De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 329]

[Nummer 41]

Toch gelukkig,
Door
J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

Groothuis hield een oogenblik op en vervolgde toen, daar hij bemerkte, dat Van Dalen hem wilde laten uitspreken:

‘En als het nu niet te veel gevraagd was, zou ik u willen verzoeken, daarbij tegenwoordig te zijn, natuurlijk voor de oogen van Van Gerve verborgen. U zal u dan persoonlijk kunnen overtuigen, wat een ellendeling hij is.’

‘Uw plan is niet slecht bedacht en ik neem uw voorstel aan,’ antwoordde Van Dalen. ‘Het is mij om de waarheid te doen, en indien blijkt, dat ik mij om den tuin heb laten leiden, zal ik er niet voor terugschrikken, schuld te bekennen niet alleen, maar ook mijne schuld goed te maken.’

‘Ik dank u, mijnheer Van Dalen,’ zei Groothuis opstaande, ‘ik had van u niets anders verwacht.’

‘Tot van avond dan,’ hernam Van Dalen, zijn bezoeker de hand reikend, ‘ik zal zorgen dat ik er op tijd ben.’

Inderdaad was de waardige man op het overeengekomen uur present. Wel waren ook een paar luidruchtige kennissen, die van Groothuis' thuiskomst gehoord hadden, hun opwachting komen maken, maar onder voorwendsel dat hij vermoeid was van de reis, noodigde hij hen tegen den volgenden Zondag op eene fijne flesch, zoodat hij deze onwelkome gasten spoedig kwijt raakte.

Het werd zachtjesaan laat en Groothuis begon al te vreezen, dat Van Gerve nu toevallig juist niet komen zou. Honderdmaal had hij al het raam uit- en de gracht overgekeken, en zich bij den heer Van Dalen verontschuldigd, dat hij zooveel van zijnen tijd en zijn geduld vergde. Maar eindelijk daar zag hij hem in de verte aankomen. Van Dalen begaf zich in de belendende kamer, waarvan hij de deur een eindje open liet staan, zoodat hij gemakkelijk alles hooren kon.

‘Welkom thuis,’ riep Van Gerve al aan de deur. ‘Ik had u anders nog zou gauw niet verwacht. In uwe plaats was ik nog eene week of wat langer weggebleven. Gij zijt zeker erg moe, dat gij Jansen en zijn club de deur uitgeboegseerd hebt? Ze vertelden het me, maar ik dacht, ik kom toch eventjes aan.’

‘Nu, daar doet gij goed aan en ik dank u voor uwe belangstelling,’ antwoordde Groothuis. ‘Zoo'n heele schuit te gelijk was me wel wat druk, doch u alleen zie ik graag. Hebt gij zin in een glas wijn?’ vervolgde hij, wel wetende dat Van Gerve onder den invloed daarvan altijd spraakzamer werd.

het zebra-vierspan van baron walther von rothschild te londen.

‘Ik sla niet af,’ hernam deze, op zijn gemak plaats nemend en een Manilla vattend uit het

[p. 330]

kistje, dat Groothuis hem toeschoof. ‘Waar hebt gij nu eigenlijk gezworven? En hoe kwamt gij er toe, al zoo gauw terug te komen? Het seizoen begint nu eigenlijk pas. Jongen, jongen, ik wou dat ik er eens eene maand tusschen uit kon, met de noodige centen natuurlijk! Gezondheid!’ Hij deed Groothuis bescheid, die het glas maar even aan de lippen bracht, terwijl Van Gerve er een flinken slok uit nam. ‘Zeg,’ vervolgde hij, ‘weet gij wie nu goed op reis zou kunnen gaan, zonder dat hij er iets mee verlette?’

Groothuis' hart klopte sneller. Het beslissend oogenblik was nu reeds aangebroken. Van Dalen, wien geen woord ontgaan was, spitste nog scherper de ooren.

‘Wie dan?’ vroeg Groothuis, zoo onverschillig mogelijk.

‘Wel, Veltman!’ hernam Van Gerve spottend. ‘Maar dat is waar ook, gij weet er nog niets van. 't Is gegaan zooals ik u gezegd heb. De oude heeft hem verjaagd.’ Weer nam Van Gerve een flinken teug uit zijn glas.

‘Verjaagd, zegt gij? Van Gerve, dat hadt gij niet moeten doen.’

