De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Een hedendaagsche kegelwedstrijd.
door W.G.A. Tiessen.
(Vervolg.)

‘Meneer Pietersen!’ klinkt het uit den mond van den secretaris, terwijl hij het hoofd een weinig naar de gereedstaande heeren keert.

‘Present!’ is het antwoord van den opgeroepene.

Een jonge man van middelbare grootte treedt naar voren. Zijn borst of liever zijn sporthemd is behangen met een rij schitterende medailles, die bij elk zijner bewegingen rinkinkelen als de bellen van een arrepaard.

Of deze medailles door hem zelf verdiend zijn, zou ik niet kunnen zeggen, maar het zijn toch ook zeker booze tongen in onze nabijheid, die beweren, dat zij niet van hem zelf zijn, maar aan zijne club toebehooren.

Hoe het ook zij, meneer Pietersen maakt er geen slecht figuur mede, en met een zekeren trots en levendige gebaren begeeft hij zich naar den bak, waarin de ballen gereed liggen. Hij schijnt van driftigen aard te zijn, ten minste met zenuwachtige drukte zoekt hij naar den bal, waarmede hij wil gooien, probeert nu den eenen, dan den anderen totdat hij eindelijk gevonden heeft wat hij zocht. Na de rechterhand aan de daarvoor bestemde spons te hebben vochtig gemaakt en den bal goed ingewreven te hebben, heft hij dezen in de hoogte en begeeft zich naar het begin der kegelplank. De duim wordt in het gat van den bal gestoken, terwijl de overige vingers hem stevig omkneld houden. Nu bukt hij zich, laat den bal, hem steeds vasthoudende, op de plank rusten en zet zich in postuur. Het linkerbeen wordt vooruitgestoken, de voet tegen de plank gedrukt, terwijl hij het rechterbeen naar achteren uitstrekt. De linkerhand rust op de linkerknie, zeker om niet in verzoeking te komen, den bal met beide handen aan te pakken, hetgeen bij het kegelen verboden is.

Een oogenblik laat hij de blikken over de plank gaan, alsof hij den afstand meten wil, heft den bal een weinig op, maakt eenige malen een zwaaiende beweging, den eersten keer zeer voorzichtig, maar dan zich een weinig oprichtende, maakt hij een forschen zwaai en werpt den bal van zich af over de plank. Nauweiijk is de bal weggeworpen of de houding van den kegelaar verandert plotseling. Hij heeft zich nu geheel opgericht; de armen vooruitgestrekt, zwaaiende en gesticuleerende, maakt hij nu eens een linksche dan weder een rechtsche beweging, alsof hij den bal in al zijn bewegingen volgen wil. Het lichaam trilt van gespannen verwachting, en als de bal met volle vaart tusschen de kegels rolt, schokt het geweldig en vreest men dat de kegelaar zijn evenwicht verliezen zal. Hij grijpt zich echter vast aan de latten, waarover de ballen terugrollen, en keert zich dan met triumfeerend gebaar tot zijne clubgenooten. Hij heeft acht geworpen.

‘Bravo!’ roepen zijne vrienden hem aanmoedigend toe, terwijl eenigen druk bezig zijn het getal te noteeren. Trotsch op zijn schitterenden worp en met opgeruimde blikken rondkijkende, wacht mijnheer Pietersen den bal af, die snel terug komt rollen; want een goed kegelaar neemt altijd denzelfden bal, maakt de hand weer een weinig vochtig en neemt weder dezelfde houding van daareven aan.

Of hij door het succes van zijn eersten worp wat verwaand is geworden, of dat hij nu wat meer durft wagen, het is niet uit te maken, maar zeker is het, dat zijne bewegingen driftiger zijn dan daarstraks; hij zwaait den arm geducht heen en weder en slingert den bal met kracht van zich af. Hij loopt scherp over den rand der baan en het is vermakelijk te zien, hoe geestdriftig de toeschouwers met hunne blikken zijn loop volgen; men houdt letterlijk het hart in het lijf vast en als de bal aan het eind der baan, juist in den hoek, van de plank afrolt en een poedel maakt, wordt de stilte plotseling verbroken door een deelnemend gemompel, gezucht en gefluister der aanwezigen.

