De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Hermine.
Kerstvertelling door J.R. van der Lans.

I.

‘Ik hoor dat mijnheer Frans tegen de Kerstdagen weer op het kasteel komt,’ zei Mientje, terwijl ze haar naaiwerk van den schoot legde om hare moeder een handje te helpen met het dekken van de tafel en het opdoen van het eten.

‘Dan schijnt het hem van den zomer hier nogal bevallen te zijn,’ hernam haar vader, die met een kort stompje pijp in den mond achter de kachel zat, in afwachting dat het sobere maal zou aangericht wezen.

‘O van den zomer was 't geen wonder dat de jongeheer zijn eigen hier op 't dorp veramezeerde,’ meende de moeder, terwijl ze een dampenden schotel zuurkool kwam aandragen, dien ze midden op tafel zette. ‘'s Zomers kunnen de stadslieden buiten best zijn; maar in 't hartje van den winter is 't wat anders. Als we tegen de Kerstdagen al de sneeuw moeten krijgen, die nog in de lucht zit, dan hoeft mijnheer Frans, als hij hier naar toe mocht komen, zeker zijn vilesepee niet mee te brengen.’

‘Kom, moeder,’ lachte Mientje, terwijl ze het spek op een plankje in porties sneed, ‘denkt ge dat hij voor een beetje sneeuw bang zou zijn? Als die goed hard bevroren is, dan gaat de fiets er net zoo lekker over als over den gladden grindweg.’

‘En gaat het niet met de fiets, dan kan hij er toch met de slee op uit,’ zei vader weer, ‘denk maar niet dat de snuiter zijn dagen achter de kachel zal verkniezen. Wie weet, hebben we met Kerstmis geen goed ijs! En op de schaatsen zal hij licht even vlug zijn als op de fiets.’

‘Dat zit nog,’ bromde Hannes, de zoon des huizes, een stevige boerenjongen, die ondertusschen ook binnen gekomen was om te eten, terwijl een jonger zusje en een oude dienstmeid zich eveneens om de tafel hadden geschaard.

‘Bidden,’ kommandeerde vader. En het kleine meisje bad met heldere kinderstem het Onze Vader voor, waarop de anderen met een dof gemompel - vader en zoon achter hunne klak - antwoordden.

Zonder verder verwijl of langere praatjes vielen allen op de zuurkool aan als gezonde boerenmenschen, die hard moeten werken en geen uitgezochte schotels op tafel gewend zijn.

Alleen Mientje scheen het niet te best te smaken. Zij at met lange tanden.

‘Toen ik laatst op het kasteel gegeten heb,’ zei ze ‘was er ook zuurkool op tafel, maar die was heel wat fijner van smaak en we kregen er lieve kleine worstjes bij; knakworstjes noemden ze die.’

‘Gij zoudt zeker liefst altijd op het kasteel eten, lekkerbek,’ zei haar vader plagenderwijs. ‘Uw mondje wordt te fijn voor onzen boerenkost.’

‘O, ik zou me best onder die menschen kunnen voegen,’ antwoordde Mientje, een mondje zettend als een stadsche juffer en haar vork hanteerend op de wijze, als zij dat op 't kasteel gezien had.

Het ‘kasteel’ was eigenlijk niet veel meer dan een vervallen buitenhuis, waar een gepensioneerd majoor woonde, met een drietal dochters van reeds vrij gevorderden leeftijd.

Die dames hadden veel op met Mientje, omdat zij zoo wat het eenige meisje was op 't dorp, die handig met de naald kon omgaan. Zij hadden altijd het een of ander karweitje voor haar; want het maken en breken scheen zoo wat haar eenig tijdverdrijf te wezen in de landelijke eenzaamheid op het ‘kasteel’. Mientje kwam daar dikwijls om te passen en te meten en te beraadslagen over het veranderen van oude japonnen naar de nieuwste mode, zooals die werd aangegeven door de laatste boekjes van den Printemps of den Bon Marché.

Het eenvoudige boerenkind verbeeldde zich daar midden in de groote wereld te zijn en beschouwde met naïeve verukking de telkens vernieuwde japonnen en eigenhandig opgeflikte hoedjes, waarmee de dames van den majoor, voor weinig geld, op het dorp nog een heel figuur maakten.

