De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

[p. 225]

[Nummer 29]

Klatergoud.
door J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

Het is me een lieve geschiedenis!’ begon Van Schalkwijk, toen hij de kamer binnentrad en recht op zijn zoon afging. ‘Ik zie, dat ik nog geen paar dagen van huis kan. Vertel op, wat is er gebeurd.’

Zulk een begin had Fred niet verwacht. Toen hij wat tot kalmte was gekomen en geregeld kon nadenken, had hij wel begrepen, dat hij een dwaze streek had begaan, maar hij had toch niet gedacht, dat zijn vader al aanstonds zou beginnen met hem te beschuldigen. Bij den strengen toon, dien hij aansloeg, begreep hij wel, dat hij met de ware toedracht der zaak niet voor den dag hoefde te komen. Daarom wilde hij probeeren, het naderend onweer van hem af te wenden en het zich op den ingenieur te laten ontladen.

‘Het is de schuld van Westra, vader,’ begon Fred, ‘die koos de partij voor het werkvolk en maakte mij voor kwajongen uit. Toen kon ik niet toegeven.’

‘Hoort u het, pa?’ vroeg Lucie, die meende dat haar hulp haar broer wel te stade zou komen. ‘Westra heeft Fred voor de heele fabriek voor een kwajongen uitgemaakt, en dat terwijl hij uw plaats innam.’

Zij wist heel goed, dat ze onwaarheid sprak, maar het kwam er op aan, haar vader tegen den ingenieur in het harnas te jagen. Dat zou tevens als bliksemafleider voor Fred dienen.

De nijveraar doorzag onmiddellijk den heelen toeleg.

‘Ja, ik hoor het,’ antwoordde Van Schalkwijk, ‘en het kan best zijn, dat hij gelijk had. Maar ik verlang op de eerste plaats te weten, wat de aanleiding is geweest tot de werkstaking.’

Fred was door deze woorden geheel uit het veld geslagen en aarzelde een oogenblik. Hij bedacht zich wat hij zeggen zou.

‘Nu, komt het er haast uit?’ vroeg zijn vader, van ongeduld op den vloer stampend. ‘Als Westra de schuld is, moet het u niet moeilijk vallen, de aanleiding te vertellen. Gij hoeft hem niet te sparen,’ voegde hij er spottend bij.

‘Westra moet er uit of ik, heb ik hem gezegd,’ zei Fred. ‘Ik verkies niet....’

‘O, gij zult nog wel meer dwaasheden gezegd hebben,’ viel zijn vader hem in de rede. ‘Maar als gij niet gauw de heele toedracht vertelt, laat ik Westra en den meesterknecht ontbieden, en dan geloof ik, dat we beter zullen opschieten.’

Nu begon Fred met horten en stooten te vertellen, daarbij trachtende zich zooveel mogelijk schoon te wasschen en alle schuld op de werklieden en den ingenieur te schuiven.

Toen hij ophield, zei zijn vader, die hem had laten uitspreken, zonder hem een enkele maal in de rede te vallen: ‘'t Is een lieve boel, hoor! Terwijl ik voor zaken van huis ben en zooveel vertrouwen in mijn zoon stel, dat ik hem de heele fabriek toevertrouw, begaat hij me zoo'n onvergeeflijke dwaasheid. Ik zou u willen vragen, of gij ze alle vijf wel hebt. En al probeert gij het voor u nog zoo knap schoon te vegen, ge moest toch begrijpen, dat ik mij daardoor niet in de luren laat leggen.’

‘Maar, vader, ik had niet verwacht,’ begon Fred, doch hij kon niet verder komen, want Van Schalkwijk viel hem driftig in de rede:

naar den stal, naar de teekening van g.p.a. garjeanne.

