De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 249]

[Nummer 32]

Toch gelukkig,
Door
J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

Ik zal voor hen zorgen!’ Telkens meende hij den galm van zijn eigen stem te hooren, en hoe meer hij over dit woord nadacht, hoe zwaarder hem de belofte toescheen, die hij had afgelegd.

Pijnlijk vooral was voor hem de strijd, omdat hij moest strijden tegen zijn eigen hart. Eenerzijds lachte hem het geluk toe, waarnaar hij de hand slechts hoefde uit te strekken, anderzijds beidden hem jaren van opoffering. Trees, de uitverkorene zijns harten, stond aan den eenen, zijn moeder, broers en zuster aan den anderen kant.

Hij mocht niet aarzelen, de plicht wees hem den weg aan, dien hij had te volgen.

Het gegeven woord moest hem heilig zijn. Hij zag dit alles duidelijk in, hij poogde zich niet door sofismen uit zijn toestand te redden. Maar het jonge hart deed ook zijn rechten gelden, de teleurstelling van Trees zou groot zijn, zoo groot als de zijne. Zou zij zelfs in dat uitstel berusten, zoo lang willen wachten tot hij het gegeven woord had ingelost? Maar neen, altijd de zijne, had zij gezegd; hij zag nu weer die trouwe, vriendelijke oogen, en hij wist, dat zij moedig haar aandeel zou dragen in het offer, dat van hem werd gevergd.

Toch verontrustte hem nog iets Het was de gedachte aan Trees' ouders en aan Van Gerve. Hij kende den haat en de algunst van den laatste, de geldzucht der eersten. Zij, die maar nauwelijks hun toestemming hadden gegeven tot het huwelijk, zouden thans wellicht het uitstel als een welkom voorwendsel aangrijpen, om hun woord terug te nemen. Thans eerst zag hij met groote klaarheid, als bij openbaring, dat Van Gerve zijn mededinger was, en hij begreep, welk voordeel deze thans op hem zou hebben.

Hij overwoog dit alles, terwijl groote zenuwachtige schokken zijn lichaam doortrilden en een groote, namelooze droefheid hem overstelpte. Trees een paar jaar te moeten missen, nu hij gehoopt had haar over eenige maanden de zijne te noemen, ware een zwaar offer, doch het zou te dragen zijn geweest door het vooruitzicht, dat zij beiden dan voorgoed vereenigd zouden worden. Maar de gedachte, dat hij wellicht voor altijd haar vaarwel moest zeggen, dat zijn levenspad niet beschenen zou worden door haar helder licht, maakte hem radeloos.

Eindelijk echter behield zijn mannelijke kracht, zijn kinderlijke liefde de overhand. Hij mocht niet langer wachten met zijn moeder zijn besluit mee te deelen. Hij had gezien, hoe de arme vrouw gebukt ging onder kommer, hij had haar gedachten geraden en was haar dankbaar voor haar onbaatzuchtigheid; maar het ware wreed, haar bekommernis slechts met een uur te verlengen.

st. nicolaas heeft goed gereden, naar de schilderij van h. oehmichen.

Hij wist waar zijn moeder was, wat zij deed; hij zou naar haar toe gaan en haar het woord herhalen, dat de laatste oogenblikken van zijn stervenden vader had verzoet. Maar voor hij

[p. 250]

ging, voelde hij er behoefte aan, God om kracht te smeeken en om medelijden. ‘Heer, ik breng dat offer, wees Gij me nu genadig!’

In de kamer van zijn moeder gekomen, ging hij naast haar zitten en nam haar hand in de zijne. Op dit oogenblik overviel hem de laatste strijd, om het woord, dat hij op de lippen had, terug te houden. Doch één blik in haar treurig-ernstige oogen, die hem zoo liefdevol aankeken, deed hem zijn laatste aarzeling overwinnen.

‘Moeder,’ zei hij, ‘ik weet, wat u zoo bekommerd doet zijn. Ik ken uw goedheid, uw onbaatzuchtigheid, maar ik mag daar geen misbruik van maken. Mijn plicht is hier, aan uwe zijde. Ik mag u niet alleen laten staan voor de zware taak, die nu op uwe schouders rust....’

‘Willem!....’ viel mevrouw Veltman hem in de rede.

