De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 209]

[Nummer 27]

de lijkenkaravaan, naar de teekening van e. berninger.

[p. 210]

Lood in het Hart,
Door J.R. van der Lans.
Vervolg.

Zelf zooveel mogelijk in de schaduw blijvend, onderzocht Dolf van onder zijn overhangend hoofddeksel, dat hij diep over de oogen getrokken had, met vorschenden blik de feestelingen onder de grillige belichting, die ze hem nu eens aan hun costuum, dan aan hun gezicht deed herkennen. Maar hij scheen er niet onder te vinden wie hij zocht.

Daar schetterde op eens de dansmuziek uit de feestzaal en op die uitnoodiging tot hervatting van het bal stormde de halve tuin leeg. De jonge dames in haar lichte sorties huppelden en zweefden als sylphiden aan den arm van haar ridders of edelknapen het gebouw binnen. Dolf werd door het gedrang mee naar binnen gevoerd; maar niemand nam notitie van hem; ieder had het te druk met zijn dame.

Weldra zweefden de paren in hun schilderachtige costumes, in den schitterenden gloed der vergulde gaskronen, over den gladden dansvloer, in hun rhythmische bewegingen de golvingen der muziek vertolkend als was de huppelende melodie zelf in hen belichaamd.

Dolf stond tegen den muur in een hoek, waar het groen der versiering een natuurlijken schuilhoek vormde. Dank aan zijn bescheiden costuum trok hij maar weinig de aandacht. Er waren zooveel edele ridders in fluweel en zij, die om de feestelijk opgetooide dames fladderden als vlinders om de bloemen, dat de stemmige poorter geheel onopgemerkt bleef.

Ofschoon schijnbaar onverschillig en onbeweeglijk volgde hij met gretigen blik de bevallige zwenkingen der dansende paren. Daar gleed hem juist met vluggen voet keizer Barbarossa voorbij, in zijn galakleed van wit satijn, rijk met goud geborduurd, en een keten van flonkerende steenen op de borst. Hij bood den arm aan de kleine zwarte Estella, die blozend van genot en trots aan zijn zijde rondwalste, wetende dat de oogen van al de toeschouwers op hen gericht waren. Nu en dan wierp zij een steelschen blik naar de dames, langs de muren gezeten, en de heeren, die, achter haar stoelen staande, zich met coquette lachjes tot haar overbogen. De vlugge bewegingen van den dans veroorloofden haar niet, scherp in de oogen en op de gezichten te lezen, maar zij voelde wel hoe men haar en haar cavalier benijdde.

Dolf zag het paar maar vluchtig voorbijzweven. Hij had een ander op het oog. Zou Henriette soms niet aan het bal deelnemen? Tevergeefs zocht hij haar onder de muurbloemen. Wel ontdekte hij haar moeder te midden van hetzelfde gezelschap ongeveer, waarvan hij haar des middags op het balkon omringd had gezien. Den dokter kon hij alweer niet ontwaren; die was dus zeker thuis gebleven. Maar waar was Henriette?

Op eens zag hij haar blik op zich gevestigd. Een oogenblikje, heel vluchtig maar; want daar walste zij alweer verder en verdween aan den arm van haar cavalier tusschen de rondwarrelende paren. Hij verhief zich op de teenen om haar in de bonte wemeling van zachte tinten, schitterende kleinoodiën en levende bloemen terug te vinden. En ja, daar herkende hij haar weer aan de zijde van denzelfden mageren heer met het kale hoofd, dien hij 's middags zoo geëmpresseerd in haar nabijheid had gezien, jonker De Grunze. Ze scheen heel opgewekt, een licht blosje kleurde haar wangen, haar oogen schenen te glinsteren van genoegen. Ze voelde zich dus wel gelukkig aan den arm van den jonker!....

Ginder, in de nabijheid van haar moeder, stonden nog drie, vier heeren, hetzij in weelderige ridderkleedij, hetzij in stijven zwarten rok met den chapeau gibus onder den arm, te hunkeren naar het voorrecht, haar ten dans te mogen leiden. Maar uit die groep van aanbidders had zij kennelijk den jonker uitgekozen. Hij had blijkbaar haar voorkeur. Zie maar hoe gelukkig blozend zij zich van hem naar haar plaats liet terugleiden, hoe haar moeder het paar verwelkomde, hoe minzaam zij den jonker toelachte en hem zelfs een plaats naast haar dochter aanwees om van den dans uit te rusten. En hoe levendig onderhield zich de jonge edelman met de dames. Geen van de andere heeren, die zich blijkbaar zóó in haar gunst mocht verheugen....

