De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Weergekeerd.
Door Mathilde.

XVII.

Toen Victorine op Groenenzathe aankwam, viel tot haar groote verbazing Ursula haar schreiend om den hals.

‘Och lieve, lieve Rien!’ snikte zij. ‘Goddank, dat je er eindelijk bent, want verbeeld je, de Zuster is van morgen ziek geworden en onze arme Luus wordt hoe langer hoe erger. Waarom kom je nu pas?’

‘Omdat ik het nu pas weet. Als mijnheer Verdini niet gekomen was om mij te vertellen dat Lucie de typhus had, dan wist ik er nog niets van.’

‘Hebben zij je dan niets verteld?’

‘Houd je nu maar bedaard, Ursule, ik ben er, dat is 't voornaamste. Breng mij maar gauw naar de zieke. Je begrijpt, dat ik van nu af hier blijf!’

Hoewel de koorts op dat oogenblik vrij hevig was, herkende Lucie dadelijk haar vriendin.

‘Ga niet weg, ga niet weg,’ smeekte zij.

‘Och ja,’ zeide Ursula, ‘je zult haar wel beter kunnen oppassen dan ik.’

‘Neen,’ sprak Lucie, die de woorden, hoe zacht ook gesproken, hoorde, ‘zeg dat niet. Zij is zoo lief voor mij, die Sula! Als ik dood ben, beloof je mij dan Victorine, dat je haar vriendin zult worden?’

‘Kom, wie praat er van doodgaan! Je zult zien hoe gauw je zult opknappen, als je maar werkelijk wenscht beter te worden.’

Een bijna bovenaardsche glans verspreidde zich over haar gezicht en leende zelfs eenig licht aan haar doode oogen.

‘Geloof je dan niet, dat ik verlang het licht mijner oogen terug te ontvangen? De gedachte is zoo heerlijk, dat ik ze - wanneer God mij in Zijn barmhartigheid opneemt - openen zal in Zijn Paradijs, om daar Zijn heerlijkheid te aanschouwen! O zien, zien!’ riep zij, als in extase uit.

De beide andere meisjes droogden haar tranen; nu eerst begrepen zij, hoe bitter Lucie geleden had door haar gemis en hoe zij met hooge christelijke onderwerping en geduld haar kruis had gedragen.

‘Maar Gods heilige wil geschiede!’ voegde zij er dadelijk bij, ‘als Hij mij langer laat leven, dan zal ik zonder morren Zijn besluit eerbiedigen, en ik zal ook niets doen om mijn genezing tegen te werken.’

Een oogenblik later verloor zij weer het bewustzijn en begon te ijlen; telkens sprak zij over haar moeder, haar broer, haar zuster, haar vader, maar geen woord over Truus.

Het treffendste was echter als zij zacht haar mooie Marialiedjes of lofzangen begon te zingen; die prachtige stem klonk dan droevig en als onheilspellend door het groote, stille huis en trof ook de ooren van haar vader, die op zijn kantoor zat en diep bedroefd toeluisterde en zichzelf verwijten deed, dat hij het arme blinde kind te weinig liefde en belangstelling had getoond.

Nog geen uur nadat Victorine het huis van haar tante verlaten had, ontving de burgemeester een briefje van zijn aanstaande, dat een meesterstuk was van veinzerij en huichelachtige staatkunde. Zij schreef hem daarin, dat zij met veel moeite haar nichtje had overgehaald naar Groenenzathe te gaan, hetgeen zij dan ook deed; zij scheen zich nu over haar lafheid te schamen en om die te verbergen, was zij zoo brutaal geweest haar te zeggen, dat zij zou beweren niets van Lucies ziekte te hebben geweten.

Nu zij echter weg was, had zij (Truus) haar moeder aan het verstand gebracht, dat het niet langer ging die vrees voor besmetting zoover te drijven, dat zij den aanstaanden man van haar dochter weigerde te ontvangen; zij zou voortaan in de achterkamer blijven als Truus hem in de voorkamer sprak, of beter nog, zij konden 's middags te zamen gaan wandelen, daar in de open lucht het gevaar voor besmetting toch nooit zoo groot was.