‘Laat mij uitspreken, moeder. Ik ben nog jong en kan wel een paar jaar wachten met trouwen. In dien tijd kunnen Frans en Jan een positie hebben verkregen, die hen in staat zal stellen, in hun eigen onderhoud te voorzien. Tot zoo lang blijf ik bij u.’

Mevrouw Veltman bewaarde eenige oogenblikken het stilzwijgen. Haar moederhart begreep, hoe zwaar Willem dit offer moest vallen, en zij wilde het niet aannemen.

‘Willem,’ zei ze, ‘ik wist, dat gij mij dit aanbod zoudt doen. Ik zie met voldoening, dat ik mij niet in uw goed hart, in uwe liefde voor mij, vergist heb. Maar ik mag dat offer niet aannemen, kind. Ik zal mij wel weten te helpen.’

‘Ik wil het niet, moeder, ik wil niet, dat ge u ontberingen oplegt en dag aan dag gefolterd zult werden door de gedachte, hoe er te komen. Ik zou toch niet gelukkig zijn, terwijl ik u in zoo groote bekommernis wist.’

‘Maar zoo erg is het immers niet, Willem,’ hernam mevrouw Veltman, met een flauwe poging om te glimlachen.

‘Moeder, gij wilt u voor mij goed houden, gij wilt de werkelijkheid verbloemen, maar ik heb wel gezien, hoe de bekommering over de toekomst u geen rust laat. Ook de gedachte daaraan hield vader nog in zijn laatste oogenblikken bezig, en hem heb ik beloofd, dat ik voor u allen zou zorgen. Dat woord is mij heilig en ik zal het houden.’

‘Maar, Trees, Willem, hebt gij wel aan haar gedacht? Weet gij wel, dat ze recht op u heeft? Hebt gij er met haar over gesproken en haar toestemming gevraagd?’

‘Neen, moeder, dat heb ik niet, omdat het van geen invloed kan zijn op mijn besluit. Maar ik twijfel geen oogenblik aan haar, ik mag niet aan haar twijfelen. Wij blijven aan elkaar toebehooren als te voren, en het uitstel zal onze genegenheid, onze achting voor elkaar enkel vermeerderen. Ons geluk zal later te grooter zijn, als wij het bewustzijn zullen hebben, onzen plicht te hebben gedaan.’

‘Ik twijfel ook niet aan Trees, Willem, ik ken haar goed hart, haar edel karakter. Meer bezorgdheid heb ik ten opzichte van haar ouders, die zijn heel anders. En daarom, voor ik uw edelmoedig offer mag aannemen, wil ik, dat gij er met Trees' ouders over spreekt en hun toestemming verkrijgt. Indien zij zich er tegen verzetten, kan ik uw aanbod niet aanvaarden. Niet ten koste van uw geluk moet het gekocht worden.’

‘Moeder, doe geen pogingen om mijn besluit aan het wankelen te brengen. Het is onherroepelijk genomen, en de meening van Trees' ouders kan daarop geen invloed uitoefenen. Indien Trees mij trouw blijft - en dat zal ze - hoef ik voor de toekomst niet te vreezen. En dan onze Lieve Heer is er toch ook nog, die zal ons niet verlaten, en met de beproeving, die Hij ons overzendt, ons kracht en troost geven.’

‘Dat zal Hij, Willem, en u zal Hij zegenen voor hetgeen gij voor mij en uw broers doet. Ik zal er dagelijks om bidden, mijn kind.’

‘U zijt dus tevreden, moeder, u neemt mijn aanbod aan?’ vroeg Willem, in wiens hart, als belooning voor zijn goede daad, vrede en kalmte waren neergedaald.

Voor eenig antwoord sloot mevrouw Veltman haar oudsten zoon in haar armen en drukte hem een moederlijken kur op het voorhoofd.

Zonderling, terwijl zij, die reden had om blij te zijn, nu de groote zorg van haar was geweken, weemoedig werd, was Willem, die zijn geluk had opgeofferd ter liefde van haar, verheugd dat offer te hebben gebracht.

Toen hij de kamer verlaten had, kwam hij in de gang Lena tegen, die met stralende oogen op hem toetrad.

‘O, Willem, wat zijt gij goed en wat houd ik veel van u,’ zei ze.

Willem keek haar verbaasd aan.

‘Ja, ik weet alles, en ik vind het zoo schoon van u, dat gij bij ons blijft.’

‘Hoe weet gij dat, Lena?’ vroeg Willem verwonderd, daar hij haar met geen enkel woord van zijn besluit gesproken had.

