De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Vereeniging.

De jonkman bespeelde zijn zachte viool
In de vredige avondstonden,
En moeder zong daarbij een lied,
Een lied om te klagen het bitter verdriet,
Overdag - arme vrouw! - ondervonden.

En aandoenlijk smolt dan het spel van den een
Inéén met het zingen van de ander.
Dan ruischten accoorden, zoo diep en zoo schoon
O zingende moeder, o spelende zoon,
Hoe innig begreept gij elkander!

De jonkman bespeelde zijn zachte viool; -
Maar nadat hij in donkere aarde
Zijn moeder begroef en met haar zijn geluk,
Sloeg de speler het speeltuig mistroostelijk stuk:
Het bezat zonder moeder geen waarde....

Sinds trekt hem een onwederstaanbre drang
Tot de heerlijke hoven daarboven,
Om daar onder blijder gespeel en gezang,
Heel een eeuwigheid lang, heel een eeuwigheid lang.
Met moeder den Heere te loven.

W. de Veer, S.J.