De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Een uitstapje naar Londen,
Door J.F. Nuyens.
(Vervolg.)

Intusschen zaten de heeren te genieten van een geurige sigaar, en de opwekkende invloed van den morgendrank deed zich eenigszins gevoelen. Een soort jolige opgewondenheid had zich van allen meester gemaakt. Willem Zoo knoopte met Jan Zus een interessant gesprek aan over het verschil tusschen de Italiaansche en de Hollandsche schilderschool, naar aanleiding van het bezoek aan de National-Galery, waarbij hij een verwarde redevoering hield over de meerdere voortreffelijkheid der Grieksche en Romeinsche mythologie boven de Noordsche godenleer en eindigde, met een lofspraak op Shakespeare; welke redenatie door zijn hoorder met instemming werd begroet en met een dronk bezegeld; - terwijl Frans Zus Johan Zoo geheel voor zich innam en bijna in een poëtische stemming bracht door met opgewondenheid te spreken over gebraden eendvogels met appelmoes en verklaarde een vaderlandschen ‘gestampten pot’ te verkiezen boven alle Fransche liflafjes en Engelsche zwaarmoedigheid. Het gesprek werd daarna algemeen en begon hoe langer hoe meer op een chaos te gelijken, die zich eindelijk oploste in een algemeen verlangen naar het diner; ja, Johan Zoo verklaarde, dat hij met pleizier een gebraden kat voor een konijn zou oppeuzelen, als het beest maar smakelijk was toebereid en een lekkeren reuk verspreidde. De glaasjes werden dan geledigd en de sigaren op non-activiteit gesteld; in het ‘lavatoire’ werden hoofd en handen even in het frissche water gedompeld en een weinig toilet gemaakt, en na een beleefden groet aan de juffrouw, die het viertal hoofdschuddend en nog met een zeker wantrouwen nastaarde, werd de ‘dining room’ weer opgezocht. Daar lag reeds een hagelwit tafellaken gespreid en weldra kraakte de tafel bijna onder het gewicht der opgebrachte spijzen. De soep werd, zooals het behoort, in stilte genuttigd en geheel volgens de overlevering wierp de opperschenker het eerste glas wijn bij ongeluk over het blanke linnen, hetwelk den beleefden bediende slechts een glimlach ontlokte en hem volstrekt niet in een slechte luim bracht. De bief werd uitstekend bevonden, de aardappels verdwenen als bij tooverslag, bij de sla kwam er al meer ‘rumor inter fratres’ en bij de pudding en het dessert, toen de tweede flesch wijn ter tafel verscheen, babbelden alle vier opnieuw dooreen en velden over de moeielijkste kwesties een oordeel met een gemak en eene zekerheid, alsof zij de wijsheid in pacht hadden. Een dessertsigaartje werd opgestoken, de gedienstige geest nam de tafel af, een gemakkelijk en gezellig hoekje werd nog eens opgezocht om een half uurtje te babbelen en de digestie te bevorderen, en daarna werd de ‘waiter’ met een flinke fooi begunstigd, waarna het gezelschap, hoogstvoldaan, het lokaal verliet om bij St. Paul den heer Leo Die op te wachten.

Dikke menschen hebben een afkeer van wandelen. Ons viertal klom dan ook al ras op een bus, na eerst het mandje van een bloemenmeisje geplunderd en ieder zijn lievelingsbloem op de borst te hebben gestoken, en stapte bij St. Paul weer af. In het kleine plantsoen, dat de kathedraal omgeeft, werd een stil bankje opgezocht, om nog even in rustige rust te genieten van het zonnetje en de drukte in de omgeving.

De vereenigde invloed van het bittertje en den wijn had allen in een soort aandoenlijkvroolijke, poëtische stemming gebracht. Allen hadden een lichtgeel gevoel over zich, zooals men in den nieuwsten Nieuwen-Gidsstijl zou zeggen, waardoor eenige paarse en roode strepen liepen, maar de hoofdkleur van het spectrum van hun zielstoestand was helder en licht.

