De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

Op weg naar huis. -

Het is een buiige dag geweest en de zwervende kudde is herhaaldelijk bij het rustig grazen op de heide door plotselinge wind- en regenvlagen gestoord. Nu eindelijk schijnt de lucht zich tot kalmte te stemmen, al jagen er nog onstuimige wolken aan den hemel. De zon breekt door en het heldere, vriendelijke licht spiegelt zich in de plassen van den weg, op de gladde, vochtige stammen der boomen.

Maar nu ook spoedt de dag ten einde en acht de herder het tijd, zijn schaapjes stilletjes naar de kooi terug te voeren. Met hun kalme gemoedelijkheid volgen hem de vreedzame beestjes, vol vertrouwen in zijn beproefde leiding, begeerig naar den rustigen stal. Na de omzwervingen van den onstuimigen dag stappen ze in vast aaneengesloten groep stevig aan: ze zijn op weg naar huis.

Lawn tennis. -

Dit Engelsche spel heeft in de laatste jaren ten onzent overal het burgerrecht verkregen. Ongetwijfeld schuilt daar wel wat naäperij en modezucht achter, maar in elk geval schijnt deze uitheemsche sport zeer in den smaak te vallen, niet alleen hier te lande, maar ook elders aan deze zijde van het Kanaal.

Dit spel wordt meestal in de buitenlucht gespeeld door twee, drie of ook vier personen, die elkander de elastieke ballen door middel van de rackets toewerpen, waarbij het er vooral op aankomt den bal zoo lang mogelijk in de lucht zwevend te houden zonder dat hij den grond raakt. De ballen meten zoo wat zes of zeven centimeter in doorsnee en de rackets bestaan uit een soort raam, met netwerk overspannen en van een gemakkelijk handvatsel voorzien.

De vlakke speelplaats, meestal een grasveld ter lengte van 24 meter bij een breedte van 8 tot 11 meter, wordt door een netwerk van 1,7 meter hoogte over de breedte in twee gelijke helften verdeeld en verder worden nog rechte lijnen getrokken, die elkaar rechthoekig snijden en dienen moeten om de waarde der verschillende worpen te bepalen.

Lichaamsbeweging in de buitenlucht is, wanneer ze niet overdreven wordt, altijd gezond; en daarom mogen we het toejuichen dat het kloeke en frissche spel onder de jongelui meer en meer in zwang komt.

De nieuwe president van Haïti. -

Er is misschien geen land in de wereld, dat zoo door revoluties en burgeroorlogen is geteisterd, als de neger-republiek Haïti. Deze republiek vormt, zooals men weet, de kleinste westelijke helft van het eiland van dien naam, ook wel San Domingo geheeten naar de republiek, die de grootste, oostelijke helft van het eiland beslaat.

Dit werd den Gen December 1892 door Columbus ontdekt, die het Hispaniola (Klein Spanje) noemde en er de eerste volkplanting der Spanjaarden in Amerika stichtte. Nadat

[p. 136]

de oorspronkelijke Indiaansche bevolking ten gevolge van de slechte behandeling der Spanjaarden bijna geheel was uitgeroeid, lieten dezen negers uit Afrika komen, door wier vermenging met de blanken een groot aantal mulatten geboren werden.

Het westelijk gedeelte van het eiland werd bij den vrede van Rijswijk door Spanje aan Frankrijk afgestaan, maar bij het uitbreken der Fransche revolutie trachtten de kleurlingen het juk der blanken af te schudden. De Nationale Conventie schonk in 1794 volle vrijheid en gelijke rechten als de blanken aan de negers, terwijl de neger Toussaint Louverture tot opperbevelhebber der troepen benoemd werd. Toen deze zich echter onafhankelijk zocht te maken, zond de eerste consul Bonaparte een leger naar Haïti, dat den opstand dempte en Toussaint gevangen nam. Onder den neger Dessalines brak evenwel spoedig daarop een nieuwe opstand uit, en de door koorts ondermijnde Franschen moesten eindelijk in 1803 het eiland ontruimen.

generaal p.t.a.s. sam,
de nieuwe president van Haïti.

treurige tijding, naar de schilderij van j. hamza.

