De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

Gevecht met een leeuw. -

Een pakkend tafereel, dat de jonge Duitsche dierschilder Kuhnert ons hier te zien geeft. Een tafereel, dat onweerstaanbaar boeit door zijn dramatische kracht. Ofschoon de kunstenaar waarschijnlijk wel nooit in de gelegenheid zal zijn geweest een ontmoeting, als hij ons schildert, in de werkelijkheid bij te wonen, is hij er toch in geslaagd ons met zijn forsch penseel die werkelijkheid voor oogen te tooveren.

Twee negers zijn bij hun tocht door het dichte bosch door den koning der wildernis overvallen en pogen zich nu met de kracht der vertwijfeling aan de klauwen van het grimmige dier te onttrekken. Helaas, de eene is al door den verschrikkelijken klauw op den grond uitgestrekt en poogt in die houding den leeuw nog zijn scherp mes in den strot te boren. De ander richt op het dier zijn puntige speer, terwijl hij zich met het ronde schild het naakte lichaam poogt te dekken.

Zal het hem gelukken zijn vervaarlijken aanvaller neer te vellen en ook zijn gevallen makker nog te bevrijden? De schilder toont ons de worsteling op het oogenblik van het hoogste gevaar; de afloop van het gevecht blijft het spel der verbeelding overgelaten.

In den hooitijd. -

Ziedaar een heel wat vreedzamer tafereel, en al hebben onze Europeesche landlieden het in den hooitijd soms ook van wege de felle zon en het zware werk hard te verantwoorden, wij gelooven niet dat zij graag met de inboorlingen van het zwarte werelddeel zouden oversteken. Met leeuwen hebben zij in elk geval niet te doen, en de trouwe goedige ossen denken er niet aan, hun het leven lastig te maken. Integendeel zij helpen hun gewillig den last van den zwaren arbeid dragen. Als de maaiers hun werk gedaan hebben, dan hoeft het frissche geurige hooi maar op den wagen geladen te worden en de hooiers kunnen op hun gemak er bovenop gaan liggen; de ossen zullen de vracht wel binnenhalen. Daarom mogen zij dan ook zich aan het nieuwe hooi te goed doen zooveel hun maar lust. De Schrift zegt dat men een arbeidenden os den muil niet binden mag, en daaraan houden zich onze wakkere landlieden.

Bij grootmoeder. -

Grootmoeders hebben den kwaden roep, dat zij haar kleinkinderen plegen te verwennen en het gemoedelijke oudje onzer gravure wettigt alweer die slechte reputatie. Zonder eenige vrees dat het de maag van haar kleinen lieveling bezwaren kan, zet ze hem een heele schaal vruchten voor. De deugniet weet niet, waaraan hij het eerst beginnen zal. De kersen zien er zoo uitlokkend frisch uit, maar de groote appelen en peren lachen hem toch niet minder toe. Ze zijn zoo groot dat hij ze nauwelijks met zijn vingertjes omvatten kan.

Geen wonder dat het ventje graag bij grootmoeder is.