‘Waarom niet?’ lachte de ander. ‘Hij stond me in den weg en Trees heeft me er toe gedwongen. Had ze hem laten schieten, dan zou ik het nooit zoover hebben laten komen. Maar nu moest ik wel, er bleef mij geen ander middel over. Lena zou binnenkort thuis komen, en dan zou Trees, evenals den vorigen keer, de ouderen misschien weer hebben weten te bepraten. Er zat dus niets anders op dan Veltman onschadelijk te maken.’

‘Ik kan het niet helpen, maar ik vind het niet lief.’

‘Lief!’ meesmuilde Van Gerve, ‘zoo gaat het immers overal. Gij moet tegenwoordig zoo scrupuleus niet zijn.’

‘Maar hoe hebt gij het toch aangelegd en heeft Veltman er in berust, dat hij werd weggejaagd?’

‘Hoe ik het heb aangelegd, kan ik u zoo niet vertellen, dat is mijn geheim. En Veltman betuigde natuurlijk zijne onschuld, maar ik had den oude zoo goed bewerkt, dat hij er niets van aannam. Als bijzondere gunst zou hij er de justitie buiten houden.’

‘Dat zal hij nu niet, ellendeling,’ zei Van Dalen, uit de andere kamer te voorschijn komend en op den verbluften Van Gerve toe tredend. Deze was opgesprongen, zijne knieën knikten, eene doodelijke bleekheid bedekte zijn gelaat en zijne tanden klapperden. Zónder een woord te kunnen spreken staarde hij nu eens zijnen patroon, dan weer Groothuis aan.

‘Gij zijt een nietswaardige schurk,’ duwde Van Dalen hem toe, ‘maar gij zult uwe straf niet ontgaan.’

Van Gerve begreep eindelijk wat er was voorgevallen. Hij was in den strik geloopen, dien Groothuis hem had gespannen. Deze stond er kalm bij, maar zijne ziel juichte, dat Van Gerve zich zelf in bijzijn van den heer Van Dalen ontmaskerd had en Veltman's onschuld aan het licht was gekomen.

‘Het was maar eene grap,’ bracht Van Gerve ten slotte uit, zich met veel moeite vermannend. Maar zijne stem klonk onzeker en hij durfde de blikken van Van Dalen niet ontmoeten.

‘Wat! durft gij dat eene grap noemen?’ riep deze vertoornd uit. ‘Eenen onschuldige van diefstal beschuldigen!’

‘Ik bedoel, dat wat ik aan Groothuis vertelde maar eene grap was,’ stamelde Van Gerve. ‘Eene misplaatste grap, dat zie ik nu in, want hij heeft het voor ernst opgenomen.’

‘Zoekt gij mij nu nog leugens op den mouw te spelden? Gij hadt den oude immers zoo goed bewerkt! Ik ben zoo onverstandig geweest u te gelooven, maar nu weet ik wie gij zij. Uit mijne oogen, zeg ik, want uw gezicht is mij onuitstaanbaar.’

Van Gerve begreep, dat zijne onbeschaamdheid hem niet redden kon. Hij verwenschte zijne domheid, zijne dwaasheid van alles aan Groothuis te vertellen, dien hij voor een onnoozelen hals, een halven gek had aangezien. Hij voelde grooten lust bij zich opkomen, Groothuis bij de keel te grijpen, maar hij begreep dat hij tegen die twee niet was opgewassen, en dat de minste handtastelijkheid hem reeds dadelijk in handen der justitie zou doen vallen. Het was voor hem zaak, dat hij zich zoo gauw en zoo stil mogelijk in veiligheid stelde. Hij bedwong daarom zijne woede, wierp enkel Groothuis een blik vol haat en wraak zucht toe en ging heen.

Toen hij weg was, reikte de heer Van Dalen Groothuis de hand en zei geroerd: ‘Ik kan u niet zeggen hoe blij ik ben, dat Veltman's onschuld aan het licht gekomen en die schurk ontmaskerd is. Wat heb ik toch gedwaald, toen ik het oor leende aan de inblazingen van dien ellendeling. Dat ik zoo kortzinnig kon zijn, diens spel niet te doorzien en aan Veltman's rechtschapenheid te twijfelen. Gelukkig, dat ik nu kan herstellen wat ik misdreven heb. Ik ga onmiddellijk naar Veltman, want geen oogenblik langer mag die smet op hem kleven. U, mijnheer, blijf ik dankbaar, dat u mij het middel aan de hand heeft gedaan om achter de waarheid te komen. Ik durf hopen, dat onze betrekking hiermee niet ten einde is, maar dat wij vrienden zullen worden.’

