De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Pulchra ut luna.

O land van weeën, dat een schuldvolk draagt,
Teer-blank beglansen zilvren manestralen
Als stille beden, die naar d' aarde dalen,
Uw donkre dreven, waar vertwijfling klaagt.

Nu ligt in hemelvrede 't smartenland,
Waar passiebloemen zachtkens openbloeien,
Dauwpaarlen van haar bleeke kelken vloeien,
Herlevende na fellen zonnebrand....

Zoo - als in wijd azuur zoet-vredig hemellicht -
Een Maged staat, de handen opgeheven,
Werend van d' aard Gods dreigend strafgericht;

Een sterke Vrouwe, ons ten schuts gegeven....
Zal God in hoogen toorn dan nederslaan
Die Haar hun groote schuld belijden gaan?

M.V.