Wanneer ze zoo'n modieus kleedje thuis had, om af te maken of te verstellen, dan had ze 't wel eens aangepast voor het kleine, verweerde spiegeltje, dat in haar bekrompen opkamertje tusschen het bed en het raam hing; en dan was haar wel eens de gedachte ingevallen, dat zoo'n lijfje met strikken of een rokje met strooken haar nog wèl zoo goed zou staan als de magere Louise of de houterige Mimi, voor wie het bestemd was.

Van verre begon ze in haar eigen kleeding en opschik de toiletten van haar begunstigsters na te bootsen. En al gaf dat op 't dorp soms aanleiding tot afgunstige praatjes van haar kennissen en vriendinnen, die geen vingerbreed van de oude, overgeleverde dorpsdracht hadden durven afwijken, de verstandige oudere menschen namen het Mientje volstrekt niet kwalijk dat ze een beetje meer op zijn stadsch voor den dag kwam.

Ze was immers naaister; ze werkte voor al de notabelen van het dorp, kreeg dus gestadig allerlei nieuwe snufjes en modeplaten onder de oogen. Was het dan niet natuurlijk, dat ze ook haar eigen japonnetjes met wat meer zwier opmaakte dan men bij meisjes van haar stand gewoon was? Ze moest toch ook door haar eigen kleeding toonen wat ze kon.

Zoo dachten er ook Mientjes ouders over, die niet weinig trotsch waren op hun knappe dochter, wier arbeid heel wat geld in huis bracht, dat goed te pas kwam sedert de boerderij zoo goed als niets meer opbracht.

Mientje hoefde haar handjes niet vuil te maken aan boeren- of keukenwerk. Daar zorgde haar goede moeder voor, die van den morgen tot den avond sloofde en zwoegde. Zij mocht den heelen dag ongehinderd zitten naaien en had het beste plaatsje in huis, vlak aan het raam, vanwaar ze nu en dan, onder het werk, een blik naar buiten kon werpen en vriendelijk haar deftige begunstigers groeten, als die soms kwamen voorbijgewandeld.

Had ze werk thuis te brengen, dan werd ze door de menschen, die over 't algemeen met haar werk goed tevreden waren, heel vriendelijk ontvangen. Ze kwam in de netste huizen en was er welkom.

Daardoor was Mientje zich zachtjes aan gaan verbeelden dat zij eigenlijk beter zou voegen in de kringen, waar de menschen zich fraai kleeden, dan in de boersche omgeving, waarin zij was opgegroeid. Zij begon den neus op te trekken voor haar vroegere vriendinnetjes, die koeien naar de wei brachten of ‘sop’ voor de varkens kookten. Ja, ze was zelfs geneigd het hoofd te schudden over de dorpere plompheid van haar eigen ouders, haar broer of zusje, van wie ze toch zielsveel hield, en voelde zich bij wijlen heel niet meer thuis in de eenvoudige boerenstuip, waar ze als kind en aankomend meisje toch zoo gelukkig was geweest.

Dat was vooral gekomen sinds een ontmoeting, dien zij in den verloopen zomer op het kasteel gehad had.

Op een keer dat zij daar een vermaakt kleedje had thuis gebracht en als gewoonlijk in den kring van de dames toegelaten was, had zij het gewone gezelschap vermeerderd gevonden met een hupsch jongmensch, wiens kranige kleeding en galante manieren op haar argeloos hartje dadelijk een diepen indruk hadden gemaakt.

Het toeval wilde dat juist, terwijl zij op het kasteel was, een geweldige donderbui zich over het dorp ontlastte, die haar belette naar huis terug te keeren. Zij moest dus op het kasteel blijven, wat zij in het begin lang niet onplezierig vond, omdat het haar gelegenheid gaf, zooveel te langer van het aangenaam gezelschap te profiteeren, en ter sluik den knappen stadschen mijnheer te bewonderen, die zoowel de dames als den ouden majoor zóó gezellig aan den praat wist te houden, dat niemand aan het onweer daarbuiten dacht.