De dans was afgeloopen en van de verwarring, die hierop volgde, daar de meeste paren de zaal uitwandelden om in den tuin een luchtje te gaan scheppen, maakte Dolf gebruik om het gebouw te verlaten.

Hij had genoeg gezien. Hij had gemerkt dat hij het niet hoefde te wagen zich aan de familie voor te stellen. Henriette was zoo van alle zijden omringd, dat hij er niet aan denken kon, haar aandacht voor hem te vragen, voor hem met wien ze weinige jaren geleden als zuster en broer op en neer ging!

Hij sloop den tuin uit zonder nog naar iets of iemand om te zien, en zich het middeleeuwsche hoofddeksel diep over de oogen trekkende, zoodat hij haast onkenbaar was onder zijn bruinrooden mantel, baande hij zich een weg door de menigte aan den ingang.

Zoodra hij buiten het gedrang was, dwaalde hij als gejaagd voort in de richting van het donkere, eenzame plantsoen langs de stadswallen en liet zich daar, ver van het gedruisch der feestende stad, op een in 't groen verscholen bank neervallen.

Met een zucht van verlichting streek hij zich langs het voorhoofd, waarvan hij de benauwende wollen kap had opgelicht. Hij was dan eindelijk buiten dat feestgewoel, dat hem verstikte; hij kon weer ademhalen; hij kon weer zijn gedachten verzamelen, weer ongestoord, met wreede zelfkwelling wroeten in de wonden van zijn hart. Want ja, hij voelde zich diep, pijnlijk gekwetst. Hij voelde zich ongelukkig, de ondankbare, die - dit zei hem zijn eigen koel verstand - niet anders dan redenen tot tevredenheid en dankbaarheid had. Maar zoo is de mensch: alles moge hem toegeworpen worden, als hij het ééne missen moet, waarop hij nu eenmaal de zinnen gezet heeft, is al het andere hem waardelooze ballast.

Lang bleef Dolf aldus in de eenzaamheid over zijn donkere gepeinzen broeien. Nu en dan zwabberde hem een verdwaald troepje dronkelui, met misselijk gelach voorbij, maar anders stoorde niets hem in zijn aftobbende mijmering.

Het was volslagen nacht geworden, een donkere nacht, ten minste hier onder het dichte lommer, ver van den lichtgloed der geïllumineerde straten. Een koude nachtwind begon door de blâren te ruischen en deed den eenzamen peinzer huiveren onder zijn wijden mantel.

Hij stond op en zwierf, altijd langs eenzame lanen en stille achterstraten, naar huis terug.

Alles was daar al in diepe rust. In de donkere gang een lucifer opstekend, vond Dolf op de gewone plaats in een hoekje van de trap zijn koperen blaker. Hij stak de kaars aan en bereikte zonder gedruisch zijn kamer.

Nadat hij de lamp aangestoken had, was zijn eerste werk, het maskeradepak uit te gooien, dat hem benauwde, of het een gloeiend harnas was. Hij trok een licht huisjasje aan, en daar hij, ofschoon doodmoe, nog geen lust had om naar bed te gaan, wierp hij zich wrevelig op de canapé.

In de stilte van het huis en van heel de afgelegen straat, hoorde hij duidelijk van uit de verte het feestgewoel nog in zijn ooien suizen als een zee, nu eens kalm en gelijkmatig, dan weer zich plotseling verheffend als tot een wild geloei.

Het heldere lamplicht hinderde zijn vermoeide oogen en hij draaide het laag neer. Het schemerdonker werkte met het verre geruisch uit de stad en zijn lichamelijke vermoeienis mee om hem ongemerkt te doen insluimeren.

Op geen uur na zou hij kunnen zeggen, hoe lang hij zoo gelegen had, toen hij plotseling met een schrik wakker schoot.

Wat was dat voor een helsch lawaai in de straat?

Hij wreef zich de oogen uit en liep, waggelend van slaapdronkenheid op het raam toe. De vale schemering van den opkomenden dag drong al door de ruiten, waarvoor hij verzuimd had de gordijnen neer te laten, en in het grauwe morgenlicht flikkerde het neergedraaide petroleumvlammetje kwijnend als het oog van een stervende.

