De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Lood in het Hart,
Door J.R. van der Lans.
(Vervolg.)

Koen bleef een oogenblik als verbluft staan. Al meermalen had zijn vader hem tot spaarzaamheid en studieijver aangemaand, maar zóó ernstig als nu had hij hem de noodzakelijkheid daarvan nog nooit op het hart gedrukt. Wat moest hij daarvan denken? Kon er iets gebeurd zijn? Maar dan was het toch veel eenvoudiger dat zijn vader hem ronduit zei: wij hebben een verlies geleden, een klap gehad. En dan zou toch zijn moeder er ook wel van dienen te weten.... Heel plezierig, zulke confidenties en vermaningen te moeten aanhooren daags na een schitterend diner! 't Bedierf je heelen dag.... Het was bepaald weer een aanval van papa's oude kwaal: zijn overdreven zuinigheid, gevolg van een bekrompen opvoeding.

Ontstemd en pruilend slenterde moeders verwend troetelkindje met de handen in de zakken weer naar de huiskamer terug, waar hij al gauw, nadat zijn beide zusjes het vertrek hadden verlaten, gelegenheid vond, zijn bezwaard hart bij zijn mama uit te storten.

‘Scheelt er wat aan, Koen?’ vroeg mevrouw deelnemend, ziende hoe hij lusteloos met de handen in de zakken voor het raam bleef staan en met een norsch gezicht de straat inkeek.

‘Och, 't is zoo naar dat pa altijd en eeuwig op mijn uitgaven heeft te beknibbelen,’ mopperde hij wrevelig. ‘Zoo bont maak ik het toch waarachtig niet.’

‘Was het dat, wat hij je nog in de gauwigheid te zeggen had?’

‘Ja, als je pa hoort, dan zou je zeggen dat we volslagen geruïneerd waren: we moeten ons bekrimpen, ik moet zorgen dat ik me aan de academie zoo gauw mogelijk klaar maak, want wij kunnen het niet uitzingen; ik kost driemaal zooveel geld als hij in zijn studietijd gekost heeft en dat kunnen wij op den duur niet volhouden enz. enz. Ik moet zeggen dat het plezierig is!.... Als het zoo moet doorgaan, laat ik liever onmiddellijk de studie loopen en neem het eerste het beste baantje wat ik krijgen kan om voor me zelf den kost te verdienen....’

Mevrouw schaterde het uit.

‘Kom, jongen, wees toch zoo dwaas niet, je daar iets van aan te trekken Wil ik je eens zeggen, waarom papa van morgen zoo uit zijn humeur is? Eenvoudig omdat het diner van gisteravond hem nog in de maag zit. Dat was alweer overdaad, verkwisting, buitensporige weelde. We konden ons geld beter gebruiken, en al die praatjes meer, waar ik al lang aan gewoon ben. De man is in zijn jeugd niets gewend geweest; dat is de heele geschiedenis.’ ‘Maar ondertusschen ben ik de lijdende partij; pa zou mij denzelfden levensregel willen voorschrijven, dien hij als student gevolgd heeft.’

‘Je stoort er je eenvoudig niet aan; we weten nu eenmaal dat de man zijn wereld niet kent.’

‘Ja, u heeft goed praten; u doet gewoon uw zin en laat pa mopperen; maar ik moet bij hem aankloppen om mijn rekeningen betaald te krijgen....’

[p. 124-125]

DE NIEUWE KATHEDRALE KERK VAN ST. BAVO TE HAARLEM, ONTWORPEN DOOR JOS. CUYPERS.
Algemeen gezicht op het geheel.

[p. 126]

‘Behalve die mama zoo nu en dan eens voor je mag voldoen, hè?’ wierp mevrouw er plagerig tusschen.