‘Ik wist, dat gij 't doen zoudt, Willem. O ik kende mijn goeden broer wel. En ik zal nu nog meer van u houden dan vroeger. Wij zullen allen heel veel van u houden en ook Trees zal u er te meer om liefhebben en achten.’

Willem moest zich omkeeren om zijn ontroering niet te toonen. Hij voelde nu reeds hoe zoet het was een offer te brengen en hoe iedere goede daad haar belooning in zich zelf vindt.

IV.

Mijnheer en mevrouw Bruning zaten tegenover elkaar, hij in zijn gazet verdiept, zij met een handwerkje bezig. Zij had er wel geen recht op om mevrouw te heeten, maar het was niemand, die haar leverancier of op goeden voet met haar wilde blijven, geraden, haar met juffrouw aan te spreken. Zij zou het voor een ‘affront’ hebben opgenomen. ‘Ik leef van mijn geld, en dus heb ik er aanspraak op,’ dat was haar gewoon gezegde. En aanstonds wist ze een dozijn dames op te sommen, die zich ook mevrouw lieten noemen en het niet half zoo goed konden doen als zij. Het geld was de eenige maatstaf, dien ze bij elke gelegenheid aanlegde, het eenige, waar ze respect voor had en waardoor zij zich in haar oordeel over menschen en dingen liet leiden.

Mijnheer Bruning was gezet van postuur met een goedig gezicht en zag er niet naar uit, dat hij zelfs maar een vlieg kwaad zou doen. Mevrouw daarentegen was schraal en kribbig, en zelfs de banden van haar zwart mutsje, die ze niet onder haar kin had vastgestrikt, maar vrij liet fladderen, kondigden aan, dat ze ieder oogenblik bereid was, iemand in het haar te vliegen.

‘Bruning, zit toch niet zoo in die gazet te suffen,’ zei ze, nadat haar kleine oogjes reeds eenige malen onheilspellend in de richting van haar man hadden geflikkerd.

Deze lei aanstonds de krant neer. ‘Wat is er, lieve?’ vroeg hij, haar met zijn goedig gezicht onverstoorbaar kalm aanziende. ‘Ik was daar juist een interessant stukje aan het lezen over de buitenlandsche politiek van den sultan. Wil ik het u even voorlezen?’

‘Loop naar den drommel met uwen sultan,’ antwoordde zij bits. ‘Ik kan er met mijn verstand niet bij, hoe gij er lust in kunt hebben, zoo'n onzin te zitten lezen, terwijl ik heel ontdaan ben van die geschiedenis met Willem.’

Haar man voelde lust te zeggen, dat hij aan haar gezicht van dat ontdaan zijn niets kon merken, maar daar hij bij ondervinding wist, dat hij ten slotte steeds aan het kortste eind trok en iederen lust om eene aardigheid uit te kramen hem duur te staan kwam, vergenoegde hij zich de schouders op te halen.

Deze onverschilligheid was evenwel volstrekt niet naar den zin van zijn waardige wederhelft.

‘Gij blijft altijd zoo kalm als een stokvisch; het deert u niet wat er ook gebeurt, en alles komt ten slotte op mij neer.’

‘Maar vrouw, wat kan ik er in 's Hemels naam aan doen? Gij kunt toch geen ijzer met handen breken.’

‘Neen, gij kunt niets,’ hernam zij bits, ‘dan uwe gazet lezen. Voor de rest laat gij violen zorgen.’

Mijnheer Bruning haalde weer met een komisch wanhopig gebaar de schouders op.

‘Gij kont me toch raad geven,’ hernam zijn vrouwtje weer, ‘zeggen wat we doen moeten. Maar gij geeft niets om uwe vrouw en uw kind.’ De kanten van haar muts wapperden onheilspellend heen en weer.

De heer Bruning liet zich ook dit gezeggen, zonder iets tot zijne verdediging aan te voeren, want hij wist bij ervaring, dat daarop toch weer een stortvloed van woorden zou volgen.

Mevrouw Bruning bedacht al wat ze zeggen zou om haar man aan het praten te brengen, want zijn zwijgen hinderde en prikkelde haar het meest, toen de meid bezoek aankondigde.

‘Van Gerve, zegt gij, laat hem maar hier komen.’

