De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Klatergoud.
door J. Vesters Jr.

XVII.

Tegen den bepaalden tijd was een uitgelezen gezelschap in den salon van Van Schalkwijk bijeen. De vrouw des huizes was allerbeminnelijkst en deed met onverbeterlijke gratie en bevalligheid de eerbewijzingen. Voor ieder harer gasten had zij een vriendelijk woord, een complimentje, een glimlach over, zij was overal te gelijk en wist ook thans weer haar reputatie van een charmante vrouw te handhaven. Het was heden weer een dag van triomf voor haar, en die niet, als bij de opening der tentoonstelling, door een onaangenaam voorval verstoord zou worden. Zij zag dat de mannen haar bewonderden, dat de damen haar benijdden, en dit laatste, wellicht nog meer dan het eerste, streelde haar ijdelheid.

Van Schalkwijk zelf was in druk gesprek met den burgemeester en andere autoriteiten, en al mocht hem ook een geheime onrust kwellen, hij was genoeg man van de wereld, om daarvan niets te laten blijken en ijverig deel te nemen aan de opgewekte samenspraak, waarvan natuurlijk de tentoonstelling het voornaamste onderwerp uitmaakte. Zij trok reeds in de eerste dagen een zeer druk bezoek, ook van buiten de stad, en de bladen lieten zich daarover in zeer waardeerende bewoordingen uit, zoodat de bijval daarvan inderdaad verzekerd mocht geacht worden.

Dit was begrijpelijkerwijs voor den nijveraar een heele voldoening, en meer dan een van de aanwezigen voelde zich genoopt, den gastheer nogmaals hulde te brengen voor de wijze, waarop hij de tentoonstelling voorbereid en het welslagen daarvan mogelijk gemaakt had. Glimlachend nam Van Schalkwijk die hulde in ontvangst, maar meer dan eens sloeg hij ter sluik een blik naar de deur, als verwachtte hij iemand, op wiens komst hij bijzonder gesteld was.

Daar werd het teeken gegeven, dat men aan tafel zou plaats nemen. De vleugeldeuren werden wijd geopend, de burgemeester bood de gastvrouw den arm en begaf zich, door de anderen gevolgd, naar de eetzaal, waar de tafel met een keur van bloemen was versierd. Eén plaats bleef onbezet. Weer vestigde Van Schalkwijk den blik op de deur, toen deze geopend werd. Zou hij op het laatste oogenblik toch nog komen? Maar even verscheen een plooi van teleurstelling, spoedig weer weggevaagd, op zijn gezicht, toen een der dienstboden op hem toetrad en hem een briefje overhandigde. Uiterlijk heel kalm, maar inwendig toch een beetje geagiteerd, sneed hij het open en overvloog haastig den korten inhoud.

‘Mijnheer Westra schrijft me,’ deelde de nijveraar aan het gezelschap mee, ‘dat hij tot zijn leedwezen verhinderd is, aan de uitnoodiging gevolg te geven.’

Voor kennisgeving aangenomen, dacht mevrouw Van Schalkwijk bij zich zelf, wie het volkomen onverschillig was, of de ingenieur al dan niet aan het feest zou deelnemen, dat er door zijn afwezigheid niet minder luisterrijk om zou zijn.

Het gesprek kwam nu van zelf op den ingenieur, en algemeen werden, tot groote ergernis van Lucie, zijn even groote bescheidenheid als bekwaamheid en degelijkheid geroemd. Ook Van Schalkwijk liet zich daarbij niet onbetuigd, ja, mevrouw vond, dat hij in zijn loftuitingen wel een beetje te ver ging en zijn eigen verdiensten verkleinde door aan die van den ingenieur zooveel lof toe te kennen. De eerzuchtige vrouw kon natuurlijk niet begrijpen, dat ware verdienste zich zelf eert door ook aan die van anderen recht te laten wedervaren. Lucie van haar kant vond het eenvoudig onuitstaanbaar, dat haar vader en de overigen den ijver en de toewijding van een ondergeschikte zoozeer roemden, en veel liever had ze gehad, dat Westra aan tafel verschenen ware, dan had zij al de loftuitingen, die haar nu ergerden, niet hoeven te aanhooren.