De duifjes, die voor hun voeten heen en weer dribbelden, wekten teedere aandoeningen in hun gemoed op; met sentimenteele opmerkzaamheid werden de diertjes bewonderd en geprezen. Daar niemand eenige eetbare waar bij zich had, trachtte Frans Zus ze te lokken met een paar sigarenpuntjes, voor welke spijs zij echter feestelijk bedankten; waarna Willem Zoo, als hebbende de langste beenen, een der beestjes poogde te vangen, met het eenige gevolg, dat hij met zijn hoed tegen een boompje liep, en daarbij voor altijd het heerlijke overschot van zijn sigaar verloor.

Johan Zoo herinnerde zich intusschen de eerste strophen van een fraai trio en probeerde dat met Jan Zus samen te zingen, en daar dit niet goed gelukte (daar de laatste geheel onbekend was met het zangstuk) kwamen de beide anderen te hulp, zoodat het trio in een geïmproviseerd quartet veranderde, dat nu pianoforte zeer fraai gezongen werd.

[p. 236]

het gescheurde net, naar de schilderij van l.e. baille.

[p. 237]

de tower te londen, naar de teekening van c.w. wyllie.

[p. 238]

Te midden van deze serenade naderde de heer Leo Die, die eerst vol verbazing bleef staan, maar daarna eerbiedig den hoed afnam en zijn diepgevoelde bewondering uitdrukte voor de heerlijke muziek. Met roerende hartelijkheid werd deze heer door de vier vrienden ontvangen, daar ieder hem om strijd de handen drukte of gemeenzaam op den schouder klopte: In den beginne begreep hij niet goed, waaraan hij de luidruchtigheid en vroolijkheid van het gezelschap moest toeschrijven, maar toen hij op de hoogte was gesteld van de uitspattingen, die men zich veroorloofd had en hoorde vertellen van ‘Dutch gin’, was hem het raadsel opgelost en betuigde hij alleen zijn spijt, dat hij aan de vreugd niet had kunnen deelnemen.

Bras dessus bras dessous, slenterden de vijf kameraden nu in de grootste eendracht door Fleet-street en Strand en arriveerden op tijd weer op Leicester-Square, waar zij ditmaal een bezoek wenschten te brengen aan het ‘Empire Theatre.’ Op de gewone wijze werd queue gevormd, kaarten genomen, een goede plaats gezocht en onder het genot van een groot glas ale vermaakten allen zich weer spoedig met de kromme sprongen van een paar gymnasten of het gegil van een zangeres. De geheele voorstelling was niet veel soeps, en men amuseerde zich dan ook meer met het gezelschap, dat in de zaal aanwezig was, dan met de handeling op het tooneel. De hoofdschotel van den avond vormde het ballet ‘Faust’, waarbij Goethe en Gounod zich in hun graf omgedraaid moeten hebben. Men zag machtig veel beenen en hoorde bitter weinig goede muziek.

Faust scheen een soort dansmeester en Mephistopheles huppelde onophoudelijk in een soort loggergalop om hem heen; Margaretha danste in vreugde en leed en Siebel scheen zijn beenen niet goed in bedwang te kunnen houden. Studenten en boeren, soldaten en edellieden waren onophoudelijk in een trillende beweging en schenen met touwtjes aan elkaar te hangen. De dorpskermis was één groot bal; het duel tusschen Faust en Valentijn geschiedde op de maat van een soort wals en zelfs bij het bovennatuurlijke tooneel op den Broeken liet de muziek een aardsche en niet zeer liefelijke trippelmuziek hooren. Kortom, alles was even flauw en zinledig en om kwart voor elven werd dan ook eenstemmig besloten, maar op te stappen. Het idee was, hier of daar nog een glaasje bier of een cognacje te drinken, alvorens naar huis te gaan.