[p. 226]

‘Gij hadt zeker verwacht, dat ik zeggen zou: Nu, Fred, dat hebt gij me eens netjes gedaan, ik bedank u wel, dat gij mijn broodwinning in den grond geboord hebt; want de fabriek is mijn broodwinning, en staat de fabriek stil, dan hebben wij niet te eten. Of waar wilt gij het vandaan halen?’

Van Schalkwijk kon scherp, kon sarcastisch zijn, en als hij in die gemoedsstemming was, waagde niemand het, hem tegen te spreken. Ook Lucie, al had ze nog zoo'n grooten lust, den ingenieur in een ongunstig daglicht te stellen, achtte het nu niet geraden, iets in het midden te brengen: het zou olie op het vuur geweest zijn.

De oude mevrouw Van Schalkwijk verbrak het eerst de onbehaaglijke stilte, door de laatste woorden van haar zoon te voorschijn geroepen.

‘Gij hebt gelijk, Henri, de fabriek is uwe kostwinning, en daarom komt het er op aan, het misverstand, dat gerezen is, zoo spoedig mogelijk uit den weg te ruimen. Meer dan een misverstand is het niet: Fred is een beetje te voortvarend geweest, en ik geloof, dat het u niet veel moeite zal kosten, de werklieden daarvan te overtuigen.’

‘Dus ik zou de zondebok moeten zijn?’ vroeg Fred. ‘En de werklieden krijgen gelijk, en Westra ook?’

‘Zeker,’ antwoordde Van Schalkwijk. ‘Het moet. De werkstaking moet morgen al uit zijn; of denkt ge, dat ik zin heb, door alle bladen te gaan en mij als voorzitter van het tentoonstellingscomité onmogelijk te maken?’

‘Dus u offert mij daaraan op?’ vroeg Fred weer.

‘Zeker offer ik u daaraan op,’ hernam Van Schalkwijk. ‘Ik zal ergens anders een betrekking voor u zien te krijgen, want in mijn fabriek hebt gij u onmogelijk gemaakt.’

‘Dus Fred moet voor een vreemde de deur uit!’ riep Lucie uit, die zich niet langer kon inhouden.

Van Schalkwijk stond op. ‘Op zottepraat geef ik geen antwoord,’ zei hij. ‘Ik ga even naar Westra,’ vervolgde hij tegen zijn vrouw en moeder, ‘om met hem te overleggen wat er moet gedaan worden, en ik geloof, dat ik blij zal mogen zijn, indien de ingenieur na het gebeurde van van morgen zijn ontslag niet neemt.’

‘O, mijnheer Westra is zoo haatdragend niet,’ merkte de oude mevrouw op.

‘Dat is een steek op Fred en mij,’ zei Lucie snibbig. ‘'t Is wel schoon, dat de eigen kinderen bij vreemden worden achtergesteld.’

Van Schalkwijk haalde de schouders op en ging de deur uit. Hij had nu wel wat anders aan zijn hoofd, dan daarover in een discussie te treden met zijn dochter, die ten gevolge van haar verkeerde opvoeding allen eerbied voor het ouderlijk gezag al lang had afgelegd.

De nijveraar vond den ingenieur op diens kamer. Na de behandeling van Fred had hij zich voorgenomen, geen verdere stappen te doen, maar af te wachten wat Van Schalkwijk, die, zooals hij begreep, spoedig thuis zou komen, doen zou. Tenzij hem volledige voldoening gegeven werd, zou hij zijn ontslag nemen. Hij wist, dat zijn bekwaamheden het hem gemakkelijk zouden maken, elders een goede betrekking te verkrijgen, en hij wilde in geen geval een herhaling afwachten van hetgeen dien morgen gebeurd was.