‘Nu ja, ik moet me wel op de een of andere manier zien te helpen. Als ik u niet had, wist ik heelemaal niet hoe ik er kwam. Want met papa valt niet te praten. Ik weet wel wat hem zoo hindert in mijn laatste rekeningen; vooreerst heb ik rijlessen genomen, waar ik toch zeker niet van buiten kan, en dan in den laatsten tijd veel paard gereden om me te oefenen; dat hangt er nogal in, als men zich met huurpaarden behelpen moet; u weet niet hoe dat oploopt. Maar daarom juist had ik pa vandaag willen voorstellen, een eigen paard te koopen; er doet zich een uitstekende gelegenheid voor: een prachtig raspaard, dat een kameraad van de hand wil doen, betrekkelijk voor een bagatel, twaalfhonderd gulden....’

‘En wat zegt je papa daarvan?’

‘Ik heb er niet eens van durven reppen; hij liet er mij geen gelegenheid toe. Hij was er van morgen nogal naar geluimd, om hem met zoo iets aan boord te komen!’

‘Nou jongen, trek je dat zoo niet aan. Koop jij dat paard voor mijn rekening. Is nou je sombere bui over?’

‘O ma, wat een geluk dat ik u heb!’ En in eens klaarde zijn gezicht weer op; alle zorg was ineens uit het lichtzinnige hoofd verdwenen, dat zich weer lustig en fier ophief met zijn van levenslust tintelende oogen en mooie, glanzig donkere lokken, zwierig om het gladde voorhoofd krullend.

Mevrouw zag haar mooien, knappen jongen met moederlijken trots aan, even voldaan over het genoegen, dat zij hem bereid had als hij over de onverwachte vervulling van zijn wensch.

‘Nu moet jij me ook nog een plezier doen,’ zei ze. ‘Vertrek niet om elf uur zooveel, maar blijf over tot na koffiedrinken. Allicht komt deze of gene een digestie-visite maken na het diner van gisteren, en als de Rozijnmans mochten komen, zou het Estella zeker spijten als ze jou niet trof. Je moet de kennis met haar maar aanhouden; je kan nooit weten waar het goed voor is. De Rozijnmans zijn rijk, en geld - dat heb je nu zelf weer ondervonden - komt altijd te pas.’

‘Al wat u maar wil, mamaatje,’ beloofde Koen, in zijn opgetogenheid tot alles bereid.

VI.

Het was de eerste mooie dag van het voorjaar en een vriendelijk zonnetje verhelderde het sombere bovenkwartier, dat de weduwe Weever in een der nauwe straten van de oude stad bewoonde.

Zij zat voor het open raam met een grooten lap op den schoot, waarop een borduurpatroon was afgeteekend, welks lijnen en figuren zij met kleurige wol en gouddraad invulde tot een vingerwijzing voor de aanzienlijke jonge dame, die later in den winkel dit begonnen patroon koopen zou en niets anders te doen zou hebben, dan er, onder slaafsche navolging van het voorbeeld, de laatste hand aan te leggen, waarna zij zich zou kunnen beroemen het ‘heelemaal zelf gemaakt te hebben.’

Fleurige chrysanthemums en stralende zonnebloemen groeiden aldus onder de fijne witte vingers der borduurster en wierpen een rozigen weerschijn op haar bleek gezicht. En als zij nu en dan het hoofd van haar werk ophief, zoodat de volle lentezon haar trekken bescheen, dan glansden die van zichtbare vergenoegdheid. Een klein zwart kapseltje bekroonde haar fraai gevormd hoofd, maar liet de nog mooie, aan de slapen licht grijzende haren, die zorgvuldig van achteren samengevlochten waren, op voordeelige wijze uitkomen.

Van tijd tot tijd bleef ze met welgevallen naar buiten staren; het raam der achterkamer zag uit op een ruim zinken plat, geheel ingesloten door oude, hooge, hier en daar berookte en doorwaterde muren, van onderen bekleed met een dicht behangsel van klimop, tusschen welks donker groen zich hier en daar de glimmende, helder gekleurde nieuwe scheutjes van het voorjaar vertoonden. Zelfs het oude groen, dat de verschrompelende vorst van den winter had doorstaan, kreeg weer kleur en leven onder den zachten adem der lente, die het doorspeelde en scheen zich behaaglijk te ontplooien in den koesterenden gloed der eerste zonnestralen.

