De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Toch gelukkig,
Door
J. Vesters Jr.

IX.

Lena's ontroering was niet minder groot dan die van hare moeder. Ze voelde haar hart beklemd bij de gedachte, dat zij haar moeder, Willem, allen die ze liefhad moest verlaten, om in een vreemd land genezing te gaan zoeken, in een omgeving, die haar geheel onverschillig zou zijn. Toen ze de stoomfluit hoorde, klonk haar dit als een doodssignaal in de ooren, en het stampen der raderen gaf haar een gevoel, of men haar opnam en ver wegslingerde in de ijle ruimte. Ze had nu zoo graag willen blijven, en toen ze haar moeder niet meer zien kon, liet ze den blik weemoedig rusten op de torens en huizen der stad, die haar schenen toe te roepen: ‘Och blijf toch; wat zult gij gaan beginnen in dat vreemde land, waar niemand u zal liefhebben?’ Ze luisterde naar de klagende melodieën der voorbijsuizende telegraafdraden, en onwillekeurig gingen haar gedachten terug naar den gelukkigen tijd, toen ze nog een zorgeloos kind was en in haar naïeve onwetendheid het oor te luisteren legde tegen de telegraafpalen, die in haar kinderlijke inbeelding de woorden schenen op te vangen, die op uren afstands waren gesproken. O, ze had nu wel uit den trein willen springen, om haar moeder langs die geheimzinnige draden toe te roepen, dat ze bij haar wilde blijven....

Maar daar viel haren blik op Willem, die haar met een glimlach aankeek. Zij raadde, wat al smart achter dien glimlach verscholen was, hoe hij zich geweld moest aandoen om een opgewekt gezicht te vertoonen. Eene groote dankbaarheid vervulde haar hart en legde hare droefheid het zwijgen op. Zij wilde niet, dat de reis het aanzien zou hebben als ging men naar eene begrafenis. Zij moesten ze toch maken, en dan was het veel verstandiger, dat zij er van profiteerden, dat in alle geval Willem er van profiteerde, want zij kon niet, haar hart hing te veel aan hetgeen zij verlaten had.

Zij lachte haren broeder toe. ‘'t Is voorbij, Willem,’ zei ze, en haar smal gezichtje werd door een glimlach verhelderd. ‘Ik zal zorgen, dat ik gauw beter word, dan ben ik ook weer gauw bij u terug en bij moeder. O dat zal heerlijk zijn, als gij me komt halen, want dat doet gij toch, niet waar, Willem?’

‘Zeker doe ik dat,’ antwoordde Willem, blij, dat Lena zich er zoo goed in schikte, ‘maar dan doen wij wat langer over de reis. Dan gaan wij op ons gemak alles bezien en dan weet gij als gij terugkomt, moeder een hoop te vertellen.’

Zoo keuvelden zij verder. Nu en dan rees voor Lena's blik wel het gezicht harer moeder op, zooals ze afscheid van haar had genomen, maar ze deed zich geweld aan, om daar nu niet aan te denken, want dan zou ze weer zwak worden. Ook bij Willem kwamen af en toe minder aangename herinneringen op, maar dat Trees aan de statie was gekomen om afscheid te nemen, ook van hem, vergoedde veel, en het beeld van het jonge meisje, dat hij voor oogen had, was bemoedigend voor hem, omdat hij van hare trouw verzekerd kon zijn.

Ze bleven met hun tweeën in de coupé zitten, blij dat er niemand bij kwam. Toch vond Lena het bevallig, dat de eentonigheid van het landschap, hetwelk ze doorreden, nu en dan gebroken werd door eene statie met hare beweeglijkheid en drukte. Ze keek dan door het raampje naar de reizigers, die uit- en de nieuwe die instapten, en een glimlachje kwam om haar lippen, als ze een van die komische tooneeltjes zag, waarvan men op drukke statiën zoo dikwijls getuige kan zijn. Ze riep dan haar broer om het ook te zien, en beiden lachten dan hartelijk, zoodat men hen voor een jonggehuwd paar zou gehouden hebben.

Toen ze Brussel naderden, zei Lena: ‘Ik zal dadelijk een briefkaart schrijven, dan krijgt moeder die van avond nog voor ze naar bed gaat. Dat zal een verrassing voor haar zijn, denkt gij niet, Willem?’

