De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 73]

[Nummer 10]

Weergekeerd.
Door Mathilde.

XV.

Den volgenden morgen, terwijl Verdini aan het werk was, kwam Ursula hem met een bedrukt gelaat zeggen, dat Lucie een zeer onrustigen nacht had doorgebracht en erg koortsig scheen, zoodat haar vader noodig vond, den dokter te laten komen.

‘Zij is zoo lief en dankbaar voor 't weinige dat ik voor haar doe, maar toch mist zij erg haar vriendin. Papa zegt, dat haar tante gewichtige redenen heeft om haar niet hier te laten komen. Wat dat voor redenen zijn, die Truus, in haar hooge wijsheid, er voor hebben kan, begrijp ik niet, maar ik vind het toch erg hard’

‘Ik wilde dat ik haar bezoeken mocht, arme Lucie!’

‘Van nacht ijlde zij soms een beetje, en dan riep zij telkens: Wybo, ach Wybo! Ik zal het niemand zeggen, maar kom nu terug. Ik ben niet boos op je, arme jongen! Geloof me toch! Vertel het niemand, maar.... 't Doet er niets toe. Ik begrijp niet wat zij bedoelen kan, jij wel, Wybo?’

‘Ja maar al te goed,’ antwoordde hij dof, het gelaat afgewend, ‘heb je nooit gehoord, Ursula, hoe die lieve, zachte engel het licht van haar oogen verloren heeft, want zij is niet blind geboren.’

‘Door een ontploffing, meen ik gehoord te hebben.’

‘En daar was ik schuld van, al is het dan ook uit de verte en niet opzettelijk.’

‘Daar heb ik nooit van gehoord.’

‘Niemand weet het ook dan zij, mama en ik. Nadat ik 't mama bekende, heeft zij Lucie en mij doen beloven het niemand, zelfs niet vader, te zeggen. Ik had de gaskraan in de kleine kleedkamer open laten staan; uit ondeugendheid, alleen maar, opdat alle kleeren naar gas zouden ruiken. Ik wilde ze weer toemaken na een poos, maar hoe gaat het met kinderen? Ik vergat het, ging spelen en toen werd het avond. Lucie kwam met een licht binnen, het gas ontplofte, zij werd aan het gezicht gewond, en wat erger was aan de oogen. Zij was toen pas zes jaren....’

‘En jij zeven! Je wist niet wat je deed!’

‘'t Doet er niet toe. Ik heb het op mijn geweten en 't kwelt mij nog altijd. Wij hebben elkander niet goed behandeld, Ursula. Jij mij niet, en ik niet Lucie. Als wij nu maar tijd hebben het aan elkander goed te maken.’

‘Mag ik 't papa dan zeggen, Wybo, en dan ook alles bekennen?’

‘Je mag wel gaan vertellen, wat er dien middag gebeurd is maar ook anders niet.’

‘Niet dat je hier bent.’

‘Neen, dat verbied ik je. Je weet wat je mij gisteren hebt beloofd en daar reken ik op.’

‘Nu 't zal mij moeilijk vallen te zwijgen, maar ik ben vast van plan je te gehoorzamen.’

Zij ging het atelier uit, naar het kantoor van haar vader, die voor zijn schrijftafel zat.

‘Papa!’ begon zij met zachte stem.

‘O, ben jij dat, Ursula? Wacht een oogenblik, kind! Wilde je mij spreken misschien? Nu dat treft goed, ik had je ook een woord te zeggen.’

het uitwerpen van de reddingboei, naar de schilderij van g. haquette.

[p. 74]

‘Ik luister papa,’ zeide Ursula, misschien blijde weer een oogenblik haar bekentenis te mogen uitstellen.

‘Gisterenavond ben ik met - met juffrouw Wylandts naar het kerkhof geweest en....’

Hij zocht iets tusschen zijn papieren; tegenover zijn dochter schaamde hij zich nu te bekennen, hoe hij jarenlang onverschillig had geschenen tegenover de nagedachtenis van haar moeder.