Die grauwe muren, hier en daar afgewisseld door een uitkijkje op roode daken en zwarte schoorsteenen, op hooge zolderraampjes, waarin een bloempotje groende of waaraan een schoongewasschen witte nachtmuts te drogen hing, hadden in het zonnelicht de warme kleurschakeeringen van grillig door de natuur versierde rotswanden.

Langs een hoog, steil dak strijkende, viel de zonnegloed zoodanig op het plat, dat het grootste deel daarvan als geblakerd werd door het warme licht en een wasem van verdampend vocht er van opsteeg, terwijl het andere deel, schuin en scherp als met een mes afgesneden, in de schaduw gehuld bleef.

In het zonnigste hoekje hing aan een roestigen spijker een vinkekooitje, rondom overschaduwd door de zacht wiegelende slingers van het groene klimop, zoodat de kleine zanglustige bewoner zich kon verbeelden in een weelderig prieeltje te zitten. Met trillende slagen jubelde het lieve dier, lustig van het etens- naar het drinkensbakje trippelend, zijn vreugde en dankbaarheid uit over den mooien dag, waarvan hij op dat lekkere, lieve plaatsje zoo volop kon genieten. Zijn vroolijk gekwinkeleer scheen den naijver op te wekken van een goudgele kanarie, die in zijn kooi op een tafeltje voor het andere raam der achterkamer stond, zoodat ook hij van het zonnetje kon profiteeren, wat hem niet minder genoegen scheen te doen dan zijn collega buiten; want ook hij zong, vroolijk met het fijne ronde kopje draaiend en knikkend, het hoogste lied uit.

Een jongmensch in witte overhemdsmouwen was druk bezig met potten van oleanders en cactussen, gedurende den winter zorgvuldig in een licht en warm hoekje van den zolder bewaard, naar beneden te sjouwen en die in het zonnetje te rangschikken. Vroolijk fluitende of een deuntje neuriënd, liep hij heen en weer, blootshoofds, met een frissche kleur van de inspanning op de wangen, en had de handen vol met het verschikken en verschuiven van zijn potten, het nazien van de planten, die hij hier en daar met een pennemes besnoeide of verdeelde en verpotte met de genoeglijke, stille bedrijvigheid van een echten liefhebber. Uit een aangrenzend kamertje, waar lange rijen boeken tegen den muur op planken waren gerangschikt, haalde hij stekjes voor den dag, die daar in fleschjes met water stonden, en pootte ze in kleine potjes, die het warmste plaatsje kregen, vlak in de zon, tegen een plek van den muur, die door haar berookt uitzien verried dat daarachter gestookt werd.

‘Wel wel, Dolf, wat heb je 't druk van middag,’ zei zijn moeder door het open raam, terwijl hij een oogenblik met de armen over elkaar zijn hooggelegen kweekerij overzag.

‘Ja, moeder, het moet nu alles maar in eens in orde gebracht worden, dan zullen we gauw bloemen hebben.’

‘Als we maar geen nachtvorsten krijgen; 't is nog zoo vroeg in den tijd.’

‘Maar de barometer staat prachtig, en.... als de nood aan den man komt, kan ik de gevoeligste altijd nog wel eens naar binnen halen.’

Dit zeggende liet hij zich op een houten tuinbank vallen, die onder het open raam van zijn moeder stond, en de beenen over elkaar slaande, keek hij op zijn gemak rond, met welbehagen den frisschen lentewind inademend.

‘Trek je jas aan, Dolf, als je daar blijft zitten,’ zei zijn moeder bezorgd, ‘je kan daar licht een tocht vatten.’

Hij ging even in zijn kamertje, naast de huiskamer, en kwam er, met een grijs fantasiejasje aan, weer uit te voorschijn.