Zij eindigde met de verklaring dat zij zelf boven dien kinderachtigen angst verheven was, maar toch verplicht was hem in haar oude moeder te eerbiedigen. Verder gaf zij hoog op van haar groot verlangen, haar geliefden Hermanus, na zulk een lange afwezigheid, weer terug te zien en te spreken.

Deze brief gaf nieuw voedsel aan zijn reeds uitdoovende genegenheid voor Geertruida; hij bemoeide zich niet eens met Victorines komst en daar 't hem hier in huis - waar hij toch niets helpen kon - te benauwd werd, bedacht hij zich niet lang en schelde aan het huis, waaruit hij zoolang verbannen was.

Truus had niet gehoopt haar verloofde zoo spoedig weer te zien na haar brief, en nog minder hem zoo goedgeloovig terug te vinden; hij scheen alles wat haar beliefd had hem te vertellen, voor goede munt aan te nemen, en blijkbaar hadden noch Victorine noch Verdini iets ten nadeele van haar en haar moeder gezegd.

Toch voelde zij genoeg dat zij zich op glad ijs had begeven en dat een kleinigheid voldoende zou wezen om het weefsel van leugens te verscheuren.

Wanneer die geschiedenis maar drie, twee maanden later was gekomen. Dat die ellendige Italiaansche komediant - zooals zij Verdini in gedachten noemde - ook juist nu uit de lucht moest komen vallen, en vol ergernis herinnerde zij zich, hoe zij met genoegen tegenover hem had gezeten, toen hij haar portret boetseerde; hoe zij zelfs zoo dwaas was geweest te denken dat - dat hij eigenlijk veel beter naast haar paste, dan die oude, stijve Mr. Hermanus van Hogenvoorde.

Dat hij de waarheid sprak, daarvan was zij overtuigd, zonder eenig nader onderzoek; haar moeder wist dat Victorines moeder een broer bezat, een bekend Italiaansch schilder, Valerio Noldani van naam. Wat was eenvoudiger dan dat hij een veritaliaanscht Hollander gezonden had, om onderzoek te doen naar zijn nichtje, over wie men hem stelselmatig in onkunde had gelaten? En dat zij niet veel goeds hopen kon van Victorine, bleek genoeg uit haar verbitterde woorden van daareven, waaraan zij niet zonder sidderen kon terugdenken.

En terwijl al deze gedachten in haar geest omgingen, luisterde zij met de grootste belangstelling naar hetgeen haar aanstaande vertelde over Lucies ziekte en toonde op alle wijzen haar innige deelneming.

‘Waren wij maar getrouwd,’ zeide zij, ‘wat zoude ik haar toch goed verplegen.’

Maar zonderling! Al wandelde hij ook naast haar, al meende hij haar zooveel te kunnen vertellen na zulk een lange scheiding, toch voelde de burgemeester zich hoe langer hoe minder tot haar aangetrokken. Misschien was de groote verandering, sedert de laatste dagen in zijn dochter Ursula gekomen, hier wel oorzaak van, maar hij begon het niet eens meer zoo wenschelijk te vinden, dat Truus haar intrede als vrouw des huizes op Groenenzathe deed.

Het zou met zijn kinderen en haar nooit goed gaan. Alles wat in de laatste dagen was gebeurd, toonde hem aan dat zijn Geertruida weinig of geen hart bezat voor zijn dochters. Zij had nu de beste gelegenheid gehad om haar liefde te winnen en zij liet die voorbij gaan.

Zeker, zij handelde hoogst voorzichtig, hoogst verstandig, maar - maar een weinig minder wijsheid en wat meer hartelijkheid zou hem zeker veel aangenamer zijn geweest.

Daar hij echter altijd eenigszins stijf en teruggetrokken was, merkte Truus niets van zijn gevoelens; zij begon te klagen over Victorines ondankbaarheid en noemde haar een valsche Italiaansche slang, die zij aan haar boezem hadden gekoesterd. Maar dit punt scheen den burgemeester volstrekt niet te interesseeren.

‘Hoor eens, Geertruida,’ sprak hij, ‘dat zijn familiezaken en daar blijf ik dus buiten.’

