De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 212]

Een uitstapje naar Londen,
Door J.F. Nuyens.
(Vervolg.)

De nieuwste snufjes op pyrotechnisch gebied, als daar zijn: fluitende vuurpijlen, luchtballons met Bengaalsch vuur, alle mogelijke en onmogelijke soorten van bommen en zevenklappers werden bij tientallen gelijk de lucht in geslingerd. Algemeene vroolijkheid verwekten twee fietsrijders, die na een vermakelijken wedstrijd beiden hals over kop in een vijver met water buitelden, benevens een turner, die op een groot vierkant raam van ijzerdraad, te midden van zijn kunsten achtereenvolgens hoofd, armen en beenen verloor en eindelijk zich zelf geheel oploste in een reclame voor de een of andere groote firma. Eindelijk na een uur lang gedonderd en geknetterd te hebben, werd het einde van het vuurwerk aangekondigd door twee prachtige, hooge fonteinen van vuur, te midden waarvan eenige honderden bommen en vuurpijlen ontploften.

het imperial institute

hyde park corner te londen.

Alsnu volgde een gedrang, laat ik liever zeggen een ordelijk gedrang, zooals wij van ons leven niet hadden bijgewoond. Negen tienden toch van de geheele menschenmassa moest nog naar Londen terug en het scheen ons bijna onmogelijk, dat er spoorwagens genoeg zouden zijn om dat te bewerken. Wij hadden niet op de Engelsche voortvarendheid gerekend. Treinen van twintig, dertig waggons stonden bij het station gereed; twaalf, vijftien, soms achttien personen werden samengepakt in een coupé, waarin plaats heette te zijn voor tien. Was de eene trein

[p. 213]

memento mori, naar de schilderij van c. piloty.

[p. 214]

gevuld, dan vertrok hij zonder afgeluid te worden en dadelijk daarachter stoomde reeds een nieuwe binnen, om hetzelfde lot te ondergaan.

Wij behoorden niet tot de eerste reizigers, maar te oordeelen naar den geringen tijd, dien wij moesten wachten, was alles in den tijd van 20 minuten afgeloopen en het paleis met zijn omgeving geheel ontruimd. Zeer gezellig spoorden wij naar Londen, een fijne sigaar rookend, waarvan de geurige damp gelijk gewoonlijk de Engelsche reukorganen aangenaam prikkelde en een medereiziger zelfs verleidde een praatje te maken. Het gevolg hiervan was dat hij in dank een ‘Dutch cigar’ aannam en met zichtbaar genot opstak. In de beste verstandhouding bereikten wij London-bridge, reden op een bus naar de Bank, namen daar afscheid en na in ons hotel nog een glaasje bier te hebben gedronken, rolden wij te middernacht vermoeid in bed en sliepen weldra zoo vast, dat de slaap van den vermaarden dikken jongen van den ouden heer Wardle er maar een hazenslaapje bij mocht heeten. Ik geloof, dat wij onzen dag dan ook goed besteed hadden.

Niemand zal licht raden, hoe gezellig ons ontwaken was in Londen. Voor ons vertrek hadden wij ons zelf al een voorstelling gemaakt van geratel van rijtuigen, geschreeuw van kooplui of venters, haastige voetstappen van voorbijgangers en misschien gebulk van vee, dat naar de markt gedreven wordt. Verder het wasschen en toilet maken in een schraal verlichte kamer met het uitzicht òf op een blinden muur òf op een reusachtig reclame-bord aan den overkant van de straat òf wel op een onverkwikkelijke massa schoorsteenen in een mistige en rookerige atmospheer. Niets van dit alles.

De groote parken in Londen zijn ware stukken natuur, midden in de huizen-woestijn neergeplakt en de groote menigte squares en fields, door de geheele stad verspreid, zijn parken in 't klein, vriendelijke tuinen, die der metropolis een eigenaardig en niet ongezellig karakter verleenen. Onze kamer nu zag op Finsbury square uit. Zoodra wij de oogen en de gordijnen opensloegen, wenkte het groen der boomen ons een vriendelijk ‘goeden morgen’ toe.

