De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Bij de Platen.

‘Geef ons heden ons dagelijksch brood.’ -

Hoe innig devoot buigt het oude moedertje het grijze hoofd en vouwt zij de knokkelige handen tot eerbiedig gebed, alvorens zij de lippen zet aan de sobere spijs, waarvoor zij dankbaarder is dan de rijke voor zijn uitgezochte schotels.

‘Geef ons heden ons dagelijksch brood,’ prevelden haar verschrompelde lippen, en zoolang de goede God haar den dagelijkschen nooddruft maar geeft, haar en beur kinderen, verlangt de eenvoudige ziel niets meer. Ondanks haar eenvoud heeft zij den diepen zin begrepen van het gebed, ons door den Zaligmaker geleerd; zij betracht de daarin vervatte les: niet meer te verlangen of te vragen dan wij voor het oogenblik behoeven, en voor het overige den Hemelschen Vader te laten zorgen. En daarin schuilt het geheim van de stille tevredenheid, die haar in arbeid en ontbering gelukkiger maakt, dan menigen rijken nietsdoener, die alles kan hebben wat hij maar droomt.

Op het voorbeeld van grootmoeder vouwt ook de kleine de handjes onder de leiding van hare moeder, die in de school van christelijke berusting grootgebracht, op hare beurt het kind tot den Hemelvader leert bidden, van wien alle goede gaven komen.

Met kinderlijke nieuwsgierigheid ziet het meisje naar grootje op, zoo eerbiedwaardig in haar ingetogen biddende houding. En dat gezicht prent in de ontvankelijke kinderziel beter dan lange onderrichtingen het geloof aan den onzichtbaren Vader hierboven, die aan al zijne kinderen het dagelijksch brood geeft, als zij er Hem maar trouw om bidden.

Wedden in de sneeuw. -

Al droeg dit tafereel niet de onderteekening van een Russischen kunstenaar, zou een oppervlakkige blik ons toch al overtuigen dat het ons in de sneeuwvelden van het groote czarenrijk verplaatst. Die dikke sneeuwlaag, over het heele landschap uitgebreid, die lage zware houten hutten, die forsche paarden en haast even forsche menschen in hun vreemde dracht herinneren dadelijk aan Rusland.

En we hoeven ook niet lang op de plaat te turen om te merken wat er gaande is. Twee boerenkarren, elk door een jong paar bestuurd, komen van de markt naar huis gereden, en nu is het er maar om te doen wie van de twee het eerst thuis zal zijn.

De eene is de andere voor, maar bij een kromming van den weg meent de achterste den mededinger voorbij te kunnen schieten door die kromming af te snijden. De voerman legt de zweep over de paarden en meent van zijn zaak al zeker te zijn, als de ander hem den pas afsnijdt door de voorthollende paarden met zijne zweep terug te houden.

Ondertusschen zet zijne gezellin de eigen paarden, die ook schijnen te begrijpen waar het om gaat, geducht aan en het is dan ook wel te verwachten dat de voorste de voorste blijven zal en het eerst zal aankomen aan de dorpsherberg, waar de vreedzame strijd wel met een glas zal worden afgedronken.