‘Hé! da's jammer! donders jammer! zoo'n pracht van een bal!’ klinkt het van alle kanten spijtig uit de monden der aanwezigen, terwijl een grappenmaker, doodleuk, met strak gezicht, te midden van de algemeene ontsteltenis, erg deelnemend een ‘weduwe jammer en zonen,’ uitkraait.

De kegelaar zelf staat bedremmeld te kijken. Zenuwachtig trekt en draait hij aan zijn dun kneveltje, dat plotseling heel wat te lijden krijgt, alsof het arme ding het helpen kon, dat de schijnbaar zoo prachtige bal een poedel maakt. Eindelijk vermant hij zich en driftig, met een gebaar, alsof hij zeggen wil, ‘nu zal ik het beter doen,’ grijpt hij den bal en zet zich schrap.

Hij zwaait en werpt den bal met vreeselijke kracht van zich af. Maar o wee! Door de krachtige beweging glijdt het naar achteren gestrekte been uit, de kegelaar ploft neer, met het gezicht op de kegelplank en de beide armen wijd uitgestrekt, in eene houding alsof hij de plank kussen en omhelzen wil.

Hoe deelnemend de toeschouwers ook mogen zijn, wanneer de kegelaar het ongeluk heeft, een poedel te maken, of hunne spijt uitdrukken, wanneer een mooi opgeworpen bal maar weinig houten omwerpt, voor den kegelaar zelf hebben ze weinig respect.

Nauwelijks ligt de heer Pietersen ter aarde uitgestrekt, alsof hij Calliope, de godin der kegelaars, zijn hulde en eerbied wilde betuigen, of een algemeen gelach weerklinkt, gepaard met het muzikaal geluid van voeten- en stokkengestamp.

Mijnheer Pietersen zou heel wat liefderijke deelneming ondervonden hebben, in den vorm van stekelige gezegden en kegelaarshumor, als hij niet met zich zelf had moeten bezig zijn. Geholpen door eenige zijner clubgenooten, die komen toegeloopen, krabbelt hij langzaam op, wrijft zich de knieën, zet een zuur en pijnlijk gezicht, kijkt naar de plek waar zijn voet is uitgegleden en moppert tegen zijn helpers, die bedrijvig om hem heen springen en met hunne zakdoeken het stof van zijne kleeren slaan. Eindelijk schijnt hij weer op dreef te zijn gekomen; ten minste na een dankje te hebben gemompeld, maakt hij zich weer tot het kegelen gereed. Op de plek, waar hij is uitgegleden, wordt nu wat krijt gestrooid, opdat hij niet ten tweeden male op zijn neus zal vallen, en nu gooit de heer Pietersen de overige zeven ballen met tamelijk goed succes. Hij schijnt den schrik nu geheel kwijt te zijn geraakt, ten minste met afwisselend geluk mocht het hem gelukken, na zijn tienden bal te hebben weggeworpen, in het geheel 53 punten te halen.

Met veel lawaai wordt hij door zijne vrienden binnen de afgesloten ruimte getrokken, gelukgewenscht en door de opgewonden luitjes met de beste bedoelingen gestooten, getrokken, gestompt, vriendschappelijk de hand geknepen en als een echte triumphator met schorre kelen toegezongen.

‘Meneer Husten!’ klinkt de stem van den secretaris, boven het rumoer uit.

Meneer Husten, wetende, dat zijn beurt om te gooien gekomen is en zich niet willende van streek brengen, had aan het rumoerige gelukwenschen geen deel genomen, maar zich een weinig afgezonderd. Nu zijn naam wordt afgeroepen, treedt hij naar voren en daar meneer een secuurtje is, begeeft hij zich naar den secretaris en kijkt over diens schouders heen op de kaart, of zijn naam wel goed geschreven is, keert zich nog eens naar zijne clubgenooten, struikelt bijna over de kegelplank en loopt naar den ballenbak, om zich een bal uit te zoeken. Als hij er een naar zijn zin gevonden heeft, zet hij hem op den rand van den bak, maakt zijn hand vochtig en wrijft den bal heel voorzichtig in. Na zijne hand aan een handdoek goed droog gemaakt te hebben, steekt hij zijn duim in het gat, grijpt den bal met beide handen vast en begeeft zich naar zijn standplaats. Nu wrijft hij zijne voeten op den met krijt besmeerden grond en zet zich in postuur.