‘'t Graf heeft een dringende verbetering noodig. Wij vonden er Verdini, die mij zeide dat mijn dochters hem het maken van een nieuw monument hadden opgedragen. Is dat waar?’

‘Ja, papa - of eigenlijk, dat heeft Lucie gedaan. Ik heb later gezegd, dat ik ook mijn aandeel er toe wilde bijdragen.’

‘Zoo, en ik heb hem medegedeeld, dat hij die bestelling voortaan zou moeten beschouwen als door mij gedaan. Dus die zaak is afgepraat. Nu wat heeft u mij te zeggen?’

Sprak de heer Van Hogenvoorde zijn kinderen met u aan, dan wisten zij dat hij zeer ernstig gestemd was.

‘Papa,’ begon Ursula met veel horten en stooten, ‘ik moet u iets zeggen, van vele jaren herwaarts. Het heeft mij altijd op 't hart gedrukt, maar ik heb het u nooit durven zeggen, omdat u zoo streng is. Nu kon ik het niet langer uithouden, nu er zulke belangrijke gebeurtenissen ophanden zijn, uw huwelijk en - misschien ook Lucies ziekte.’

Zij kon haast niet voortgaan van de aandoening.

De heer Van Hogenvoorde wist niet wat hij hoorde; de pedante, verwaande Ursula, zoo nederig en gevoelig voor zich te zien.

‘Wat overkomt je toch van morgen? Ik hoor dat je van nacht bij Lucie hebt opgezeten; misschien bracht dat je zenuwen van streek. 't Is heel braaf van je, dat moet ik bekennen, en als jij altijd zoo blijft, dan mogen je zenuwen voor mijn part altijd van streek blijven. Nu laat eens hooren, wat heb je mij te zeggen?’

‘Ik ben niet altijd een goede dochter voor u geweest, papa. Als ik anders gedaan had, dan zou u mama niet zoo gemist hebben. Nu zie ik 't zoo goed in, ik weet niet hoe 't komt - of liever ik weet het wel, sedert gisteren ben ik heel veranderd en onwillekeurig moet ik nu zooveel aan mijn broer denken, die u uit het huis heeft gejaagd door mijn schuld.’

‘Wat bedoel je, door jouw schuld?’

De stem van den burgemeester klonk zoo streng en barsch, dat de schrik Ursula om het hart sloeg; snikkend viel zij voor haar vader neder en verborg haar gelaat op zijn knieën.

‘Ik wil alles doen om het goed te maken, papa, alles, maar dan moet u ook geen kwaad meer denken van Wybo; hij was dien middag, toen de portefeuille wegraakte, niet hier in huis. Ik had hem overgehaald, met mij in het bosch te wandelen, en om niet te toonen dat ik ongehoorzaam en lui was geweest, heb ik er niets van gezegd en toen Wybo het zei, ontkende ik het.’

De burgemeester haalde de schouders op en zuchtte.

‘Is dat de heele belangrijke mededeeling, die je mij te doen had, Ursula? Och kind, het doet er zoo weinig toe af. Wybo kan toch nog schuldig geweest zijn. Vóór en na dien tijd had hij gelegenheid genoeg om in mijn kantoor te komen. 't Doet er niet toe, het vereert je, mij deze bekentenis, al is 't ook na zoovele jaren, te hebben gedaan. Ik hoop dat je voortaan met juffrouw Geertruida in vrede zult leven; een moeder kan zij natuurlijk voor jou en Lucie niet zijn, maar toch zeker een vriendin, wat ze trouwens vroeger reeds voor je was. Met een weinig goeden wil van twee kanten komt men zoo ver.’

Ursula stond zeer teleurgesteld op; zij had van haar bekentenis heel wat anders verwacht. Een erkenning van Wybo's onschuld, en een aandoenlijke herkenning en verzoening en nu had haar vader aan hetgeen zij vol berouw haar schuld noemde, nauwelijks aandacht geschonken en het treffende tooneel, dat zij zich had voorgesteld, eindigde in een vermaning om lief tegen Truus te zijn. Dat was ook de moeite waard.