Toen het eindelijk was uitgewoed, was het ten naaste bij donker geworden, zoodat Mientje niet goedschiks meer alleen naar huis kon. Daarop had mijnheer Frans edelmoedig aangeboden haar thuis te brengen onder een groote groene boerenparaplu, door de dienstmeid des huizes bereidwillig tot dat doel afgestaan. Dat soliede regenscherm kwam hun goed te pas tegen het lekken van de boomen en tegen de nijdige windvlagen, die nu en dan nog opstaken; maar het begunstigde bovendien het voeren van een vrij levendig gesprek onder het voortstappen langs den weg, die met plassen doorweekt en met afgerukte boomtakken bezaaid was.

Aan Mientjes woning gearriveerd, werd mijnheer Frans natuurlijk onder veel dankbetuiging binnengenood door haar ouders, die zich al ongerust hadden gemaakt, hoe zij door dat weer naar huis moest komen.

Hij bleef een poosje uitblazen en maakte zich ondertusschen aan de brave menschen bekend als een neef van den majoor, die een week of drie, vier op het kasteel zou blijven logeeren. De goede menschen waren niet weinig vereerd

[p. 268]

met de kennismaking en vooral met den dienst, dien zoo'n deftig heerschap hun dochter wel had willen bewijzen.

De kennismaking bleef niet tot dien eenen keer beperkt. Bijna dagelijks kwam mijnheer Frans op zijn fiets langs het eenzame boerenhuis, waarvan de deur gewoonlijk openstond, terwijl Mientje voor het open raam zat te naaien. Den eersten keer dat hij zich op het vlugge wiel vertoonde, liep het heele huis uit om van dat schouwspel getuige te zijn; want in die dagen was het stalen ros in die afgelegen streek nog een heele merkwaardigheid.

het einde van den wilddief, naar de schilderij van w. stryowski.

Mijnheer Frans stapte af om zijn schoonen tweewieler te laten bewonderen, en daar de meid juist met een vollen emmer versche melk kwam aandragen, die hem na het ritje een heerlijke verfrissching beloofde, was hij wel zoo minzaam een kom van het parelende blanke vocht aan te nemen uit de handen van Mientje, die ze hem blozend overreikte.

Of het de melk, dan wel Mientje zelf was, die hem naar het eenvoudige boerenhuis trok, viel niet precies uit te maken, maar zeker is het, dat hij tijdens zijn verblijf op het dorp haast geen dag oversloeg zonder er een minstens vluchtig bezoek te brengen.

Ook trof het toevallig, dat als Mientje's morgens uit de mis kwam of wanneer zij een boodschap op het dorp had, zij bijna geregeld

[p. 269]

een poppenkastvertooning aan het hof van margareta van oostenrijk, naar de schilderij van w. geets.

[p. 270]

mijnheer Frans op haar weg ontmoette en hij al keuvelend een eindje met haar opliep.

Al die aangename herinneringen schoten Mientje in de gedachten, nu zij vernomen had dat mijnheer Frans tegen de Kerstdagen weer naar het dorp zou komen; en dat maakte haar stil aan tafel. Zonder te eten staarde zij nu en dan met een uitdrukking van heimelijk genoegen over hare talloor.

‘Mientje, gij eet vandaag niet,’ zei haar moeder. ‘Smaakt het u niet?’

‘Och, de worstjes van het kasteel mankeeren er aan,’ meesmuilde haar broer.

‘Nu, als het dàt is.’ hernam de goede vrouw, ‘dan moeten we zien, dat we tegen de Kerstdagen ook eens van die worstjes krijgen. Trui van 't kasteel zal wel weten te zeggen, waar ze die halen.’

‘Wel neen, moeder,’ zei Mientje kleurend, ‘er is geen haar van mijn hoofd dat er aan denkt.’

‘Ik denk voor 't naast,’ wierp de vader er nu schertsend tusschen, ‘dat mijnheer Frans haar door het hoofd speelt. Van wien hebt gij gehoord, Mien, dat hij op 't kasteel verwacht wordt?’

‘Van Trui, vader.’

‘Als dat heerschap dan maar niet zoo druk dezen kant uitkomt als van den zomer,’ mopperde Hannes, de zoon.