Maar terwijl aldus de ingenieur van alle kanten geprezen werd, vroeg de industrieel zich af, wat toch wel de oorzaak mocht zijn van zijn onverwacht wegblijven. Dien eigen dag nog had hij Westra met bijzonderen aandrang uitgenoodigd, er bijvoegend, dat het hem een groot genoegen zou zijn, indien hij aan dit verzoek wilde gevolg geven; en de ingenieur had hem verzekerd, dat het hem aangenaam en een eer zou zijn, het diner, ter eere van Van Schalkwijk's benoeming tot ridder in de orde van Oranje-Nassau, bij te wonen.

Wat kon nu Westra zoo plotseling van gedachte hebben doen veranderen? Ongesteld was hij niet, want dan had hij deze reden stellig opgegeven, - hij bezigde ze zelfs niet als voorwendsel. Kort en koel, bevatte het briefje enkel, dat hij tot zijn leedwezen aan de uitnoodiging geen gevolg kon geven.

Vreemd, de man, die door allen, veel hooger geplaatst dan Westra, geëerd en gevierd werd, die al de notabelen der stad om zich heen aan den feestdisch vereenigd zag, die straks de verloving zou bekend maken van zijn dochter met den jongen en reeds beroemden professor Van Deinse, - die man voelde zich verontrust door het wegblijven van zijn ondergeschikte, en hoeveel moeite hij daartoe ook deed, toch kon hij de gedachte daaraan niet geheel uit zijn geest verbannen.

En toen de nijveraar over de tafel een blik op den jongen professor vestigde, die naast Lucie zat in de stralende schittering van haar jonge schoonheid, haar overmoed en bevredigde eerzucht, viel het hem op - of verbeeldde hij het zich maar? - dat Willem er ernstig en afgetrokken uitzag, ondanks al de pogingen, door zijn dochter aangewend, om haar verloofde in haar blijmoedige stemming te doen deelen.

Even voordat Willem Leuven verliet, had hij een brief ontvangen van zijn moeder. De goede vrouw, die bij haar bezoek aan de tentoonstelling geen gelegenheid had gehad haar zoon te spreken, wilde thans een laatste poging wagen, om hem van den beslissenden en in haar oog noodlottigen stap, dien hij op het punt stond te zetten, terug te houden. Van een huwelijk met Lucie van Schalkwijk voorzag zij niets goeds, integendeel; ze wist ook, dat haar zoon daardoor onherroepelijk voor haar verloren zou zijn.

Haar moederlijk hart, dat nog altijd den ondankbaren zoon liefhad en nog altijd gehoopt had, dat haar kind weer tot haar zou terugkeeren, kostte het geen moeite, haar fierheid het zwijgen op te leggen en in een brief, zooals alleen een moeder dien in dergelijke omstandigheden schrijven kan, Willem te smeeken, om te keeren vóór het te laat was. Zij vroeg niets voor zich zelve, zij had alleen zijn waar geluk op het oog, dat niet te vinden was bij de valsche schittering van het klatergoud, waardoor hij zich liet verlokken en verblinden.

Willem haalde eerst met een medelijdend lachje de schouders op, toen hij den brief las, in zijn ongekunstelden eenvoud en de warmte, die daaruit sprak, welsprekender dan de schitterendste redevoering. Zeker, die brief getuigde van het goede hart zijner moeder, en met eenige schaamte moest hij bekennen, dat zij op een andere behandeling van zijn kant mocht aanspraak maken; maar hoe bekrompen was zijn moeder in haar liefde, hoe weinig was zij met den tijd meegegaan en hoe slecht op de hoogte van de eischen, die de maatschappij aan iemand van zijn positie stelt. Hij zou haar dat duidelijk maken, - maar neen, ze zou hem toch niet begrijpen: zij sprak van deugd en godsdienstzin; hij keek naar grootheid en schittering en luister. Zij wenschte hem een huisvrouw toe; hij verlangde een vrouw, die schitteren zou in de wereld, die in de salons zijn naam zou ophouden, die zijn eerzucht zou begrijpen en deelen....