De zon, die juist gelegenheid had, hare eerste stralen door onze ruiten te werpen, maakte van deze gelegenheid dan ook elken dag trouw gebruik; alleen des Zondags scheen zij, als iedereen in Engeland, te willen rusten en vertoonde zich niet. Rustige rust heerschte tot omstreeks acht uur op het plein en de omliggende straten. De meid aan den overkant klopte zoo doodbedaard hare vloermat tegen den muur uit, alsof zij ergens in een achterbuurt van Brugge, op een dag dat er geen markt is, dit werk verrichtte. Tusschenbeide ging een dienstbode of een naaistertje of een winkeljuffertje voorbij, - de meesten met een bonten boa om den hals, in weerwil van den fraaien zomermorgen, - die nog een straatjen-om maakten voor zich naar haar betrekking te begeven. Een enkele straathond snuffelde zoo kalm midden op het plaveisel, alsof er geen sprake van kon zijn, dat hij ooit overreden zou kunnen worden; en om de idylle van landelijke stilte nog meer volkomen te maken, daar zat waarlijk een bestoven musch op onze vensterbank en tjilpte zoo genoeglijk en hipte zoo welvoldaan heen en weer, dat een redelijk mensch wel tot de overtuiging moest komen, dat hij zijn ontbijt al achter de knoopen had en zich om 's levens zorgen bitter weinig bekommerde.

Vroolijk en opgewekt stonden wij des Vrijdagsmorgens dan ook op en waren reeds gekleed en gewasschen, toen de dienstdoende geest van het hotel zijn knokkels op de kamerdeur liet spelen. Een kopje thee werd gedronken, een praatje gemaakt met den portier, die ons afschuierde en met zichtbaar genoegen een Antwerpsche sigaar aanvaardde en tot Zondag bewaarde, en om halfnegen waren wij al weer op marsch en lieten ons gewillig bij den neus nemen door een Londenschen baardschrapper, die ons voor 2 pence zoo kaal schoor als een Chineesche bonze.

Na het verfrisschende scheren gevoelden wij allen trek in een verfrisschend bad. Nu, daartoe is in Londen alle gelegenheid. Aan water voor uit- en inwendig gebruik ontbreekt het niet. Op verschillende plaatsen zijn drinkbakken voor paarden en honden aangebracht en een aantrekkelijk gezicht is het, als een hijgende straatof trekhond zijn dorst lescht, zonder door een baldadigen kwajongen daarin gestoord te worden; of als een voerman met vriendelijke zorg zijn paard of ezel naar welbehagen het frissche nat laat opzuigen. De Engelschen toch zijn erkende dierenvrienden.

Eveneens wordt een druk gebruik gemaakt van de fonteintjes voor den dorstigen mensch. Menigeen, die op straat een stuk brood verorbert en naar binnen spoelt met een koelen dronk; ja, de vereeniging, door wier zorg deze drinkbakken worden opgericht, heeft eens willen nagaan of zij aan hun doel beantwoordden, en een controle van een paar dagen gaf tot slotsom, dat in één dag meer dan 5500 voorbijgangers van de aangeboden gelegenheid profiteerden. Lang behoefden wij dus niet naar een badhuis te zoeken. Een beleefd politie-agent (de ‘Dutch cigar’ deed ook hier weer haar plicht) verwees ons naar Liverpool-road, meer naar het Noorden van de stad. Eerst dachten wij te wandelen, maar bij nader inzien verkozen wij toch het trammen boven een uur marcheeren, te meer, daar wij van de imperiale af op ons gemak het gewoel in de straten konden beschouwen.

Een geheel ander leven is het weer in deze buurten dan in de City. Op City-road is het nog verbazend druk; meer naar het Noorden vermindert dit eenigszins. Sommige straten krijgen meer het aanzien, dat aan ‘buiten’ doet denken. Tuintjes voor aan de straat; bloemen voor de vensters; hier en daar zelfs nog een boomgaard, die niet voor bouwterrein is verkocht, of een koffiehuis, dat nog zoo wat den stempel draagt van een buitenherberg, doen ons wel eens de Theems en de ondergrondsche spoorwegen vergeten.