‘Ja, dat is een heerlijk gedacht, Lena. Ik moet u eerlijk bekennen, dat ik daar niet aan zou gedacht hebben. En moeder zal er heel blij mee zijn, dat is zeker.’

‘Ik heb het aan Trees verteld,’ hernam het jonge meisje, ‘en die zal van avond naar moeder toe gaan. Zij heeft me beloofd, dat zij, zoolang gij weg zijt, moeder alle avonden zal bezoeken. Dan heeft moeder ten minste een beetje afleiding, want Trees zal ze wel weten te verzetten.’

‘Wat ben ik blij, dat gij daaraan gedacht hebt, Lena. Maar zulllen Trees' ouders haar wel laten gaan?’

‘Dat heb ik haar ook gevraagd, maar Trees zei, dat ik er vast op kon rekenen. Trees is zoo makkelijk niet als ze begint,’ voegde Lena er glimlachend bij, ‘en als ze wat voorheeft, zet ze het door ook.’

‘Maar hare moeder....’

‘Hare moeder zal eerst wel wat tegenstribbelen,’ viel Lena haar broer in de rede, ‘maar ten slotte geeft ze haar toch heur zin. Ik kan het u nu wel zeggen, Willem. Toen gij er op aandrongt, dat ik naar Pau zou gaan, was ik eerst bang, dat Trees met het uitstel geen genoegen zou nemen, maar toen ik wist, dat zij het er geheel mee eens was, was alle bezorgdheid van dien kant geweken. Trees heeft zoo'n ferm karakter, zoo rond en loyaal, en door geen hinderpaal tegen te houden. Wat zal ze later eene goede vrouw voor u zijn, Willem.’

‘Ja, dat zal ze,’ antwoordde hij, al was hij niet zoo lichtgeloovig als zijn zuster. Ook hij twijfelde niet aan Trees, maar hij duchtte den tegenstand van hare moeder, de kuiperijen van Van Gerve. Deze laatste vooral boezemde hem onrust in. Hij kende diens laag karakter, hij wist dat hij tot alles in staat was. Bewijzen daarvoor had hij niet, maar als bij ingeving voelde hij, dat Van Gerve zijn doodvijand was.

Doch hij deed zijn best om die gedachte te verdrijven, welke een nevel wierp op het lieflijke schaduwbeeld van Trees, dat nu door den afstand, die hem van haar scheidde, nog grooter bekoorlijkheid voor hem bezat. Hij wilde ook Lena geen achterdocht doen opvatten en daarom verdreef hij haastig de plooi, die zich op zijn voorhoofd gegroefd had.

[p. 299]

Het landschap begon nu schilderachtiger te worden met zijn huisjes, coquet tegen de hellingen der heuvels gelegen, met zijn wijnbergen en rotsen. Lena, die dit nog nooit gezien had, vond genoeg te zien en te vragen, en zoo vlogen de uren snel voorbij. Den nacht bracht men te Parijs door, en den volgenden morgen vroeg werd de reis voortgezet. ‘Wat schoon land,’ zei Trees, ‘hoe zonnig en heerlijk is het hier, heel anders dan bij ons, waar wij om den anderen dag regen en mist hebben. Mij dunkt, dat de lucht me goed doet en dat ik me nu al beter voel. Ik heb van de reis niet de minste vermoeienis, en ik had er toch zoo tegen op gezien.’

Willem was gelukkig, toen hij dit hoorde. ‘Ziet gij nu niet, Lena, dat gij goed gedaan hebt, mijnen raad te volgen! Ik wist wel, dat het klimaat hier gunstig op u zou werken, en te Pau is het nog zachter, de lucht nog zonniger.’

‘Gij zijt mijn goede, beste Willem,’ hernam Lena diep geroerd. ‘Wat hebt gij toch veel voor mij over, en hoe zal ik u dat ooit kunnen vergelden?’

‘Door veel voor mij te bidden, voor mij en voor Trees. Gij ziet, dat ik toch niet zoo onbaatzuchtig ben als gij mij wel gelieft voor te stellen,’ zei Willem lachend.