Helaas! De regen stroomde neder en maakte de straten vuil en glibberig. Welke reiziger echter is bang voor een beetje nat? Ons vijftal liet zich dan ook niet afschrikken, maar klom boven op een bus en haalde het dekkleed tot aan de kin toe omhoog. De straten leverden nu weer een anderen aanblik op. De duizenden bij duizenden paraplu's vertoonden zich als een zwart dak, waar de reizigers van boven af op neerzagen. Het gladde asphalt maakt het aanzetten voor de paarden uiterst moeilijk; de koetsiers hielden in dat geval de teugels strak aan en de dieren grabbelden dan, hierdoor gesteund, zoolang met hun hoeven over de straat, tot het rijtuig even rolde. Was het eenmaal zoover, dan ging alles als vanzelf en was trekken bijna onnoodig geworden. Te midden van een kleine wolkbreuk stapte het gezelschap bij de Bank af. De rand van den hoed was vol water; de gezichten glommen van nat; de halsboord en schouders waren doorweekt, maar beneden de armen waren allen kurkdroog gebleven. Zoo toegetakeld, als amphibieën, liepen de vrienden op een sukkeldrafje naar huis en hadden door den aanhoudenden regen ten minste het voordeel, nu volkomen nat, maar ook totaal nuchter te worden. Druipend kwamen zij in hun hotel, namen voor den schrik een warm groeje, stelden met Leo Die het programma van den volgenden dag vast en kropen daarna welvoldaan onder de dekens. Zacht was de slaap en zoet waren de droomen den ganschen nacht lang, en toen zij des Zondagsmorgens ontwaakten, voelden allen zich volkomen frisch en als herboren, zoodat ik den derden persoon maar weer zal afschaffen en den eersten weer invoeren.

Om halfzeven des Zondagsmorgens trommelde de portier al op onze kamerdeur en wekte ons uit onzen dommel.

De eerste blik was door de ramen: regen! Geen flinke bui, die royaal weg zegt: ‘Hier ben ik; ik zal u geducht smeer geven, maar als ik mijn lust bot gevierd heb, snij ik weer uit!’ Neen, een echt saaie, landerige, treiterige motregen, die nu eens overgaat in wat men geneigd zou zijn een buitje te noemen, dan weer in een soort natten mist, maar den geheelen dag toch iemand tergt en razend maakt door de telkens teleurgestelde hoop, dat het wel droog zal worden. Ook wij troostten ons met die flauwe hoop en stapten tegen zeven uur naar de kerk om als fatsoenlijke Roomschen Mis te hooren.

In Londen zijn ongeveer 800 Anglicaansche kerken en 600 voor de andere gezindten, waaronder 50 katholieke. De meest bekende zijn wel Notre-Dame-de France op Leicester-Square en San Pietro in Clerkenwell-road, waar op bepaalde tijden kerkelijke gezangen met vol orkest worden uitgevoerd, welke geregeld veel vreemdelingen trekken. Wij stelden ons echter tevreden met een klein kerkje vlak bij ons hotel, in de onmiddellijke nabijheid van Liverpool-street. Hoogst eenvoudig zag het gebouw er van binnen uit met zijn schraal versierd hoofdaltaar, zijn altaarschilderij van den derden rang, zijn oude kerkmeubelen en vervelooze kolommen en wanden. Blijkbaar was de parochie arm, maar toch trof ons de aandacht, waarmede een twintigtal eenvoudige bezoekers den dienst volgden. Deze was spoedig afgeloopen en om halfnegen zaten wij al weer in ons hotel, na afloop van het ontbijt, op Leo Die te wachten, waarmede wij afspraak gemaakt hadden, den Zondag op Brighton door te brengen, de wijdvermaarde Engelsche badplaats aan de Zuidkust. Maar ‘das wär zu schön gewesen, es hat nicht sollen sein.’ De regen bleef aanhouden, de zon en Leo bleven beiden geëclipseerd. Wat te doen? Al het vervelende van een Engelschen Zondag deed zich gevoelen. Op straat was geen sterveling te zien, een paar kraaien uitgezonderd; alle winkels, café's en restaurants waren gesloten; geen cab, geen bus deed zijn gerommel hooren; in het meest afgelegen provinciestadje had het niet stiller kunnen zijn, dan het nu in de metropolis van Engeland was; alle 5 millioen inwoners schenen met lamheid en stomheid geslagen.