‘Papa,’ zeide zij, nu veel meer op haar gewonen toon, ‘als u wil dat Lucie een goede oppassing krijgt, dan zou het verstandig zijn Victorine te laten komen. Ik doe mijn best, maar ik ken heel weinig van het verplegen, en de meiden hebben het zoo druk en haar handen staan ook scheef bij zieken. Victorine zal het met liefde doen.’

‘Ik zal er straks met mevrouw Wylandts en Geertruida over spreken.’

De burgemeester had zijn papieren weer opgenomen als een bewijs, dat hij de zaak voor afgedaan achtte, en Ursula ging heen om haar broer verslag te doen van hetgeen er tusschen haar vader en haar was voorgevallen. Wybo was minder verwonderd dan zij over de houding van hun vader.

‘Ik ken hem; hij is zoo onverzettelijk. Sterkere bewijzen zijn er noodig om hem van meening te doen veranderen, maar wie kan ze aanbrengen? Vergeven zal hij misschien, maar dit wil ik niet. Erkenning van mijn onschuld alleen kan den scheidsmuur tusschen ons doen vallen.’

Juist reed het koetsje van den dokter voor, en Ursula ging zoo snel zij kon naar de ziekenkamer.

XVI.

Een uur later stond een rijtuig stil voor het huis van mevrouw Wylandts en de livreiknecht gaf een briefje aan juffrouw Gertrude af.

Het kwam van den burgemeester en bevatte een verzoek van hem aan zijn verloofde om Victorine, als 't eenigszins mogelijk was, toe te staan de verpleging van Lucie op zich te nemen. De dokter had verklaard dat zij ernstig ziek was, hij vreesde zelfs voor een besmettelijke ziekte, typhus. In dit geval moesten natuurlijk Victorine en haar bloedverwanten beslissen, of zij deze zware taak vol zelfopoffering durfde aanvaarden. Hij zou dit blijk van hooge genegenheid en vriendschap ren hoogste waardeeren. 't Sprak natuurlijk van zelf, dat, zoo Victorine er toe wilde en mocht overgaan, zij voorgoed haar intrek op Groenenzathe moest nemen en alle betrekking met haar familie afbreken. Weigerde zij, dan moest hij voor een Zuster van Liefde zorgen.

Truus en haar moeder keken elkander vol ingehouden verbittering aan.

‘'t Is of het spel spreekt, alles spant tegen ons samen,’ zei de jongste, het briefje verfrommelend, ‘wij kunnen niet weigeren nu Hermanus het zoo officieel vraagt.’

‘Wij niet - maar zij wel! Zij is naar de markt en weet er dus niets van; niets eenvoudiger dan haar te zeggen dat Lucie typhus heeft en er nu dubbele redenen voor haar zijn om geen voet meer op Groenenzathe te zetten. Je kunt er bij zeggen, dat het de uitdrukkelijke wensch van mijnheer Van Hogenvoorde is. Zij spreekt hem nooit en kan dus met geen mogelijkheid achter de waarheid komen, en hem schrijf je eenvoudig dat Victorine er niet toe te krijgen is.’

‘We spelen hoog spel, als 't uitkomt...’

‘Ja, maar met alles wat zij nu weet, kan je haar toch niet op Groenenzathe geheel zonder ons toezicht laten. Wie weet of zij in haar booze stemming niet alles vertelt aan dien Italiaanschen bandiet en misschien zelfs aan Hermanus. Zij is tot alles in staat, nu zij gisteren zoo tegen ons heeft durven opspelen.’

‘Dat komt door uw sarren!’

‘Zwijg jij daar maar over, want zoo lief ben je toch ook niet tegen haar.’

‘Daar het rijtuig wacht, moet ik dadelijk antwoorden.’