‘Nu, dat is goed, dat zal ik doen, alle dagen zal ik aan u denken in het gebed. Onze Lieve Vrouw is immers zoo dicht bij, en als de dokter het toestaat, zal ik dikwijls naar Lourdes gaan, om daar aan den voet van haar heiligdom neer te knielen. We zullen nu toch ook een bezoek brengen aan de bevoorrechte plaats? Ik verlang er zoo naar, de grot te zien en daar te bidden. Me dunkt, dat onze Lieve Vrouw mijn gebed moet verhooren, en als het noodig is, zal ze ook voor ons wel een mirakel doen. Of werkt zij niet honderd mirakelen uit, die de wereld niet als zoodanig beschouwt, waarin de menschen alleen eene speling van het toeval zien, maar die toch door haar machtige voorspraak zijn verkregen? O, ik heb zoo'n vertrouwen in Maria,’ besloot Lena, ‘en mij dunkt, dat ze mij de gunst niet zal weigeren, die ik haar zal afsmeeken.’

Met welk een vuur bad het jonge meisje, toen ze op het genadeoord was aangekomen, waar de H. Maagd aan een eenvoudig boerinnetje was verschenen. Met welk een vertrouwen dronk zij het water uit de grot, daar op zoo wonderbare wijze uit den bodem opgeweld. Ook Willem bad vurig en stelde al zijne bekommernis, al zijne vrees voor de toekomst op Haar, de troosteres der bedrukten. De gedachte, dat zijne zuster hier dikwijls zou kunnen komen, dat zij hun aller pleitbezorgster zou zijn bij die goede Moeder, strekte hem tot troost, als hij zijn hart beklemd voelde, beducht als hij was voor hetgeen de toekomst voor hem in de plooien van haar mantel verborg. Nooit beter dan thans, nu hij op dit afgelegen plekje, door bergen ingesloten, ver van het gewoel der wereld, bad, had hij gevoeld en begrepen, dat het God is, die de harten der menschen bestuurt en dat er niets zonder Zijn wil of toelating geschiedt. Wat maakte hij zich dan ook bekommerd, daar toch God alles in Zijn wijsheid beschikte als een liefderijk Vader, tot bestwil van den mensch, ook al kan deze in zijn kortzichtigheid dat vaak niet begrijpen en inzien. Willem vond te Lourdes eene kalmte en gelatenheid, die grooter winst voor hem was dan wanneer hij er een aardschen schat had gevonden.

Beiden waren nog in een devote stemming, toen zij te Pau aankwamen, waar alles veel meer een wereldschen geest ademde, waar het wemelde van lieden van alle natiën, vooral Engelschen en Amerikanen. ‘O, 't is hier wel een paradijs,’ zei Lena tegen haar broer, ‘zulk eene heerlijke omgeving in zoo'n lieve natuur met die prachtige bergen en dat zilveren water. Maar toch is het goed, dat Lourdes hier in de buurt is en ik er dikwijls heen zal kunnen gaan, want anders geloof ik niet, dat ik het er uithield.’

‘Kom, kom, Lena, gij zult het er best uithouden, kind. Moest ik niet terug naar mijn werk en naar moeder, dan zou ik hier best een paar maanden willen blijven. Nu zullen het maar een paar dagen kunnen zijn.’

In die dagen zorgde Willem er voor, dat het Lena, als hij weg zou zijn, aan niets zou ontbreken. Ze namen hun intrek in een hotel, dat hem door den dokter was aanbevolen, hij bracht met den eigenaar alles in orde wat het pensioen voor zijne zuster betrof, en, al schrok hij van de hooge som, die gevorderd werd, toch wilde hij niet, dat Lena iets te kort zou komen. Integendeel, hij stond er op, dat alles voor haar zoo goed en gemakkelijk mogelijk zou zijn, dat zij zich op geenerlei wijs zou behoeven te bekrimpen. Hij sprak ook met den geneesheer van het hotel, die hem de verzekering kon geven, dat een winter te Pau zijne zuster geheel zou opknappen, daar men er gelukkig tijdig bij was geweest en de kwaal nu nog met goed gevolg bestreden kon worden.

Lena was innig geroerd door de zorgen, die Willem aan den dag legde, ‘'t Is veel te veel, Willem,’ zei ze met tranen in de oogen, ‘gij doet of ik eene prinses ben.’

‘Nu, gij moet maar denken dat gij het zijt,’ antwoordde haar broer lachend.