‘Wat komt die nu doen?’ vroeg Bruning, meer aan zich zelf dan aan zijne vrouw.

‘Hij komt u toch niet ongelegen?’ zei ze spottend.

Op dit oogenblik verscheen Van Gerve.

‘Wat zien wij u tegenwoordig weinig,’ begon mevrouw, ‘men zou er geld voor geven.’

‘Verbazend druk in den laatsten tijd,’ antwoordde de aangesprokene, ‘verbazend druk, veel aan mijn hoofd. En dan vind ik het nogal vrij, hier zoo maar in te loopen.’

‘Gij weet toch wel, dat gij altijd welkom zijt. Ik heb uwe moeder-zaliger zoo goed gekend, of we zusters waren,’ zei mevrouw.

‘Waar hebt gij het tegenwoordig zoo verbazend druk mee?’ vroeg mijnheer Bruning.

‘U kent mijnheer Groothuis? Nu, ik beheer zoo wat zijn vermogen, en gij weet dat het er bij hem aanzit.’

‘Zoo!’ riep mevrouw, ‘beheert gij zijn vermogen?’ En Van Gerve steeg op eens wel honderd percent in hare achting. ‘Daar zult gij wel een schoone cent aan verdienen?’

Van Gerve zag dat hij de juiste snaar had aangeslagen. ‘Och, Groothuis heeft van geldzaken in het minst geen verstand, niet zooveel,’ en hij maakte een knippende beweging met duim en wijsvinger van de rechterhand. ‘Hij kon van zijn geld veel meer maken, niet dat hij het noodig heeft....’

‘Neen, hij kan zijn rente bij lange na niet op,’ bevestigde mevrouw.

‘....Maar ik zeg altijd maar, dat gij zot zijt met vier percent tevreden te zijn, als gij vijf kunt maken.’

‘Natuurlijk,’ hernam mevrouw, wier stelregel dit ook was.

‘Door mijne kennissen,’ hernam Van Gerve, ‘ben ik in de gelegenheid, voordeelige plaatsingen voor Groothuis te vinden. Dat scheelt hem een duizend of wat in het jaar.’

‘En voor u valt er ook wel wat af?’ vroeg Bruning.

‘Afvallen? Courtage, dat spreekt vanzelf, maar dat noem ik geen afvallen.’

‘Och, mijn man drukt zich altijd verkeerd uit,’ zei mevrouw, in de meening dat Van Gerve door dat woord gekwetst was. ‘Het is niet meer dan natuurlijk, dat gij uwe percenten daarvan krijgt. Dat komt u toe.’

‘Voert die Groothuis iets uit?’ vroeg Bruning, die de terechtwijzing van zijn vrouw heel goed begrepen had.

‘Wat zou hij uitvoeren?’ antwoordde zijn wederhelft tamelijk bits. ‘Hij leeft van zijn geld zooals wij, maar hij kan het beter doen.’

‘Dat weet ik wel, maar hij is nog zoo jong,’ bracht haar man in het midden. ‘In mijn jonge jaren heb ik toch ook voor mijn brood gewerkt.’

‘Maar dat hoeft hij immers niet, en hij zou wel zot zijn, als hij een vinger uitstak. Er zijn zooveel anderen, die best een baantje kunnen gebruiken, dan dat mijnheer Groothuis hun het brood uit den mond zou willen stooten.’

‘Daar heeft u gelijk in, mevrouw,’ kwam Van Gerve tusschenbeide, ten einde aan de schermutseling een einde te maken, ‘maar het is vreemd, dat Groothuis nergens liefhebberij in heeft. Hij geeft om geen uitgaan, om geen reizen, om niets.’

‘'t Is zonde!’ zei mevrouw, ‘en dan zooveel geld!’

‘En het gekke is, dat hij zich soms verbeeldt, op zijn tapijt, op zijn behangsel, op het water, kortom overal oogen te zien, die hem spottend aankijken.’

‘Hebt ge van mijn leven! Hoe komt hij aan

[p. 251]

zoo'n zottigheid?’ vroeg mevrouw in de uiterste verbazing.

‘Ja, dat is mij ook een raadsel, en of gij het hem al uit zijn hoofd praat, het helpt u niemendal. Vreemd, zoo'n idée fixe.’

‘Heeft hij daar niet met een dokter over gesproken?’ vroeg mijnheer Bruning.