Van Schalkwijk, wien er veel aan gelegen was den ingenieur te behouden, meende dit het best te kunnen bewerken door een loyale verklaring. ‘Ik kan u niet zeggen, meneer Westra,’ begon hij, ‘hoe zeer het gebeurde mij spijt. Fred had verstandig gedaan met naar uw raad, die uit een zoo goede bedoeling voortsproot, te luisteren, maar de jongen heeft zeer lichtzinnig en zeer laakbaar gehandeld. In de toekomst zal dit niet meer voorkomen, want ik ben besloten, voor Fred een betrekking te zoeken. Het is goed, dat hij onder vreemden komt, en ik had dat misschien al eerder moeten doen. En mag ik nu hopen, meneer Westra, dat u het voorgevallene als niet gebeurd zal beschouwen? Indien u nog op een andere manier voldoening wenscht, ben ik bereid u die te geven.’

‘Dat verlang ik niet, meneer Van Schalkwijk, ik ben met uw verklaring tevreden, en ik behoef u, waar u het zelf inziet, dan ook niet te zeggen, dat ik met mijn raad aan uw zoon niets anders beoogde dan uw belang zoowel als dat van de werklieden. Fred heeft zich heel uitdagend ten opzichte van het werkvolk gedragen; het ongelijk was geheel en uitsluitend aan zijn kant, en ik kan uw besluit, uw zoon van de fabriek te nemen, niet anders dan toejuichen. Nu zal het u ook niet moeilijk vallen, de werkstaking aanstonds te doen ophouden.’

‘Wat raadt u mij, meneer Westra?’

‘Ik geloof, dat het wenschelijk zou zijn, dat u zelf even naar Vermaas ging, dat zou een goeden indruk op het werkvolk maken. U begrijpt, dat ze, en terecht, verstoord zijn. Ook de werkman heeft zijn gevoel van eigenwaarde, en het is in het belang van den patroon zelf, dat te ontzien en te eerbiedigen.’

Van Schalkwijk dacht een oogenblik na. ‘Ik geloof dat uw raad inderdaad de beste is, meneer Westra. Mag ik u vragen, mij te vergezellen, dan kunnen wij de zaak in eens in orde brengen? U begrijpt, dat ik er niet op gesteld ben, in de gazet in opspraak gebracht te worden, vooral met het oog op de aanstaande tentoonstelling....’

De ingenieur bemerkte, dat Van Schalkwijk veel meer door berekening geleid werd dan dat hij verontwaardigd was over Freds lichtzinnigheid. Maar zoo zijn nu eenmaal de menschen.... Hij gaf intusschen zijn toestemming en de beide mannen begaven zich naar de woning van Vermaas.

XIII.

‘Dat kostte nog heel wat moeite om u mee te krijgen, Fine,’ zei de ingenieur Westra, die met Fine Verhoek den weg naar de statie insloeg.

‘Dat wil ik wel gelooven, Karel, en als u zelf niet gekomen was om mij te halen, zou moeder niet licht haar toestemming hebben gegeven.’

‘En waarom niet?’

‘Wel, mevrouw Van Schalkwijk heeft moeder beloofd, dat ze haar straks met een open landauer zal komen afhalen, om mee naar de tentoonstelling te rijden, en nu had moeder graag gezien, dat ik ook van de partij was geweest. Maar ik geef er geen zier om, naast juffrouw Lucie te zitten, die me niet kan luchten of zien, omdat ik haar manier van doen onuitstaanbaar vind.’

‘Volkomen mijn gedacht,’ hernam de ingenieur lachend.

‘Maar niet dat van moeder. Die vindt Lucie een volmaakt, gedistingeerd meisje, en ze stelt haar me dikwijls ten voorbeeld.’

‘Doet ze dat? Is 't waar? Nu, ik feliciteer u, dat gij zelfs in de verste verte niet op die gedistingeerde jonge dame gelijkt.’

‘Gij moest eens weten, Karel, hoe ze 't land aan mij heeft, bijna evenzeer als aan u.’

‘Ik geloof, dat dat gevoel vrijwel wederkeerig is,’ antwoordde de ingenieur rondborstig. ‘Maar wat kan ze nu eigenlijk tegen u hebben? Dat ze mij haat, begrijp ik, maar wat hebt gij haar in den weg gelegd?’

