De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Op wilde paden.
Avontuur in de Cordilleras van Peru.

Als het buiten stormt en de wind den regen tegen de ruiten sliert, is het lustig, in eene goed verwarmde kamer dicht bij elkander om den haard te zitten. Vol aandacht luisteren de bewoners naar de vertellingen der grootouders of naar de meedeelingen van een ervaren huisvriend, om wien jong en oud zich scharen, evenals de gasten van een Arabisch koffiehuis om een grijsgebaarden sprookjesverteller. Hoe avontuurlijker de geschiedenissen zijn, hoe beter, en vooral het jonge volkje kijkt met schitterende oogen tot den verhaler op, wiens vermetelheid en tegenwoordigheid van geest het bewondert.

Zoo was het ook in mijn ouderlijk huis, dat in een vriendelijk stadje in het Ertsgebergte stond. Tot de dagelijksche bezoekers behoorde oom Philip, een stevige zestiger met grijze haren en een krachtige, maar welwillende uitdrukking op zijn gezicht. Jarenlang had hij de wereld doorkruist: met de Roodhuiden in het

[p. 188]

wijnoogst in italië, naar een waterverfteekening van o. blas.

[p. 189]

Westen van Amerika had hij de vredespijp gerookt en met de squatters in Australië de onmetelijke weiden hunner kudden schapen bezocht; hij was op de slavenmarkten te Quillimane en Tete in Oost-Afrika getuige geweest van den schandelijken menschenhandel en had in de Sahara een gastvrije ontvangst gevonden in de tenten der Toeareg's. Hij had veel gezien en veel geleerd, en zijn uitmuntend geheugen gaf aan zijn vertellingen een heel eigenaardige bekoorlijkheid.

Op een stormachtigen avond verscheen oom tot onze groote vreugde vroeger dan gewoonlijk. Buiten loeide de storm en kletterde de regen neer; in één woord, het was juist een weer om gezellig bij elkaar in een warme kamer om de brandende lamp te gaan zitten, en onze huisvriend met veel ondervinding kwam daarom als geroepen. Wij wisten vooruit, dat hij ons uit den rijken schat zijner herinneringen het een of ander zou vertellen. Hij liet zich dan ook niet lang noodigen, stak zijn pijp met den dikken, met zilver beslagen meerschuimen kop aan en begon:

gezicht bij zutfen, naar de schilderij van h. schindler.

Het was in den zomer van het jaar 1854, dat ik mij in Peru bevond, welks fabelachtige rijkdom aan goud eenmaal de heele wereld verbaasd heeft. Mijn plan was, van uit Lima in het nog weinig bekende binnenland door te dringen, de Cordilleras, die in twee geweldige bergketenen het land doorsnijden, te leeren kennen, de onafzienbare hoogvlakten, punas geheeten en gedeeltelijk met sneeuw en ijs bedekt, over te steken en ten slotte de Montana, een uitgestrekte, nog met oerwouden bedekte landstreek, te bezoeken. Op dezen weg van verscheidene honderden mijlen zou ik, naar ik hoopte, herhaaldelijk gelegenheid hebben, de talrijke ruinen van tempels en paleizen uit den tijd der inca's te doorvorschen en de beschaving der oude Peruanen, die uit deze monumenten spreekt, te bewonderen.

[p. 190]

Te Cuzca, de voormalige hoofdstad van het rijk der inca's, was ik nan plan, mijn voorraad proviand en ammunitie aan te vullen, en een bekwamen gids door het gebergte en de wildernissen te nemen. Langer dan mijn voornemen geweest was vertoefde ik te Cuzca, dat na de verwoesting der oude stad door de Spanjaarden in het jaar 1533 op de puinhoopen nieuw is opgebouwd. Nog zijn er geweldige overblijfselen der vroegere heerlijkheid te zien, natuurlijk niet meer dan puinhoopen, maar waaruit men kan opmaken, hoe grootsch het geheel eenmaal geweest is. De muren van den zonnetempel Juti dienen thans het Christendom, want op zijn puinhoopen bouwden de verovenaars de kerk en het klooster van San Domingo, terwijl de fondamenten van den tempel der Bruiden van de Zon thans het klooster Santa Catalina dragen. Het grootscht zijn echter de overblijfselen van het oude paleis der inca's en de vestingwerken op de rotsen van Sacsahuaman.

Eindelijk was mijn uitrusting voltooid, die bestond in aanzienlijke voorraden gedroogd ossen- en schapenvleesch, dat het vochtige klimaat der Montana nog het best weerstand biedt, verder in chocolade, zout, koffie en andere levensmiddelen. Van kruit en kogels was ik rijk voorzien; mijn goed tweeloopsgeweer, revolver en bowiemes waren in den besten toestand, en mijn kleeren beantwoordden volkomen aan de eischen der verre en gevaarlijke reis in wilde, onbekende streken.

Op aanraden van een Spaanschen koopman te Cuzco, die mij bij mijn inkoopen herhaaldelijk behulpzaam was geweest, had ik een Mesties als bediende aangenomen, een stevigen jongen, Pedro geheeten, die mij vooral van groote waarde was, omdat hij zich met de wilde Indianen in de Pampa's, van wier taal ik geen woord verstond, kon verstaanbaar maken. Met drie muildieren en twee ezels, gedeeltelijk dienend om bereden te worden, gedeeltelijk om pakken te dragen, braken wij in de vroegte van een heerlijken zomermorgen op.

Peru is het klassieke land der revoluties, en maar zelden geniet het een korten tijd van rust. Elke eerzuchtige officier, elke ondernemingsgezinde avonturier, waaraan hier geen gebrek is, wil een poging wagen om de bestaande orde omver te werpen en zich zelf aan het hoofd der republiek te plaatsen. Een hoop schavuiten, die niets te verliezen hebben, worden geworven, men trekt van plaats tot plaats, zet de ambtenaren af en vervangt ze door andere, en wanneer het geluk den leider der beweging gunstig is, bereikt hij met zijn bende, middelerwijl tot een heel leger aangegroeid, Lima, den zetel der regeering, die hij verjaagt, om zelf president te worden, tot vaak al zeer spoedig een andere partijganger komt en hetzelfde spelletje herhaalt.

Ten tijde van onze vertelling streden de beide republikeinen Castilla en Echenique om het presidentschap. De eerste had de Murochuccho's voor zich weten te winnen, die wegens hun bloeddorstigheid algemeen gevreesd waren. Deze Indianen, op wie de beschaving nog zoo goed als geen invloed had uitgeoefend, lieten zich de welkome gelegenheid om te rooven en te plunderen niet ontgaan, en aan hen had Castilla voor een niet gering gedeelte de overwinning op zijn tegenstander te danken.

Maar zeer langzaam werd onze reis voortgezet, want de zwaar geladen dieren en de slechte wegen lieten grooten spoed niet toe. Berg op en af ging het in vermoeiende marschen, die mij echter gelegenheid gaven, de met elke duizend voet hooger of lager afwisselende landschapsgezichten te bewonderen. Boven op de kale, door ijzige winden bestreken puna scheen alle leven uitgestorven te zijn; slechts hier en daar zag men een condor met majestueus klapwieken boven diepe afgronden zweven, of in de verte een hoop vicunas, een soort schapen die de Cordilleras bewonen, van rots op rots springen. Verder dierleven trof men in deze woestenij niet aan, en ook de plantenwereld was enkel door eenige mossoorten en een paar verschrompelde dwergdennen vertegenwoordigd.

(Wordt vervolgd)