‘Ik wensch niets liever, mijnheer Van Dalen,’ antwoordde Groothuis. ‘Ik heb thans ingezien, dat ik mij op een verkeerden weg bevond, dat ik mijn leven verspilde in beuzelingen en nietswaardigen tot vrienden had. Dat zal nu anders worden, indien ik op de vriend schap van mannen als u en Veltman mag rekenen. Indien u het toestaat, zal ik u naar zijn huis vergezellen, want ook ik heb veel jegens hem goed te maken, en bovendien,’ voegde hij er glimlachend bij, ‘moet ik mijn opwachting maken bij de moeder van het meisje, dat ik te Pau heb leeren hoogachten.’

‘Kom, dan zullen wij maar aanstonds gaan,’ hernam Van Dalen. ‘Als ik mij niet vergis, zal het op een dubbel huwelijk uitloopen.’

‘U kon het wel eens geraden hebben,’ antwoordde Groothuis. ‘Lena heeft een diepen indruk op mij gemaakt, en ik geloof dat ook ik haar niet onverschillig ben gebleven. Ik weet wel, dat ik haar niet waardig ben, maar zij zal mij tot zich weten op te heffen, zij zal een beter mensch van mij maken. Maar wat zegt gij van Trees, die, ondanks alle pogingen van Van Gerve, ondanks het drijven van haar moeder, Willem is trouw gebleven? Verdient zij niet gelukkig te zijn?’

‘Dat verdient zij,’ beaamde Van Dalen. ‘Zij allen hebben ons, wereldwijze menschen, veel te leeren gegeven door hun onbaatzuchtigheid, hun zelfopoffering, hun trouwe liefde. Laten wij thans voor hen het geluk doen aanbreken, waarop zij zooveel aanspraak hebben.’

Ondertusschen hadden zij de woning van Groothuis verlaten en begaven zich naar Veltman's huis, waar Lena's terugkomst al een straaltje van hoop had doen schijnen.

XV.

Toen Groothuis en Lena op de plaats van hun bestemming waren aangekomen, was elk zijn weg gegaan. De eerste was bevreesd geweest, dat, wanneer een zijner kennissen hem op straat naast Veltman's zuster mocht tegenkomen, hij dit aan Van Gerve zou overtellen, zoodat zijn plan dan gevaar liep, reeds dadelijk verijdeld te worden. Bovendien zag hij er tegen op, Lena's moeder en broer reeds nu onder de oogen te komen en wilde hij liever wachten, tot hij hun goede tijding had mee te deelen.

Groothuis' aanbod, een omnibus te nemen, had Lena van de hand gewezen. Zij wilde, alleen, nog eens alles overwegen, zij wilde de gedachten, die de laatste dagen zoo koortsig door haar hoofd hadden gejaagd, nog eens verzamelen, vóór zij thuis was. Groothuis had haar zoo vast verzekerd, dat alles terecht zou komen, dat hij dien eigen dag nog Van Dalen spreken en hem van alles op de hoogte brengen zou, dat zij zich van dien kant gerust gesteld voelde. Maar de gedachte aan Groothuis zelf wilde haar niet uit den geest. Zij deed er dan ook geen moeite toe, want zij vond het zoo heerlijk, aan hem te denken, die haar verschenen was als een ridder en een redder. Zij had hem zich heel anders voorgesteld: gehecht aan en trotsch op zijn geld, ikzuchtig en ongenaakbaar. Hoe verschilde de werkelijkheid van die voorstelling! En mocht hij in het verleden al eens misgestapt of gedwaald hebben, hoe rond kwam hij er voor uit en hoe gul wilde hij het goedmaken!

Lena was een beetje romanesk van aanleg. Haar lang verblijf in eene romantische streek, hare wandelingen in de eenzaamheid, het bezichtigen van zooveel merkwaardigheden, die aan een bij uitstek romantisch tijdperk herinnerden, dit alles had voedsel gegeven aan haren aanleg. Daarom vond zij onwillekeurig iets bekoorlijks in het feit, dat Groothuis naar Pau was gekomen om haar, dat hij, die door zijn geld alle deuren ontsluiten en eene schitterende partij doen kon, dat alles versmaad had om harentwil.