‘Niets, maar ze kan niet uitstaan, dat ik niet ben zooals zij, dat ik een afkeer heb van coquetteeren en intrigeeren.’

‘Ja, in die kunst is ze volleerd.’

‘Zoo volleerd, dat ze thans Willem van Deinse geheel heeft ingepalmd.’

Hare stem trilde een beetje toen ze dit zei, en toen Karel, verwonderd, haar aankeek, merkte hij, dat haar gelaatskleur een hoogeren blos had aangenomen. Vreemd, dacht hij bij zich zelf, ik dacht niet, dat ze belang in hem stelde.... vreemd!

‘Van wie weet ge dat, Fine?’ vroeg Karel, of hij niets gemerkt had.

‘Van moeder. Ze mocht het tegen niemand zeggen, want het moet voorloopig een groot geheim blijven, had mevrouw Van Schalkwijk tegen haar gezegd. Maar moeder kan niet zwijgen. Nu Willem buitengewoon hoogleeraar is geworden aan de hoogeschool te Leuven, zal de verloving binnenkort plaats hebben. Dat zal met groote plechtigheid geschieden, doch tot zoolang mag er niets van uitlekken. Hoogleeraar, Karel, ge begrijpt, dat Lucie daarmee in de wolken is, en haar moeder niet minder.’

‘Ja Willem is een knappe jongen,’ zei Westra, ‘en het verwondert mij niets, dat hij, zoo jong nog, het al zoo ver gebracht heeft.’

‘Maar wat zal mevrouw Van Deinse verdriet hebben, als ze hoort, dat Willem geëngageerd is met Lucie.’

Weer trilde hare stem even.

Er is er nog een, die er spijt van heeft, dacht de ingenieur bij zich zelf. Arm kind, Willem is voor altijd voor u verloren. Hij staat thans veel te hoog, dan dat hij nog ooit aan de bescheiden Fine, de vriendin van zijn zuster, zou denken - hij, die niet eens meer aan zijn moeder en zuster denkt. En toch, hoeveel gelukkiger zou hij aan de zijde van Fine zijn, dan aan die van een pretentieus en eerzuchtig meisje als Lucie van Schalkwijk, die enkel van grootheid en uiterlijke schittering droomt!

‘Fine, gij hebt er mevrouw Van Deinse of Nelly toch niets van geschreven?’ vroeg Karel.

‘Neen, ik heb er den moed niet toe gehad,’ antwoordde het jonge meisje. ‘Ze houden toch nog zooveel van hem.’

‘Hij verdient het anders niet,’ hernam de ingenieur. ‘Dat hij tot hoogleeraar is benoemd, heeft hij ze niet eens meer meegedeeld. Ze hebben het in de gazet moeten lezen. Is dat de handelwijze van een zoon tegenover zijn moeder? Hij is niet waard, dat ge nog belang in hem stelt, Fine.’

Het jonge meisje bemerkte, dat ze zich zelt verraden had. ‘Ik had altijd nog gehoopt, dat Willem tot andere gedachten zou komen, dat hij weer worden zou, zooals ik hem vroeger gekend heb, toen hij samen met u bij ons kwam, in den ouden winkel.... Wat is er in die enkele jaren toch veel veranderd.... bij ons.... bij de Van Deinse's....’

‘Maar er is toch ook nog veel hetzelfde gebleven,’ antwoordde de ingenieur. ‘Gij zijt altijd nog dezelfde goede, lieve Fine, en mevrouw Van Deinse en Nelly, en oom Frans en Bertha, zijn die veranderd?’

‘Gelukkig niet, en gij evenmin, Karel.’