Met deze gedachten vervuld, had hij in den trein plaats genomen, waar hij met het lezen van een geleerde verhandeling den tijd trachtte door te komen. Maar hoeveel belang hij anders in alles stelde wat zijn vak betrof, thans kon de lectuur hem niet boeien, en onwillekeurig haalde hij opnieuw den brief van zijn moeder te voorschijn en begon dien nog eens te lezen. Ook nu overtuigden hem die woorden niet, maar ze stemden hem tot nadenken.

[p. 251]

Doch toen hij zich in den kring der Van Schalkwijk's bevond, in die atmosfeer [de]r groote wereld, bezwangerd met de dampen van eerzucht en valsche schittering, dacht hij niet meer aan den brief zijner moeder. Mevrouw palmde hem geheel in door haar voorname manieren, Lucie door haar bekoorlijkheden, - en daartegen was hij niet gepantserd.

Geheel onverwachts werd hij weer aan de woorden van zijn moeder herinnerd door het binnentreden van Fine Verhoek. Het jonge meisje, dat met haar ouders was meegekomen, wilde ongemerkt naar boven gaan, om de oude mevrouw Van Schalkwijk gezelschap te houden, doch haar moeder dwong haar, even de aanwezigen te groeten. Ze wilde haar doen voelen, wat ze miste door vrijwillig, uit een gril, het gezelschap van een oude vrouw te verkiezen boven dat van het puik der stad, in de hoop, dat ze een volgende maal een betere keus zou weten te maken.

Een beetje schuchter en met een lichten blos, doch zonder daarom linksch te zijn, trad Fine binnen. Haar hart klopte sneller, toen ze Willem gewaar werd, die, verrast door de natuurlijke bekoorlijkheid, die van haar uitging, plotseling het verleden, dat hij dood waande, voelde herleven. Hij zag zich weer verplaatst in de kalme, maar natuurlijke omgeving van vroeger: zijn vader, zijn moeder, Nelly, Karel en Fine. Welk een verschil met de wereld, waarin hij thans verkeerde, - de wereld, waarnaar hij zoozeer gehaakt had, en die hem toch in oogenblikken als dit, onbevredigd liet.

Bij zich zelf maakte hij een vergelijking tusschen Lucie en Fine. Hoe kwam het, dat die thans niet in het voordeel der eerste uitviel, dat de stille, ongekunstelde eenvoud der laatste nu meer indruk op hem maakte, dan de stralende schoonheid, de luidruchtige beweeglijkheid der eerste? Maar hij mocht nu geen vergelijkingen maken. Het verleden was voor hem dood, moest voor hem dood blijven; hij zelf had den band verscheurd, die hem daaraan bond. Hij was de verloofde van Lucie, een meisje uit de groote wereld, een partij, hem door velen benijd.... Toch bleef hij ernstig en afgetrokken, en meer dan eens betrapte hij er zich dien avond op, dat zijn gedachten verwijlden in de kamer boven hem, waar Fine den tijd hielp korten van de oude mevrouw Van Schalkwijk.

Het feest was schitterend. Geen kosten waren gespaard voor de uitgezochtste spijzen, door een kunstenaar in het vak toebereid, en de fijnste merken van wijn kruidden het maal. De tongen ook werden hoe langer losser, allen voelden zich behaaglijk in deze zaal, bezwangerd met een geur van bloemen en van wijn, die bij de meesten een soort van griserie teweegbracht.

Mevrouw Van Schalkwijk triomfeerde. Stralend van geluk, overzag zij de tafel en wisselde met haar man een blik van verstandhouding. Het oogenblik was gekomen, dat het heuglijk feit der verloving van zijn dochter met professor Van Deinse aan het uitgelezen gezelschap zou worden bekend gemaakt. Lucie had dien blik opgevangen, en een blos kleurde haar wangen. Nog een paar minuten, en zij zou door allen worden gelukgewenscht, zij zou dan in werkelijkheid de koningin van het feest worden.