Na een goed half uur traden wij dan een net badhuis binnen. Het zwembassin was geheel bevloerd met verglaasde tegels; de badkamertjes waren klein maar zindelijk; de kuipen, handdoeken en borstels waren even proper; kortom ieder van ons duikelde naar believen, 't zij in een kuip, 't zij in het bassin, in het frissche water rond, en geheel opgeknapt waren wij om tien uren gereed om met nieuwen moed den dag te beginnen.

Ons plan was South-Kensington te bezoeken met zijn vermaard museum. Wij liepen dan denzelfden weg terug en kwamen door de Chapelstreet uit op Pentonville-road. In Chapelstreet kregen wij een herinnering aan een van de drukste straten in de jodenbuurt te Amsterdam. Er werd nl. markt gehouden op straat. Kar aan kar en kraampje bij kraampje maakten het doorloopen bijna onmogelijk en het geschreeuw en gebulk van de kooplui benevens het gekakel van troepen koopende en biedende wijven vormden een zeer onharmonieus concert. Hier heerschte dan ook de grootste onzindelijkheid, zoowel wat betreft het publiek als de koopwaar. liet eerste zag er al even onsmakelijk uit als het ander; de afval en allerlei vuiligheid meer maakte de straat glibberig en slecht begaanbaar, maar dit scheen het volk zelf minder te hinderen; althans, een slordig wijf, dat een soort schapebout bij ongeluk liet vallen, raapte dien bedaard weer op, veegde hem even met haar voorschoot zoo kalm en bedaard af, dat zij deze operatie blijkbaar meermalen had toegepast en ging daarna zeer weltevreden haars weegs. Blijkbaar zou zij het vleesch zoo geparfumeerd zonder nader reinigingsproces in den pot stoppen, en smakelijk verteren.

Op Pentonville-road dan waren wij nog bijna twee uur gaans van South-Kensington verwijderd. Wij stapten dus op een bus en daar de rit ongeveer een uur zou duren (kostende vier pence of twintig cent) zetten wij ons bovenop op ons gemak neer om eens recht te genieten. 't Was dan ook heerlijk weer.

Pentonville-road is een fraaie, zeer breede weg (geen eigenlijke straat), heerlijk geplaveid, niet met asphalt of keien, maar met een soort grint, dat stijf samengeperst is, - en met Euston-road ongeveer 40 minuten gaans lang. De straat heeft een vrij steile helling en de koetsier van onze bus zette dan ook het remblok vast, zoodat de voorwielen alleen rolden, terwijl de achterwielen over den weg sleepten. Wij schenen hier door een kunstlievende buurt te rijden. Meerdere reclameborden van decoratie-schilders en beeldhouwers, benevens kolossale stapelplaatsen van steen en marmer en magazijnen van grafteekens en ander steenhouwwerk troffen onze oogen. Daartusschen zagen wij echter ook fraaie villa's en rijke heerenhuizen.

Aan het einde van Euston-road sloeg de bus linksom en reed door Portland-street en Regent-street op Piccadilly aan. Aan alles konden wij zien, dat wij in het West-End waren; alles zag er even degelijk, fraai en grootsch uit. Wij waren nu tot op de voorste banken van de imperiale geschoven en zaten dus vlak bij den koetsier. Ieder lezer kent toch zeker den onsterfelijken Tony Weller van Dickens een der hoofdpersonen uit de ‘reizen en lotgevallen van Samuel Pickwick’. Welnu, verbeeld u onze opgewondenheid, toen wij in den bestuurder van ons rijtuig een type ontdekten, die Dickens aanleiding had kunnen geven, om den ouden Weller te scheppen en handelend op te voeren.