Doch in het geluk, dat haar toelachte, was zij niet egoïstisch. Met dankbare liefde dacht zij aan Willem, die haar gered had, aan hare moeder, die in een zoo lange scheiding had toegestemd, aan Trees, die mede kloek haar deel had gedragen van het offer. Allen zouden nu gelukkig zijn, en daarom was Groothuis haar te liever. Lena verhaastte haren tred om spoedig thuis te zijn en den bangen kommer te verdrijven, die daar moest heerschen. Zenuwachtig rukte zij aan de bel, en een oogenblik later lag zij in de armen harer moeder.

‘Mijn kind, wat ben ik gelukkig, dat ik u weer bij mij heb,’ dat was haar eerste uitroep, terwijl tranen van blijdschap over haar wangen stroomden. ‘Wat ziet gij er goed uit. Kom gauw binnen, gij zult vermoeid zijn van zoo'n reis.’

Op dit oogenblik kwam Willem uit de kamer. Lena verschrok van zijn gezicht. Hemel, wat zag hij er uit! Gelukkig dat het spoedig anders zou worden. Ze snelde op hem toe en schudde met warmte zijne hand. Hij wilde spreken, maar kon niet. De woorden wilden hem niet over de lippen.

Mevrouw Veltman merkte het. Zij had zich den terugkeer van Lena zoo heel anders voorgesteld. Al weken had zij er op gerekend, de dagen geteld, die nog moesten verloopen. Dan zou aan alle lijden een einde zijn, had ze gehoopt. En nu was Lena wel thuis en gezond, maar haar ander kind was diep ongelukkig.

‘Ik heb zoo'n spijt, dat ik u dien brief geschreven heb,’ zei Willem, toen allen gezeten waren, het eerst het teere punt aanroerend. ‘Maar ik was radeloos....’

‘Ik ben blij, dat gij het gedaan hebt,’ antwoordde Lena, ‘want die brief is oorzaak, dat alles terecht zal komen.’

Mevrouw Veltman en Willem keken haar verwonderd aan.

‘Ja, Willem, alles zal terecht komen, ik ben er zeker van. Mijnheer Groothuis was te Pau, en hij....’

‘Groothuis?’ vroeg Willem verbaasd. ‘Groothuis, en hebt gij het hem?....’ Hij bedacht dat deze Van Gerve's vriend was, en zijne stem klonk verwijtend.

Lena verhaalde nu alles, zonder iets te verzwijgen. Voor haar moeder en Willem had zij geen geheimen, en ze was veel te gelukkig, dan dat ze haar geluk niet aan de anderen zou hebben meegedeeld.

Mevrouw Veltman en Willem luisterden in de uiterste verbazing toe. Ook in hun hart herleefde langzamerhand de hoop, want wie is de mensch, wiens hart voor alle hoop is afgesloten? Toch durfden zij er zich nog niet geheel en al aan overgeven; Willem vooral werd tusschen hoop en vrees heen en weer geslingerd. ‘Maar mijnheer Van Dalen zal hem niet gelooven en Van Gerve zal natuurlijk alles ontkennen,’ zei Willem ten slotte.

‘Mijnheer Groothuis heeft me gezegd, dat hij een zeker middel bezat om uw onschuld aan het licht te brengen,’ hernam Lena met overtuiging. ‘O, wat zal het dan heerlijk zijn, niet waar, Willem? En wat zegt u daarvan, moeder?’ vervolgde zij, zich weer tegen hare schouder aanvlijend.

‘Ik hoop, lief kind, dat alles zoo zal uitkomen, en ik geloof ook wel, dat mijnheer Groothuis zijn best zal doen, al heeft hij vroeger niet edel gehandeld.’

‘O, maar hij heeft er zooveel spijt van,’ nam Lena dadelijk met vuur zijne verdediging op zich, ‘en hij was zóó vriendelijk, zóó in de weer.’

Mevrouw Veltman wilde hare dochter naar

[p. 331]

aanleiding hiervan een ernstig woord zeggen, maar ze besloot dit tot den volgenden dag uit te stellen. Dan zou Lena vanzelf wel kalmer zijn geworden, en dan was misschien ook - ze hoopte het zoo - Willems onschuld gebleken. Nu had ze den moed niet, iets te zeggen.