‘Schrijf een paar regels in haast aan Hermanus, hoe minder hoe beter, en zeg dat, hoe gaarne je moeder en jij zelf Victorine ook afstaat aan de lieve Lucie, tot onze bittere spijt het kind zoo bang is voor besmetting, dat zij het niet aandurft.’

‘Als ze dat gelooven van Victorine, die altijd de opofferende ziel speelt!’

‘Schrijf nu maar! Voorloop[i]g zorgen wij dat zij alle Hogenvoordes uit den weg blijft; dit is meteen een wenk voor je galant om niet meer hier te komen. Dat is veel gemakkelijker. Voeg er gerust bij, dat zij die vrees voor aansteking met je moeder deelt.’

Truus' pen vloog over het papier; spoedig had zij het briefje klaar en gaf het den knecht, die weer op den bok klom en met het rijtuig wegreed.

‘Als 't maar in goede aarde valt,’ zuchtte Truus weer binnenkomend.

‘Je hebt toch lief en hartelijk geschreven?’

‘O ja! Daar mankeert het niet aan. Wanneer het huwelijk maar weer niet uitgesteld wordt door de ziekte van die femelaarster.’

‘Och kom! Zij maken daar ook zulk een drukte van alles. 't Zal zoo erg niet zijn. Misschien is het ook maar een streek van haar om Victorine bij zich te krijgen.’

Een oogenblik later kwam Victorine thuis. Zij had er spijt van, zich gisterenavond door haar drift tot een onvoorzichtig gezegde te hebben laten medesleepen en deed nu haar werk zwijgend, maar ijverig als altijd.

Van de boodschap werd haar natuurlijk niets meer gezegd en zoo ging de dag om, zonder dat Victorine vermoedde, hoe haar zieke vriendin naar haar verlangde en aan haar bijzijn behoefte had.

‘'t Valt mij erg tegen van Victorine,’ zeide Ursula tot haar vader, ‘ik ken haar trouwens weinig, maar Lucie heeft zoo hoog met haar op. Ik had gedacht, dat zij voor haar uit liefde zou doen, wat een loontrekkende ziekenverpleegster alle dagen wel voor geld waagt.’

‘'t Ergste is dat het zoo moeilijk zal zijn een ziekenzuster te krijgen; er zijn vele zieken in het gasthuis en de Eerwaarde Moeder heeft voor mij naar de stad geschreven.’

‘Voorloopig moet de arme ongeluksvogel zich maar met mij behelpen.’

Zoodra Ursula er kans toe zag, sloop zij naar haar broer en vertelde hem het ongunstige oordeel van den dokter over Lucies toestand en de weigering van Victorine.

‘Zoo zijn nu alle Wylandtsen,’ barstte zij uit, ‘lief voor het oog en valsch van hart. Lucie wordt door die Victorine bedrogen, even goed als ik 't door Truus geworden ben. En wat heeft zij hier toch vriendschap genoten.’

‘Draaf niet zoo door!’ zeide Wybo, ‘ik kan het niet van haar gelooven. Zij scheen zoo innig gehecht aan onze zus! Ik heb haar gisteren gesproken en toen vertelde zij mij dat haar verboden was, hier zoo dikwijls te komen.’

‘Verboden door Truus en haar moeder?’

‘'t Schijnt zoo! Dus ik denk dat zij redenen hebben, haar van hier te houden.’

‘Wat voor redenen?’

‘Ja, nu vraag je meer dan ik zelf weet, maar voor zoover ik over de verhoudingen kan oordeelen, weet juffrouw Ribert niets van vaders verzoek af.’

‘Dat zou toch te erg zijn. Dat wil ik onderzoeken. Ik zeg het aan papa, en als hij dan ziet wat lage, valsche menschen die Wylandts zijn, dan breekt hij misschien met hen af.’

‘Niet zoo doldriftig, als 't je belieft! Je weet, dat je mij blinde gehoorzaamheid hebt beloofd, en die vraag ik nu weer van je. Er zijn nog andere belangen in het spel, dan die, waar je van af weet. En ga nu maar naar de ziekenkamer terug en doe je best, de arme Luus goed op te passen. 't Is een flinke leerschool voor je, om al je aangewende hebbelijkheden af te leeren.’