Een gezond, blozend gelaat, met een stompen neus, die het onomstootelijk bewijs levert, dat de eigenaar daarvan niet bang is van een kleine hartsterking; een flinke, gezonde onderkin, in weerwil van het warme weer in een dikke bouffante gedraaid; een rond, gevuld postuur, dat met moeite in een ruime overjas scheen gewrongen; een paar gezonde beenen, helaas, onzichtbaar onder het dekkleed, maar toch zeker zulke beenen, waaraan alleen een paar kaplaarzen thuis hooren; een ouden, maar goed onderhouden cilinder op 't hoofd en de onmisbare bloem in het knoopsgat. Een praatje werd spoedig aangeknoopt en zooals bij zulk een postuur bijna niet anders kan, het bleek een joviale heer te zijn, die gezellig babbelde en ons op menig ding opmerkzaam maakte. Met gratie stak hij een sigaar op en aardig was het te zien met hoeveel genot hij dien dampte, waarbij hij als een weinig ervaren rooker veel te hard trok en telkens op den grond spuwde. Maar nog vermakelijker was het gedrag van de koetsiers der bussen, die ons passeerden. De rookende collega scheen de algemeene aandacht te trekken. De een salueerde deftig met de zweep; een ander reed in bijna stomme verbazing voorbij; een derde hief vol verrukking de handen ten hemel en nog anderen schreeuwden onzen koetsier lachende een aardigheid toe of schenen te bedelen om ook een sigaar. Wij hebben dan ook opgemerkt, dat van de honderd koetsiers misschien tien rooken en van die tien nog minstens acht een pijp met echt Engelsche shag of andere tabak.

Wij reden nu midden in de drukte van Piccadilly, kwamen voorbij Hyde-Park-Corner, een der hoofdingangen van dit meest bekende Londensche park, en stapten op Brompton-road, vlak bij het South-Kensington-museum, af.

De stichting van dit museum legt opnieuw een schitterend getuigenis af van de energie en den practischen geest van het Engelsche volk. Toen in 1851 de eerste groote wereldtentoonstelling in het glazen paleis te Sydenham gehouden werd, bleek het den Engelschen, dat zij op het gebied van kunstnijverheid een treurig figuur maakten. De fijnheid der Fransche beeldhouwwerken en luxe-artikelen; de voortbrengselen der Oostenrijksche en Italiaansche nijverheid; de schitterende kleurenharmonie der Oostersche volken vooral en hun aangeboren talent voor decoratieve versieringen stelden de Engelsche productie verre in de schaduw. Na afloop der expositie was dan ook ontegenzeglijk uitgemaakt, dat Engeland achter aan kwam in de rij der volken en hard zou moeten werken om in het algemeen concert van kunstnijverheid een toontje mee te mogen spelen. Er werd echter niet achteruit, maar vooruit gezien; de handen werden niet in den schoot gelegd, maar flink uit de mouw gestoken; een commissie van invloedrijke mannen vormde zich, de regeering beloofde en verleende ook haar steun en zonder talmen werd alles in het werk gesteld om een goede schrede voorwaarts te doen en de kunst te verheffen.

De school en het museum van South-Kensington werden opgericht en van dit middelpunt uit deed de weldadige invloed zich over het

[p. 215]

geheele land gevoelen. Schatten gelds werden door de regeering en door particulieren beschikbaar gesteld; de bekwaamste professoren en leeraars werden aan de school verbonden en ruim betaald; bekwame leeraars, daar gevormd, verspreidden de goede ideeën door geheel Engeland, en toen in 1867 de tweede internationale tentoonstelling werd gehouden, bleek het tot verbazing van geheel Europa, dat Engeland niet meer achteraan hinkte, maar een reuzenstap vooruit had gedaan en weldra in de eerste gelederen zijn plaats zou innemen. Nog tegenwoordig geeft de Regeering meer dan twaalf millioen franken uit tot het onderhoud dezer stichting, het vormen van tijdelijke tentoonstellingen, het aankoopen van nieuwe kunstschatten, het aanvullen der bibliotheek, enz.

