De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Op wilde paden.
Avontuur in de Cordilleras van Peru.

VI. (Slot.)

Met klimmend ongeduld wachtte ik op de aankomst van Padilla en diens schoonzoon, want ik was tot werkeloosheid gedoemd, en elk uur vertragens kon bovendien de moeilijkheden vermeerderen. Ik had nu eenmaal den bekommerden vader mijn hulp beloofd en mocht mijn woord niet terugnemen, hoewel ik het somtijds betreurde, want afgezien van de vele gevaren, waaraan ik was blootgesteld, al vreesde ik ze ook niet, was ook mijn reisplan bedorven en bevond ik mij nu weer op dezelfde plaats als een week terug.

Verdrietig en ontevreden slenterde ik door de straten van Cuzco; de oudheden der stad kende ik reeds, zoodat er voor mij weinig meer te zien was. Daarentegen boeide mij de vreemdsoortige bedrijvigheid op het voornaamste plein, dat aan den eenen kant door de kerk der Jesuïeten wordt ingesloten. Hier werd een soort weekmarkt gehouden, de producten der tropen, heerlijke oranjeappelen, geweldige pompoenen en meloenen, maar ook aardappelen en maïs, verder eieren en kaas, hoenderen en duiven werden te koop aangeboden. Een troep menschen trok mijn aandacht: daar werd een hanengevecht, naast de stierengevechten een nationaal vermaak der Peruanen, gehouden. De eigenaars dezer strijdbare vogels hadden kleine, scherpe messen aan de sporen bevestigd, waarmee ze elkaar zware wonden toebrachten. In de hoogste opgewondenheid volgde de menigte het bloedige schouwspel, een aantal weddenschappen werden aangegaan, en toen eindelijk een der kemphanen overwonnen op den grond lag, hieven de winners een luid hoerageroep aan, terwijl de verliezers scheldend heengingen.

Aan een anderen kant van de markt stonden verscheidene dieren te koop. Tamme lama's, die hier dikwijls als trek- en lastdieren worden gebezigd, alpaca's, vicunna's, muildieren, schapen, varkens, paarden en ezels stonden hier in bonte mengeling dooreen, en daartusschen afdingende koopers en schreeuwende kinderen.

Plotseling was het mij, als werd ik bekende gezichten gewaar; voorzichtig, achter den breeden rug van een zwaargebouwden boer verborgen, kwam ik naderbij. Geen twijfel meer, of het waren de twee verwenschte Roodhuiden, die onze paarden gestolen hadden en ze nu zochten te verkoopen.

Met één sprong was ik bij den oudste der beide Chunchu's en greep hem bij den schouder.

‘Paardendief, hier heb ik je!’ riep ik uit, den van schrik bevenden kerel heen en weer schuddend, dat zijn lange, stijve haren over het platte gezicht naar beneden vielen. ‘Oefent gij, bruine schurken, zóó de gastvrijheid uit, dat ge degenen, die bij u een onderkomen zoeken, berooft en hun het verder reizen bijna onmogelijk maakt?’

‘Mijn blanke broeder vergist zich, de wigwam van den rooden man staat ver van hier aan den Camantiberg, waar zijne vrouw den vermoeiden zwerver lafenis geeft en zijn voeten met het heldere water uit de Basiri nat maakt, opdat hij zich sterke.’

De oude Indiaan zei dit met zoo gehuicheld deemoedige stem, dat ik een oogenblik begon te twijfelen. Maar een blik op mijn paard sloot alle vergissing uit.

‘Indien uwe broeders aan den Camanti zoo handelen, zijn zij braaf en eerlijk,’ zei ik, ‘maar gij zijt roovers, die in de gevangenis thuis hoort, daar ge zelfs voor een moord op uw gasten niet zoudt zijn teruggedeinsd.’

Ik had misschien wat hard gesproken, want plotseling zag ik mij door een groot aantal menschen omringd.

‘Paardendief! moordenaar!’ herhaalden zij, ‘slaat ze dood, die diefachtige Roodhuiden, voor wie niets veilig is.’

En eer ik het kon verhinderen, hadden zij den Chunchu weggesleurd en beukten hem zoodanig met stokken en vuisten, dat hij jammerlijk schreeuwde en om genade smeekte. Zijn zoon had zich intusschen zoo gauw mogelijk uit de voeten gemaakt. De Peruanen nemen iedere gelegenheid te baat, om zich op de diefachtige, listige Indianen te wreken, en ook hier rustte het verbitterde volk niet, voordat de Chunchu luid schreeuwend op den grond neerzonk. Een medelijdende stamgenoot ontfermde zich eindelijk over hem en bracht hem in veiligheid; de schurk had de afstraffing wel verdiend. Ik nam mijn paarden en keerde daarmee naar mijn herberg terug.