De industrieel stond op en oogenblikkelijk verstomden alle gespreken. Het werd doodstil in de zaal, maar van de straat drong thans een verward gedruisch door. Van Schalkwijk luisterde, doch slechts een seconde. Wat had het rumoer op straat te maken met de feestvreugde hierbinnen? Hij hief zijn glas op, hij wilde den mond openen tot spreken, toen plotseling zijn gelaat van kleur verschoot, een rilling hem over de leden liep en het glas, zijn hand ontvallend, op het blanke tafellaken viel, dat rood gekleurd werd door den wijn.

Alle aanwezigen keken den heer Van Schalkwijk ontsteld aan, die wezenloos voor de tafel stond, zijn hand nog in het gebaar, waarmee hij het glas omklemd had. Lucie gaf een gil, mevrouw Van Schalkwijk snelde op haar man toe, maar bleef plotseling staan, toen in de gang het gedruisch van zware voetstappen gehoord werd, vermengd met verwarde kreten, waarvan zij den klank herkende. In één oogwenk, als bij ingeving, raadde, begreep zij alles. Zij ijlde naar de deur, als om het onheil af te weren, dat plotseling boven hun hoofd losbarstte en hen evenals Balthasar aan den feestdisch verraste, maar vóór zij het kon verhinderen werd de deur opengeworpen. Een kreet van verbazing, van ontzetting steeg uit den mond van alle aanwezigen op, die, plotseling uit den feestroes ontnuchterd, ontsteld achteruitdeinsden.

XVIII.

Karel Westra had zijn kamer verlaten, om zich naar het feestmaal bij de Van Schalkwijk's te begeven. Hij stelde het inderdaad op prijs, dat de industrieel hem had uitgenoodigd en daardoor openlijk toonde, dat hij zijn verdiensten en toewijding wist te waardeeren. Van Fine had hij vernomen, dat dien avond de verloving van Lucie met Willem van Deinse zou worden bekend gemaakt; maar, hoezeer hij het ook betreurde, dat het daartoe gekomen was, het zou, meende hij, kinderachtig zijn, om die reden weg te blijven.

Toen de ingenieur buiten was gekomen, keek hij op zijn horloge. Het was nog wat ruim vroeg, en hij had dus den tijd, zich te gaan overtuigen, of het druk was op de tentoonstelling. Begrijpelijkerwijze stelde hij als inzender daarin groot belang, maar meer nog als man van het vak. Een groote voldoening was het dan ook voor hem geweest, toen op den dag der opening de minister met de meeste belangstelling zijn toestel had bezichtigd, daaraan hoogen lof toegezwaaid en den wensch te kennen had gegeven, dat de vervaardiger aan hem zou worden voorgesteld. Hoe glom het gezicht der trouwe Bertha van zaligheid, toen zij van die hooge eer getuige was, en met hoeveel waardeering liet oom Frans zich het verdere van den dag over den minister uit. Ook mevrouw Van Deinse en Nelly en Fine verheugden zich van harte over de onderscheiding, die Karel ten deel viel, en natuurlijk waren ook Verhoek en zijn vrouw ten zeerste ingenomen met de hulde, die van zoo hooggeplaatste zijde aan het talent van hun neef gebracht werd. Mevrouw Van Schalkwijk daarentegen vond, dat de minister zich wel een beetje kleineerde met een zoo onbeduidend persoon als Westra aan zich te laten voorstellen, maar ze vergaf het hem ter wille van de ridderorde van haar man. Lucie echter kon maar met moeite haar ergernis verkroppen, toen de ingenieur, die zich bescheiden op den achtergrond had gehouden, naar voren moest komen en door den minister en daarna door de andere autoriteiten met zijn uitvinding werd gelukgewenscht.