Er lag in de gewilligheid, waarmee de groote jongen onmiddellijk aan den moederlijken wenk gehoor gaf, iets eigenaardig kinderlijks. Trouwens zijn goedhartig, rond, licht blozend gezicht, onder den kleinen neus met een donzig, goudkleurig, opkrullend kneveltje geteekend en zijn kortgeknipte, rosblonde haren gaven iets bijzonder jeugdigs en naïefs aan zijn voorkomen. En hij zou zelfs iets onnoozels over zich gehad hebben, als niet zijn schrandere blauwgrijze oogen aan dat jongensgezicht een uitdrukking van bijzondere scherpzinnigheid hadden gegeven, waarbij nog kwam die vroegtijdige ernst, welke ingespannen studie en een leven van arbeid en zorg een jongmensch op die jaren plegen mee te deelen.

‘Wat een hemelsch weer,’ zei hij, nu voor het raam staan blijvende en het werk van zijn moeder beschouwende. ‘Me dunkt, het moet nu heerlijk wezen in het Bosch. Wat zou u er van denken als wij daar eens heenwandelden?’

‘Ik zou er veel lust in hebben,’ zei de weduwe, van haar werk opziende naar de mooie effen blauwe lucht, waarvan zij een onregelmatig vierkant stuk, scherp door de muren en daken begrensd, van haar plaats kon waarnemen. ‘Maar ik moet noodzakelijk eerst dezen rand klaar hebben; want het ding wordt van avond gehaald. 't Is gelukkig dat ik er zoo goed aan heb kunnen vorderen met die mooie lichte dagen; want bij de lamp gaat het me niet te best meer af; kleuren onderscheid ik heelemaal niet meer bij het licht. Maar de donkere dagen zijn, Goddank, alweer voorbij; we gaan den zomer te gemoet, en als 't onzen Lieven Heer belieft, zal ik dan weer heel wat kunnen afpeuteren.’

Dolf schudde het hoofd en zuchtte, terwijl hij de vlugge bewegingen van de ijverige vingers zijner moeder gadesloeg.

‘U heeft op die manier al wat bloemetjes met de naald geschilderd.... 't Is een zenuwachtig werk en ik weet niet hoe u dat zoo dag in dag uit jarenlang heeft kunnen volhouden.’

‘Weet je dat niet?’ vroeg zij met een schalk lachje. ‘Ik wel: ik werkte voor jou en onze Lieve Heer heeft me gelukkig de kracht gegeven om het zoolang vol te houden.’

‘Maar nu zal het toch, hoop ik, niet lang meer noodig zijn. Nog een paar jaartjes geduld, moeder, en dan zijn we er bovenop.’

‘Dat is te hopen, jongen, met Gods hulp!’ zei ze, hem met een opgewekten blik aanziende, terwijl zij met haar fijn, glimmend schaartje een draad afknipte.

‘Als ik over een jaar of wat eens gepromoveerd ben en ik krijg een mooie standplaats op een welvarend dorp, dan krijgt u een genoeglijk en gemakkelijk leven en hoop ik u alles - neen, dat kan ik nooit - maar dan toch zooveel mogelijk te vergelden wat u voor me gedaan heeft, moeder.’

‘Daar reken ik op, jongen. Maar zoover zijn we nog niet, en eer het daartoe komt, zal ik nog menig draadje hebben te verwerken.’

Onwillekeurig zei ze dit met een zucht, die Dolf niet ontging. Hij zag haar meewarig en bezorgd aan.

‘Kon ik er maar iets op vinden,’ zei hij, bedenkelijk voor zich kijkend, ‘dat u toch niet zoo dag in dag hoefde te pikken; want ik ben bang, dat u er op den duur je gezondheid mee ondermijnt, en ik wou u toch graag zoo lang mogelijk conserveeren. Ik zou er wat aan hebben of ik u later een gemakkelijk leventje bezorgde, als u er misschien tóch niet in gezondheid van genieten kon! Daarom moest u het nu al gemakkelijker hebben.... Ik heb er al eens over gedacht of het niet beter was, terwijl ik toch in Utrecht studeer, dat u met Jansje ergens op een mooi dorp ging wonen; dat was gezond voor u en meteen goedkoop, zoodat u misschien kon klaar komen, zonder u zooveel in te spannen.’