Toen ik daar aankwam, snelde José mij haastig te gemoet.

‘Mijnheer Padilla is met de andere mannen juist aangekomen,’ zei hij; ‘zij wachten in de kamer boven op uw terugkomst. De bode trof ze juist aan op het oogenblik, dat ze Marcapata verlieten en naar de Montana wilden rijden.’

Ik verschrok, want ik had gedacht, dat ze niet vóór den nacht de stad zouden zijn binnengereden. Was het al niet aan te nemen, dat de vreemdelingen in de stad, die 40.000 inwoners telt, bijzonder veel opzien zouden verwekken, van den anderen kant kon toch een ongelukkig toeval hun aanwezigheid aan den schaker van het meisje bekend maken. Onmiddellijk begaf ik mij naar mijn vrienden, en met gesloten deuren bespraken wij de middelen om eindelijk ons doel te bereiken.

De dag was zeer heet geweest, en alles, mensch en dier, haalde verlicht adem, toen eindelijk de zon onderging. De nacht zonk nu over het uitgeputte aardrijk neer, maar bracht haar niet de verwachte afkoeling, de lucht bleef opvallend zwoel. Wij zagen, dat een onweer op til was, maar dit kwam ons zeer gewenscht voor, want een donkere nacht was gunstiger voor ons plan, dan de verraderlijke maneschijn.

Een licht verklaarbare onrust had zich van ons allen meester gemaakt; het was een gevaarlijke onderneming het geroofde meisje te bevrijden, want indien de schaker van Padilla's dochter werkelijk Oliva, de vroegere koeherder was, dan hadden wij met een man te doen, die zooals de bezitter der hacienda verzekerde, voor geen daad van geweld zou terugschrikken.

Een dof gerommel kondigde het naderen van het onweer aan, en de bange stilte, die over de heele natuur lag, werkte beangstigend op alle leven. Somtijds werd aan den gezichteinder een geel, zwavelachtig schijnsel zichtbaar, dan weer hoorde men in de verte een bruisen, of een heel leger in aantocht was.

‘Het is nu tijd om op te breken,’ meende Padilla. ‘Binnen een half uur is het onweer hier, en dan heldert de hemel gewoonlijk gauw op, en de maneschijn zou ons wel eens hinderlijk kunnen zijn.’

Zwijgend volgden wij hem, onderzochten nog eens onze geladen revolvers en staken de scherp gewette bowie-messen in den gordel. Want hoewel wij besloten waren, slechts in het uiterste geval van noodweer van onze wapenen gebruik te maken, moesten wij toch op alle mogelijkheden voorbereid zijn.

Ons plan was in alle bijzonderheden vastgesteld. Huis en tuin had ik in oogenschouw genomen, en mijn vertrouwde politie-agent met nog twee van zijn collega's sloten zich bij ons aan. De overige mannen van Padilla hadden wij thuis gelaten, daar wij hen niet noodig dachten te hebben. Alleen den neger Gil namen wij mee, zoodat wij met zeven krachtige, vastberaden mannen waren. Wij verdeelden ons, ten einde zoowel den straat- als den tuinkant in het oog te kunnen houden.

Het was een tamelijk verre weg naar de voorstad Apurimac, en de spaarzame lantarens, die steeds zeldzamer werden, hoe verder wij ons van het centrum der stad verwijderden, deden de diepe duisternis nog beter uitkomen. Het onweer was nader en nader gekomen, en nu begon ook de wind op te steken, die van minuut tot minuut heviger werd en eindelijk huilend door de straten bruiste, dichte stofwolken, afgerukte bladeren en takken en andere voorwerpen voor zich uitdrijvend, zoodat wij nauwelijks de oogen open konden houden.

En nu brak het onweer los met dat vreeselijk geweld, dat enkel de heete luchtstreek kent. De hemel scheen één ontzaglijke vuurzee en de donder ratelde onophoudelijk door de lucht.

In stroomen viel de regen neer en veranderde de smalle straten van Apurimac in woeste bergbeken.

‘Komt, heeren, er is geen tijd te verliezen,’ zei de politie-agent, wien Padilla een aanzienlijke belooning had beloofd, indien het mocht gelukken zijn dochter te bevrijden.

Eindelijk hadden wij ons doel bereikt. Manuel hield met de beide agenten den straatkant bezet, terwijl wij van de tuinzijde naderden. Zoo licht als een eekhorentje sprong Gil over den muur en maakte van den binnenkant de tuindeur open, door den grendel weg te schuiven.