Westra verhaastte een beetje zijn stap en had weldra het uitgestrekte gebouw bereikt, waarin zooveel vernuftige en nuttige vindingen der nijverheid waren tentoongesteld. Het gebouw was schilderachtig gelegen in een lommerijke omgeving, half tuin, half bosch, en groot was het getal dergenen, die voor één inkomprijs twee vliegen in één klap sloegen: een bezichtiging van het tentoongestelde en een wandeling over het bekoorlijke omliggende terrein.

De ingenieur hield zich hier thans niet op, maar ging recht het gebouw binnen. Onwillekeurig richtte hij zijn schreden naar dat gedeelte, waar zijn toestel was tentoongesteld, maar reeds uit de verte meende hij er iets ongewoons aan waar te nemen. Een vaag vermoeden, een onbepaalde vrees rees plotseling bij hem op, en, naderbij gekomen, aanschouwde hij met smart, dat zijn uitvinding, waaraan hij zooveel avonden en nachten besteed had, die een jaar lang het voorwerp van al zijn gedachten was geweest, vernield was. Niet bij ongeluk, dat bewees hem de eerste oogopslag, neen, baldadig was de toestel onbruikbaar gemaakt.

In stomme smart stond de ingenieur voor zijn uitvinding. Hij had wel willen schreien als een kind; hij had een gevoel, of er iets in hem vernield was, zoozeer was hij gehecht aan en één geworden met de vinding, waarin hij al zijn geest en vernuft had gelegd.

Wie had het gedaan? Wie? Op deze vraag, die luid opschreide uit zijn gemoed, was het antwoord niet moeilijk te geven. De ingenieur had maar één vijand, en die was Fred van Schalkwijk. Deze moest de schuldige zijn. Een ander kon het niet gedaan hebben, ook zonder eenig bewijs was dit voor Westra een uitgemaakte zaak. Wel was Fred niet in de stad, maar deze overweging kon geen wijziging brengen in de meening van den ingenieur. De ellendeling was stellig overgekomen, enkel en alleen om zijn wraakzucht te kunnen bevredigen, want dit gevoel was het, dat Fred tot het volvoeren van zijn snoode daad had gedreven, - wraakzucht, geboren uit afgunst. Indien hij hem nu tusschen zijn handen had, zou hij hem kunnen vernietigen, zooals hij den toestel vernietigd had.

Een der bewakers, die de zonderlinge houding van den ingenieur gewaar werd, trad op hem toe en vroeg:

‘Is er iets gebeurd, meneer?’

Karel wees naar zijn toestel. ‘Vernield.’ zei hij, ‘moedwillig vernield. Hebt gij er niemand bij gezien, niemand verdachts?’ vroeg hij, want hij kon aan dien man toch niet zeggen, dat hij den zoon van den voorzitter van het comité, vóór eenige dagen door den minister geridderd, voor den dader hield.

‘Vernield, meneer, dat kostelijke machine vernield!’ herhaalde de bewaker met onge veinsde verontwaardiging. ‘'t Is schande! Als u eens wist, met hoeveel lof er over gesproken is door heeren, die er verstand van hadden. 't ls het puikje van de tentoonstelling, zeiden zij. - Iemand verdachts, vraagt u, neen, ik zou niet kunnen zeggen wie. Ik heb er toch bijzonder het oog op gehouden,’ vervolgde de man, wiens bewakers-geweten begon te knagen; ‘juist omdat het zoo'n kostelijk stuk was.’

‘t Was het werk van een oogenblik,’ hernam de ingenieur, als tot zich zelf sprekend. ‘Het werk, waaraan ik zooveel nachten heb besteed, in een paar seconden vernield!’

De bewaker schudde meewarig het hoofd, maar zweeg.