Dolf schoof met een ruk het raam open en een donderend geratel verbijsterde zijn oor. Met dol geraas snorde een groote, vierkante, donkere kast door de straat. Het was een soort van Jan-plezier vol gemaskerden, die met het halve lijf of met bengelende beenen over de portieren hangend, onder druk gezwaai met de armen of de gepluimde hoofden, met schorre kelen het nieuwe straatlied uitgalmden van de studenten, die nooit verloren gaan.

Die zwarte rammelkast vol fantastische, veelkleurige en rumoerige gestalten leek in de grauwe schemering wel een equipage uit de hel, vol losgebroken duivels. Als een wervelwind stoof de zware wagen, door drie paarden getrokken, dreunend onder Dolfs venster door.

Daar, een eind verder de straat in, nam de kast op eens een vervaarlijken draai als zou ze met heel haar luidruchtige bevolking vierkant ondersteboven gaan. Er lag namelijk midden in de straat een rood en wit schild, met bonte vlaggen er om heen, een afgerukt brok van een gevelversiering, door den wind of door baldadige late feestelingen meegevoerd en daar neergesmeten. Die bonte kleurenwemeling, door den nachtwind bewogen en plotseling voor de pooten der paarden als een levend wezen oprijzend, deed de dieren schrikken. Zij steigerden woest met een vervaarlijken zijsprong, onder wild getrappel met de pooten; en met een krakenden schok ging de heele kast, die zij achter zich sleepten, overzij. Knersend schuurden de wielen langs den trottoirband...

Dolf hield zijn hart vast; alles klopte hem in het lijf van schrik. Hij was in eens klaar wakker. Met groote oogen staarde hij uit het raam naar buiten. God! God! hoe zou dat afloopen?

Maar de koetsier had al de zweep over de paarden gelegd; in dolle vaart holden zij door en sleepten den wagen weer overeind nog vóór hij den tijd had gehad om te kantelen. De dronken troep scheen niets van het gevaar gemerkt te hebben; als bezetenen zongen zij voort, het geratel der wielen overschreeuwend:

De studenten van Leuven gaan nooit verloren,

Falderalderire!....

Dolf slaakte een zucht van verlichting en wischte zich het angstzweet van het voorhoofd.

Maar wat lag daar tegen den trottoirband? Die witte gedaante? Dat was toch geen afgewaaid schild, zooals dat kleurige ding, dat de paarden zoo'n zijsprong had doen maken. Dat vlaggedoek bewoog zich, opfladderend in den kouden nachtwind; maar de witte gedaante lag roerloos als een neergeworpen, gevulde zak.

Dolf moest daar het zijne van hebben. In drie, vier sprongen was hij de trap af en op straat. Hij ijlde op de gedaante toe en... daar herkende hij het wit zijden galacostuum van keizer Barbarossa. Het was Koen de Vries, die door den schok uit het rijtuig geslingerd was, zonder dat zijn kameraden in hun uitgelatenheid er iets van gemerkt hadden. Voorzichtig beurde Dolf het hoofd op, dat in zijn val tegen den trottoirband geslagen was. Langs het doodsbleeke gezicht sijpelden, toen hij het ophief, stralen van rood bloed, die in den valschen rossen baard afdropen.

‘Koen,’ zei Dolf zacht, terwijl hij den gevallene de wit gepluimde baret van het hoofd nam en dit met zijn zakdoek omwond, om voorloopig het bloed te stelpen.

‘Koen, Koen,’ herhaalde hij met schrik en medelijden in de stem.

Een zacht, klagend gekreun was het eenige antwoord.

Radeloos zag Dolf om zich heen. De heele straat was nog in diepe rust. Ook het rijtuig was lang uit het gezicht; in de verte klonk alleen nog het geratel der wielen, overstemd door het dronkemansgezang.

Wat zou hij doen? Om hulp roepen en aldus burengerucht verwekken? Hij nam een kort

[p. 211]

besluit. Koen was fijn en tenger gebouwd; hij daarentegen, ofschoon ook niet forsch van statuur, toch een stevige jongen met gespierde armen. Voorzichtig nam hij den gevallene in zijn armen en droeg hem als een kind den groentenwinkel in, waarvan de deur achter hem was open blijven staan, en verder de trap op naar zijn kamer, waar hij hem op zijn bed uitstrekte en al de zorgen aan hem wijdde, die de toestand vereischte.