Aan de linkerzijde der baan zet hij zijne voeten mil tairement naast elkander, eene niet al te losse houding, bukt zich een weinig voorover, zwaait den bal langzaam heen en weer en terwijl beide knieën een buigende beweging maken, slingert hij den bal voorzichtig van zich af. Nu verandert zijne houding. Onmiddellijk zet

[p. 63]

hij de beide beenen wijd uit elkander aan beide zijden der baan, strekt de armen uit en terwijl de vingers krampachtige bewegingen maken en het lichaam van gespannen verwachting zich zenuwachtig heen en weder beweegt, volgt hij met hoogernstig gelaat den loop van den bal. In deze stijve, bibberende houding blijft hij staan, totdat de kegels zijn omvergeworpen, keert zich dan bedaard om en terwijl hij twee vingers uitsteekt in de richting waar zijne vrienden zich bevinden, lispelt hij op meewarigen toon en zachtjes, opdat niemand anders hem hooren zal: ‘Twee, het zijn er maar twee!’

Hij schijnt echter nog niet erg zeker van zijn zaak te zijn, want weer loopt hij naar het tafeltje, waar de secretaris zit te noteeren, om te zien of hij wel degelijk maar twee kegels omvergeworpen heeft.

Dit doet hij trouwens telkens, wanneer hij zijn bal heeft weggeworpen, en daar hij, ondanks zijn securiteit en bedaard opgooien, toch verscheidene poedels maakt, schijnen zijne clubgenooten erg onrustig en ongeduldig te worden; want op een oogenblik, dat hij, na weer gepoedeld te hebben, doodbedaard met de handen op den rug de kaart staat te bestudeeren, hoort hij zich plotseling op lijmerigen en afgemeten toon toeroepen:

‘Kom, Jantje secuur, maak wat voort, ventje, laat nu eens wat zien, kereltje!’

Mijnheer Husten kijkt erg boos op en wil een antwoord geven, maar nu klinkt het hem donderend in de ooren:

‘Zeg, houten trekpot, komt er nog wat van?’

Mijnheer Husten wordt bleek van kwaadheid, nu hij zich in het publiek met zijn Zondagschen sportnaam hoort betitelen en wil opvliegen, maar een der heeren stopt hem den bal in de handen, pakt hem erg onzacht bij de schouders en zet hem op zijne plaats naast de kegelplank.

De aardigheid is er bij mijnheer Husten echter af en als hij zijn tien ballen heeft afgeworpen, wordt er onder algemeene hilariteit verteld, dat de houten trekpot elf punten gemaakt heeft.

Arme trekpot! wat zal hij straks te lijden hebben, als door zijne schuld de nederlaag geleden wordt!

Onze aandacht wordt echter spoedig afgeleid door het optreden van den derden afgevaardigde, een gentleman, die antwoord geeft op den naam van Laria.

