICA PONDERSLOOT,
JUDITH AVERGORT,
CELESTINE KLOMPENS,

eerbiedige welkomstgroeten.
P.S. Fijne sigaren aan f 3. - de 100 en allerlei likeuren voorhanden.

enz. enz. enz.

De heek reeks ging voort met wenschen van geluk, heil, zegen, voorspoed, en Robert vond zich genoodzaakt een lijst te maken der uitnoodigingen, die hij ontving. Tot zijn niet geringe verwondering kwam hij tot de ontdekking, dat hij dien dag zes middag- en zeven avondmalen moest bijwonen en 's anderendaags op acht en twintig ‘bittertjes’ verzocht was.

Indien het zoo voortgaat, dacht Robert bij zich zelven, zal ik hier een heerlijk leventje hebben! En inderdaad, tegen alle gewoonten in, ging het op denzelfden voet voort. Robert werd heden hier, morgen daar, overmorgen elders gevraagd. On se l'arrache, meende de doktersvrouw, die geen kroost had en derhalve van haar standpunt alles vrij, zonder vooringenomenheid, kon gadeslaan.

Al de jonge juffrouwen van Harst waren ‘smoorlijk’ op den vrederechter; allen hadden hem graag in het slagnet willen krijgen, dat zij hem gespannen hadden. O! 't was een wondere strijd geworden van oplettendheden tegenover Mr. Robert. En zoover ging het dat, in menig huis, en wel voornamelijk bij den burgemeester, de oorlog verklaard was tusschen de zusters, die allen in het diepste geheim van haar hart den vrederechter eeuwige liefde hadden toegezworen.

Tot uitwendige bekendmakingen tegenover elkander gingen de jonge dames van Harst niet, maar geen enkele gelegenheid lieten ze voorbijgaan om aan haar mededingsters te toonen, hoe mijnheer Robert haar in deze of gene omstandigheid de voorkeur scheen te hebben gegeven, of hoe lief hij voor haar was geweest op 't laatste concert.

Ook kon geen enkele der jonge juffrouwen nalaten er op te wijzen, hoe mijnheer Delbar den dag te voren zijn gewoon bezoek bij deze of gene niet had afgelegd; kortom, in heel de stad was slechts één gevoel dat de harten deed kloppen, namelijk de genegenheid voor Mr. Robert Delbar.

Deze had spoedig lont geroken en het eerst vrij aardig gevonden, zoo door alle moeders vertroeteld en door alle jonge juffrouwen gezocht te worden. Maar toen was het hem langzamerhand gaan vervelen, en hij moest al zijn hem aangeboren beleefdheid in het werk stellen, om die verveling niet te toonen.

Zijn bezoeken staken kon of mocht hij niet. Zedelijk was hij verplicht, nu hier, dan daar te komen, en al toonde hij zich ietwat koeler en omzichtiger, toch werden al zijn woorden en daden door de belanghebbenden zoodanig gewikt en gewogen, en volgens haar verlangens uitgelegd, dat het wel een inquisitie geleek.

IV.

Op een der laatste vergaderingen van het genootschap, waarvan de burgemeestersvrouw de eer had presidente te zijn, had gedurende het derde uur, dat gewijd was aan de opvoeding der jonge dames in den bon ton, de doktersvrouw zich uitgelaten over Mr. Delbar. Dadelijk waren alle tongen tegelijk losgeraakt, en alhoewel de hoofdbezigheid der jonge dames, te luisteren was, hadden ze allen deelgenomen aan 't gesprek.

‘O, mijnheer Delbar!’ meende juffrouw Droogsma, - in wier acht-en-veertigjarig hart de liefde geroest zat - ‘mijnheer Delbar is een lief, een aangenaam mensch!’

‘Een ideaal van een mensch!’ neuriede Mimi van den burgemeester, terwijl ze haar oogen naar het plafond sloeg en haar hand op heur hart drukte.

‘Een mensch met zachte en vreedzame inborst, ’ bracht juffrouw Cecilia Maria Hemelzoet ter kennis bij; en haar stem klonk zoo pieperig als die van een kanarievogeltje.

‘Hij bezit allerhande kennis en kundigheden,’ deed de vrouw van den eersten schepen opmerken. ‘Hij is een uitstekend letterkundige, zoo het schijnt.’

,Ja,’ zei de dochter van den dagbladdrukker, ‘hij levert wel eens bijdragen voor 't feuilleton, en lief is hij, want altijd mag ik ze van hem lezen, voor ze gedrukt worden.’

En fier keek zij den kring rond om te zien welken indruk haar woorden gemaakt hadden. Maar niemand keek op; men scheen gezworen te hebben, elkanders voordeelen dood te zwijgen, en door ze niet in aanmerking te nemen, ze des te beter te vernietigen.

‘Hij is ook een heerlijke musicus,’ klonk hét uit Bertha's mond; ‘hij begeleidt mij immer thuis, wanneer ik zing.’

‘En op 't eerste concert,’ kirde Nelly, ‘zoo heeft hij mij beloofd, spelen we samen een quatre mains’

Terwijl de jonge dames voortkibbelden en ieder om strijd haar oordeel te berde bracht, fluisterde mevrouw Van Rhijn vertrouwelijk aan 't oor der doktersvrouw.

‘Zie je, Mietje, ik mag 't je wel zeggen, he? onder ons, weet je, maar ik geloof dat je binnen weinige dagen vreemd nieuws zal vernemen. Wij verwachten dat Mr. Robert binnenkort.... hm! hm!.... met onze Mimi!....’

(Slot volgt)