XV.

Den anderen morgen was het laat dag in de feestvierende academiestad. De feestelingen en hun gasten moesten hun roes of hun vermoeienis van den vorigen avond uitslapen.

Het was wel tien uur of halfelf eer er leven kwam in het deftige hotel, waar de familie en kennissen van den hoofdpersoon der maskerade gelogeerd waren: mevrouw De Vries met haar dochter, de familie Rozijnman, jonker De Grunze en nog een paar goede bekenden, voor wie daar weken te voren mooie kamers besproken waren.

In een afzonderlijk zaaltje was het ontbijt voor de bevriende familiën klaar gezet en omstreeks halfelf zaten de dames en heeren daar genoeglijk bijeen om den welvoorzienen disch, waarop van alles voorhanden was om de van streek gebrachte magen weer op dreef te helpen.

Mevrouw De Vries zag nog een beetje bleek en kon nu en dan een geeuwtje niet onderdrukken.

‘Het is dan ook erg laat geworden gisteravond,’ zei ze tot verontschuldiging tot jonker De Grunze, die heel fletsch uit zijn oogen keek. ‘Ik had niet gedacht dat ik het zoo lang op het bal uitgehouden zou hebben; maar 't was dan ook verrukkelijk.’

‘O als 't aan mij gelegen had,’ zei de levendige Estella met glinsterende oogen, ‘dan had ik den heelen nacht wel kunnen doordansen.’

‘Ja, gij ondeugend nest weet nooit van uitscheiden,’ zei haar vader, die door een stevige portie ham met mosterd zijn krachten restaureerde.

‘Zoo'n feestavond komt ook alle dag niet voor,’ merkte haar mama vergoelijkend op. ‘En ze kan er tegen, beter dan Henriette, geloof ik.’

Dit met een blik op juffrouw De Vries, die er inderdaad een beetje betrokken uitzag.

‘Ik moet zeggen,’ zei ze met een flauw lachje, ‘dat ik het op den duur erg vermoeiend vind en blij zal wezen als wij weer kalm in Brussel terug zijn.’

‘Hoe is 't mogelijk!’ riep Estella. ‘Ik amuseer me hier dol, dol!’

‘Ik kan niet helpen,’ hervatte Henriette, ‘maar die buitensporige luidruchtigheid stemt me altijd min of meer angstig. Zulke feesten loopen gewoonlijk nooit af zonder ongelukken.’

‘Och, Heere, wat een slechte inbeelding,’ zei Estella, haar klein wipneusje optrekkend, ‘hoe haalt gij 't in uw hoofd! We hebben toch tot dusver van geen ongelukken gehoord, dat ik weet.’

‘O maar de feesten zijn ook nog niet ten einde.’

‘Neen, gelukkig niet, ik stel er mij nog heel veel van voor. - Vindt u niet, mevrouw,’ ging ze tot Henriettes mama voort, ‘dat de heeren lang wachten met iets van zich te laten hooren? Koen had toch beloofd dat hij zou komen informeeren hoe wij geslapen hadden.’

‘Het zal de vraag wezen of hij zelf nog wel uitgeslapen is,’ merkte haar vader met een oolijk lachje op; ‘want hij zal nog vrij wat later zijn bed opgezocht hebben.’

‘Natuurlijk,’ dus stemde mevrouw De Vries toe, ‘nadat ze ons thuis gebracht hadden, zullen de jongelui onder elkaar nog wel een pretje gehad hebben. Ik meen dat Koen de vrienden nog allemaal op zijn kamer noodigde.’

‘En als ze eenmaal gezellig bij mekaar zitten, dan weten ze gewoonlijk niet van opbreken,’ voegde de heer Rozijnman er bij. ‘Het zal wel dag geweest zijn, eer ze op bed kwamen. Dus gij hoeft mijnheer Koen of zijn vrienden vooreerst niet te verwachten, Stelletje.’

‘Nu, ik zal er hem geducht de les over lezen, dat hij zoo slecht zijn woord houdt,’ zei zijn dochter met koddige verontwaardiging haar vuistje ballend.

‘Daar geef ik u volkomen gelijk in, Stella,’ gaf mevrouw de Vries lachend toe. ‘Dat kan u te pas komen voor de toekomst; wat zegt u, mamaatje?’ dus wendde zij zich met een knipoogje tot mevrouw Rozijnman.