Onder zijne vrienden en clubgenooten, staat hij bekend als een baas in het kegelen, waarvan hij zich dan ook erg bewust toont. Hij blijft bedaard staan wachten, met de handen op den rug, totdat de secretaris met zijne aanteekeningen klaar is, en als deze hem toeknikt en zegt: ‘U kunt beginnen, meneer!’ gaat hij met korte, deftige stapjes heen om een bal uit te zoeken. Als hij er een naar zijn keus gevonden heeft, raakt hij even de spons met de hand aan en den bal flink inwrijvende en ronddraaiende, loopt hij te gelijker tijd naar het begin der baan. Hij blijft echter ongeveer een meter van de plank staan, want mijnheer Laria is gewoon met een loopje te gooien. Den bal legt hij op de palm zijner hand, want het is er een zonder duimgat, terwijl hij met den vinger zijner linkerhand even den bal aanraakt, bukt zich, blijft even in deze houding staan, terwijl hij de blikken over de plank laat gaan, schuifelt met korte stapjes naar voren en werpt als hij vlak voor de plank is gekomen, den bal met kracht van zich af. Terwijl de bal met volle vaart voortrolt, bukt meneer Laria zich nog meer, in bijna zittende houding, en volgt met gespannen aandacht den loop van den bal, onderwijl de handen vlak voor zich uitgestrekt, heen en weer bewegende. In deze houding veel gelijkende op een hurkenden Chinees, blijft hij zitten, totdat de bal de kegels bereikt heeft, richt zich dan snel op, grijpt naar zijn eindje sigaar, dat hij ergens in de nabijheid heeft neergelegd en kijkt met strakken blik naar het weder opzetten der kegels, terwijl hij met de linkerhand op den rug met innig genoegen eenige trekjes doet.

Hij mag ook terecht blijde zijn, want hij heeft negen geworpen. Zijn clubgenooten juichen hem toe en schijnen nog meer verheugd dat negen kegels zijn neergeveld, want plotseling klinkt een, door een of twee aangeheven, daarna door alle aanwezige kelen meegeschreeuwd en gezongen kegelaarsrefrein: ‘Hij is een goede kegelaar, die negens gooien kan!’

Mijnheer Laria is zeer gevleid door deze warme ovatie. Een trotsch lachje verheldert zijn gelaat, terwijl hij naar alle kanten deftige bewegingen staat te maken.

Als het heerlijke lied is uitgezongen, wordt het doodstil, want een kegelaar, die bij zijn eersten worp al een negen werpt, is een kraan, daar kan men wat van verwachten.

In gespannen verwachting staren de toeschouwers naar de bewegingen van den kegelaar en, als deze zijn plaats weer heeft ingenomen, van de plank naar de kegels en van de kegels naar de plank, om maar goed den loop van den bal te kunnen volgen. Mijnheer Laria maakt weer zijne in gebogen houding schuivende beweging en werpt. Alles is doodstil, men staat op de teenen, met uitgestrekten hals en ingehouden adem te kijken en wanneer men langs de baan ziet, waar de toeschouwers zitten, ziet men niets anders dan één rechte lijn gebogen ruggen en naar ééne zijde gerichte hoofden. De bal loopt goed, hij werpt weer negen kegels om.

Een oorverdoovend applaus breekt los, men stampt met de hakken, met stokken en paraplu's op den grond, klapt in de handen, slaat geweldig met bierglazen en flesschen, ja zelfs met de vuisten op de tafel en schreeuwt en wuift in dol enthousiasme den kegelaar toe. En boven dit geweldig rumoer uit, zingt of liever brult men met verschrikkelijke stemmen de geliefkoosde melodie van het kegelaarsrefrein.

De eenigste, die kalm blijft, ten minste uitwendig, want hij laat geen geluid hooren, is meneer Laria. Hij leunt met de linkerhand op den rand van den ballenbak, het rechterbeen zwierig over het linker geslagen en staat met welgevallen aan zijn eindje sigaar te trekken. Als het rumoer een weinig bedaard is, gaat hij weer aan 't werk en gooit de overige ballen met verbazend goed succes.

Hij wordt vereerd met een echt gemeende belangstelling van een grooten drom toeschouwers en kegelaars, want het hevig rumoer van zooeven had veel nieuwsgierigen uit het café naar de kegelbaan gelokt.

Vooral de laatste worpen worden met klimmende belangstelling gadegeslagen en als hij afgedaan heeft, blijkt het dat meneer Laria 72 punten gehaald heeft. Natuurlijk zijn 't meest zijn clubgenooten in de wolken en Laria wordt gefêteerd en toegejuicht, zooals nog nooit een Ooms of Eden is gefêteerd of toegejuicht geworden, want kegelaars zijn lustige en vroolijke luitjes.

