De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

Bergbeklimming op de Dolomieten. -

Hartstochtelijke bergbeklimmers zijn als de gemzen; zij zoeken bij voorkeur de ontoegangelijkste toppen op. Hoe meer gevaar er aan de liefhebberij verbonden is, hoe grooter aantrekkelijkheid deze voor hen schijnt te hebben.

Een uitgezocht terrein voor deze soort sport nu vinden de toeristen in de Dolomieten van Zuid-Tirol, een bergstreek, die zich door bijzonder phantastisch natuurschoon onderscheidt. De steilheid en de wilde verbrokkeling der dolomiet- en kalkbergen, de grillige toppen, zuilen en muren steken op de schilderachtigste wijze af tegen het frissche groen der diepe passen of met gras begroeide bergruggen. En deze afwisseling van zoo tegenstrijdige elementen geeft niet alleen aan het landschap een hoogst eigenaardige bekoorlijkheid, maar maakt ook dit berggebied van alle zijden toegankelijk.

[p. 120]

Van jaar tot jaar wordt het dan ook drukker door de toeristen bezocht, en vooral het Fassa- en Ampezzodal hebben in den laatsten tijd een groote vermaardheid gekregen.

Onze afbeelding kan eenigermate een denkbeeld van deze merkwaardige dolomietbergen geven. Dolomiet of bitterkalk onderscheidt zich van gewone kalk alleen door haar sterker magnesium-gehalte, en de eigenaardige formatie van dit gesteente leent aan de bergen de meest verrassende vormen, die aan ruïnen van reusachtige bouwwerken herinneren.

Op onze gravure zien wij een viertal toeristen met levensgevaar langs een steilen bergwand klauteren, met een huiveringwekkende diepte aan hun voeten. Twee hunner zijn al op een plek aangekomen, die hun na den vermoeienden tocht een aangenaam rustplaatsje biedt, en terwijl de eene zich het zweet van het voorhoofd wischt, neemt de ander een verfrisschende teug uit zijn veldflesch.

De Wettin-obelisk te Dresden. -

De fraaie koningsstad aan de Elbe, die al zooveel bezienswaardigheden aanbiedt, heeft een nieuw sieraad gekregen in de obelisk, opgericht ter herinnering aan het achtste eeuwfeest van het vorstenhuis Wettin.

Toen in Juni 1889 dit eeuwfeest gevierd werd, was in de Saksische hoofdstad het glanspunt der feestversiering het plein voor het koninklijke paleis tusschen de katholieke hofkerk, de Augustusbrug en het Brühlsche terras.

Het was een ingewikkeld vraagstuk geweest, hoe dit merkwaardige plein het zinrijkst te versieren; maar het was toch den bouwmeesters Schillung en Gräbner gelukt dit probleem op verdienstelijke wijze op te lossen.

De twee voornaamste stukken der versiering bestonden uit twee obelisken, in de vormen van den Italiaanschen barokstijl ontworpen. De acht zijvlakken waren op gelukkige wijze aangewend om aan de historische gedachte van het feest uitdrukking te geven. De tropeeën en sierwapens toch, aan alle zijden aangebracht, waren in overeenstemming met het karakter der acht verschillende eeuwen, die het huis Wettin heeft mogen beleven.

Van al de versieringen, voor de feestdagen aangebracht, bleven alleen de twee obelisken vrij langen tijd na het feest nog staan. Zoo kwam men op het denkbeeld, ze duurzaam ter herinnering aan het feest in stand te houden.

Dat plan vond instemming bij de stedelijke overheid; maar daar het plein te klein scheen om voor twee dergelijke monumenten ruimte te bieden, besloot men maar één obelisk op te richten en daaraan de sieraden, die ze beide gedragen hadden, te vereenigen.

nieuwsgierig aagje, naar de schilderij van c.v. bergen.