Deze beantwoordde het knipoogje en zei met een lachenden blik op haar dochter:

‘Ja, als ze hem nu niet een beetje onder den duim ziet te krijgen, dan heeft ze later heelemaal niets in te brengen.’

Het gezelschap was nog te weinig uitgeslapen om aan deze kleine woordenwisseling een levendig aandeel te nemen; maar de lachjes van verstandhouding bewezen toch dat de toespelingen begrepen werden.

Na de in 't oog loopende vertrouwelijkheid tusschen Estella en Koen tijdens de feestdagen was het een openbaar geheim, dat de twee een paar zouden worden, en al waren de verlovingskaarten nog niet rondgezonden, niemand twijfelde er aan of die zouden wel niet lang uitblijven.

Mevrouw De Vries had haar toeleg met bewonderenswaardigen tact doorgedreven en haar man had haar daarbij, zonder het te willen, krachtig in de hand gewerkt.

Na het vreeselijk onderhoud, dat hij op den avond van het diner met haar gehad had, miste hij den moed, een tweede dergelijke woordenwisseling uit te lokken. Waartoe zou die trouwens ook gediend hebben? Mevrouw wist nu eenmaal dat de bezwaren van haar man eenvoudig uit scrupules voortkwamen, die zij gewoon bespottelijk vond. Op haar geweten hoefde hij dus geen beroep meer te doen; zij had geloond dit niet te bezitten. Zou hij dan soms gebruik maken van zijn gezag als huisvader? Maar als hij haar tot het uiterste dreef, dus had ze gedreigd, zou ze tot alles in staat wezen. Wat bedoelde ze daarmee? Hij wist het niet. Maar met huivering bracht hij zich de vreeselijke uitdrukking te binnen, waarmee ze die woorden had uitgesproken, haar vlammende oogen, den trek van niets ontzienden trots om de lippen, die haar gelaat tot dat van een helsche furie misvormde.

God weet, waartoe een onvoorzichtig woord die vrouw drijven kon! Haar man aanklagen, en daardoor haars vaders nagedachtenis aan schande prijs geven, zich zelf en haar kinderen ongelukkig maken? Dat was wel niet te denken... ofschoon een oogenblik van hartstochtelijke opgewondenheid haar blind kon maken voor de gevolgen. Zij zou weten te handelen, had ze gezegd. Zweefde haar daarbij een misdaad voor de door hartstocht benevelde oogen? Dacht ze er aan, zich op de een of andere manier van hem te ontdoen? Of de hand aan zich zelve te slaan? Met siddering bedacht hij hoe lichtvaardig eenmaal haar vader gesproken had van een einde aan 't leven te maken, zoo hem dit te moeilijk werd...

In elk geval was die vrouw tot alles in staat: de hartstocht kon haar op een oogenblik krankzinnig maken.

Vernietigd door die ontdekking, had de dokter verder tegenover haar zorgvuldig gezwegen.

Alleen had hij zich veroorloofd, zijn zoon onder vier oogen te onderhouden. Hij had hem laten voelen hoe onvoegzaam hij gehandeld had door, om buiten zijn vader, een zoo gewichtige uitnoodiging als die van het studentencorps aan te nemen, ook al had zijn moeder hem daartoe aangemoedigd. Nu het eenmaal zoover was, dat hij zonder voor het heele land een mal figuur te maken, niet meer terugkon, wilde zijn vader er zich in vredesnaam bij neerleggen, maar niet dan onder ernstig protest. Verder drukte hij Koen op het hart, zich in elk geval in zijn uitgaven te matigen en vooral zijn gezondheid in acht te nemen, zich niet aan buitensporigheden over te geven en te bedenken waarvoor zijn vader hem naar de academie gezonden had. Hij had uitstekende talenten; het zou een eeuwige schande zijn, als hij daarmee niet woekerde; als hij de held der academie bleef in pretjes en feesten, maar zich in de studie liet overvleugelen door minder begaafde, maar ijveriger jongens zooals Dolf Weever.

Kortom, de vader had geen enkelen beweeggrond overgeslagen, die op het verstand of het gemoed van zijn jongen indruk kon maken. En volgzaam als Koen van nature was, had hij zijn vader alles beloofd wat deze maar verlangde. Het deed hem inwendig werkelijk leed, dat hij den beminden en vereerden man, op aanstoken van zijn moeder, zoo om den tuin had geleid, en op dat oogenblik verlangde hij niets liever dan dien misslag goed te maken door zijn vader verder in alles te wille te zijn. Maar de inblazingen van zijn moeder hadden gauw dien goeden indruk van zijn vaders woorden weer weggevaagd.