‘En wat zou het dan?’ vroeg zijn vader.

‘Wat dat zou? Wel dat het maar weer allerlei praatjes geeft op 't dorp. Ik heb daar van den zomer genoeg over moeten hooren.’

‘Welnu, laat ze praten,’ gromde de vader, op een snee roggebrood met spek kauwend. ‘Er zijn altijd lieden, die de zon niet in 't water kunnen zien schijnen.’

‘Als Mien door dat heerschap maar niet in 't zonnetje gezet wordt! Ik heb 't niets op die stadsche snuiters.’

‘Kom kom, wat zijn dat nu allemaal voor praatjes,’ kwam moeder Gelders er nu waarschuwend tusschen. ‘Mientje is verstandig genoeg om te begrijpen dat mijnheer Frans geen partij voor haar is.’

‘Dat weet ik nog zoo net niet,’ meende haar man. ‘Mientje is geen boerendeern als de eerste de beste. Ze kan als een juffrouw voor den dag komen en weet bij de grooten haar woord te doen of ze er onder grootgebracht is. En als mijnheer Frans nu op geen geld hoeft te zien, zou ik niet weten...’

‘Kom, Hannes, ik dacht dat gij wijzer waart. Praat toch geen gekkepraat. Laten we maar liever danken, dan kan Mientje weer aan haar werk. 't Is tegenwoordig zoo kort dag.’

Mientje had die laatste woordenwisseling maar zwijgend aangehoord. Zij staarde verlegen naar buiten en was aanstonds bereid, aan de uitnoodiging van haar moeder gehoor te geven, om door het dankgebed aan het dischgesprek een einde te maken.

II.

In de nederige dorpskerk werd het hoogfeest van Kerstmis gevierd. Het eenvoudige altaar prijkte in zijn rijksten dos: glimmende koperen kandelaren en daartusschen vaasjes met gemaakte bloemen onder stolpen, maar vooral een fraai geborduurd antependium, voorstellende het Lam Gods in een gouden stralenkrans, door de eerwaarde zusters van de meisjesschool vervaardigd en waaraan Mientje Gelders in haar tijd nog had meegeholpen.

De zangers op het koor zongen het hoogste lied uit en jubelend verhieven zich de harten der geloovigen op de tonen van hun feestelijk uitgegalmd Gloria in excelsis Deo.

Maar wat inzonderheid de gemeente in de rechte Kerststemming bracht, dat was de preek van den grijzen dorpsherder, die in eenvoudige, maar diepgevoelde woorden de groote beteekenis van den dag uiteenzette. Vooral weidde hij uit over den vrede op aarde, door de Engelen bij de geboorte des Heilands aangekondigd en die, door het Kindje van Bethlehem, het deel zou worden van alle menschen van goeden wil. Hij toonde aan, waarin die vrede bestaat: de innerlijke kalmte en vergenoegdheid van het hart, dat in vrede is met God en de menschen. Hij deed uitkomen, hoe die vrede al het geluk, al de grootheid en alle schatten van de wereld te boven gaat, en dat, wie waarlijk gelukkig wil zijn in dit leven en hiernamaals, dus naar dien vrede behoort te streven, door zich van goeden wil te toonen, dat is zich naar Gods wil te voegen, zich tevreden te stellen met den staat, waarin Hij ons geplaatst heeft en geen dingen te begeeren, die Hij blijkbaar voor ons niet weggelegd heeft.

Maria en Jozef aan de kribbe van Jesus in den stal van Bethlehem, zoo sprak hij, waren in al hun armoede oneindig gelukkiger dan koning Herodes in al zijne glorie, die op zijnen troon sidderde voor een pasgeboren kind.

De ongekunstelde toespraak van den dorpsherder maakte zichtbaren indruk op zijn ingetogen hoorders; maar in het hart van Mientje Gelders vonden zijn behartigenswaardige woorden ditmaal weinig weerklank.

Zij was op dat oogenblik weinig gestemd om te beseffen dat de vrede des harten, het ware geluk alleen te vinden is in de tevredenheid met den staat, waarin God ons geplaatst heeft.