Karel dacht na en overlegde bij zich zelf wat hem te doen stond. Plotseling viel het hem in, dat hij uitgenoodigd was voor het feest bij Van Schalkwijk. Bij die gedachte steeg het bloed hem naar het hoofd. Een oogenblik voelde hij den lust bij zich opkomen, er heen te gaan en den industrieel in zijn gezicht te zeggen, in tegenwoordigheid van al de leden van het comité en verdere autoriteiten, dat zijn zoon een ellendeling, een lafaard was.... Maar hij zag weldra in, dat hij zich met zulk een beschuldiging, op geen enkel bewijs steunende, belachelijk zou maken. Hij voor zich mocht de vaste overtuiging hebben, dat Fred de dader was, de overigen zouden zijn aanklacht aan min edele beweegredenen toeschrijven.... Neen, hij was nu ook niet kalm genoeg, hij kon zich door zijn verontwaardiging en drift laten verleiden. Het was beter, dat hij wachtte tot den volgenden morgen.

De bewaker keek den ingenieur vragend aan.

‘Zeg er tegen niemand iets van,’ zei Karel ten slotte. ‘Ik zal bij de politie een aanklacht indienen.’ Met deze woorden verliet hij haastig het gebouw, waar een zoo zoete droom van hem moedwillig en wreed was vernietigd en sloeg den weg naar huis in.

Hij verkeerde in een koortsig-opgewonden stemming, die nog toenam, toen hij bedacht, hoe moeilijk het zou vallen, achter de waarheid te komen. En dan, zijn toestel bleef vernield, - het werktuig, waaraan hij door zijn scheppende kracht het leven had geschonken, was dood. Bitterheid druppelde in zijn ziel tegen de Van Schalkwijk's. De nijveraar was gedecoreerd; dien avond zou daar een groot feest gegeven worden; Lucie zou haar verloving vieren met professor Van Deinse. Het geluk lachte hen van alle kanten tegen, onverdiend. Hij werd wrevelig bij die gedachte, en, thuis gekomen, schreef hij in haast een kort, koel briefje, dat hij onmiddellijk bij Van Schalkwijk liet bezorgen.

Toen dit gedaan was, werd hij kalmer en leefde zijn terneergeslagen moed weer op. Nu ook kwam hij tot het besef, dat het verlies niet onherstelbaar was, dat het hem niet moeilijk zou vallen, een dergelijken toestel te vervaardigen. Maar een groot deel van den tentoonstellingstijd zou middelerwijl verstreken zijn, en dit was vooral zoo jammer, daar de volgende

[p. 252]

week de hoogleeraren der Polytechnische school de tentoonstelling een bezoek zouden komen brengen, hoofdzakelijk, zooals de bladen hadden meegedeeld, om kennis te maken met zijn uitvinding. Hij zou in dien tijd onmogelijk een nieuwen toestel kunnen klaar hebben. Onmogelijk? Neen, het moest; al zou hij er dag en nacht op moeten werken, klaar zou het zijn. De lafte dader zou althans die voldoening niet hebben.

En zonder langer den tijd te verliezen met onvruchtbaar gemijmer, zette de ingenieur zich aanstonds aan het werk. Hij had nu geen tijd om aan iets anders te denken, dan aan zijn uitvinding, die hij nog zou trachten te verbeteren. Met onverdroten ijver werkte hij uren lang, tot ten laatste de oogen hem pijn deden van het staren en zijn arm vermoeid was. Hij legde zijn instrumenten neer en stond op. ‘Voor van avond genoeg,’ zei hij bij zich zelf.

Maar stil thuis blijven zitten kon hij niet, hij zou dan vanzelf weer aan het werk gaan. Daarom besloot hij een paar straten om te wandelen, dat zou tevens zijn brandend voorhoofd wat afkoelen en zijn opgewondenheid, voortspruitend uit de emoties van dien avond en het ingespannen werken, doen bedaren.

De buitenlucht deed Karel goed, en met volle teugen ademde hij die in. Zijn zenuwen ontspanden zich langzamerhand. Daar bedacht hij, dat zijn oom en tante op het feestmaal bij Van Schalkwijk waren genoodigd en Fine dus alleen thuis zou zijn, want dat het jonge meisje, ook al was ze geïnviteerd, daaraan geen gevolg zou geven, daar was hij zeker van. Hij zou dus nog even naar haar toe gaan, om ze het voorgevallene te vertellen. Haar ook kon hij zeggen wien hij verdacht, en dat zou zijn gemoed verlichten.

een zitting van het veemgericht, naar de teekening van h. mertï.