‘Dat moesten moeder en 'Prees eens zien, hoe vorstelijk ik hier gehuisvest ben. Maar ik zal het haar schrijven en zeggen, dat ze er maar op moeten rekenen, een groote dame thuis te zullen krijgen, die schrikkelijk verwend is.’

Het uur van afscheid was gekomen. Willem was over alles tevreden, hij wist dat voor alles was gezorgd en Lena hier met Gods hulp haar gezondheid zou terugkrijgen. Het jonge meisje was opgewekt, en, al wierp de gedachte, dat zij zooveel maanden tusschen vreemden zou moeten verkeeren, ver van allen die haar lief waren, eene schaduw op haar blij gevoel van zich beter te gevoelen, frisscher en sterker, toch hield zij zich goed, toen Willem in den trein stapte.

‘Zeg tegen moeder, dat ik nu al goed op mijn gemak en heel gelukkig ben, al zal ik u zoo erg missen! Maar alle dagen zal ik aan moeder en u denken en voor u bidden. Onze Lieve Vrouw is hier zoo dicht bij en ik zal haar dikwijls een bezoek gaan brengen. Doe ook veel groeten aan Trees, maar maak ze nu niet al te jaloersch.’

Toen de trein zich in beweging zette, wuifde ze met haar zakdoek zoolang ze Willem zien kon. ‘Wat een edel hart,’ zei ze bij zichzelf, toen hij aan haar gedicht was onttrokken, ‘en wat zal ik onze Lieve Vrouw een heilig geweld aandoen, dat zij hem ruimschoots beloont voor al hetgeen hij voor mij gedaan heeft.’

Mevrouw Veltman was blij, toen Willem weer thuis was en haar een uitvoerig verhaal gaf van de reis. Zij had erg tegen de scheiding opgezien, maar nu ze vernam dat Lena zoo op haar gemak was, was ze verheugd, het offer te hebben gebracht van hare dochter eenige maanden te moeten missen. Telkens weer vroeg ze naar nieuwe bijzonderheden, en zelfs de schijnbaar onbeduidendste dingen boezemden haar groot belang in.

Dien avond kwam Trees, zooals ze reeds een geheele week gedaan had. Willem moest nu alles nog eens opnieuw vertellen, telkens onderbroken door allerlei vragen en uitroepen zijner beide toehoorsters.

‘Dat moest Lena nu eens kunnen zien,’ zei mevrouw Veltman ten laatste, ‘dat we hier zoo gezellig bij elkaar zitten en het zoo druk over haar hebben. Wat zou ze nu op het oogenblik wel doen? Ik zou er toch wel wat voor over hebben, als ik haar nu eventjes, al was het maar vijf minuten, kon zien.’

Toen Willem zich even verwijderd had, legde Trees haar hand op den arm van mevrouw Veltman en zei zachtjes: ‘Het spijt me wel, maar het is de laatste avond, dat ik hier kom.’ Daar mevrouw haar hierop verbaasd en min of meer verschrikt aankeek, vervolgde ze: ‘Ik heb vandaag weer een scène met moeder gehad en ze wilde niet, dat ik meer hier naar toe zou komen. Met veel moeite heb ik gedaan gekregen, dat ik dezen keer nog gaan kon. Van Gerve is vandaag weer bij ons geweest, en ik geloof dat ik dit hem te danken heb. Maar hij moet zich niet verbeelden, dat hij daardoor bij mij in de gunst zal komen. Ik heb dit niet willen zeggen, dat Willem er bij was, want hij zou zich misschien het ergste voorstellen. En dat hoeft toch niet, want ik ben en blijf de zijne, al kwamen er ook tien Van Gerve's.’

‘Kind, kind, dat zal nog een heele strijd zijn,’ zei mevrouw ernstig, ‘voor u en voor Willem. Maar gij hebt het gehoord, we hebben eene goede voorspreekster bij Maria, die ons niet zal verlaten en niet zal toelaten, dat uw offer onbeloond blijft.’