Wij liepen uit landerigheid de ‘smokingroom’ eens binnen, waar een paar logé's zaten te kaarten en met gedempte stem een driekaart van den boer of vier vrouwen roemden, alsof luid spreken op Zondag een doodzonde was. Wij slenterden het geheele hotel door, kuierden op straat eens op en neer, maakten een praatje met den portier, met den kellner, met den heer des huizes, kortom, met ieder, die maar naar ons wou luisteren, en toen dit alles de verveling nog verergerde, besloten wij te doen, wat in zulke gevallen dadelijk gedaan moet worden, den regen te trotseeren en de straat op te gaan. Met dat verlichtende gevoel, ten minste een doel voor oogen te hebben, stapten wij op een tram, die door de eenzame straten reed, alsof hij er verdwaald was, en lieten ons naar Mildmay-park rijden, waar Leo Die woonde. Met een komisch-landerig gezicht zat deze heer op zijn kamer en vertelde, dat de regen hem had doen besluiten, maar thuis te blijven. De reis naar Brighton werd dan ook afgesteld, maar daar wij nu toch eenmaal op stap waren, werd besloten gezamenlijk de stad in te gaan en den dag zoo goed mogelijk door te brengen. Wij wandelden dan door een der Noordelijke parken, waar allerliefste vijvers, heerlijke bosschages en frissche grasperken een gezelligen indruk maakten, maar dat door het publiek bijna geheel verlaten was; dwaalden verder door een paar nieuwe wijken rond, zakten zoetjes aan weer naa[r] de City af en stonden om ruim twaalf uur weer bij de ‘Bank.’ Welk een tooneel! Op deze drukste plaats van de stad, op het drukste uur van den dag, waar geregeld de rijtuigen niet te tellen en de menschenmassa niet te overzien is, heerschte nu doodsche stilte. Wij waren met ons vijven de eenige levende wezens op het geheele plein. In Poultry kwam een agent aanstappen; in King William-street liepen twee heeren zwijgend naast elkaar voort en aan het eind van Princess-street zagen wij een kleinen straatjongen, die oogenschijnlijk uit wanhopige verveling zelfmoord-broeiende plannen koesterde, althans hij hapte zoo gulzig in een onrijpe peer en slokte de brokken zoo woest naar binnen, dat hij gevaar liep te stikken. Wij telden dan negen menschen - of eigenlijk acht en een halt - hier in het hartje van de City.

Hernieuwde vraag: Wat te doen? De restaurants en café's blijven gesloten tot vijf, zes of zeven uur, maar sommige ‘grill-rooms’ geven van één tot twee uur gelegenheid tot dineeren. Wij stapten dan op goed geluk zulk een lokaal binnen en het bleek alras, dat wij het goed getroffen hadden. Een bevallige miss informeerde naar onze wenschen en hoorende, dat wij Vlamingen waren, verklaarde zij ongevraagd, overheerlijke ‘Dutch gin’ te hebben. Algemeene verbazing! Was Londen dan het land van belofte?

Geheel opgefleurd door deze ontdekking, bestelden wij een glaasje en ledigden het op de gezondheid van de miss, die, evenals haar collega den vorigen dag, met verwondering zag, dat wij den drank onvermengd dronken. Een tweede bittertje werd gedronken en daarna verschenen een schotel snikheete, kruimige aardappels, een kolossale runderrib, die een heerlijken geur verspreidde, een schaal prinsesseboontjes, eenige potten met ‘pickles’ en ‘sauce’, benevens vijf tinnen bekers vol ‘ale.’ Met ware woede vielen wij op het diner aan, richtten daarin groote verwoestingen aan, tot groot genoegen der miss, die met huismoederlijke tevredenheid onzen eetlust beschouwde en ons telkens van een nieuwe portie of van nog een beker bier voorzag. Eindelijk moest zij het ons toch gewonnen geven en staken wij een sigaar op. De regen was intusschen bedaard en na een uurtje rust genoten te hebben, besloten wij, den marsch maar weer te aanvaarden. 't Was nu iets drukker op straat en een enkele cab dook hier en daar als uit den grond op, zoodat wij besloten, maar in de City te blijven en eens boven over de Tower-bridge te loopen. Onderweg zagen wij een klein staaltje der van ouds vermaarde (of beruchte) Engelsche preutschheid, in den vorm van een urinoir om den hoek van een zijstraatje, waarboven op last der politie te lezen stond: ‘Please adjust your dress, before leaving,’ wat men zou kunnen vertalen door: ‘Maakt s.v.p. uw toilet in orde voor gij vertrekt.’