Zij zag een eind verder de kerk in, in de bank van den ouden majoor, naast dezen mijnheer Frans zitten. Telkens als zij de oogen opsloeg, viel haar blik op diens kranige gestalte, zijn levendigen, schranderen kop met de donkere, kort afgesneden haren en de geestig opgewipte knevels.

Dat gezicht bracht haar alles te binnen wat de jonkman haar zoo dikwijls had ingefluisterd als hij een eindje met haar opwandelde of toevallig thuis een oogenblikje met haar alleen was. Hij had haar gezegd dat zij veel te knap en te lief was om haar leven op dat saaie dorp te slijten met de stijve jurken voor de dorpsschoonen te naaien; dat zij in een groote stad veel beter op hare plaats zou zijn; dat zij daar makkelijk in een van de groote modemagazijnen een nette en goed bezoldigde betrekking kon krijgen, en dat zij op die manier veel meer kon verdienen voor haar ouders.

Hij had haar ook gezegd, dat hij heel veel van haar hield en niets liever zou wenschen dan dat ze zijn vrouw kon worden. Maar bij zijn ouders, die in Amsterdam een groot confectie-magazijn hadden, kon hij natuurlijk moeilijk met een dorpsnaaistertje aankomen, zij zouden nooit hun toestemming tot zulk een verkeering geven. Daarom moest ze zien dat ze in een andere omgeving kwam, waar zij leeren zou zich beter voor te doen, zich smaakvoller te kleeden, kortom een dame te worden, met wie hij voor den dag kon komen.

Dat alles schoot Mientje weer te binnen, nu zij mijnheer Frans daar in de verte vóór zich zag zitten, en terwijl de goede pastoor sprak van tevredenheid, van berusting in den staat, waarin God ons geplaatst heelt, droomde zij van mooie kleeren, van het schitterende leven in een groote stad en van al de heerlijkheden, die mijnheer Frans haar had voorgespiegeld.

Weinig vermoedde haar goede moeder, die met de handen in den schoot gevouwen naast haar zat, wat er op dat oogenblik in het hoofdje van haar Mientje omging.

Maar haar vader, die wat verder tusschen de mannen zat, werd evenmin als zij door de preek van den pastoor bijzonder geboeid. Ook hij kon niet nalaten, nu en dan een oogje op de bank van den majoor te werpen en den jonkman op te nemen, die daar zoo deftig in zijn nieuwmodische overjas troonde. Onwillekeurig dwaalde zijn blik van mijnheer Frans naar Mientje, die er in haar smaakvol Zondagskleedje, vond hij, net genoeg uitzag om geen kwaad figuur te maken naast den zwierigen stadsheer.

Tevredenheid met zijn staat en stand, - de pastoor had goed praten; maar hij zou er toch ook niet leelijk om kijken als men hem deken of bisschop maakte. Een mensch wilde toch vooruit in de wereld, en als het fortuin Mientje nu eens toelachte, dan zou hij zich daar volstrekt niet tegen kanten. Met den boerenstand ging het van jaar tot jaar achteruit. Het was maar goed dat Mientje de naald bij de hand had genomen. Wie weet wat er in verloop van tijd nog voor haar was weggelegd.

De oudertrots van den braven buitenman werd niet weinig gestreeld, toen hij bij het uitgaan van de kerk opmerkte, hoe mijnheer Frans zijne dochter met een zwierige strijkage groette en hoe een der dames van het kasteel haar in het voorbijgaan heel vriendelijk aansprak.

‘Gij komt toch zeker van middag onzen Kerstboom kijken,’ vroeg haar Mimi, de oudste der dames. ‘Gij hebt zoo ijverig mee geholpen om hem in orde te krijgen, dat gij hem ook wel in zijn glorie moogt zien.’

‘Heel graag, juffrouw,’ zei Mientje blozend van genoegen bij de gedachte, wien ze op 't kasteel zou aantreffen.

‘Wat zullen de kinderen een schik hebben,’ hernam de juffrouw, die ondanks haar houterig voorkomen toch een zachtgestemd hart bleek te bezitten.

‘Nu maar, 't is dan ook de moeite waard, wat de dames voor de arme stumpers hebben bij mekaar gebracht,’ zei Mientje.