‘Je vleit mij ook niets,’ zeide zij met een pruilend lipje.

‘Verdien je het dan zoo?’ vroeg hij half schertsend, half ernstig. ‘Groet Lucie voor mij, en ga spoedig heen.’

't Waren zware dagen voor Ursula; Lucie werd erger, zij had hevige koorts en in haar ijlen riep zij telkens om haar broer en om Victorine. Ursula had al haar wilskracht en verlangen om goed te maken noodig, om niet van angst en ontroering uit de ziekenkamer weg te loopen.

Haar vader had den wenk van Truus begrepen en kwam ook niet meer bij haar aan huis; elken ochtend zond hij den knecht met het verslag over den nacht aan de dames Wylandts en vermeed zelfs, een briefje uit het besmette huis aan haar te zenden.

‘Als burgemeester moet ik het voorbeeld geven,’ zeide hij, ‘om de wet op besmettelijke ziekten streng te doen naleven.’

[p. 75]

Maar bij zichzelf dacht hij, dat een weinig meer warmte en hartelijkheid van de zijde zijner aanstaande vrouw hem zeer welkom zouden zijn geweest; onwillekeurig dacht hij aan den geest van opoffering en liefde, die zijn overleden vrouw bezielde, en hoe langer hoe meer begon hij er tegen op te zien, haar plaats aan die andere te geven.

Victorine zocht naar een goede gelegenheid om een briefje naar Groenenzathe te zenden, maar het ging moeilijk, want het dagmeisje durfde zij niet in haar vertrouwen nemen, en tante en Truus zorgden er voor, dat zij niet op straat kwam.

Zoo had zij er ook niet het minste vermoeden van, dat Lucie zorgelijk was.

Verdini deed wel zijn best haar te ontmoeten, maar het ging moeilijk; zij was nergens meer te zien en dat versterkte hem in zijn vermoeden, dat zij van den toestand op Groenenzathe onkundig werd gelaten.

Ursula werd nu door een Zuster van Liefde bijgestaan, die zij trouw hielp; de vader kwam dikwijls bezorgd zien naar zijn zieke dochter, maar ging zonder veel troost heen.

‘Als haar geest rustig was, zouden wij veel spoediger de koorts kunnen bestrijden,’ verklaarde de dokter.

En Ursula zag radeloos rond; Victorine en Wybo, de twee, om wie zij zonder ophouden riep, waren in de nabijheid en toch kon zij hen niet bij het bed der zieke brengen.

Wybo bracht ook treurige dagen door; hij zou niets liever willen dan zich aan zijn zuster bekend maken, maar hoe kon hij dat, zoolang hij nog niet met zijn vader verzoend was? Zou haar deze verhouding nog niet meer opwinden en ontroeren?

Het was niet te verwonderen, dat hij in deze dagen voorloopig de zaak tusschen Noldani en de Wylandtsen liet rusten; zijn hoofd stond er niet naar en de beide dames waren onbereikbaar.

Toch besloot hij, nadat Ursula hem vleiend was komen vertellen, hoe hartverscheurend Lucie telkens om Victorine riep, den rechten weg in te slaan en maar brutaal bij de dames Wylandts aan te schellen.

Het dagmeisje maakte de deur open en op zijn vraag of de dames thuis waren, verzocht zij hem boven te komen en liet hem in de huiskamer, waar Truus juist een wanhoopsbrief van haar broer beantwoordde, terwijl mevrouw Wylandts aan het breien en Victorine aan het kousenstoppen was.

Een blik van hem op het jonge meisje overtuigde hem, dat zij er bleek en vervallen uitzag; bij zijn onverwacht binnentreden sprong Truus dadelijk op en kreeg zooveel kleur, als men niet verwachten zou dat haar bleeke wangen nog konden aannemen.

‘Ik hoop dat de dames niet van mijn tegenwoordigheid zullen schrikken,’ sprak hij.