Een mat licht scheen uit het huis door een soort gordijn, dat van vezels vervaardigd was. Wij konden naderbij komen zonder dat wij hoefden te vreezen, gehoord te worden. Het rollen van den donder en het neerplassen van den regen overstemde elk geluid. Door de mazen van het vlechtwerk kon men in het inwendige der kamer kijken.

Inez lag in een hoek van het vertrek voor een Moeder-Godsbeeld op de knieën en bad, terwijl een oude negerin, met een afschrikwekkend uiterlijk, niet ver van haar op den grond zat neergehurkt en met haar tandeloozen mond aan een stuk maïsbrood knabbelde. Een breedgeschouderde man van een woest uiterlijk schreed met somberen blik de kamer op en neer.

‘Bij alle heiligen, dat is inderdaad Oliva,’ fluisterde mij Padilla in het oor, terwijl hij krampachtig mijn arm greep. ‘O mijn arm, arm kind!....’

‘Stil, binnen weinige minuten ligt ze in uw armen; bedenk, dat een enkel woord ons kan verraden.’

Ons plan was, dat Manuel en de politieagenten van den straatkant de kamer zouden binnengaan, terwijl wij ze op hetzelfde oogenblik van de binnenzijde zouden binnendringen, en wel zoo plotseling en onverwacht, dat Oliva in het geheel geen tijd zou hebben zich te verdedigen.

Maar wij stonden al geruimen tijd te wachten, en nog altijd was van onze vrienden niets te zien. Te Cuzco, zooals trouwens in geheel Peru en in andere landen van Zuid-Amerika, worden de huisdeuren 's nachts niet gesloten; wij konden dus het uitblijven der mannen niet verklaren.

Plotseling zag ik, hoe de klink der kamerdeur even bewogen werd; ongetwijfeld waren het onze bondgenooten, maar de deur ging niet open, ze was van binnen gegrendeld.

Oliva had zich middelerwijl in een stoel geworpen en een sigaret aangestoken; van tijd tot tijd sloeg hij een blik op het meisje, dat, in een vurig gebed verzonken, voor het Madonna-beeld lag. Het scheen mij toe, in zijn blik een mengeling van teederheid en stille woede te lezen, want de tegenstand, waarmee Inez zich tegen een huwelijk met hem verzette, had hem blijkbaar in den hoogsten graad ge-

[p. 231]

prikkeld. De mogelijkheid, dat de kamer gesloten kon zijn, hadden wij niet voorzien. Ons plan was dus verijdeld.

‘Wij moeten het wild op een andere manier vangen,’ fluisterde de politie-agent; ‘lang nadenken helpt hier niet. Opgepast, heeren!’

Op hetzelfde oogenblik loste hij dicht voor het venster uit zijn korte karabijn een schot in de lucht.

‘Verrader!’ riep ik onwillekeurig uit en greep de karabijn van den politie-agent, want ik dacht niet anders of de man lag met den roover onder één deken en wilde ons verraden. Maar spoedig was mij het doel van deze handelwijze duidelijk; verschrikt sprongen de bewoners op, Oliva ijlde naar het venster, schoof haastig de gordijn op zij en keek naar buiten in de duisternis, terwijl wij ineengedoken tegen den muur leunden.

Plotseling sloeg de agent met de kolf van zijn geweer tegen het venster, dat de ruiten kletterend op den grond vielen, en een oogenblik later was Gil al in de kamer en snelde naar de deur om ze te openen. Onze gids had het schot alleen gelost om Oliva te nopen, de gordijn op zij te schuiven, die ons bij het inklimmen zeer hinderlijk zou zijn. Weinige seconden na den neger waren ook wij in de kamer.

Bij den plotselingen overval sprong Oliva terug tot het Moeder-Godsbeeld, waarvoor Inez bleek van schrik stond. Een kreet van vreugde en de uitroep: ‘Vader, vader!’ kwam over haar lippen, toen zij Padilla gewaar werd, en met uitgestrekte armen wilde zij op hem toeijlen.

Maar de ruwe kerel slingerde haar terug.

‘Hier is uwe plaats, duifje,’ zei hij honend, ‘ik heb oudere rechten op u dan hij, die mij u ontfutseld heeft.’

Hij wees daarmee op Manuel, die besluiteloos met de revolver in de hand stond.

Inez was bewusteloos geworden, en Oliva hield haar met de linkerhand omklemd, terwijl hij in zijn rechterhand dreigend het lange, scherpe bowiemes zwaaide.