De waarheid was, dat de scherpe manier, waarop zijn verloofde zich tegen haar nichtje uitliet, hem volstrekt niet beviel en misschien een voorsmaak gaf van hetgeen hem later te wachten stond, als zij bij hem zou komen met allerlei klachten over zijn dochters. Hij trouwde vooral om zich een aangenaam tehuis te verzekeren, maar als dit zoo voortging, dan zou hij juist het tegenovergestelde van zijn doel bereiken en zijn huis tot een hel maken.

Toch kwam de gedachte niet in hem op, zijn verloving met haar te verbreken; daarvoor was hij te veel een man van eer. Hij had haar zijn woord van trouw gegeven, voor haar liet hij zijn oude woning verbouwen, zijn kamers nieuw inrichten, en nu zou hij zijn lang en wel overdacht plan opgeven, zonder dat hij een ernstige reden er toe had? Want waarop berustten al zijn onaangename gewaarwordingen? Op indrukken, niets anders! Indrukken, misschien afhankelijk van de stemming, waarin hij zich bevond.

Zeer opwekkend was de wandeling voor geen van beiden; hoe langer zij bij elkander waren hoe meer zij voelden, dat er een scheidingsmuur tusschen hen was opgerezen; er waren dingen, waarover zij vermeden te spreken, andere, die hen onaangenaam aandeden en waarover zij moeite hadden niet iets scherps te zeggen; en 't was een ware verlichting, toen zij aan de deur afscheid namen.

[p. 83]

‘Tot morgen!’ zeide Truus tot afscheid.

‘Tot morgen! Geertruida, als het God belieft,’ antwoordde de burgemeester altijd even deftig.

Naar huis gaande, dacht hij onophoudelijk aan zijn zieke dochter, hoe hij haar vinden zou, of zij erger was. Hoe stil Lucie ook haar weg ging, toch oefende zij een lieflijken, vredelievenden invloed in huis uit; zonder haar treurig gebrek zou niemand waardiger de plaats harer edele moeder hebben vervuld.

De heer Van Hogenvoorde voelde, hoe hij zelf het lieve, zachte meisje zou missen, wanneer zij voorgoed heenging, en met een huivering bedacht hij, dat, wanneer hij het ongeluk had Lucie te verliezen, hij nog maar één kind overhield.

Eén kind, Ursula, en zijn zoon dan? En de gedachte aan dien zoon, die hij met geweld uit zijn geest had verbannen, kwam eensklaps met overweldigende kracht over hem.

‘Had hij toen wel goed gedaan?’ vroeg hij zichzelven af, ‘had hij den knaap niet te hard behandeld? Hij was ondeugend, wild, ongezeglijk, maar op leugens of diefstal had hij hem nooit te voren betrapt. Ja, zeker, hij had alles gedaan om hem tot terugkeer te bewegen, en juist alle vergeefsche pogingen, die hij in het werk stelde, waren voor hem een voldoend bewijs geweest van schuld. Alleen met een goed gevulde beurs zou het Wybo gelukt zijn zoo spoorloos te verdwijnen. Waar zou hij nu zijn, levend of dood? Slecht of goed? Wat zou hij eens antwoorden, als zijn vrouw hem rekenschap zou vragen van de ziel van haar kind?

In deze stemming kwam hij op Groenenzathe terug, waar Verdini juist de beelden in den gevel plaatste. Om zichzelf een weinig afleiding te verschaffen, maakte hij een praatje met den beeldhouwer en prees zijn werk zeer.

‘Nu moet ge het wapen nog maken,’ zeide hij, ‘ik zou dat nog maar voorloopig laten rusten en beginnen met dat andere, wat ik je laatst heb opgedragen. Begrepen?’

‘Zeker, mijnheer!’

Hij ging naar binnen en liep voorzichtig de trap op. Boven in de gang kwam Ursula hem tegemoet.

‘Hoe is 't er mede?’ vroeg hij, bang om het antwoord te hooren.

‘Och papa, 't gaat hard achteruit. De dokter is er juist geweest en zei....’

‘Nu, wat dan?’

‘Dat het zeer zorgelijk was en dat het voorzichtig zou zijn haar te laten bedienen. Nu heeft zij haar verstand, maar men weet niet of zij 't morgen nog zal hebben. O, papa!’ en snikkend wierp zij zich om zijn hals, ‘wat ben ik toch een slechte zuster geweest voor Lucie, en ook voor u had ik een veel betere dochter moeten zijn.’