De geheele inrichting bevat: een museum voor decoratieve kunst, met meer dan 45.000 origineele en gereproduceerde kunstwerken; een galerij van nationale schilderkunst; een kunstbibliotheek van ongeveer 70.000 boekwerken en 190 000 teekeningen, gravures en photographieën; een wetenschappelijke en technische bibliotheek van 66.000 deelen; een kunstnijverheidschool en eindelijk het Koninklijk College van Wetenschappen, waar de leeraren en meesters hun opleiding genieten. Het geheele museum is dan ook eenig op de wereld en een eenigszins uitvoerige beschrijving zou een boekdeel vullen. Een vluchtig overzicht zal hier echter wel voldoende zijn.

In de eerste zaal, die der architectuur, valt ons oog al dadelijk op een prachtig jubé van marmer en albast, dat vroeger een der grootste sieraden uitmaakte van de kathedraal van St. Jan in Den Bosch, maar, treurig genoeg aan de Engelschen verkocht is. Het is onbegrijpelijk, hoeveel kunstschatten uit Nederland naar het buitenland, in de eerste plaats naar Engeland, zijn verhuisd.

Vooral in deze onze goede XIXe eeuw zijn honderden kostbare schilderijen, kerkmeubelen en voorwerpen van goud- en zilversmidskunst in vreemde handen overgegaan; er was een tijd, dat opkoopers ons land afreisden en overal naar verborgen of miskende schatten zochten; ja, men zou kunnen beweren, dat het kleine Nederland anderhalve eeuw lang de voornaamste schatkamer is geweest; waaruit Engeland en Duitschland hun schoonste kunstvoorwerpen gehaald hebben. Het doet ons vaderlandsch hart echter goed, de Nederlandsche kunst overal zóó gehuldigd te zien.

Die twee kolossale cilinders daar zijn reproducties van de zuil van Trajanus, in 106 tot 114 na Chr. opgericht ter herinnering aan den krijgstocht van dezen Romeinsche keizer tegen de Daciërs.

Bekijk deze kolom maar goed, want meer dan 2500 figuren komen er op voor, de dieren, de zegekarren en ander bij werk niet meegerekend. Bewonder verder in deze en de volgende zalen de meesterstukken van de meest beroemde beeldhouwers der Middeleeuwen en der Renaissance; de kostbare voorwerpen in ivoor gesneden; de sierlijke cameeën; de wonderbaar schoone voortbrengselen van goud- en zilversmidswerk; de heerlijke tapijten en gobelins; de meubelen van ebbenhout met brons ingelegd; de prachtige collectie misgewaden uit alle tijden en van alle stijlen onzer tijdrekening; de bij uitstek schoone verzameling vazen en andere voortbrengselen der ceramiek; de rijtuigen, pendules en muziekinstrumenten; kortom alle mogelijke voorwerpen van kunst en dagelijksch gebruik, en als het u dan nog niet duizelt en draait voor de oogen, kom dan nog even mee de trap op, naar de eerste verdieping, waar het schoonste u nog wacht.

Eerst wandelen wij door de kabinetten der schilderijen, waar naast de voortbrengselen der moderne Engelsche school ook menig Nederlandsch meesterstuk ons oog boeit, en treden daarna een ruime zaal binnen, de ‘zaal van Rafaël’, daar deze heros van 't penseel hier alléén vertegenwoordigd is. Daar hangen in twee rijen de heerlijke cartons door dezen koning der Renaissance in 1515 en 1516 samengesteld op last van Paus Leo X, die naar deze ontwerpen in Atrecht tapijten liet weven (tot wandversiering, wel te verstaan) voor het Vaticaan; de anderen, na van de eene hand in de andere te zijn overgegaan, zijn thans in het bezit van het Oude Museum te Berlijn. Overweldigend schoon van compositie en uitvoering zijn de oorspronkelijke cartons, die den grootsten schat van South-Kensington uitmaken; vooral de miraculeuze vischvangst, de straf van den toovenaar Elymas en St. Petrus, de sleutels van het hemelrijk ontvangende, zijn grootsch van opvatting en uitvoering.