‘Welnu, laten wij dan hopen, dat alles eenmaal goed terecht zal komen. Mevrouw Van Deinse en Nelly, en gij zeker ook, Fine, bidden zoo vurig voor Willem, dat onze Lieve Heer ten laatste zijn oogen wel moet openen. En het zou mij eigenlijk niets verwonderen, indien een nadere kennismaking met de Van Schalkwijk's daartoe meewerkte.’

‘Als het dan maar niet te laat is,’ zuchtte Fine. ‘Lucie weet zich zoo lief en innemend voor te doen, dat Willem, verblind als hij is door den uiterlijken schijn, niet kan vermoeden, hoeveel slechtheid en geveinsdheid daarachter verborgen is. O, indien ik hem kon waarschuwen!’

De ingenieur moest bij zich zelf lachen over de naïveteit van zijn nichtje. ‘Weet gij ook, of Willem vandaag komt?’ vroeg hij op eens.

‘Ja, ze rekenen er bij Van Schalkwijk stellig op; maar waarom vraagt ge dat zoo? Wilt gij eens met hem daarover spreken? Gij zijt oude vrienden, gij kent de familie goed. Toe, Karel, gij moest het doen.’

‘Ho, ho, Fine, wat draaft gij nu in eens door. Ik geloof, dat Willem er me allesbehalve dank voor zou weten en me zou vragen waar ik me mee bemoei. Hij zou er al heel licht wat anders achter zoeken en denken dat het afgunst van me was. Neen, het eenige wat misschien - ik zeg misschien - nog zou kunnen helpen, zou zijn, dat zijn moeder hem waarschuwde, ofschoon ik ook daar geen groote verwachtingen van heb. Mogelijk is er wel kans, ze bij elkaar te brengen’.

Daar Fine den ingenieur verwonderd en vragend aankeek, vervolgde hij:

‘Mevrouw Van Deinse en Nelly komen vandaag ook, we gaan ze afhalen.’

‘Ik dacht dat oom Frans en Bertha kwamen,’ zei Fine, nog meer verwonderd.

‘Zeker, die ook. Ik had het een verrassing voor u willen laten zijn en u er daarom niets van gezegd, dat ik ze geïnviteerd had en zij mijn uitnoodiging hadden aangenomen. Uw vader weet er alles van, en die heeft er op aangedrongen, dat ze een visite bij hem zouden maken. Welnu, als Willem komt, kan hij dien

[p. 227]

ook inviteeren, en dan kan zijn moeder eens met hem over de zaak spreken. Wat dunk gij daarvan?’

‘Dat is niet slecht bedacht, Karel, en ik ben blij, dat die goede mevrouw Van Deinse en Nelly komen. Wie weet, of nu alles nog niet in orde komt. Ik heb er toch zoo dikwijls en zoo vurig om gebeden.’

Zoo pratende, waren zij de statie genaderd, waar thans, met het oog op de opening der tentoonstelling, een zeer buitengewone drukte heerschte.

‘Nog tien minuten te vroeg,’ zei Karel, op zijn horloge ziende. ‘Wat dunk u, Fine, zullen we in de wachtkamer gaan zitten, of willen we op het perron wat op en neer wandelen?’

‘Liever het laatste,’ zei het jonge meisje, ‘we zijn daar vrijer en het is bovendien heerlijk weer.’

Het was een groot gedrang aan de deur van komenden en gaanden. Bij ongeluk stiet de ingenieur iemand tegen den schouder. ‘Excuus,’ zei hij aanstonds beleefd, de hand aan zijn hoed brengend.

‘Lomperd!’ zei Fred, want deze was het, hem met een paar giftige oogen aanziende.

Karel antwoordde op die beleediging niet, maar keek den brutalen jongen vast in de oogen.

Het volgende oogenblik wandelde hij naast Fine op het perron.

‘Wat een valsche oogen, Karel, ik sidder er van, als ik er aan denk.’

‘Hij moet niet denken, dat hij me daar bang mee maakt,’ antwoordde de ingenieur kalm.