De groote belangstelling en de stille aandacht, waarmede het spel van den heer Laria gevolgd werd, heeft nu plaats gemaakt voor een verward gedruisch van brommende, fluisterende en luidklinkende stemmen, en het succesvol optreden van dezen kegelaar wordt op allerlei wijzen besproken, schertsend en ernstig gecritiseerd, alsof het wel en wee der geheele wereld er van afhing. De hoofden zijn zoo zeer vervuld van hetgeen men genoten heeft, dat het optreden van den vierden afgevaardigde der kegelclub ‘Alles om’ nauwelijks wordt opgemerkt.

En meneer Kokkie verdient toch waarlijk wel, dat de aandacht op hem gevestigd wordt. Het is een corpulent heer, die ongeduldig bezig is een bal voor zich uit te zoeken, hetgeen hem niet al te vlug schijnt af te gaan. Alle ballen, en er zijn er verscheidene, worden ter hand genomen, gewogen en weer weggeworpen. Eindelijk heeft hij den rechte te pakken en nu keert hij zich om.

We aanschouwen een rond, blozend gelaat, versierd met een vollen knevel en een dikken, van wijde, beweeglijke neusgaten voorzienen neus, die, om de paarsroode kleur, ietwat aan vergunning doet denken.

Hij kijkt met zijne waterige, grijsblauwe oogen zoekend rond, voor dat hij 't van zich kan verkrijgen, de plaats waar hij staat te verlaten. Eindelijk komt er beweging in de dikke massa. Op de eenigszins kromme beenen voortschommelende, den bal voorzichtig onder den linkerarm en de rechterarm vooruitgestrekt, met grijpende handen, waggelt meneer Kokkie naar een in de nabijheid staand tafeltje, grijpt daar een daarop prijkend glaasje oude klare, heft het op en aanschouwt eenige oogenblikken het er verleidelijk uitziende vocht. Dan wendt hij het hoofd naar den kant, waar zijn clubgenooten zich bevinden, lacht, maar zooals alleen een dikkert lachen kan, luidruchtig en beweeglijk, zoodat het geheele lichaam er van schudt en beeft, en terwijl een hartelijk gemeend ‘prosit’ over zijn smachtende lippen komt, brengt hij het glaasje aan zijn mond en drinkt het in één teug ledig, draait het eenige malen tusschen zijn vingers rond, bekijkt het aandachtig of er ook nog een druppel, slechts een enkele druppel in overgebleven is, reikt daarna het glaasje aan zijn vrienden over, terwijl hij hun deze twee veelzeggende woorden toevoegt: ‘Nog een!’ Wij maken de opmerking dat, als meneer Kokkie zoo doorgaat, hij moeilijk een bal op de plank zal weten te houden, maar vernemen thans, dat hij juist kranig en met succes kan gooien, wanneer hij eenige malen aan Bacchus geofferd heeft.

Onderwijl heeft meneer Kokkie zich reeds in postuur gezet. De vele plengoffers reeds in zijn leven geofferd, waarvan de pimpelpaarse neus het bewijs levert, schijnen zijn krachten niet verminderd te hebben, ten minste meneer Kokkie heeft de grootste bal zonder gat, welke te vinden was, uitgezocht.

Hij legt den bal voor zich op de plank neer, stroopt met veel beweging zijn hemdsmouwen op, zoodat een paar dikbehaarde en gespierde armen te voorschijn komen, spuwt even in de handen, neemt den bal op en legt hem op zijn rechterpols, trekt met zijn linkerhand de pijpen zijner pantalon een weinig op, gaat ongeveer een voet van de plank staan, bukt zich in zooverre het dikke corpus bukken kan en werpt de bal vlak voor zich op de plank, zooals een jongen zijn knikkers in een kuiltje gooit.

Nauwelijks is de bal losgelaten, of meneer Kokkie trippelt hem de baan halverwege achterna, de armen boven zijn hoofd zwaaiende en als de bal tusschen de kegels valt, strekt hij het rechterbeen uit, er eene beweging mede makende alsof hij hem nog een schop wil geven. Als hij gezien heeft hoeveel kegels er omgeworpen zijn, keert hij naar zijn clubgegenooten terug en vraagt naar zijn glaasje oude klare.

(Slot volgt.)