Sprakeloos van smart, drukte de vader zijn kind aan het hart, en zij snikte voort:

‘En zij roept maar altijd om Wybo. O papa, verbeeld u eens als hij terugkwam - zou u dan - zou u dan - hem vergeven?’

‘Ik weet niet, kind, of ik hem vergeven moet, dan wel of het aan mij is hem in zijn eer te herstellen. O, kon ik weten, wat ik doen moet, maar misschien is het reeds te laat! Hoe zullen wij hem trouwens bereiken?’

‘Lucie zegt,’ ging Ursula aarzelend voort, ‘dat zij voelt dat hij in de nabijheid moet zijn....’

‘Och kind! Dat zijn droomen van een zieke, koortsachtige verbeelding. Je begrijpt toch, dat het niet zoo is.’

‘Ja, maar als het toch eens kon zijn, wat zou u dan doen, vader?’

‘Ik zou hem - vergeven.’

‘Maar zijn onschuld erkennen?’

‘Dat kan ik evenmin als op den dag van zijn vertrek.’

Ursula durfde niets meer zeggen, uit vrees haar broer ongehoorzaam te zijn; zoodra zij kon, liep zij naar het atelier om hem te vertellen, dat Victorine er nu was en welk gesprek zij met haar vader had gehad.

‘Je hebt veel te veel gezegd,’ zeide Wybo, een weinig ontevreden, ‘je begrijpt dat er zoo nooit sprake kan zijn van een verklaring tusschen vader en mij. Ga nu heen en zeg Lucie, dat zij uit haar geheele ziel bidt voor het ontdekken der waarheid.’

‘Maar hoe zou dat kunnen, Wybo?’

‘Ja, dat weet ik zelf niet; maar Gods wegen zijn wonderbaar. Hij kan Zijn licht laten schijnen op een wijze, waarvan wij niet het minste vermoeden hebben. Dan zal ik ten minste mijn zieke zuster mogen bezoeken.’

XVIII.

De droevige plechtigheid was geëindigd. Met engelenreinheid had Lucie de laatste Heilige Sacramenten ontvangen.

Toen de priester binnenkwam met het Allerheiligste, vouwde zij de handen en hief haar lichtlooze oogen ten hemel en plotseling, nog vóór dat iemand er eenig vermoeden van had, verhief zij haar stem en zong helder en zuiver het:

O Salutaris Hostia!

En nadat zij haar hemelschen Bruidegom had begroet met het eenige talent, dat haar ten dienste stond, ontving zij Hem met de teederste godsvrucht en het levendigste vertrouwen.

‘O Heer!’ fluisterde zij, ‘neem het offer aan van mijn leven, maar laat mij, zoo het kan, mijn broer terugvinden en hem verzoend weten met mijn vader.’

Toen diende de priester haar het H. Oliesel toe - hij zalfde haar oogen, die de ellende en boosheid der wereld niet hadden aanschouwd, hij zalfde haar ooren, haar lippen, haar voeten, haar handen, en zij antwoordde op de schoone gebeden der Kerk in het Latijn; zij kende alle gebeden en alle lofzangen der liturgie; zij klonken haar als de liefste muziek in de ooren.

Blijde hoorde zij toe hoe de geestelijke de gebeden der stervenden bad; zij volgde woord voor woord. Slechts één band hechtte haar meer aan de aarde, haar reine ziel dorstte naar de eeuwige Bron van het Licht en nog vóór de heilige handeling geëindigd was, scheen zij haar bewustzijn verloren te hebben, maar op haar gelaat, met de oogleden gesloten over den uitgedoofden blik, lag zulk een uitdrukking van rust en zaligheid, dat allen met eerbied naar haar zagen, als naar ééne, die reeds den voorsmaak genoot van het Paradijs.

Behalve haar vader en de twee meisjes waren ook de dienstmeiden bij de indrukwekkende ceremonie tegenwoordig geweest; niemand vermoedde, dat op dit oogenblik in de kerk een eenzame man neerknielde en zijn gebeden met die van den priester vereenigde en in diepe smart, nog bitterder dan ooit, gevoelde, dat het ouderlijke huis voor hem gesloten was en hij zelfs niet het recht der huurlingen bezat om mede te bidden bij het lijdensbed zijner stervende zuster.