‘Toch moet ge voor hem op de hoede zijn, Karel. Ik acht hem tot alles in staat, - hem en Lucie. O, ik zou er alles voor geven, indien wij nooit met de Van Schalkwijk's in aanraking waren gekomen, want ik ben zoo bang, zoo bang, dat die ons nog meer kwaad zal berokkenen, dan ze ons al gedaan heeft. Ze zijn de schuld van ons ongeluk, van onzen ondergang.’

‘Kom, kom, Fine, gij ziet de toekomst àl te zwart in. Indien ik mij niet vergis speelt Van Schalkwijk thans zijn laatste kaart uit. Hij zal de wereld niet lang meer kunnen verblinden door den schijn.’

‘Als het dan maar niet te laat is voor ons, voor Willem.’

Het trof Karel, dat Fine onophoudelijk de gedachte aan Willem vereenzelvigde met die aan zich zelf. Was dat nu enkel het uitvloeisel van haar goed, medelijdend hart, of was er nog een beweegreden van meer intiemen aard bij in het spel? Wist mevrouw Van Deinse daarvan, of was het thans voor het eerst, dat zij, misschien onbewust, een tipje van den sluier, die over haar zieleleven gespreid lag, oplichtte? De toekomst zag er niet rooskleurig uit, al trachtte hij Fine die overtuiging ook uit het hoofd te praten. Hij twijfelde er wel niet aan, of Van Schalkwijk kon den staat, dien hij nu voerde, niet lang meer volhouden, maar wat kon er al niet gebeuren voor de ontknooping kwam, en zou hij de Verhoek's niet in zijn val meesleepen, en Willem van Deinse ook, indien deze in den strik liep, die hem gespannen was? En hij, die alles zoo juist inzag, die met wiskunstige zekerheid het einde kon voorspellen, was feitelijk machteloos den loop der zaken te keeren. Hij had zijn oom en tante herhaaldelijk, bedekt en onbewimpeld, gewaarschuwd, -ze hadden zijn waarschuwingen in den wind geslagen. En hij was overtuigd, dat hij bij Willem niet gelukkiger zou zijn, indien deze al naar hem zou willen luisteren.

Zwijgend schreden de ingenieur en Fine naast elkaar voort, en hun gedrukte stemming stak scherp af bij de luidruchtige vroolijkheid dergenen, die hen omringden. Gelukkig kwam het binnenstoomen van een trein hun aandacht afleiden.

‘Daar is oom Frans,’ zei Karel, naar een portier wijzend, waar het welgedane, blozende gezicht van zijn oom zichtbaar werd, die al uit de verte druk gebaar maakte, ten bewijze dat hij de wachtenden herkend had. En over den schouder van den goeden man vertoonde zich het mutsje van Bertha en daaronder een paar Vriendelijke oogen.

‘Opgepast, Karel, opgepast hoor,’ zei de goede man, met warmte de hand van zijn neef drukkend, ‘dat gij u de moeite hebt gegeven ons te komen afhalen. En van Fine vind ik het heel aardig, dat ze u heeft vergezeld. Thuis alles wel? Nu, dat doet me genoegen. 't Is anders een heelen tijd geleden, dat ik uw ouders gezien heb.’ En zich weer tot Karel wendend, vervolgde de spraakzame man:

‘A propos, ik heb dat geleerde artikel in de gazet over uwe uitvinding gelezen, en Bertha ook, ik geloof wel tweemaal, al begrijpt ze er geen jota van. Daar moeten wij het eerst naar toe op de tentoonstelling. Ik heb er allemachtig veel schik in, dat gij den naam Westra zooveel eer aandoet, dat heb ik.’

‘Spreek toch zoo hard niet,’ verzocht Bertha, ‘de menschen staan naar ons te kijken.’

‘Wat kunnen mij de menschen schelen! Ze mogen voor mijn part gerust kijken; ik spreek net zoo hard als 't mij belieft, en ik zeg nog eens, dat Karels uitvinding het liefste van de heele tentoonstelling is, de clou, zooals ze dat tegenwoordig met een uitheemsch woord noemen.’