Als plaats voor de oprichting dezer zuil werd nu gekozen het plein aan den Taschenberg tusschen het Prinsenpaleis, den Zwinger en het koninklijk slot. De obelisk neemt een grondvlak in van 4½ meter in 't vierkant en heeft een totale hoogte van 19 meter. Daarvan komen ongeveer 9 meter voor het voetstuk en 10 meter voor de daaruit oprijzende zuil. Elke zijde van het voetstuk draagt een rijke wapengroep, die van de voorzijde bovendien de Saksische kroon op een kussen, in het middelgedeelte het tegenwoordige Saksische wapen en daaronder het opschrift: Providentiae memor (gedachtig aan de Voorzienigheid).

De rugzijde draagt in gouden letters het opschrift: ‘Opgericht door de hoofd- en residentiestad Dresden,’ de voorzijde: ‘Ter herinnering aan het jubelfeest der achthonderdjarige heerschappij van het vorstenhuis Wettin 1889.’

Boven het voetstuk, tegen de zijden der eigenlijke zuil aan, zijn kolossale vergulde lauwertakken aangebracht.

Het lichaam der obelisk is uit gedreven koper vervaardigd, terwijl de versieringsstukken in brons gegoten zijn. De koperen platen, waaruit de obelisk is samengesteld, hebben maar een dikte van 2,6 millimeter, doch het heele gewicht wordt toch nog op 300 centenaar berekend.

Bezoek aan grootvader en grootmoeder. -

Ouder- en kindervreugd zijn van alle tijden; en als de schilder, die ons hier zulk een aantrekkelijke groep van minnende verwanten vertoont, ons die in het costuum van de zeventiende eeuw laat zien, dan doet hij dat alleen om een schilderachtiger effect te verkrijgen. De tegenwoordige kleeding toch is niet bijzonder dankbaar voor den kunstenaar, wien het om rijke kleurschakeering en fraaie lijnen te doen is.

Hoe gewoon burgerlijk zou de prachtige oude man, die het middelpunt van ons tafereel vormt, zich voordoen, wanneer hij in plaats van de pofbroek, den deftigen lijfrok en de breede kanten kraag, eenvoudig een hedendaagsche jas, broek en vest droeg! En wat zou er overblijven van de kranige figuur van zijn zoon, die hem de hand drukt, als hij in een onnoozel fantasiepakje uiteen confectiemagazijn gestoken was!

Maar het aardigst doen zich de beide kinderen voor, vooral het jongske in zijn kloek en vlug pakje en met zijn weligen haardos.

Het meisje biedt grootmoeder, een waardige matrone in haar statig donker gewaad met de kanten opslagen, een bloemruiker aan. En de goede oude vrouw beloont die attentie met allerlei mooi speelgoed, waarnaar de kleine jongen al begeerig de handen uitstrekt. Zijn moeder heeft er schik in, dat de kinderen zoo gul door grootmoeder ontvangen worden en slaat van achter haar waaier het bevallige groepje met genoegen gade.

Nieuwsgierig Aagje. -

Wat er toch wel in die mand mag wezen, die moeder daar zoo zorgvuldig midden op de tafel heeft gezet? Nieuwsgierig Aagje kan den lust niet bedwingen, nu zij toch alleen is, even op een stoel te klauteren om er een blik in te werpen. Het eerste wat haar begeerige oogjes treft is een bord met heerlijke kersen. Maar daar zat nog wat onder, dat blijkbaar nog meer haar nieuwsgierigheid prikkelt.

Wellicht strekt de nieuwsgierigheid zich straks nog zóóver uit, dat ze eens probeert hoe die prachtige glimmend roode vruchten wel smaken zullen! Want van de eene ondeugd komt men allicht tot de andere en uit de begeerigheid der oogen vloeit alle andere begeerigheid voort.

Pas op, nieuwsgierig Aagje, dat je er nog geen snoepster bij wordt! Het donkere sap van de overrijpe vruchten zou je begeerig mondje leelijk kunnen verraden.