‘Schrikken! Wat bedoelt u?’ zeide de oude mevrouw.

‘De dames zijn immers zoo bang voor besmettelijke ziekten, maar ik ben niet verder geweest dan het atelier en door de wandeling zullen alle bacteriën wel in de lucht verstoven zijn.’

Victorine sprong op, doodsbleek, met groote brandende oogen en trillende lippen.

‘Besmetting,’ riep zij, ‘wie is er dan ziek op Groenenzathe?’

‘Houd je toch stil, kind,’ snauwde haar tante, ‘er wordt je immers niets gevraagd. Mijnheer komt niet voor jou.’

‘O neen, zeker niet kom ik voor juffrouw Ribert. Zij heeft immers beslist genoeg verklaard, dat haar vriendschap voor juffrouw Lucie van Hogenvoorde niet groot genoeg is, om daarvoor de besmetting te trotseeren.’

De Italiaansche oogen schoten vlammen.

‘Mijnheer Verdini,’ riep zij verontwaardigd, ‘nu moet u duidelijk zeggen, wat u bedoelt. Wie is er ziek daar ginds?’

‘Wel hoe, zou u dat niet weten? De burgemeester heeft u immers, daags nadat de dokter van een zorgwekkende ziekte sprak, het rijtuig gezonden met het verzoek, om, als uw tante het toestond, de verpleging van juffrouw Lucie op u te nemen.’

Moeder en dochter keken Verdini aan of zij grooten lust voelden, hem in de haren te vliegen.

Victorine daarentegen wierp haar kousen met een heftige beweging over de tafel en viel driftig uit:

‘Daar weet ik niets van, niets. U kan mij gelooven of niet, maar zij hebben mij niets daarvan gezegd. Ik weet niets van Lucies ziekte, nog minder dat haar vader mij heeft laten roepen. Sedert een week mag ik het huis niet verlaten. Zelfs Zondag heeft Truus, voor wie anders geen kerk laat genoeg is, mij begeleid naar de Vroegmis, opdat ik niemand zou ontmoeten, niemand zou spreken. Maar nu is het gedaan, lang genoeg heeft u mij onderdrukt, nu zal ik mijn eigen wil volgen. U is mijn moeder niet, niet eens mijn tante en voogdes, u heeft niets meer over mij te zeggen, vraag het mijnheer maar.’

De oude dame had een liniaal van de tafel genomen en sprong in haar woede op het meisje om haar te slaan, maar Truus wierp zich tusschenbeide.

‘Moeder, houd u bedaard! Laat vreemden geen getuigen zijn van onze onderlinge verdeeldheden. Dat kind is opgewonden; zij weet niet wat zij zegt, wij zullen haar een kalmeerend drankje geven. Er blijft mij nu alleen over te vragen, wat de reden is van mijnheers ons zoo aangenaam bezoek.’

Die laatste woorden werden vol bijtenden spot gezegd.

‘Ik wilde juffrouw Ribert zeggen, dat de dokter het herstel van juffrouw Lucie grootendeels afhankelijk heeft gemaakt van haar kalmte van geest. En dien zal zij niet terugkrijgen, zoolang haar vriendin haar niet komt bezoeken.’

‘Dwaze meisjessentimentaliteit,’ zeide Truus.

‘En ik kwam haar dus vragen, als zij niet uit medelijden met haar blinde vriendin het over zich kon verkrijgen, haar te bezoeken, of zij dan wilde beproeven haar natuurlijken afkeer te overwinnen, ter liefde Gods?’

‘Ik ben niet bang voor besmetting; ik wil niets liever dan nacht en dag bij Lucie blijven, en om u een bewijs daarvan te geven, zal ik dadelijk met u medegaan.’

‘Je zult het niet doen. Je blijft hier,’ riep mevrouw Wylandts, ‘ik zal het telegrapheeren aan Fred, je voogd, die je aan ons heeft toevertrouwd, en dan kan hij je terug laten halen met de politie.’