‘En denk je dat jij dan geen geld zal kosten, al studeer je uit een beurs? Neen, jongen, daar is nu heelemaal geen denken aan.’

‘O ik,’ zei Dolf met vuur, ‘ik zal desnoods van den wind zien te leven. Geen sigaar, geen glas bier zal ik me permitteeren, als het noodig is.’

‘Gekheid, een student kan zich niet als een kluizenaar of Trappist aanstellen, ben je mal.’

‘Nu maar ik wil niet, dat u je voor mij doodwerkt, hoor. Het zou wat moois wezen! Ik zou mijn zin hebben, ik zou mogen studeeren, en terwijl ik mijn liefsten wensch zag vervuld, waar ik altijd van gedroomd heb, zou dat u op nog grooter inspanning te staan komen. Neen, moeder, dat mag niet. Luister eens, ik zoek voor u ergens in de buurt van Utrecht, op Zeist of Driebergen, 't komt er niet op aan waar, als 't maar een mooi, lief

[p. 127]

nestje is, een frisch buitenhuisje, met een tuintje, niet groot natuurlijk, want als u toch buiten woont, kan u wandelen zoover als u wil; en dan kom ik u elken Zondag opzoeken....’

‘Zeker om aan al je kameraads te laten zien, wat voor arme sukkels wij zijn,’ wierp zij hem lachend tegen. ‘Daar hebben zij niets mee noodig, jongen. Je laat mij maar stilletjes waar ik ben; ik zit hier goed geborgen; wat ik hier op mijn achterkamer doe, daar stoot niemand zijn tanden aan.’

‘Maar u verkwijnt hier op zoo'n bedompt bovenkwartier, in zoo'n ouwe, nauwe straat, en dan met dat gestadig gepeuter. Als u dan ten minste in een van de nieuwe wijken eens omzag, aan den buitenkant....’

‘Dat weet je wel beter, Dolf. Zoolang ik dat gepeuter moet aanhouden, zooals jij dat minachtend gelieft te noemen,’ zei ze met schertsend verwijt, ‘kan ik aan geen verhuizen denken. We wonen hier in 't centrum van de stad, waar ieder die me hebben moet, me weet te vinden. Denk je dat ze mij het werk achterna zullen dragen, als ik half onder Loosduinen of Rijswijk woonde?’

‘Maar als u goedkooper woonde, kon u misschien de helft van dat werk missen.’

‘Ja, ja, praat maar wat aan! Je denkt zeker dat ik daar zelf al niet over geprakkezeerd heb, als ik zoo in mijn eentje hier zat!’

‘Twee weten in elk geval meer te bedenken dan een. Ik laat dat idee van een huisje op een dorp nog zoo gauw niet los. Tegen dat ik als arts hier of daar gevestigd word, moet u toch aan het buitenleven gewennen.’

‘O wees maar niet bang dat ik daar tegen opzie! Ik ben buiten grootgebracht, jongen. Ik heb menigmaal als kleine meid met de schoolkinderen door de hei gedwaald om braambessen te plukken. Och, och! wat hebben wij toen dikwijls gezworven, dat ze thuis niet wisten, wanneer we weer boven water zouden komen. En dan kwamen we thuis met koppen als boeien, de handen en de lippen paars van de bessen, de gezichten verbrand van de zon. Ik verzeker je, dat de zon daar wat meer mans was dan hier op het platje.’