En in het bovenhuis der dames Wylandts zaten moeder en dochter in radelooze wanhoop tegenover elkander; met bittere verwijtingen overstelpte de moeder haar dochter, en de dochter van haar kant spaarde ook de moeder niet.

Er was een brief gekomen van een der kameraden van Fred, die meedeelde, dat zijn vriend in den morgen spoorloos verdwenen was en dat in zijn administratieve kas een groote som vermist werd.

‘Dat komt van je hardvochtigheid,’ snikte de moeder, ‘nu is mijn zoon weg, de eenige, die mij begreep, de eenige, die hart voor mij had, want jij bent altijd even onverschillig geweest - onverschillig voor je moeder en voor je broer.’

‘'t Ergste is,’ antwoordde Truus met bitteren spot, ‘dat ik nu ook onverschillig geworden ben voor mijzelf. Niets kan mij meer schelen. Mijn huwelijk wordt toch vandaag of morgen afgebroken. Als Fred gedurfd had, zou hij zeker Hermanus nog hebben aangesproken, maar hij voelt voor Van Hogenvoorde een heilzamen schrik. In zijn laatste brieven sprak hij mij niet meer over mijn arm ooilam, dat Metalliekje, maar drong er alleen op aan, dat ik Hermanus om 't geld zou vragen....’

‘En dat heb je niet willen doen? Zoo heb je dien armen jongen tot het uiterste gedreven. Had ik het maar gevraagd. Wie weet of hij het een bedroefde moeder zou geweigerd hebben. Hij heeft toch ook kinderen.’

‘Echt fijn! Zoo'n familie, die den rijken schoonzoon op den zak zit reeds voor het huwelijk. Nu, Hermanus zal er wel op gesteld zijn een zwager te krijgen, die zich verwijderd heeft.’

‘Laat hem maar zwijgen van eerlijke familie, heeft zijn eigen zoon dan niet gestolen?’

‘Dat is tusschen vier muren gebeurd, en het staat u niet mooi, moeder, iets wat ik u in vertrouwen heb verteld rond te bazuinen. Eén ding alleen verheugt mij in al die narigheid, dat ik ten minste zoo flink op mijn stuk heb gestaan met dat Oostenrijksch papiertje. Daarmede kunnen wij onze passage betalen naar Amerika of de Transvaal, om daar een winkeltje op te zetten van snoepgoed of garenklossen.’

Er was iets in de manier, waarop haar moeder zich hield, in de uitdrukking harer oogen of de beweging harer handen, wat Truus verdacht voorkwam, en als gehoorzamend aan een plotselinge ingeving, stond zij op, nam haar sleuteltje en opende de secretaire.

Met zenuwachtige haast doorzocht zij het vak, waarin zij haar weinige kostbare papieren bewaarde; haar moeder zat zwijgend met gebogen hoofd, en trilde over het geheele lichaam, toen Truus plotseling met schelle stem uitriep:

‘'t Is er niet! U heeft het hem toch gezonden!’

‘Och Truus,’ jammerde de oude vrouw, ‘ik mocht het immers niet zoo lijdelijk aanzien, dat de arme jongen zich voor het hoofd schoot.’

‘Dat kan je begrijpen, die lafaard. Zich voor het hoofd schieten; hij is geen schot kruit waard, en nu is alles weg, alles. En wat heeft het nu geholpen? 't Was bij hem een druppel in den Oceaan en voor ons was het redding uit den nood! Als wij armoede gaan lijden, beklaag u dan niet. U heeft het zelf over ons gebracht door uw zwakheid voor dien, schurk.’

‘Ach Truus, wat ben je toch weer hard! En wat maak je toch een geweld om niets. Dat armzalige stukje zal het 'm toch niet doen. Je engagement is nog niet af. Van Hogenvoorde is veel te nobel om het te verbreken, alleen omdat - omdat je broer....’

‘En 't andere dan? Heeft u dat heelemaal vergeten? Dat hangt ons ook nog altijd boven 't hoofd. Neen, ik wacht het niet af, dat hij mij bedankt. Nog morgen schrijf ik hem, dat ik hem zijn woord teruggeef.’

‘Maar Truus, wat beginnen wij dan?’