Den volgenden morgen ging Willem weer naar zijn kantoor. Het viel hem aanstonds op, hoe koel de heer Van Dalen voor hem was, terwijl hij daarentegen buitengewoon vriendelijk was voor Van Gerve. Willem deed alsof hij niets merkte, maar het griefde hem toch zwaar. Blijkbaar had Van Gerve van zijn afwezigheid partij getrokken, om zijn patroon tegen hem in te nemen. Dit verwonderde hem niet, maar wel dat de heer Van Dalen aan die inblazingen had gehoor gegeven, welke enkel door afgunst en haat waren ingegeven. Wat hem nog meer tegen de borst stiet dan de koelheid van zijn patroon was de geveinsde belangstelling van Van Gerve. Het kostte hem moeite, diens vragen te beantwoorden, en meer dan eens voelde hij lust, hem te vragen, vanwaar die plotselinge belangstelling gekomen was. Maar hij hield zich in, want hij begreep, dat het niet verstandig was, tot eene openlijke ruzie met Van Gerve te komen, te minder nu deze den heer Van Dalen op zijn hand had.

Willem had met het oog op de groote kosten, die Lena's verblijf te Pau meebracht, het voornemen opgevat, te trachten eenige bijverdienste te krijgen door avondwerk. Hij had er zijne zuster en zijne moeder nog niets van gezegd, daar hij wist, dat zij daartegen bezwaar zouden maken. Hij had plan gehad, mijnheer Van Dalen te vragen, of deze hem niet wat bijwerk kon verschaffen of een goed woord voor hem te doen bij zijne handelsvrienden. Nu zag Willem daar echter van af, daar hij eene weigering voorzag en te fier was om zich daaraan bloot te stellen. Maar zijn voornemen gaf hij daarom toch niet op. Hij keek nu iederen avond aandachtig de advertentiekolommen der dagbladen na en had al herhaaldelijk op annonces geschreven, geruimen tijd tevergeefs. Eindelijk slaagde hij toch. Het was machinaal werk, wat hij te doen kreeg en het werd slecht betaald. Maar hij had geen keus, en hij was al blij, dat hij zoodoende wat kon bij verdienen. Indien Lena geweten had, hoe haar broer heele avonden zat te schrijven, tot zijne vingers er stijf van werden en de oogen van vermoeidheid en van het turen op de letters toevielen, zij zou die edelmoedigheid nooit hebben aangenomen.

Mevrouw Veltman begon zich ongerust te maken over Willem. ‘Maar jongenlief,’ zei ze, ‘is het dan noodig, dat gij alle avonden tot diep in den nacht werkt?’

‘Diep in den nacht, moeder?’ zei hij met een glimlach; ‘nu overdrijft u toch geweldig. Het reisje heeft nogal veel gekost, en dat ik zoodoende gemakkelijk verdienen. Bovendien vordert het werk geen of weinig inspanning; ik kan het wel slapende doen.’

Deze woorden, op luchtigen toon gesproken, stelden mevrouw Veltman gerust. Ze vond het lief van Willem, dat hij zooveel voor Lena over had. ‘Hij zal ze stellig met iets willen verrassen,’ dacht ze, ‘en daarom wil hij het mij ook niet zeggen.’

Eén voldoening had Willem, dat zijn jongere broers het hunne bijdroegen om de uitgaven voor Lena te dekken Zij wilden niet, dat Willem alles alleen zou doen, en daarom hadden Frans en Jan het zoo zuinig aangelegd, dat zij, toen ze op een Zondag thuis kwamen, Willem twee goudstukken konden ter hand stellen voor Lena. ‘Ik zal het haar schrijven,’ zei Willem, door het goede hart zijner broers geroerd, ‘en ik weet zeker, dat zij het op prijs zal stellen. Maar ik wil niet, dat gij u ontberingen oplegt.’

‘Och, wij kunnen zoo weinig doen,’ antwoordde Frans, ‘we verdienen nog zoo'n beetje en er moet zooveel voor kostgeld af. Maar we wilden toch ook iets doen.’

De brieven van Lena waren voor allen een groote troost. Zij schreef heel opgewekt en verklaarde dat ze met den dag sterker en beter werd. Ze zou heel gaarn weer naar huis willen komen, want zij miste hare moeder en Willem

[p. 300-301]

DE TWAALFJARIGE JESUS IN DEN TEMPEL.
(Evangelie van den eersten Zondag na Driekoningen).
naar de teekening van paul thumann.

[p. 302]

zoozeer, maar de geneesheer vond het beter, dat ze den heelen winter bleef. ‘Zoodra de lente in het land is, kom ik,’ schreef ze, ‘want hoe lief de natuur hier ook is en hoe heerlijk het zonnetje ook schijnt, terwijl het bij u vriest en sneeuwt, toch ben ik hier eigenlijk eene ballinge, die met haar gansche hart naar haar vaderland terugverlangt.’