Wij lieten de zaak zooals ze was, en stonden weldra voor de Tower-bridge. De bouw van dit monster heeft geduurd van 1886 tot 1894, en kostte meer dan 24 millioen frank, zeker een heele som gelds, maar toch altijd beter besteed, dan dat men er één of twee pantserschepen van type A voor bouwt, die na een paar jaar voor oud ijzer worden verkocht, om voor type B plaats te maken.

Wanneer zal er eens een ingenieur opstaan, die het geheele alphabet ineens aframmelt en ons type Z bezorgt. 't Is te hopen, dat dan ten minste het genie van uitvinders van deze moordtuigen is uitgeput, - tenzij men begint met type AA en zoo tot in het oneindige toe.

Enfin! de lezer kent de constructie van deze brug uit den 11en jaargang, blz. 241.

Wij beklommen dan de 196 treden, die tot den hoogsten overgang leiden, welke 43 M. beven het water ligt, en hadden daar een ruim gezicht op de Theems en de stad, dat echter door de mistige lucht grootendeels bedorven werd. Te midden van wat men in Holland zoo typisch noemt een ‘droge bui,’ wandelden wij over de brug, maar nauwelijks hadden wij den vasten grond weer bereikt, of de regen stroomde met frisschen moed opnieuw naar beneden, met een volharding, alsof het nooit weer droog zou worden. Wij waren er echter, zooals men zegt, doorheen. Al ware een nieuwe zondvloed losgebarsten, wij zouden er phlegmatisch doorgewandeld zijn. De eenige paraplu van het gezelschap, die van Leo, werd op non-activiteit gesteld, daar zij toch slechts één man kon beschermen en wij broederlijk tegen- en voorspoed wilden deelen. Na onze klimpartij wilden wij ook eens een bezoek brengen onder den grond en kuierden daartoe naar Tooley-street, waar de Tower-subway begint, die onder

[p. 239]

den Theems doorloopt tot aan Great-Tower-Hill aan de overzijde.

Wij kwamen dan aan een nauwe, smerige wenteltrap, die op sommige punten stikdonker was, en daalden 96 treden naar beneden, waar wij in een vuile buis uitkwamen, cirkelrond, van ijzer vervaardigd, 373 M. lang en ruim 2 M. in middellijn. Vroeger reed hier een omnibus op rails, maar deze is afgeschaft en men passeert nu te voet, tegen betaling van een halven stuiver. Voor zijn pleizier behoeft men dit echter niet te doen. In den tunnel heerscht een vieze, vunzige lucht; hier en daar verlicht een gasvlammetje de flauwe schemering en de buis is zoo nauw, dat twee personen elkaar slechts met moeite kunnen passeeren.

Wij waren dan ook blij, dat wij weer in de frissche lucht kwamen, en daar het nu tegen vijven liep, slenterden wij, altijd nog te midden van een aanhoudende regenbui, de City in en wierpen ons anker uit in een der vele theehuizen in de Fleetstreet. De straten werden nu weer woeliger; de bussen en cabs reden, hoewel minder talrijk dan in de week, weer in alle richtingen door de stad; alle restauraties, theehuizen en café's waren vol menschen, die een vervelenden dag door eten en drinken goed schenen te willen maken, en toen wij om zeven uur nog eens het West-End doorwandelden (de lucht was nu opgeklaard) wemelden de straten weer van volk en de gewone pantoffel-parade Piccadilly, Pall Mall en omgeving was in vollen gang. Een paar uur lang brachten wij nog zeer gezellig op straat of in een café door, en toen wij iets vroeger dan anders ons hotel opzochten, konden wij van den Londenschen Zondag ook weer getuigen: ‘Eind goed, al goed!’