‘Ik weet het niet. Als ik alleen was, zou ik mijn weg wel vinden, dan werd ik desnoods linnenmeid in Engeland....’

‘Maar ik sta je in den weg! Ongelukkig oud mensch, rustte ik maar in het graf!’

‘Moeder! Houd toch op met dat gejammer. Het is mij al erg genoeg. Alles weg, alles weg.’

En voor 't eerst misschien in haar leven barstte zij los in een wanhopig, zenuwachtig snikken.

‘En Victorine triompheert,’ riep de oude vrouw. ‘Dat is 't ergste nog!’

‘'t Is verdiende loon. Wij oogsten alleen wat wij gezaaid hebben. Onrechtvaardig goed gedijt niet. Vroeg of laat strekt het ons toch tot vloek!’

XIX.

De nacht verliep voor de zieke op Groenenzathe tamelijk rustig; den volgenden morgen, toen Ursula Victorine, die den geheelen nacht gewaakt had, kwam vervangen, kreeg zij te hooren, dat Lucie veel kalmer was geweest en zelfs nu en dan geslapen had.

‘Ga je nu slapen, Victorine?’ vroeg Ursula deelnemend; ‘waarlijk je hebt wel rust noodig.’

‘O, ik heb niets geen behoefte aan slaap. Ik ga me wat verfrisschen en een wandeling maken door den tuin, dat zal mij geheel opknappen en dan blijf ik wel in de nabijheid. Vandaag zou immers een andere zuster komen, om ons bij te staan?’

‘De Eerwaarde Moeder zou haar best doen om er een te kunnen zenden. Maar als je straks naar buiten gaat, Victorine, en je komt dien mijnheer Verdini tegen, wil je hem dan zeggen, hoe 't met onze lieve zieke van nacht gegaan is. Hij stelt zooveel belang in haar, dat heeft hij bewezen.’

‘Ik beloof het je,’ antwoordde Victorine.

[p. 84]

Zoodra zij zich gekleed en ontbeten had, ging zij door den tuin en ontmoette weldra in de groote zijlaan den beeldhouwer.

Het viel haar op, dat hij er slecht uitzag, bleek en vervallen, met groote holle oogen.

‘Men zou eer van hem zeggen, dat hij den nacht heeft doorgewaakt dan van mij,’ dacht Victorine, en toen naar hem toegaande, vertelde zij hem als iets nieuws, dat Lucie gisterenavond de laatste H.H. Sacramenten had ontvangen, maar dat nu de nacht tamelijk bevredigend was geweest.

‘Maar ik vrees dat het geen gunstig teeken is,’ voegde zij er zuchtend bij, ‘zij zeggen wel eens dat dit het begin van 't einde is.’

het keizerlijk gezin van rusland. Naar een photographie.

Zij schrikte van de uitdrukking van zijn gelaat bij het hooren van deze woorden.

‘Zou ik haar niet nog eens mogen zien, nog eenmaal spreken?’ vroeg hij. ‘Ik.... ik.... heb van haar zulk een lieftallige herinnering behouden. Zij was zoo goed jegens mij, arme zwerveling! Weet u nog....’

‘O ja, op dien heerlijken Zondagmiddag, toen u ons van Italië vertelde!’

Zij sloeg haar oogen neer, uit vrees dat hij daarin soms haar opgewondenheid en verrukking zou kunnen lezen.

‘Och, wat lijkt dat nu ver af!’ zuchtte zij, haar oogen afwisschend, ‘zoo heel, heel lang geleden!’

‘En ook uw zaken moet ik schijnbaar verwaarloozen, maar wees gerust en vertrouw op mij. Zij zijn in goede handen.’

[p. 85]

de kroning van den czaar en de czarin in de kerk van maria hemelvaart te moskou.

[p. 86]

‘Daar twijfel ik niet aan,’ antwoordde zij, hem een dankbaren blik toewerpend, ‘maar u heeft gelijk, daar is het de tijd niet toe. Eén ding is gelukkig, dat Ursula nu zoo hebbelijk is, zij schijnt veranderd als een blad aan den boom. Ik begrijp niet waardoor. Als Lucies ziekte ten minste dit voordeel heeft gehad, dan winnen wij toch iets.’