Noode verlaten wij dan ook deze zaal, bewonderen nog eenige kabinetten met aquarellen, wandelen door de galerij van den prins-gemaal waar een uitgezochte verzameling kleine kunstwerken uit de Middeleeuwen is bijeengebracht en verlaten het museum vol bewondering voor de daar vervatte kunstschatten, maar ook voor de Engelsche onbekrompenheid, die een ruime beurs beschikbaar stelde om dit alles te bekostigen en te onderhouden.

Na deze vermoeiende wandeling in opgepropte zalen hadden wij allen trek om wat frissche lucht te scheppen en wij besloten dus een bezoek te brengen aan Hyde-Park, dat in de onmiddellijke nabijheid ligt, in zoo verre men nl. in Londen van onmiddellijke nabijheid kan spreken. Om verdere krachten te verzamelen, gebruikten wij eerst een ‘lunch’ en stapten vervolgens langs Exhibition-road op het park af.

De geheele omgeving draagt hier den stempel van grootsche pracht, en hoewel de reusachtige gebouwen, die wij hier bewonderen, eerst in de laatste jaren gebouwd zijn, treffen zij door hun sierlijken en deftigen stijl. Dit gebouw, met een façade van 250 M. lang, in Romaanschen stijl opgetrokken, en geflankeerd door twee hoektorens van 58 M. hoog, is het museum voor natuurlijke historie, waarin zich uitgebreide verzamelingen bevinden van voorwereldlijke dieren, van delfstoffen, van insecten en zoogdieren, kortom alles wat op aarde leeft en bestaat. Daarachter verrijst het ‘Keizerlijk Instituut van het vereenigde Koninkrijk en de Kolonie,’ een gebouw in sierlijken renaissance-stijl met een toren van 85 M. in het midden en gesticht in 1887 ter herinnering aan het 50jarig regeeringsjubilé van koningin Victoria.

In 1893 geopend, heeft de stichting ten doel het bevorderen van landbouw, handelen nijverheid in het moederland en in de overzeesche bezittingen. Achter dit gebouw weer doemt voor onze oogen op de ‘Royal Albert-Hall’, een uitgestrekte rotonde in den stijl der Italiaansche renaissance en bestemd tot het geven van groote concerten, wetenschappelijke bijeenkomsten of tijdelijke tentoonstellingen. Bij een uitwendige middellijn van 83 bij 72 M. bevat het gebouw meer dan 8000 zitplaatsen, terwijl het inwendige een galerij van schilderkunst bevat, welke galerij versierd is met kolommen van stuc en vanwaar men een schoon gezicht op de zaal zelf heeft.

Deze drie gebouwen, met de zijgevels naar Exhibition-road gekeerd, beslaan langs deze straat bijna tien minuten gaans, terwijl de Albert-Hall direct aan Hyde-Park grenst, of liever aan Kensington-garden, dat met dit Park één geheel uitmaakt. Wij liepen dus achter de Hall om traden het hek binnen, dat het geheele park omgeeft, liepen een heerlijk beschaduwde allée door en zagen toen voor onze oogen dat juweel van conceptie en uitvoering oprijzen, dat de koningin gewijd heeft aan de nagedachtenis van haar vereerden en diep betreurden gemaal. Op een uitgestrekt terras verrijst het monument, door een sierlijk hek omgeven, op welks hoeken fraaie beeldgroepen verrijzen, die Europa, Azië, Afrika en Amerika voorstellen. Het gedenkteeken zelf bestaat uit een Gothisch baldakijn, door vier heerlijke granieten pijlers gedragen en bekroond door een spits van drie verdiepingen, die haar top 53 M. hoog in de lucht verheft. De basis is getooid met een marmeren fries, waarop levensgroot de beroemdste mannen uit alle tijden zijn afgebeeld: Phidias en Iktinos, Homerus en Mozart, Rafael en Apelles, allen zijn hier vertegenwoordigd. Ten Z. staan de musici; ten O. de schilders, ten N. de architecten en ten W. de beeldhouwers. Op de hoeken, ieder op een afzonderlijken sokkel, prijken 4 beeldgroepen: de Landbouw, de Industrie, de Handel en de Bouwkunst. Midden onder het baldakijn zit het prachtige beeld van prins Albert, van verguld brons, in het costuum van de Orde van den Kousenband. Het geheele monument schittert van mozaïekwerk in marmer en glas, van verguldsel, van brons en schilderwerk, en het is dan ook niet te verwonderen dat al deze pracht bijna anderhalf millioen gekost heeft.