‘Laat het meisje los,’ zei de politie-agent, ‘en u komt er zonder straf af, terwijl wij anders geweld moeten gebruiken en u aan de volle strengheid der wet zullen overleveren.’

‘Terug!’ brulde Oliva in de hoogste opgewondenheid, ‘geen stap verder, of dit staal doorboort haar het hart. Moet ik van Inez afstand doen, dan zal ook geen ander haar de zijne noemen.’

Een vreeselijke geelgroene bliksemstraal flitste uit den hemel, en het volgende oogenblik ratelde zulk een geweldige donderslag, dat het huis er van daverde. Onwillekeurig bad Padilla: ‘Heilige Moeder Gods, bid voor ons.’

Wat moesten wij doen? Geen onzer twijfelde er aan, dat de woestaard zijn bedreiging zou ten uitvoer brengen, als wij geweld zouden gebruiken, en toch zagen wij geen anderen uitweg. De vader van het meisje trachtte wel met den roover te onderhandelen, door hem een zeer aanzienlijke som gelds aan te bieden, maar Oliva wees dit aanbod spottend af. Het mes bliksemde in zijn hand, waarin op dit oogenblik de beslissing over dood en leven van een bloeiend jong meisje lag. Bleek en vol angst stond de ongelukkige vader daar, slechts weinige schreden scheidden hem van het jonge meisje, dat hij niet mocht omhelzen. Ieder oogenblik kon hij verwachten, haar door de hand van een moordenaar te zien sterven.

Plotseling echter werd diens arm gegrepen en omlaag getrokken, en op hetzelfde oogenblik sprongen de agenten op hem toe en maakten zich van den woestaard meester. De brave neger, op wien Oliva geen acht had geslagen, was ongemerkt achter zijn rug geslopen en had hem voor het oogenblik weerloos gemaakt, daar hij maar éen hand tot zijn beschikking had, want met zijn linkerarm hield hij het bewustelooze meisje omklemd. Den roover het mes ontrukken en hem binden was het werk van weinige seconden. Met vaal gezicht en bevende lippen lag hij op den grond, maar geen woord kwam over zijn lippen, enkel een licht sidderen verried zijn geweldige inwendige ontroering.

In de armen van haar vader kwam Inez weer spoedig tot bewustzijn, en beiden schreiden tranen van vreugde, terwijl ze elkaar omklemd hielden. Het was werkelijk een Hef meisje met dat klassieke gezicht, dat een zeker kenteeken van Andalusische afkomst is. Hij strekte het tot groote vreugde, tot de bevrijding van het meisje te hebben bijgedragen, en den warmen dank, dien mij allen brachten, nam ik graag aan, want ik wist, dat die niet onverdiend was.

Het onweer was voorbij, en van den wolkeloozen hemel schenen de maan en tallooze sterren over de thans verkwikte aarde. Op de platte daken der huizen zaten de bewoners keuvelend en lachend; de tonen van mandolinen klonken door den nacht, waarmee zich het gezang van Spaansche volksliederen vermengde. Alles ademde vrede en rust, en niets herinnerde er aan, dat in dit schoone land de partijhartstochten zoo fel woedden en burgeroorlogen er aan de orde van den dag waren.

Toen de politie-agenten den gevangene wegvoerden, vroeg ik onzen vriend, welke straf den booswicht stond te wachten.

‘Binnen drie dagen schommelt hij in den wind, evenals de slinger van een uurwerk,’ antwoordde hij kalm.

Wij konden ongehinderd de stad verlaten, daar de verklaringen der politie-agenten voor de Peruaansche rechters voldoende waren om vonnis te vellen.

Met gejuich werden wij op de hacienda van Labramarca ontvangen. Mijn Pedro had goed voor de dieren gezorgd, en welgemoed kon ik aan het voortzetten mijner reis denken. Op aandringen van mijn vrienden bleef ik nog twee dagen op de hacienda, daarna ging ik opnieuw de wijde wereld in, nieuwe gevaren en avonturen te gemoet. Het klassieke land der inca's heb ik evenwel nooit weergezien.

Oom Philip was met zijn vertelling klaar en keek op de klok.

‘Dat was een lange geschiedenis,’ zei hij, ‘maar als ik mij die gebeurtenissen in het geheugen terugroep, is het als was alles eerst gisteren voorgevallen. En nu goeden nacht.’

Nog eens stak hij zijn meerschuimen pijp aan, sloeg zijn mantel over de schouders, en weldra weerklonken zijn schreden buiten in den stormachtigen nacht.