‘Ja, dat denk ik ook.... Maar als u dan zoo van de buitenlucht houdt, begrijp ik niet, waarom je absoluut hier wil blijven vermuffen. Ik zal nu niet van een dorp bij Utrecht spreken; u heeft er misschien gelijk in, dat dit misschien niet goed zou zijn voor mijn omgeving. 't Is natuurlijk niet dat ik me voor mijn moeder schaam, dat zou belachelijk wezen; maar u hoeft ook niet noodeloos op de spraak te komen bij die jongelui, waaronder soms heel verwaande fatjes zijn. Daar zou evenwel weinig gevaar voor zijn, als u een dorpje bij voorbeeld in Noord-Brabant koos, natuurlijk aan het spoor, dat ik u makkelijk kan opzoeken. Ergens in de streek waar u vandaan is; het moet daar goedkoop leven zijn, en de heilucht is gezond. Dan kan u weer bramen gaan zoeken als in uw jongen tijd en ik kom ze mee opeten.’

‘Hè jongen, je zou me haast graag maken!’ zei de weduwe met een glimlach.

‘Dat dacht ik wel, als u het je maar eens goed voor den geest haalt. Wie weet voor hoe weinig geld je een mooi huisje met een lapje tuin kon hebben, zoo'n echt buitentuintje, waar u zooveel van houdt, met groote boerenrozen, goudgele lelies, balsaminen, duizendschoonen, violieren en al dat goedje, dat zoo welig van zelf groeit, zonder dat men er naar omziet. U zou halve dagen buiten kunnen zitten en niet méér hoeven te werken, dan waar u zin in had. En dan zou je eens zien hoe je zou opfleuren.... En Jansje zou er ook plezier in hebben, denk ik.’

‘Dat is nog de vraag. Denk je dat zoo'n stadsch ding maar aanstonds lust heeft om naar een boerendorp te trekken? Enfin, aan haar zouden we niet getrouwd zijn, al zou ik haar allesbehalve graag missen.’

‘Ze zou wàt graag meegaan, en anders neemt u een meisje van het dorp.’

‘Ja wel, je weet overal raad op; maar laten we daar eenvoudig een speldje bij steken. Als je eenmaal zoo ver ben dat je een doktersplaats krijgt, zullen we vanzelf wel naar buiten trekken. Tot zoolang zal ik maar geduld hebben. Zorg jij intusschen dat je goed studeert, dan komt alles van zelf terecht.’

‘O wat dat betreft, als het uitsluitend van mij afhing, dan was ik binnen één jaar kant en klaar; al moest ik nacht en dag doorstudeeren, ik geloof niet dat ik er tegen op zou zien. Maar je kan dat nu eenmaal niet forceeren; ik moet den heelen cursus behoorlijk afloopen, en als alles meevalt, kan ik binnen zes jaar klaar wezen. En dan moeder, is alles in orde. Ik kan me al voorstellen dat ik benoemd ben in een mooie, welvarende gemeente, tegen een goed salaris voor de waarneming van de armenpraktijk, misschien wel met vrije woning; want dat komt buiten nogal eens voor. En anders heb je op zoo'n dorp voor een prikje een huis als een kasteel met een tuin als een buitenplaats. Natuurlijk nemen we er een grootere meid bij, en allicht hebben we een knecht voor den tuin, die te gelijk voor het paard zorgt; want de buitenpraktijk in zulke negerijen moet gewoonlijk te paard worden waargenomen. Nu, niets dat me meer zou aanstaan, dan te paard uren in het rond de zieken af te loopen, liever dan in een rijtuig; maar een karretje of tentwagentje moeten we toch ook hebben, al was het maar voor ons eigen gebruik. Daarmee gaan we dan samen uit rijden, met de een of andere kennis; want op zoo'n dorp knoopt men allicht relaties aan. De dokter is daar vanzelf de huisvriend van den pastoor en den dominee, van den burgemeester en den notaris, en u, als de moeder van den dokter, sluit u natuurlijk aan bij de dames van die notabelen. U regelt het huishouden, maar dat is ook alles wat u te doen heeft; borduren, als u er nog zin in heeft, kan u dan doen voor plezier of om een ander plezier te doen; maar 't is geen aangenomen werk meer. U is mevrouw van den dokter en u rust op uw lauweren.’