Wat vielen dien dag de uren lang. Willem scheen uiterlijk kalm, maar in zijn binnenste kookte het van ongeduld. Over zijn verder leven zou thans worden beslist, over zijn geluk of zijn ongeluk. Er stond voor hem zoo ontzettend veel op het spel. Wat Lena verteld had, was waar; Groothuis wist alles, Van Gerve had hem geheel op de hoogte gehouden. O, indien het hem gelukte, Van Dalen te overtuigen, gelukte ook, Van Gerve te ontmaskeren. Dan zou hij weer òpleven, dan zou het leven, thans een dorre woestenij, weer bekoorlijkheid voor hem hebben. Hij zag als in een visioen Trees, die hem trouw was gebleven ondanks alles, die geen oogenblik van aarzeling had gekend. Hoe heerlijk zou het zijn, wanneer ten slotte, in weerwil van zooveel beproevingen, hun schoone droom in vervulling zou gaan en zij toch gelukkig zouden worden.

Mevrouw Veltman dachten hoopte hetzelfde. Willems stille droefheid sneed haar door de ziel, en graag had ze zijn geluk met haar leven gekocht. Ze dacht ook aan haar andere zoons, aan Frans en Jan, die nog niets wisten, niets vermoedden. Herhaaldelijk had haar het denkbeeld gefolterd, dat zij het te weten zouden komen. Het kon niet lang meer voor hen verborgen blijven, en wat dan? Men zou het hun verwijten, hen met den vinger nawijzen, misschien zouden zij er zelfs hunne betrekking door verliezen. Ze had dit alles overdacht, honderdmaal, in hare slapelooze nachten, en ten slotte had ze geen uitkomst meer gezien, tot nu eensklaps eene straal van hoop in den donkeren nacht van hopeloosheid flitste. Maar ze vreesde nog, zij kon het betrouwen van Lena niet geheel deelen, hoe graag haar moederhart dat ook gedaan had.

Lena twijfelde niet. Zij rekende op Groothuis, op zijn woord. Hij zou hen niet teleurstellen. Verlangend keek ze uit naar zijne komst, die redding zou brengen, die den glimlach zou doen weerkeeren op het gelaat van hare moeder en van Willem. Maar het eene uur verliep na het andere, en Groothuis kwam niet. Het zou dus niet zoo gemakkelijk gaan als hij gedacht had. Hij zou moeilijkheden hebben uit den weg te ruimen, want twijfel aan zijn ijver en goeden wil kwam bij haar niet op.

Des avonds zaten zij met hun drieën bijeen. Lena had zich voorgenomen, veel te vertellen van Pau, van al het fraaie dat zij daar gezien had van natuur en kunst, maar nu kwam er niets van. Zij had er geen lust toe, en hare moeder en Willem stelden daar thans geen belang in. De stilte, die in de kamer heerschte, werd beklemmend, want al geringer werd de hoop, dat Groothuis zou komen. Lena alleen gaf den moed nog niet op.

Eindelijk werd er gebeld. Alle drie sprongen als geëlectriseerd op. ‘Daar is hij,’ zei Lena, ‘o, ik wist dat hij komen zou.’

Ze snelde naar voren om open te doen en een oogenblik later kwam zij, met stralend gezicht, in de kamer terug, vergezeld van twee heeren, van wie de een op Willem toesnelde en diens handen greep.

‘Vergeef mij, Willem, dat ik aan u heb kunnen twijfelen, dat ik u heb durven verdenken. Ik zal alles goedmaken, alles,’ vervolgde de heer Van Dalen geroerd, toen hij Willem in het bleeke, door het lijden veel veranderde gezicht zag.

‘O, mijnheer Van Dalen, ik ben nu zoo gelukkig,’ fluisterde Willem. ‘Het had mij zoo gegriefd, zoo gegriefd....’

Tranen verstikten zijne stem, maar zijn blik, stralend van geluk, zei genoeg.

Nu naderde op zijne beurt Groothuis, terwijl mijnheer Van Dalen op mevrouw Veltman toetrad, ten einde ook haar zijne verontschuldigingen aan te bieden. Maar met haar echt vrouwelijken tact wist ze die te voorkomen, en het eerste pijnlijke oogenblik was spoedig voorbij.