Met een soort weemoedig gevoel sloegen wij Maandagmorgen de oogen op en keken onze kamer eens rond.

't Was nu de laatste dag, dien wij in Londen zouden doorbrengen en de korte kennismaking met de wereldstad was ons zoo goed bevallen, dat wij die gaarne zouden hebben voortgezet. Evenwel, zaken gaan voor, en er was dus niets aan te doen, wij zouden Dinsdagmorgen vertrekken. Wij hadden ons voorgenomen dezen laatsten dag nog eens goed te besteden en stonden dus vroeg op, om tijdig genoeg in het Noorden van Londen te kunnen zijn, waar wij de groote veemarkt, de ‘Metropolitan-Cattle-Market’ wilden bezoeken. 't Was dan ook nog geen halfacht geslagen, toen wij alweer boven op de tram zaten, die ons door City-road, Upper-street en Holloway-road tot dicht bij onze bestemming bracht, en ons een kijkje gunde op de stad in het vroege morgenuur. Van drukte was nog niet veel te bespeuren. Hier en daar deed een koopman de zware ijzeren blinden voor zijn ramen vandaan, natuurlijk in de stille hoop, dat er weldra klanten op zouden komen dagen; de slagers brachten hun winkels in orde, hetwelk hoofdzakelijk hierin bestond, dat zij toonbank, hakblok en uitstalkasten met zeepsop boenden en met een dweil afdroogden, om er daarna het vleesch op te bewerken of voor het publiek te toonen; dienstboden klopten tapijten en matten of veegden met open ramen de kamers, juist zooals onze Antwerpsche boden dat doen, maar minder zindelijk; uit de zijstraten kwamen joden en niet-joden opdagen met karren en kruiwagens om hun dagelijksch werk te beginnen en hun stem nog een beetje heescher te schreeuwen, dan zij al reeds was; melkkarren, met twee paarden bespannen, hadden de eerste helft van hun dagwerk al achter den rug en keerden met haar leege vaten terug; bakkers en groenteverkoopers waren al druk bezig, en hier en daar hield een agent een wakend oogje op de beginnende drukte.

Aan het einde van Holloway zette de tram ons af en een kwartiertje loopens nog bracht ons waar wij moesten zijn, aan Copenhagen-Fields. Lang van te voren duidde de beweging in de straten ons reeds aan, wat wij te wachten hadden, en al ware dit niet het geval geweest, de eigenaardige lucht had er ons wel op voorbereid. Schapen, in hoopen van duizenden bij elkaar gedreven, zwierven onder toezicht van een paar drijvers overal rond en versperden hier en daar de passage of liepen met echte schapen-onnoozelheid een doodloopend slop of wel een openstaande huisdeur binnen, waar zij het grootste spektakel gaande maakten; troepen koeien en ossen, soms eenige honderden bij elkaar, werden eveneens los langs de straten gedreven, alsof er nooit eenige mogelijkheid kon bestaan, dat een er van op hol kon gaan of het een of ander voorwerp, dat hem in hen weg kwam, ten onderste boven loopen; kalveren bleken even onhandelbaar als hun Hollandsche collega's en brachten hun geleiders op dezelfde manier tot wanhoop of razernij, terwijl zij zich met onverstoorbare koelbloedigheid den staart lieten omdraaien en de lenden beuken met stokken en latten, zonder daarom iets anders te doen dan zij zich eenmaal hadden voorgenomen, en de varkens vervulden met hun geknor en hun geuren de lucht.

Al deze drukte bereikte haar toppunt, toen wij de markt zelve betraden, die de grootste is in haar soort, welke op de wereld bestaat. Een onafzienbaar veld, in sectoren verdeeld en met een toren, waarin de kantoren enz. aangebracht zijn, in het middelpunt, is de plaats, waar duizenden en duizenden stuks vee worden verzameld en verkocht. Met de stallen, de slachtplaatsen eD verdere gebouwen, beslaat het geheele terrein zeker een oppervlakte van 25 H.A. en menige flinke boerderij zou er dus op geplaatst kunnen worden met al zijn bouwen weiland er bij.

(Wordt vervolgd.)