De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

De boerenstulp. -

Dit geestig oud-Hollandsch tafereeltje hebben wij aan de welwillendheid van een onzer lezers te danken, die er een fraaie oude gravure van bezit, welke hij ons ter reproductie afstond.

Het is een schilderijtje van Dusart, een leerling van Van Ostade, die zijn meester zoodanig diens eigenaardigen schildertrant had afgezien, dat men zijn werk op het eerste gezicht met dat van den beroemden Adriaan verwarren zou.

Cornelis Dusart, in 1665 te Haarlem geboren, legde zich evenals zijn meester voornamelijk toe op het geestig weergeven van het leven der boeren en eenvoudige luitjes, waar hij meesterlijk in slaagde. Zijn schilderijen waren in zijn tijd door de liefhebbers zeer gezocht en prijken nu meerendeels in de museums.

De schilderij, in dit nummer weergegeven, levert een allergunstigst staaltje van zijn merkwaardig talent.

Een huismoeder, voor de deur van de boerenstulp gezeten, houdt een klein kind op den schoot, waarnaar een grooter zusje de armpjes uitsteekt. Vader, die op een onderstboven gekeerde kuip zit, praat met zijn kinderen, terwijl grootvader, over de onderdeur hangende, het tooneeltje gemoedelijk gadeslaat. Verder merken wij nog op een hond, den trouwen speelmakker van de kleinen, en een kat, waarmee zich een kleine jongen vermaakt, een varken in zijn kot, rondtrippelende kippen, een ezel aan de ruif en op den achtergrond nog een paar biggen, die door een jongen de werf op gedreven worden, - allen samen een alleraardigst tafereeltje vormend, dat tintelt van geest en leven.

De schilderij is een der meest geschatte van Dusart en hoog 1 voet en 6 duim bij een breedte van 1 voet 2 duim. Zij maakte indertijd deel uit van de beroemde verzameling van den heer Bradfort, doch waar zij op 't oogenblik berust is ons niet bekend.

De verongelukte ruiterbode. -

In vliegende vaart heeft de bode uren en uren achtereen op zijn vurig ros afgelegd, zonder zich maar een oogenblik rust te gunnen om zich of zijn paard door een koelen dronk te verkwikken. De boodschap kon geen uitstel lijden; het behoud van een heel legercorps hing er van af. Het was hem op 't hart gedrukt, zich door niets onderweg te laten ophouden. En zie, reeds heeft hij bijna het doel van zijn langen tocht bereikt, als zijn paard, door het plotseling gebulder van het kanon in de verte schichtig geworden, hem aan den kant van een sloot uit het zadel werpt en zelf in dolle vaart verder holt, den uitgeputten ruiter nog een eind ver meesleepend door struikgewas en afgebroken boomstammen.

Met verscheurde ledematen, gekneusd en bloedend blijft hij liggen, terwijl ginds de commandant van het bedreigde legercorps tevergeefs op de kostbare instructies wacht.

't Is niet het leven van één mensch, neen van duizenden wakkere mannen, dat hier door een jammerlijk toeval wordt in gevaar gebracht. Van het uitblijven der boodschap hangt misschien zelfs de heele beslissing van den strijd, het lot van volken en landen af!