‘Dat kan nogal schikken,’ zei de juffrouw met een bescheiden glimlachje. ‘We hebben gedaan wat we konden.’

Het bleek Mientje dien middag dat dit inderdaad het geval was. De Kerstboom was een pronkstuk en de eenvoudige boerenkinderen uit de buurt, te wier behoeve hij was opgericht, keken zich de oogen uit.

De dames van den majoor, die eigenlijk met haar leegen tijd geen raad wisten, hielden wel van zoo'n aardigheidje. Weken van te voren hadden zij zich gespitst op den lust van de kinderen, en de gedachte van die voldoening was haar een gestadige aanmoediging geweest bij het breien en haken van de dozijnen wollen mofjes, wantjes, kousjes en mutsjes, die zij in de lange winteravonden voor de behoeftige dorpsjeugd vervaardigd hadden en waarbij zij van Mientje Gelders veel hulp hadden gehad.

Nu prijkten al die kleurige maaksels harer handen aan de takken van den Kerstboom tusschen appelen en peren, in goudpapier gewikkeld, poppetjes van kleurig suikergoed, kleine geheimzinnige pakjes met roode koordjes dichtgebonden, alles bestraald door de flikkerende vlammetjes van de gekleurde kaarsjes, als schitterende bloemen, aan de donkere twijgen ontloken.

‘Hij is veel schooner dan verleden jaar,’ riep Mientje vol bewondering den stralenden boom beschouwende.

‘Dat hebben we aan neef te danken, die ons zoo handig geholpen heeft,’ zei Ida, de jongste van des majoors dochters, met een blosje van innige voldoening over den arbeid.

‘Ja, en hij heeft er zeil nog heel wat aardigheidjes aangehangen ook,’ voegde de oudere Louise er bij. ‘Er staan ons nog verrassingen te wachten.’

‘Daarom mag neef hem nu weer aftakelen ook,’ zei de oudste, Mimi, ‘hij kan er het best bij met zijn lange armen.’

‘Wel bedankt voor het vertrouwen, dat de dames in mij gelieven te stellen,’ zei de hupsche jonkman met een wit lachje. ‘Zouden we dan maar met de uitdeeling beginnen?’

‘Wacht een beetje,’ kwam nu de majoor er tusschen. ‘Dat gaat zoo maar niet. Eerst moeten de jongens en meisjes ons een paar mooie Kerstliedjes zingen, wat zegt u, Mientje?’

Mientje schrok in eens op als uit een droom. De vriendelijke lachjes en knipoogjes, die mijnheer Frans haar ter sluiks wist toe te sturen, hadden haar heelemaal van de wijs gebracht. Zij oefenden op haar nog grooter betoovering dan de heerlijke Kerstboom op de eenvoudige boerenkinderen, die er om heen geschaard stonden.

De levendigsten van de groep opgetogen kleinen drongen zich al luidruchtig naar voren, om aan de uitnoodiging van den goedigen oud - gediende te voldoen.

‘Zeker, eerst een liedje,’ zei juffrouw Louise. ‘Bedaard wat! Niet zoo dringen, gij daar, Heintje; Jansje moet ook den Kerstboom kunnen zien. En nu van de herdertjes hoor; een, twee, drie!’

Daar viel het kleine koor van de frissche kinderstemmetjes in:

Herders, hebt gij niet vernomen
Van de komst van uwen Heer?

De dames, de majoor en de gasten - want er waren nog eenige dames uit het dorp, die zooal niet door haar arbeid, dan toch door haar

[p. 271]

giften, tot het kinderfeest hadden bijgedragen - luisterden in diepe ingetogenheid toe.

De majoor zag het blozende zingende groepje met de roode mondjes en de glinsterende oogjes met vaderlijke voldoening aan, en onder de oudere dames was er hier en daar zelfs een, die een traan wegpinkte, aangedaan door de stichtelijke melodie van de heldere kinderstemmen.

Ook Mientje vouwde onwillekeurig getroffen de handen in den schoot; maar haar gedachten waren toch niet bij de herders en de kribbe. Telkens trok weer de lieve boom hare aandacht en als zij het oog opsloeg, ontmoette haar blik steeds dien van mijnheer Frans, die brutaal rondgluurde en aan zijn knevels draaide.