‘Hoor me nu zoo'n jongen eens doorslaan,’ riep de weduwe lachend uit, onwillekeurig toch ook meegesleept door de jeugdige illusies van haar Dolf. ‘Precies je vader zaliger in zijn jongen tijd. Och! die kon toch ook wat luchtkasteelen bouwen! Als ik nog denk aan de schitterende plannen, die hij ontwierp enkel op de verwachting van de millioenen-erfenis van dien fameuzen peetoom, waar we nooit een cent van gezien hebben!’

‘Wat was dat, moeder?’

‘Och, ik noemde het altijd maar uit gekheid de millioenen-erfenis, omdat je vader er van opgaf alsof die peetoom van hem wel een halve Rothschild moest wezen. We hebben er dikwijls samen tranen om gelachen als hij, in de bedwelming van zijn illusies, uitweidde over hetgeen hij met dat geld zou uitvoeren, en ik hem dan leukweg aan het spreekwoord van den beer en zijn huid herinnerde of aan de fabel van Pierrette, die zóó verdiept was in haar berekeningen omtrent het geld, dat ze van haar eieren zou maken, dat ze van pure blijdschap over dat vooruitzicht opsprong en al de eieren in de mand kapot schudde. Ik heb hem wat dikwijls aan het rijmpje herinnerd, dat jij ook wel in je geheugen mag prenten als een heilzaam voorbehoedmiddel tegen al te groote verwachtingen en de onvermijdelijk daarop volgende teleurstellingen:

Reken niet te veel op goed
Dat je nog ontvangen moet;
Want soms raakt het uit de gis
En dan is de rekening mis.’

‘Ja, dat heeft u me al dikwijls genoeg ingeschept, moeder,’ zei Dolf een beetje ongeduldig, ‘maar u zou van de erfenis van vaders peetoom vertellen. Wat was daar nu eigenlijk van?’

‘Ja wat er eigenlijk van was, weet ik ook niet recht; maar te oordeelen naar hetgeen je vader er van vertelde moest de man schatrijk zijn en kwam na zijn dood zijn geld stellig aan ons; want niet alleen was je vader zijn petekind, maar ook zijn eenige rechtstreeksche erfgenaam. Vooral in den tijd, toen wij jouw geboorte verwachtten,’ ging de weduwe op eenigszins stilleren toon voort, door de herinnering onwillekeurig weemoedig gestemd, ‘kwam de gedachte aan die erfenis meer dan ooit bij je vader op. Vroeger had hij dien peetoom, die trouwens weinig notitie van zijn petekind genomen had, een beetje verwaarloosd, en bij ons huwelijk had hij zich vergenoegd met hem een kennisgeving te sturen, waar oom Dingelmans maar met een kaartje op geantwoord had. Maar van dien tijd af zocht je vader de gelegenheid op, om zijn peetoom kleine attenties te bewijzen en zoo zijn attentie te trekken. Dat scheen nogal te lukken; van tijd tot tijd kwam er een kort en koel briefje, maar er was toch altijd de een of andere kleine verrassing bij gevoegd, meestal heel practische dingen voor het huishouden; den eenen keer bijvoorbeeld een mandje met eieren van ooms kippen - hij woonde ergens in Noord-Brabant, ik weet niet meer op welk boerendorp - en een anderen keer een groote kluit boter van zijn koeien. Hij scheen er een boerderij op na te houden. Die prozaïsche, maar in elk geval practische cadeautjes verwekten bij je vader de meest poëtische illusies. En toen jij onder die bedrijven geboren werd, was er geen houden aan zijn doordravende fantasie. Hij droomde voor jou de schitterendste positie in de wereld, dank aan die millioenenerfenis, die toch eenmaal voor jou zou wezen. Je zou een opvoeding krijgen in overeenstemming met de hooge plaats, die je eenmaal moest innemen; je zou studeeren - nu dit droombeeld van den braven man zal ten slotte dan toch in vervulling gaan; jammer dat hij het niet heeft mogen beleven,’ voegde ze er met een zucht bij en wischte een traan af, die in haar oog opwelde en het kostelijke borduurwerk dreigde te bevochtigen.

(Wordt vervolgd.)