Telkens was er een afzonderlijke brief voor Willem bij, vol zusterlijke genegenheid en innige dankbaarheid. Ze vertelde hem van haar bezoeken aan de miraculeuze grot, hoe Onze Lieve Vrouw haar zichtbaar bijstond en hoe ze eiken dag haar dierbaren Willem in Hare machtige bescherming aanbeval.

Wanneer hij dit las, dacht Willem weer aan de hemelsche kalmte, die hij zelf aan den voet van het Mariabeeld gevonden had, en stelde hij opnieuw al zijne bekommernis in handen van de Zoete Moeder en Haar goddelijken Zoon. Die overweging sterkte hem om de taak te blijven volbrengen, die hij op zich had genomen, en waartoe hij de kracht van Boven zoozeer noodig had.

X.

Mijnheer Van Dalen was in zijn hart een goede man, maar hij had dit zwak, dat hij niet velen kon, dat men zijn raad, dien hij gevraagd of ongevraagd gaf, niet opvolgde. Hij vergaf het Willem Veltman dan ook niet, dat deze, met verwaarloozing van zijn advies, zijne zuster naar Pan gebracht had, en nog meer nam hij het hem kwalijk, dat Willem, toen hij van zijne reis was teruggekeerd, met geen enkel woord daarvan sprak.

De brave man, die gedurende Veltman's afwezigheid geheel door Van Gerve bewerkt was, zag niet in, dat hij daarvan zelf de oorzaak was. Van Gerve had zoo sluw en bij listig berekende doses het venijn van zijn haat en kwaadsprekendheid in het argelooze gemoed van zijn patroon laten druppelen, dat deze een sterken tegenzin tegen Willem begon op te vatten, en toen deze terugkwam, behandelde hij hem met zoo in het oog loopende koelheid, om niet te zeggen norschheid, dat Willem daardoor van elk vertrouwelijk gesprek werd afgeschrikt.

Toch zou het hem nu nog niet moeilijk zijn gevallen, den slechten invloed, dien Van Gerve op den heer Van Dalen had uitgeoefend, onschadelijk te maken, maar zijne misplaatste fierheid hield hem daarvan terug. Willem wist, dat zijn patroon niets op hem kon hebben aan te merken, dat zijne koelheid ongerechtvaardigd was, en nu kon hij er niet toe besluiten, het misverstand - want meer was het feitelijk niet - uit den weg te ruimen. Hij was nog te jong om te weten, dat men dikwijls door een zuren appel moet heenbijten, en dat een ondergeschikte vooral niet al de woorden en daden van boven hem geplaatsten op een goudschaaltje moet afwegen.

Mijnheer Van Dalen, die eigenlijk niets liever gewild had, dan de vertrouwelijke verhouding van vroeger te zien terugkeeren, zag de terughoudendheid van Willem voor trots aan, en dit stemde hem wrevelig. Van Gerve, die dit alles bemerkte - want de haat is scherpzinnig en scherp ziende - trok er partij van, door den heer Van Dalen in diens onverzettelijkheid te stijven.

Zoo werd voor Willem het leven een hel. Hij begreep, dat Van Gerve de hand in het spel had, dat deze de booze geest van zijn patroon was geworden; maar in plaats van door één woord het net. van kwaadwilligheid, dat hem omstrikte, te verscheuren, vond hij er een wild genoegen in, den storm kalm over zijn hoofd te laten gaan. Zooveel hinderpalen hadden zich al op zijn levensweg opgedaan, zoo vaak waren reeds zijne droomen in rook opgegaan, dat hij, sceptisch geworden, besloot niet meer te worstelen tegen hetgeen hij het noodlot noemde. Hij zag niet in, dat hij dwaalde, dat hij, misschien onbewust, zijn hart sloot voor de christelijke gevoelens, die hem tot dusver staande hadden gehouden.

Voor zich zelf had hij afstand gedaan van alle geluk, - dat maakte hij ten minste zich zelven wijs - hij wilde nu alleen nog werken en zwoegen, opdat Lena beter mocht worden. Dat zou zijn triomf zijn!

(Wordt vervolgd.)