Er stonden verrassingen te wachten, had juffrouw Mimi gezegd. Zeker had mijnheer Frans het een of ander voor de dames meegebracht, dat hij straks van den boom zou plukken. Of hij daarbij ook aan Mientje Gelders gedacht had? De knipoogjes van verstandhouding, die hij haar gaf, schenen het haar wel te beloven. Zij voelde dat ze een kleur kreeg van angstige verwachting bij dit denkbeeld.

De kinderen zongen nóg een liedje, en nog een.

‘Nu is 't genoeg,’ zei eindelijk de majoor. ‘Ze hebben hun loon wel verdiend. Gij hebt braaf gezongen, kinderen. Komaan, neef, ik zou nu maar met de uitdeeling beginnen; want ze staan al op heete kolen.’

Neet Frans, die het erg druk had met beurtelings elke van de dames een aardigheidje te zeggen, kwam heel gedienstig naar voren gewipt.

‘Zooals u wil, oom. Zal ik alles maar voor den voet weg er af halen?’ vroeg hij nog eens aan juffrouw Louise.

‘Ja, als gij maar op de briefjes let, die er op gespeld zitten.’’

En vlug op een tuinstoel gesprongen, die tot dat doel was gereed gehouden, haakte de kranige jonker met bevallige handigheid nu een mutsje, dan een paar wantjes voorzichtig uit de groene twijgen los, las den naam, die op het briefje stond, en reikte het geschenk aan den gelukkige, voor wien het bestemd was, over.

Hij deed dat zoo aardig en ongedwongen, dat de dames er schik in hadden en de oude majoor nu en dan schudde van het lachen om de guitige opmerkingen, die hij er tusschen door wist te werpen.

De kinderen dansten van wellust met de roode mofjes of groene wantjes aan, die ze pas gekregen hadden, en hun vreugde werd letterlijk uitbundig, toen Trui de meid met een groot schenkblad binnenkwam, waarop wel een twintig volgeschonken koppen warme anijsmelk en een heele schotel met sneden krentebrood, die zij onder de kleine kleuters begon rond te deelen.

Mientje wachtte met kloppend hart. De kinderen hadden allemaal hun deel; na de mutsjes en kousjes waren de gouden appelen en peren en de suikerdingetjes aan de beurt gekomen; maar de toegebonden pakjes bengelden nog aan haar roode koordjes in de hoogste toppen van den lichtenden boom.

Dat waren zeker de verrassingen voor de groote menschen, die voor den dag zouden komen, als de kinderen weg waren. Of er ook iets voor haar bij zou zijn, iets van mijnheer Frans wel te verstaan; want dat de dames haar met een kleinigheidje bedenken zouden, dat was ze gewend, en daar hechtte ze nu zooveel niet aan.

Nadat de anijsmelk met het krentebrood was rondgediend, bliezen de kleinen al gauw den aftocht, verlangend de vruchten, van den Kerstboom geplukt, zegevierend thuis te vertoonen.

Nu kwamen de groote menschen aan de beurt en werkelijk wist neet Frans uit de takken van den leeggeplunderden boom nog voor elk der leden van het gezelschap een aardige verrassing te voorschijn te brengen.

‘'t Is of de bl... tooveren kan,’ viel de majoor naar soldatentrant uit, toen voor hem een mooie Duitsche pijp te voorschijn werd gegoocheld.

‘De boom is dezen keer onuitputtelijk,’ lachte juffrouw Ida, wie een fijn werktaschje was ten deel gevallen, terwijl haar oudere zusters met wat practischer geschenken, zooals ten paar keurige winterhandschoenen en een elegante handmof, bedacht waren.

Er was voor ieder wat. Niemand der gasten ging met leege handen heen, al had ze maar een doosje met bonbons opgedaan. En mijnheer Frans, altijd nog op den stoel staande en als een goochelaar aan den tooverboom werkende, wist die kleinigheden met zooveel gemak en zwier en onder zulke aardige complimentjes aan den man te brengen, dat het gezelschap daardoor in de meest opgewekte stemming werd gebracht.

(Wordt vervolgd.)