Zij waren bij het huis en Verdini vroeg nog eens:

‘Wil u vragen, hoe vreemd het ook moge klinken, of ik even de zieke mag zien?’

‘Ik zal 't Ursula zeggen,’ zeide Victorine; zij vond in dit verzoek niets vreemds. In haar oog was Lucie reeds een bovenaardsch wezen, een halve heilige.

Zij ging even naar de ziekekamer en bleef aan de deur diep getroffen staan; helder en vol klonk de stem der zieke, die thans haar lievelingslied het Santa, Lucia zong.

Daar klonken de woorden van het lied, die zoo door en door Italiaansch zijn in klank en melodie, dat het als het ware de zuivere uitdrukking is van de Italiaansche lucht, leven en poëzie.

O dolce Napoli,
O suol beato!
Ove sorridere
Volle il creato.
Tu sei l'imperio
Dell' armonia
Santa Lucia,
Santa Lucia!

Victorine bleef luid snikkend aan de deur staan; dat heerlijke lied op dat oogenblik door de bijna stervende lippen harer vriendin gezongen, maakte op haar een overweldigenden indruk.

Zij wist nu - hoe zou zij niet hebben kunnen zeggen - dat er geen hoop meer was op Lucies behoud, en al verheugde zij zich om haar, dat zij nu van haar vreugdeloos aardsche leven bevrijd zou worden - zoo vervulde diepe droefheid hare ziel bij de gedachte, zulk een vriendin te moeten missen.

Het lied verstomde en juist toen Victorine naar binnen wilde gaan, kwam Ursula bitter schreiend de kamer uit; zij nam Victorine bij den arm en zonder een woord te spreken, liepen zij snikkend de gang door.

‘Heb je 't gehoord?’ vroeg Ursula eindelijk.

‘O, 't is zoo hard, zoo hard!’ zeide Victorine, ‘ijlt ze weer? En is ze opnieuw onrustig?’

‘Neen, zij is zeer goed bij haar verstand. Zij bidt tot haar patrones, de H. Lucia, die, zooals je weet, ook de patrones is tegen ooglijders. Zij bedankt haar, dat zij door haar voorspraak nu weldra ziende zal worden, in het eeuwige licht bedoelt zij....’

Victorine barstte nu opnieuw in tranen los.

‘Och! Waarom huil je zoo?’ vroeg Ursula, ‘jij hebt je niets tegenover haar te verwijten. Je bent haar zonnestraaltje geweest in de laatste maanden, maar ik, wat ben ik niet ten opzichte van haar te kort geschoten. Ik heb 't nooit gewaardeerd zoo'n zuster te hebben. Dat zal mij altijd zwaar op 't hart drukken. - Zelfverwijt is zoo vreeselijk!’

‘God geve dat je 't nog kunt goedmaken!’

‘Ik vrees er voor! Zij zelf is er zoo van overtuigd dat zij gaat sterven en zij is zoo gelukkig in dat vooruitzicht. Wel een bewijs, hoe weinig het leven haar schonk.’

‘En wat zei de dokter?’

‘'t Kan nog dagen duren èn - èn - 't kan ook vandaag eindigen - heeft hij papa verklaard - en nu heeft zij mij gezonden naar vaders kantoor om hem de reliquie van de heilige Lucia te vragen, die hij in zijn bureau schijnt weggeborgen te hebben. Ga jij naar haar toe in dien tusschentijd.’

‘Ja, maar eerst moet ik je een boodschap van Verdini overbrengen. Hij is ook zoo geheel onder den indruk van haar toestand en hij verlangt zoo haar nog eens te zien. Hij vereert haar als een heilige....’

‘Ja, natuurlijk,’ hernam Ursula, geheel vergetend dat Victorine in de ware verhoudingen niet ingelicht was, ‘zal ik hem bij haar brengen, maar eerst moet ik haar voorbereiden. Als papa nu maar....’

Zij zweeg verschrikt met een hoogroode kleur, en zonder er iets bij te voegen liep zij de trap af naar de studeerkamer van haar vader.

Victorine begreep niets van haar zonderlinge handelwijze, doch gaf de schuld aan haar droefheid en verwarring; zij vermande zich en ging de ziekekamer weer in met bezwaard gemoed.

(Wordt vervolgd.)