Dessalines, een ruwe dwingeland, liet zich in 1804 als Jacob I tot keizer van Haïti uitroepen, maar werd reeds twee jaar later bij een oproer vermoord. Aan het hoofd der samenzwering stonden de negergeneraal Christoph en de mulat Pétion. Nu brak de haat en naijver tusschen negers en mulatten weer uit, die voortaan de eigenlijke oorzaak van alle opklom. Toen president Salomon in 1879 aan het bewind kwam, trok bij zich in het gewone leven terug, maar de president drong zoo lang aan, tot generaal Sam het commandement over een belangrijk arrondissement op zich nam en in 1887 minister van Oorlog en Marine werd. Na den val van president Salomon onttrok de generaal zich weer aan het openbaar leven: alleen woonde hij de jaarlijksche zittingen van den Senaat bij.

President Hyppolite riep hem eveneens aan het hoofd van het departement van Oorlog en Marine, op welken post de plotselinge dood van den president hem verraste, wiens opvolger hij door den wil van het volk spoedig zou worden.

Moge president Sam aan zijn land de lang ontbeerde rust en vrede geven, waaraan Haïti zoo groote behoefte heeft om tot bloei te kunnen komen!

Treurige tijding. -

Welke tijding het wezen kan, die het jonge meisje op onze gravure zoo droevig aangrijpt, laat de schilder ons raden. Wordt in den brief, dien zij nog in de hand heeft, haar de dood gemeld van vader of moeder, van een zuster of broer? We weten het niet. Alleen zien we dat het bericht haar allersmartelijkst treft, zoodat ze schreiend het gelaat afwendt en zelfs ongevoelig blijft voor de vriendelijke troostwoorden, haar door het jongmensch tegenover haar met blijkbare deelneming toegesproken.

Te oordeelen naar de kleederdracht van het tweetal en de bemeubeling van het vertrek, verdere burgeroorlogen zou zijn. Christoph stichtte in het Noorden een neger-koninkrijk, Pétion in het zuiden een mulattenrepubliek. In 1820 werden de beide deelen echter weer tot één republiek vereenigd, maar de burgeroorlogen bleven aan de orde van den dag en de eene president voor, de andere na werd verdreven of vermoord.

In 1849 werd Haïti voor de tweede maal een keizerrijk onder den negergeneraal Soulouque, den verbitterden vijand der blanken. Tot 1859 wist hij zich te handhaven, toen hij door den mulat Giffrard gedwongen werd de kroon neer te leggen en naar het buitenland te vluchten. Haïti werd opnieuw een republiek en Giffrard president. Het oude liedje begon weer: de eene president volgde op den ander, die ol doodgeschoten, of verdreven werd. Alleen president Hyppolite de voorganger van den tegenwoordige, stierf als president. Met bijna algemeene stemmen koos de Nationale Vergadering den 30 Maart jl. generaal Paul Tisérias Augustin Simon Sam tot zijn opvolger.

Generaal Sam, in 1835 geboren, heeft een zeer verdienstelijk leven achter zich, en dit niet alleen, hij is ook een goed katholiek, wat zijn voorgangers veelal meer in naam zijn geweest.

Zeer jong nog, onder de regeering van keizer Soulouque nam Sam dienst in het leger, waarin bij achtereenvolgens tot de hoogste rangen waarin zij zich bevinden, zouden wij zeggen, hier een, paar dienstboden voor ons te hebben op het een of ander vorstelijk kasteel, ergens in Zuid-Duitschland of Oostenrijk. De kale houten vloer, de eenvoudige tafel en stoelen, de houten betimmering der wanden en de daartegen aangebrachte bank, de steenen kachel in den hoek en de versieringen aan den wand doen denken aan een soort voorhalle of dienstbodenvertrek. Het meisje in haar schilderachtige landelijke dracht zal een kamermeisje zijn en het jongmensch is de livreiknecht, die haar den noodlottigen brief gebracht heeft en haar nu, als trouw kameraad, in haar leed poogt te troosten.