‘Ja, met verscheiden dokters, maar die weten er geen raad op. Ze raden hem aan, afleiding en bezigheid te zoeken....’

‘Ziet gij niet, dat het goed zou zijn als hij wat deed?’ zei mijnheer Bruning met een klein tikje voldoening.

Mevrouw antwoordde daar niet op. Haar geest was met heel iets anders bezig. Wat Van Gerve haar omtrent Groothuis vertelde, bracht haar een heel perspectief voor den geest. Ze wist dat Van Gerve een gladde jongen was, die zijn voordeel wel zou weten te behartigen, en indien Groothuis inderdaad van die malle kuren had en om niets gaf, zou het hem niet moeilijk vallen, daarvan profijt te trekken. En in verband met hetgeen Willem Veltman hun dien morgen was komen zeggen, maakte zij reeds allerlei berekeningen. Haar man dacht daar natuurlijk nog niet eens aan, die had ook in het minst geen doorzicht. Ze wierp een medelijdenden blik op haar echtvriend, die van het zwijgen zijner vrouw had gebruik gemaakt, om met Van Gerve een gesprek aan te knoopen over de buitenlandsche politiek van den sultan.

‘Wat een sukkel,’ dacht zijn vrouw, ‘die maakt zich druk over hetgeen honderden uren van hier gebeurt, en middelerwijl verwaarloost hij zijn eigen belang en dat van zijn kind. Gelukkig dat ik er nog ben om het te behartigen.’

Toen er, wegens de blijkbaar geringe belangstelling van Van Gerve, een stilte was gekomen in het politieke gesprek, maakte mevrouw Bruning daarvan haastig gebruik, om zelf weer aan het woord te komen, niet vermoedend dat het jonge mensch daarop zat te wachten.

‘Gij hebt dat zeker al gehoord van Veltman?’ vroeg ze.

‘Ja, 't is een treurig sterfgeval,’ antwoordde Van Gerve, die nu was waar hij wezen wilde. ‘Gelukkig, dat ze nogal wat fortuin hebben.’

‘Die fortuin is zoo groot niet,’ hernam mevrouw. ‘'t Was wel een groot uithangbord, maar dat was ook alles. En nu ze het inkomen van Veltman moeten missen, zullen ze het zeker niet breed hebben.’

‘Ik ben, om de waarheid te zeggen, van hun financieele omstandigheden niet op de hoogte. Maar, zooals u zegt, 't is mogelijk dat de schijn bedriegt.’

‘Van morgen is Willem hier geweest - ik kan het u gerust zeggen, want de heele stad zal het gauw weten - en die kwam ons vertellen, dat hij zijn huwelijk met Trees wenschte uit te stellen.’

‘Ja, dat is te begrijpen,’ antwoordde Van Gerve, ‘met het oog op den rouw....’

‘Neen, niet met het oog op den rouw, maar minstens een paar jaar. Hoe vind ge dat?’

‘Een paar jaar!’ zei Van Gerve, de grootste verwondering voorwendend. ‘Is hij zinneloos?’

‘Ja, dat dacht ik ook. En raad nu eens, welk voorwendsel hij opgaf?’

‘Ik kan het onmogelijk raden, en ik kan er niet bij, hoe hij tot zoo'n besluit is gekomen. Iedereen benijdt hem....’

‘Niet waar?’ viel mevrouw hem in de rede. ‘Zoo'n meisje als onze Trees en een mooie huwelijksgift er bij.’

‘En dat schopt hij moedwillig met voeten! Mijn verstand staat er voor stil!’

‘Ja, moedwillig,’ herhaalde mevrouw, ‘want gij begrijpt, dat mijn man en ik niet van plan zijn, ons door hem de wet te laten stellen en Trees aan hem op te offeren.’

‘Gij zijt nu toch wel een beetje voorbarig, lieve,’ merkte mijnheer Bruning bescheiden op, die niet begreep, hoe zijn vrouw dat alles tegen een vreemde kon uitflappen. Hij bevroedde dan ook de vèr reikende oogmerken van zijn echtgenoote niet.

‘Wat voorbarig?’ vroeg mevrouw, terwijl ze hem door teekens zocht te beduiden, dat hij zich niet in het gesprek hoefde te mengen. Van Gerve zag dit wel aan, maar hield zich alsof hij niets merkte.