Wij wandelden nu terug en traden het park verder binnen.

Hyde-Park heeft, als ieder ander wereldsch voorwerp, ook zijn geschiedenis. Onder Hendrik VII aangelegd, jaagde men er tijdens Elisabeth nog op herten en reeën. Onder Karel II was het een geliefkoosde wandelplaats, maar, zooals het maar al te dikwijls gaat: ‘het kan verkeeren.’ Van wandelplaats werd het de plek, waar duellisten hun verfoeielijk gebruik botvierden, en eerst onder Willem III en latere vorsten en vorstinnen werd het wat het nu is. Om een denkbeeld te geven van de groote Londensche parken zij alleen gezegd, dat men een flinke Hollandsche stad, b.v. Haarlem, met een goed deel van den Haarlemmer Hout in Hyde-Park en Kensington-garden zou kunnen plaatsen. Dwars door het park heen loopt een gegraven beek, die van 100 tot 200 M. breed is en met haar omgeving van groene lanen en grasperken een heerlijk gezicht oplevert. In den zomer wemelt het er van pleiziervaartuigen of wel, op bepaalde uren van badende jongens, die met innig genot in het water rondplassen. In den winter is hier natuurlijk het uitverkoren paradijs voor schaatsenrijders en in alle jaargetijden is de omgeving van de Serpentine (de naam van deze beek) het geliefkoosde wandelplekje van alle Londenaars.

Om een park in volle fleur te willen zien, moet men er eigenlijk des Zondags heen gaan, als ieder, die in de wereldstad zes dagen achtereen verstoken is van frissche lucht en bloemen, zijn schade komt inhalen. Dan krioelt het van sportsmen, want ieder park heeft zijn ‘cricketgrounds’ of een groot grasveld, voor dergelijke spelen ingericht; dan dwarrelen overal kinderen rond met kinderwagens en kindermeisjes ofwel onder toezicht der moeders zelf; dan zijn alle banken bezet en ieder lommerrijk plekje ingenomen; dan neemt menigeen levensvoorraad voor den geheelen dag mee en ligt plat op zijn buik te lezen of kijkt naar het ‘football’ of voedert eenden en zwanen en geniet onder elken vorm van den rustdag en keert niet voor 's avonds naar huis om te dineeren.

Dan vertoont de adel van Londen de fraaie rijtuigen en de arme zijn haveloove lompen; dan zit de Christen naast den jood en deze naast den Griek, en hier of daar hurkt misschien een neger in de volle zon op een zandig plekje neer en droomt van zijn heet Afrika en een Rus tracht met hem een praatje aan te knoopen en het geheele menschdom schijnt één groote broederschap. Dan schijnen er bij de algemeene opgewektheid geen rook of mist te bestaan en het leven doet zich voor als enkel genot en zonneschijn. Och, dat ook hier de schijn bedriegt!

Op de meeste plaatsen van Hyde Park kan men ongestoord genieten, daar groote rijtuigen in het geheel niet en de cabs alleen langs één dwarsweg mogen passeeren. Wij wandelden dan wat rond, rustten eens in een schaduwrijk hoekje en gingen vervolgens met den ondergrondschen spoorweg naar Earls-court, waar de Indische Tentoonstelling (the Indian Exhibition) gehouden werd.

(Wordt vervolgd.)