De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

Zijn muzikale kleindochter. -

De eerzame oude muzikant houdt, als alle grootvaders, veel van zijn kleinkinderen, maar het meest van het aardige guitige ding, dat zoo'n plezier heeft in zijn spel op de grommende bas en zoo hupsch op de melodie kan dansen.

Daardoor bewijst ze muzikaal te wezen en haar afkomst niet te verloochenen. De muziek zit haar in 't bloed; dat heeft ze van grootvader; en omdat de oude man in dat lieve kind zijn eigen jeugd meent te zien herleven, daarom ziet hij haar zoo graag om zich heen en doet hij niets liever dan haar een vroolijk deuntje voorspelen.

‘Toe, dans nog eens voor grootvader,’ meenen wij hem aanmoedigend te hooren zeggen, terwijl hij alvast den strijkstok over het oude instrument laat gaan. Maar het vroolijke ding wordt op het oogenblik van grootmoeder aangehaald en vlijt zich behaaglijk tegen den schoot van het goedige oudje. Zij begint al te doen als een groote kunstenares en laat zich eerst een beetje nooden, eer zij tot vermaak van de brave oudjes een dansje ten beste geeft. Men zou zoo zeggen dat grootvader en grootmoeder bezig zijn haar om strijd te bederven.

's Morgens na de schipbreuk. -

De schipbreuk, den reddeloozen ondergang van het wrak geslagen vaartuig zijn zij ontkomen, maar, helaas, wie waarborgt hun dat zij er nu het leven veilig zullen afbrengen! Ze zijn zoo gelukkig geweest, toen het schip in de diepte verzonk, in tijds een plaatsje te bemachtigen in de kleine boot, waarin ze nu op de golven rondzwalken. Maar daarmee zijn ze alle gevaar nog niet te boven.

De zee, in den afgeloopen nacht door den storm tot in haar diepste kolken omgewoeld, is nog onrustig en schudt het lichte bootje als een peulschil heen en weer. Tevergeefs pogen de twee roeiers en de man aan 't roer het in de richting te houden, die zij het veiligst oordeelen. Al meer en meer drijven wind en golven hen af van de groote verkeersbaan ter zee, waar zij kans hebben een schip te ontmoeten, dat hen gastvrij opneemt.

In angstige spanning wenden de ervaren zeelui het oog in de richting, waar zij redding verwachten kunnen. Anderen trachten intusschen het indringende water uit de boot te houden, door het met een emmer van den bodem te scheppen en overboord te storten. Tusschen de zeelieden zitten hulpeloos de geredde passagiers, mannen, vrouwen en kinderen, die in de schipbreuk alles verloren hebben en zich nu nog gelukkig mogen rekenen, als zij het leven mogen behouden.

Op den voorgrond zien wij een moeder, die haar kleinen jongen een hartsterking uit een flesch toedient. Misschien is het niets dan zuiver drinkwater, en toch ook daarmee moet men zuinig zijn aan boord der reddingboot; want wie kan zeggen hoeveel uren, misschien dagen de schipbreukelingen nog zullen moeten rondzwalken? En is eenmaal de kleine meegenomen voorraad uitgeput, dan zijn ze meedoogenloos overgeleverd aan de kwellingen van den dorst, een nog scherper geesel dan de honger.

De honger zal hen toch al spoedig genoeg bespringen; want de vele vermoeienissen en doorgestane angsten van den schrikkelijken nacht hebben hun krachten uitgeput, en van mondvoorraad in de boot is niets te bespeuren, daar het vat achterin wel een waterton zal wezen.

Treurig laat zich dus de toestand der ongelukkige schipbreukelingen aanzien. Maar gelukkig is toch de vreeselijke nacht voorbij en spreidt de morgen zijn hoopvol licht over de nog woelige baren. Dat vriendelijk licht doet de hoop in het hart herleven.

De groote lindeboom op de markt te Eindhoven in ijzeltooi. -

De stad Eindhoven mag bogen op een der flinkste marktpleinen van het land. En ofschoon dit niet de ruimte biedt van pleinen als de hoofdstad in zijn Dam en Groningen in zijn Groote Markt bezit, toch komt het na de grootste in ons land in aanmerking.

Aan de Oost- en aan de Westzijde van dit plein staat een reuzenboom, zoo als men die nog bij uitzondering op sommige marktvelden van dorpen in Noord-Brabant of Gelderland aan treft, en onder welker lommerdak de markthandelaar des zomers een schaduwrijk plaatsje vindt om zijn zaken op den marktdag af te handelen.

Onze afbeelding stelt den grootsten der genoemde twee reuzen voor, hoog uitstekend boven het toch reeds hooge gebouw op den achtergrond, dat dienst doet als Rijkstelegraafkantoor, Stadswaag en Stadsteekenschool. Volgens stukken berustende in de gemeentearchieven werd deze lindeboom geplant onder de regeering van Keizer Karel V en heeft hij dus den eerbiedwaardigen leeftijd van ongeveer drie honderd vijftig jaar bereikt. Zooals de afbeelding den boom weergeeft, vertoonde hij zich op den 5en Januari ll., toen namelijk de takken van den reus overdekt waren met ijzel, hetgeen in de werkelijkheid een fantastisch gezicht opleverde. Vooral des zomers wanneer deze linde in vollen bladerdos prijkt, in de maand Juni, haar bloeitijd, vormt zij een majestueuze massa aan de eene zijde der markt, welke zij begeurt met den scherp doordringenden reuk van haar duizenden bloesems. Als een merkwaardigheid kan nog aangehaald worden, dat deze boom van binnen geheel hol is en in die holte een nieuwe linde heeft wortel geschoten.