‘Mevrouw! Ik neem de jonge dame onder mijn bescherming....’

‘Een mooie bescherming - een jong mensch, een avonturier, die, wie weet, van waar komt. 't Gebeurt niet.’

Truus zweeg; zij was verstandiger dan haar moeder en begreep dat, zoo de ware toedracht der zaak aan haar aanstaande ter ooren kwam, hun engagement onherroepelijk zou verbroken zijn. Tevergeefs trachtte zij haar driftige moeder door teekens en gebaren tot kalmte aan te sporen.

‘Mevrouw!’ antwoordde Verdini, ‘ik raad u in uw belang aan, u niet te verzetten tegen het besluit van juffrouw Ribert. 't Is, zooals zooeven juffrouw Wylandts terecht zeide, beter dat men zulke zaken niet in het openbaar behandelt. Voor den kantonrechter zal ik u bewijzen, dat ik wel degelijk haar natuurlijke beschermer ben, daartoe officieel gemachtigd door den heer Valerio Noldani in Rome, haar oom van moederszijde en haar eenige wettige bloedverwant.’

Als verpletterd zagen beide vrouwen hem aan, en hij ging altijd even bedaard voort:

‘Dit zou slechts mijn plan verhaasten; want over eenige dagen zou ik toch om andere zaken, in het belang van mijn pupil, de tusschenkomst van den rechter hebben ingeroepen, maar toch altijd, na eerst met Mr. Van Hogenvoorde te hebben geconfereerd.’

En zich toen wendend tot het jonge meisje zeide hij:

‘Als juffrouw Ribert dus naar Groenenzathe wil gaan, geef ik uit naam van haar oom er haar verlof toe.’

‘Is er nu niets aan te doen tegen de impertinentie van dien man?’ huilde mevrouw Wylandts.

‘Stil moeder, stil! Mijnheer wil van de onwetendheid van een paar arme, weerlooze vrouwen, die niets van de wet kennen, misbruik maken. Voorloopig kunnen wij er ons niet tegen verzetten, nu Victorine in haar grenzelooze ondankbaarheid ook partij tegen ons kiest. Maar er zijn gelukkig nog advocaten in Holland, die de Italiaansche intriganten op hun plaats kunnen zetten. In elk geval, mijnheer - Verdini noemt u zich, geloof ik - verwacht ik van uw eerlijkheid, dat u den burgemeester Van Hogenvoorde niet in kennis zal stellen van hetgeen hier is voorgevallen en van uw verhouding tot ons nichtje.’

‘Hierop kan u rekenen. En ik sta voor juffrouw Ribert ook borg, dat zij niets zal zeggen van hetgeen de ware reden is van haar wegblijven.’

En zich tot Victorine wendend, vroeg hij:

‘Ik kan immers op uw bescheidenheid rekenen?’

Zij richtte haar welsprekende oogen op hem en sprak:

‘Ik zal alles doen wat u zegt; u komt immers van mijn oom, van den broer mijner lieve moeder.’

‘Schande! Iemand, dien ze voor 't eerst hoort noemen, vertrouwt zij meer dan ons, die levenslang voor haar zorgden, die haar zelfs in onze familie hadden willen opnemen,’ siste haar tante.

‘Lieve tante! Of ik u dankbaar moet zijn, weet ik nog niet. In elk geval beloof ik u, dat ik mijn best zal doen, voorloopig zoo dankbaar mogelijk te zijn, en het huwelijk van nicht Truus zal niet worden verbroken door mijn schuld.’

Zij liep naar boven om haar hoed te halen, terwijl Verdini, met een beleefde buiging voor de dames, de trap naar beneden afging.

Voor de deur zeide hij tot Victorine:

‘'t Is beter, dat ik u niet vergezel, u kent den weg.’

‘O ja, ik ben u zoo dankbaar.’

En nog eens wierp zij hem een blik toe, waaruit haar geheele onschuldige, reine kinderziel sprak.

(Wordt vervolgd.)