‘Ik kende u niet persoonlijk, maar ik had hoogachting en eerbied voor u,’ zei Groothuis tegen Willem, ‘en daarom spijt het mij zoo, dat ik niet eerder gedaan heb wat mijn plicht was. U wil het mij immers nu wel vergeven.’

‘Graag,’ antwoordde Willem, ‘ik blijf u innig dankbaar voor uwe bemoeiingen, die mij het leven hebben weergeschonken.’

Mijnheer Van Dalen stelde thans Groothuis aan mevrouw voor, die overgelukkig was, even gelukkig als Lena, welke hem toefluisterde: ‘Wat ben ik blij, dat gij gekomen zijt. Ik had er ook zoo vast op gerekend.’

Een oogenblik later zaten allen genoegelijk om de tafel. Mijnheer Van Dalen vertelde uitvoerig hetgeen er met Van Gerve was voorgevallen, telkens zijn leedwezen herhalend, dat hij zich door dien schurk had laten misleiden. ‘Maar nu is gelukkig alles geleden,’ voegde de goede man er bij, ‘ik heb absolutie gekregen en de penitentie zal ik mij zelf opleggen. Die bestaat in zeshonderd franken opslag.’

‘Ik dank u hartelijk, mijnheer,’ antwoordde Willem, die onwillekeurig aan zijn verjaardag dacht, toen hij met een zelfden opslag was verrast. Wat was er veel gebeurd in den tijd, maar ook, hoe gelukkig was nu het einde.

‘Als ik zoo de tafel overkijk,’ hernam de heer Van Dalen, ‘dan mankeert er hier nog een, die toch alle recht heeft mede aan te zitten. Ik bedoel Trees Bruning, van wie ik zooveel goeds gehoord heb, dat ik haar daarvoor mijne bewondering zou willen uitspreken.’

Op dit oogenblik werd er weer gebeld. ‘Ik denk, dat gij daartoe aanstonds gelegenheid zult hebben,’ zei Lena opstaande, ‘want, als ik mij niet vergis, is het Trees.’

Inderdaad, Lena bleek zich niet vergist te hebben, het was Trees. ‘Ik dacht wel, dat gij thuis waart,’ zei het jonge meisje in den gang, ‘en daarom wilde ik even komen. Een oogenblikje maar, want het is al laat, doch ik kon niet eer weg. En toch wilde ik niet naar bed gaan, zonder u eerst even verwelkomd te hebben.’

Lena deelde haar met een paar woorden het gelukkige nieuws mee. ‘En nu gauw mee naar binnen, want daar zit een heer, die zijne bewondering voor u wil uitspreken.’ Met deze woorden had zij de deur al opengeworpen.

Trees trad het eerst op Willem toe. Ze dacht te droomen, zoo onverwacht was het gekomen, waarvoor ze zoo vurig gebeden had. Willem kwam haar met stralend gezicht te gemoet. Hun blik, hun handdruk zei alles, die waren welsprekender dan woorden hadden kunnen zijn.

De heer Van Dalen naderde hen. ‘Kinderen,’ zei hij getroffen, ‘nu eerst weet ik, hoeveel ge van elkaar houdt, hoe trouw ge elkander zijt gebleven. Ik heb van u veel geleerd, wat de tegenwoordige wereld bijna niet meer te zien geeft. Spoedig hoop ik op de bruiloft te komen, die nu niet langer mag worden uitgesteld.’

Hij nam nu weer naast mevrouw Veltman plaats en fluisterde haar in het oor: ‘De ouderen zullen nu, denk ik, wel geen bezwaar meer maken. En indien het noodig mocht zijn, reken op mij. Ik ben nog nooit zoo gelukkig en tevreden geweest als dezen avond, nu ik zooveel blijde gezichten om mij heen zie.’ Haar daarna een wenk gevend in de richting, waar Groothuis en Lena met elkaar zaten te praten, voegde hij er bij: ‘Ik vrees, dat gij twee kinderen te gelijk zult verliezen, mevrouw.’

Mevrouw knikte glimlachend. Ze zag in, dat ze Lena den volgenden dag niets meer onder het oog zou hoeven te brengen, en ze was er gelukkig om.

(Slot volgt.)