Hij was aan den overkant der straat en wilde ze juist oversteken, toen hij toevallig naar boven keek en verrast bleef staan. Wat was dat? Er was licht op de bovenkamer en tegen het gordijn, dat neergelaten was, teekenden zich twee gestalten af. Fine was het niet; zou zijn

[p. 253]

oom al thuis gekomen zijn? Dat was niet aan te nemen, want het feest zou nu eigenlijk pas in vollen gang zijn. Verwonderd bleef Karel kijken. De twee gestalten bewogen en verplaatsten zich, en, hij twijfelde er niet meer aan, het waren twee mannen. De schaduwbeelden op de gordijnen teekenden duidelijk en scherp hun omtrekken af.

Vruchteloos vroeg de ingenieur zich af, wat dat te beteekenen kon hebben, tot plotseling, snel als het weerlicht, een vermoeden door zijn geest schoot. God, als het dàt eens was! Het schemerde hem voor de oogen en de sterke man beefde als een blad, - beefde van verontwaardiging en woede. Doch slechts een oogenblik. Weldra was hij zich zelf weer meester, en zonder zich langer te bedenken, stak hij de straat over. Wat zou er met Fine gebeurd zijn?

Toen hij binnen was, luisterde hij scherp, maar hoorde niets dan het bonzen van zijn eigen hart, want, hoe onverschrokken hij ook was, een onbekend gevaar maakt indruk ook op den sterksten man. Maar er mocht niet getalmd worden, en zoo zacht mogelijk ging hij de trap op. Thans hoorde hij fluisterend spreken, en - het bloed stolde hem bijna in de aderen - hij herkende de stemmen. Wat moest hij doen? De schurken verrassen? Maar hij was ongewapend, en zij waren met tweeën, wellicht gewapend, en zouden voor geen moord terugdeinzen. Doch thans dacht hij weer aan Fine, in welk gevaar zij misschien verkeerde, en deze gedachte behield de overhand op alle andere overwegingen. Een snelle, onverhoedsche overval was wellicht in de gegeven omstandigheden nog het beste.

de siberische spoorweg in aanleg.

Vastberaden snelde de ingenieur naar boven, wierp de kamerdeur open en stond tegenover Fred van Schalkwijk en jonker Van Leeuwenstein. Zijn hooge, forsche gestalte scheen nog machtiger, zijn oogen flitsten vuur. ‘Schurken!’ schreeuwde hij, ‘wat hebt gij met Fine gedaan?’

Bedremmeld stonden de beide inbrekers voor hem; de geopende brandkast klaagde hen aan.

[p. 254]

Met één sprong was Karel bij het raam, sloeg met zijn vuist een paar ruiten in en schreeuwde in de stilte van den avond, zoodat zijn stem luid in het rond weerklonk: ‘Dieven! dieven!’

Op deze woorden kregen Fred en de jonker hun bezinning terug. Zij begrepen, dat ze verloren waren, indien ze zich niet in allerijl door de vlucht redden. Zij snelden daarom naar de trap, doch voordat ze die bereikt hadden, had Karel hen ingehaald en greep ze met zijn forsche vuisten stevig vast. Fred keerde zich om en rukte zich los. ‘Dat is voor u!’ siste hij, een revolverschot lossend. Maar de kogel kwam in den muur terecht, en het volgend oogenblik had de ingenieur den ellendeling met een geweldigen vuistslag voor den grond geworpen.

Reeds kwam er hulp opdagen. Het gerinkel der kletterende ruiten op de straatsteenen, het geroep van ‘dieven’ en het schot hadden de aandacht getrokken, en met getrokken sabel stormden een paar politie-agenten, door burgers gevolgd, de trap op. Jonker Van Leeuwenstein deed geen poging meer om te ontkomen, hij begreep, dat het spel thans voorgoed door hem verloren was, en met cynische kalmte wachtte hij af wat er verder gebeuren zou.

(Wordt vervolgd.)