‘En raad nu eens, of neen, ik zal het u maar zeggen,’ vervolgde ze, zich tot Van Gerve wendend. ‘Veltman kan de eerste jaren niet met Trees trouwen, omdat hij voor zijn broers moet zorgen, tot ze een positie hebben gekregen.’

‘Dat is toch lief van hem,’ zei Van Gerve.

‘Dat vind ik ook,’ voegde mijnheer Bruning er bij, ‘en als Trees....’

Een woedende blik van zijn vrouw hield de verdere woorden terug.

‘[H]et kan lief zijn, dat wil ik niet tegenspreken, maar Trees mag daar toch niet het slachtoffer van worden. En indien ze thuis Willem niet kunnen missen, dan volgt daaruit, dat hij voor een meisje als Trees, dat nogal wat te wachten heeft, geen partij is. Als ik dat alles vroeger zoo goed geweten had, zou het nooit zoover gekomen zijn, dat verzeker ik u.’

‘Ja, het moet voor uw dochter een heele teleurstelling zijn,’ merkte Van Gerve op; ‘zoo'n proeftijd van een paar jaar is nogal lang, en wie weet of er dan weer niet iets anders tusschenkomt.’

‘Wij zijn ook niet van plan dat af te wachten, en ik zal Veltman een briefje schrijven, dat wij natuurlijk zijn handelwijze eerbiedigen, maar dat Trees' geluk ons boven alles ter harte gaat en wij het daarom beter vinden, de verkeering onmiddellijk af te breken.’

De heer Bruning keek zijn vrouw met groote oogen aan. Zulk een voortvarendheid had hij van haar niet verwacht, en allerminst, dat ze zulk een teere zaak aan derden zou blootleggen. Maar de blik, dien zij op hem vestigde, hield zijn tong in bedwang.

Spoedig hierop stond Van Gerve op en ging heen. Hij wist voor zijn doel genoeg, en de hartelijkheid, waarmee mevrouw hem uitnoodigde nog eens spoedig en dikwijls terug te komen, bewees hem, dat hij tot dusver uitstekend in zijn oogmerk geslaagd was. Buiten gekomen, wreef hij zich vergenoegd in de handen, en in zijn oogen lichtte een tinteling van boosaardige voldoening. ‘Die heeft het spel verloren,’ mompelde hij. Wel was hij nog niet geheel gerust ten opzichte van Trees, maar even gemakkelijk als het hem gelukt was, de sluwe mevrouw Bruning te verschalken, even licht zou het hem vallen, de argelooze en onervaren Trees te verstrikken. Zoo dacht hij, en in dit vooruitzicht stapte hij welgemoed verder.

Zoodra Van Gerve vertrokken was, zei mevrouw, nog vóór Bruning aan het woord had kunnen komen: ‘Begreept gij wat Van Gerve kwam doen?’

‘Neen,’ antwoordde haar man, ‘niets bijzonders, naar ik denk, maar ik begrijp ook niet, hoe gij hem dat van Willem kont vertellen. Het was toch beter, dat niemand daar voorloopig van wist, want dat geeft maar gepraat, wat nergens toe dient.’

Bruning verwonderde er zich al over, dat zijn vrouw hem, tegen haar gewoonte, liet uitspreken. Ook nu hij ophield, antwoordde zij niets, en daarom vervolgde hij:

‘En ik begrijp ook niet, hoe gij tegen Van Gerve kont zeggen, dat tusschen Trees en Willem alles uit moet zijn. Daar hadt gij toch eerst met mij en met Trees over dienen te spreken, en indien wij daartoe besloten, dan hoefde Van Gerve het toch niet het eerst te weten. Het zal dan toch gauw genoeg op straat zijn.’

Het was Bruning nog nooit overkomen, dat hij tegen zijn vrouw zooveel woorden kon spreken, zonder in de rede te worden gevallen.

‘Hebt gij dan niets begrepen?’ vroeg ze, na nog een oogenblik gewacht te hebben. ‘Men moet het ijzer smeden als het heet is.’

Dat spreekwoord bracht den heer Bruning geen licht en vragend keek hij zijn vrouw aan.

‘Als gij het nu nog niet begrijpt, dan zal ik het u duidelijk maken. Van Gerve kwam eens polsen omtrent Trees.’

En met een zegevierend lachje, dat zij het plan van den jongmensch onmiddellijk doorschouwd had, terwijl haar man daar niets van had vermoed, keek ze dezen aan.

(Wordt vervolgd.)