‘Maar, oom,’ zei de ingenieur lachend, ‘nu bewijst u mijn eenvoudig machinetje toch te veel eer.’

‘Eenvoudig machinetje! Jawel, dat was het ei van Columbus ook, eenvoudig, als ge maar op de gedachte komt. Nu, gij zult het ons straks haarfijn uitleggen, en nu opgemarcheerd, want ik ben stijf van het zitten in dien vollen waggon, en blij, dat ik me weer eens vertreden kan.’

‘Oom, als u het goedvindt, zullen we nog vijf minuutjes wachten. Ik verwacht nogrmeer volk.’

‘Ferm zoo, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En dat zijn?’

‘Mevrouw Van Deinse en Nelly,’ antwoordde de ingenieur.

‘Die?’ riepen oom Frans en Bertha als uit één mond uit. ‘Nu, dat is goed van u bedacht en een aardige verrassing. 't Is lang geleden, dat we allen bij elkaar geweest zijn en ik ben benieuwd hoe Nelly er uitziet.’ Dit met een knipoogje tegen Karel.

Een oogenblik later wandelden ze twee aan twee over het perron, en het duurde geen vijf minuten, of Bertha wist alles wat het hart van Fine bezwaarde. De goede ziel luisterde met de meeste deelneming toe, nu en dan enkel een beweging van verbazing makende of door een hoofdknik haar instemming met hetgeen het jonge meisje zei, te kennen gevende.

‘Gij moet u nu niet te zeer laten ter neer slaan,’ troostte Bertha, toen Fine ophield. ‘Reken er op, dat oom Frans er aan doen zal wat hij kan. En dat we vandaag allemaal zoo toevallig bij elkaar moeten komen, ja, daar zie ik iets meer in. Als het moet, zou ik het Willem heel goed durven zeggen, al is hij tien keer professor, maar ik geloof ook, dat het beter is, dat zijne moeder hem waarschuwt.’

‘Maar u moet haar of Nelly nog niets zeggen,’ verzocht Fine.

‘Natuurlijk niet. Ik kan zwijgen als het graf, wees daar gerust op.’

Maar de goede ziel nam zich toch voor, haar mijnheer omtrent alles in te lichten en hem eens goed op zijn gemoed te drukken, alles te doen wat hij kon, om het huwelijk tusschen Willem en Lucie van Schalkwijk te verhinderen en te zorgen, dat ook al het overige in orde kwam. Hoe haar mijnheer daar iets aan doen kon, was haar wel niet recht duidelijk, maar zij rekende er op, dat, nu allen zoo onverwacht bij elkaar zouden komen, de omstandigheden hen ook verder zouden dienen. Bertha, wier kalm, eentonig leven nooit iets romantisch had vertoond, vond het wel interessant, min of meer in een romannetje betrokken te worden, en het verlangen vervulde haar, daarbij een belangrijke rol te spelen.

‘Waar hebt gij het zoo druk mee, dat gij niet eens ziet, dat ginds de trein aankomt?’ vroeg Frans Westra, die intusschen door Karel van alles op de hoogte was gebracht.

‘Dat zijn geheimen,’ antwoordde Bertha met een gewichtig gezicht.

Met hun vieren stonden ze bij de coupé, waaruit mevrouw Van Deinse en Nelly stapten. Over en weer was de verrassing even groot en de begroeting even hartelijk. Hier geen veinzen, geen huichelen van gevoelens, die men niet heeft, geen woorden spreken met de lippen, welke door het hart worden gelogenstraft. Nadat de eerste verrassing een beetje over was en de eerste vragen omtrent gezondheid en dergelijke waren gewisseld, begaf men zich twee aan twee de stad in, die er recht feestelijk uitzag.

(Wordt vervolgd.)