Mevrouw lachte wat met de overdreven bezorgdheid van den dokter. Die zag alles altijd van den zwartsten kant in, sprak bij de minste uitgave van overdaad en gunde een jongmensch niets, omdat hij zelf in zijn jeugd niet had kunnen genieten en er nu op zijn ouden dag geen behoefte aan had. Koen moest zich aan die praatjes maar niet storen; de man werd oud en hij had nooit veel begrip van de wereld gehad; hij wist met wat zijn zoon toekwam.

En zoo werd, zonder dat de huisheer nog in iets geraadpleegd werd, alles voor de feesten bedisseld. Er werd gezorgd, dat de familie Rozijnman, die daar niet weinig mee pronkte, in alles van de partij was en verder dat het engagement tusschen Koen en Estella zijn beslag kreeg. De heer Rozijnman, die misschien anders nog bezwaar gemaakt had, was nu, in den vollen drang van de feestelijkheden, waar bij hij zich gestadig in het vereerend gezelschap van den hoofdpersoon kon vertoonen, gemakkelijk te winnen.

Alles kwam dus van zelf zonder moeite in orde, en hoewel natuurlijk nog de toestemming van dokter De Vries moest afgewacht worden, zag men daar geen reden in om niet te doen, alsof die al verkregen was. Op aanraden van zijn moeder ‘afficheerde’ Koen zich met Estella, zoodat er voor niemand, die gelegenheid had de jongelui tijdens de feesten gade te slaan, eenige twijfel aan het ernstige van hunne verloving kon overblijven. Zoo zou dus dokter De Vries voor een voldongen feit gesteld worden. Als het eenmaal wereldkundig was dat zijn zoon naar de hand van de rijke en mooie bankiersdochter dong, kon hij die verbintenis immers niet meer doen afspringen en het praatje in de wereld brengen dat zijn zoon een blauwtje had geloopen.

Zoo was dus alles tot dusver prachtig volgens de berekeningen van mevrouw uitgevallen, en al was zij ten opzichte van haar plannen met Henriette en jonker De Grunze niet zoo gelukkig geweest als in die omtrent Koen, toch voelde zij zich alvast heel tevreden over het welslagen van haar pogingen.

Met voldoening zag zij den kring aan tafel rond. De feesten waren nog niet ten einde, en was zij in die paar dagen al zoo goed geslaagd, wie weet of zij het tusschen den jonker en haar Henriette ook nog niet zou klaar spelen? Jammer dat het meisje zoo stil en teruggetrokken was, ofschoon de jonker toch alle moeite deed om zich aangenaam aan haar te maken en ook de andere jongelui haar allesbehalve verwaarloosden. Als ze zoo weinig van de feesten profiteerde, had ze evengoed thuis kunnen blijven, - wat ze dan ook graag gedaan had, als Koen en haar moeder, met Estella, haar niet op alle manieren hadden meegetroond. Wat of het meisje toch in den weg zat? Nu weer at ze bijna niet.

‘Scheelt er wat aan, Jet?’ vroeg haar moeder. ‘Gij eet haast niet.

‘Neen, ik heb weinig trek, moeder. Ik weet niet wat ik heb, maar ik voel me zoo zenuwachtig, zoo beklemd; 't is of ik een voorgevoel heb dat er een ongeluk moet gebeuren.’

‘Daar hebt gij haar weer met haar voorgevoel,’ lachte de ondeugende Estella. ‘Kom Jet, gij zijt niet f[r]isch, gij zijt nog niet goed uitgeslapen; dat zal wel overgaan, eer we een half uur ouder zijn. Laat ik u maar eens inschenken, dan zult gij eens zien hoe gij daarvan opknapt.’

En vlug schonk het vroolijke ding een glas morgenwijn in, dat ze haar vriendin voorhield, terwijl zij den arm vertrouwelijk vleiend om haar hals sloeg.

Maar Henriette duwde haar zacht terug en zag, zonder den mond aan het glas te zetten, naar haar moeder, wie juist door een bediende van het hotel iets werd ingefluisterd.

(Wordt vervolgd.)