De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 57]

[Nummer 8]

Weergekeerd.
Door Mathilde.

XI.

Derdini zat in den tuin vóór zijn atelier een brief te lezen; naast hem lag het portret van Victorines moeder.

‘Beste vriend,’ zoo stond er in het Italiaansch, ‘ik haast mij u het portret terug te zenden, waarin ik onmiddellijk mijn diepbetreurde zuster herkende. Ik behoef u niet te zeggen, hoe gelukkig ik ben te hooren, dat er gegronde hoop bestaat haar eenig kind nog vóór mijn dood terug te zien, maar dat haar omstandigheden niet van de aangenaamste zijn en dat de menschen, aan wie haar vader haar toevertrouwde, schandelijk misbruik maakten van zijn al te goed vertrouwen, heeft mij vervuld met droefheid en verontwaardiging en, ik beken het, met zelfverwijt.

‘Ik hoop dat gij onmiddellijk alle stappen zult doen om de arme Vittoria te onttrekken aan haar treurig lot; ik zegen en dank de Voorzienigheid, die haar op zoo ongezochte wijze met u in aanraking bracht.

‘Verder laat ik alles aan u over. Doe alle stappen, die gij in 't belang van het jonge meisje wenschelijk zult achten; zoo gij wettelijken steun noodig hebt, dan zullen de consuls daar u wel inlichten. Ik ben bereid u voor alles volmacht te geven. Nog eens, doe of het uw zaak is, of zooals ik zou wenschen te handelen.

‘Gij kent mij genoeg, om te weten wat onze bedoeling is, en van den anderen kant ben ik overtuigd van den hoogen ernst en het helder doorzicht, waarmede gij deze taak tot het einde zult vervullen.

‘Maar opdat gij met volle kennis en inzicht van zaken zoudt kunnen handelen, acht ik het noodig, u nogmaals in 't kort een overzicht van de geheele zaak te geven. Mondeling heb ik u dikwijls genoeg alles verteld, maar het zal wellicht noodzakelijk zijn, dat gij ook schriftelijk een handleiding hebt aangaande hetgeen u te doen staat, en daarom is 't noodig dat ik de zaak van het begin ophaal en opnieuw vertel.

‘Wij zijn, zooals gij weet, uit Genua afkomstig; mijn vader Francesco Noldani was een zeer geacht en gefortuneerd koopman; wij waren met ons tweeën kinderen, mijn tweelingzuster Lorenza en ik.

‘Op het kantoor van mijn vader werkte een jong Hollander, die spoedig zijn volle vertrouwen genoot en het dan ook in alle opzichten verdiende. Antonio Riberti zoo noemden wij hem op zijn Italiaansch - in zijn land heette hij Antoon Ribert. Hij was oorspronkelijk naar Italië gegaan om er schilderstudiën te doen, en ik had hem in Florence leeren kennen, want ook ik voelde mij niet tot den koopmansstand aangetrokken en wenschte schilder te worden.

‘Dat ik hierin geen ongelijk had, weet ge, beste vriend, want ik heb mij over mijn kunstenaarsloopbaan niet te beklagen.

‘Riberti had eenigen aanleg, hoewel niet veel, en er ging geen groot schilder in hem verloren, toen hij door een val zijn rechterarm brak, waardoor hij nooit meer behoorlijk een penseel zou kunnen hanteeren.

‘Op mijn verzoek gaf mijn vader hem nu een plaats op zijn kantoor en Antonio voldeed er uitstekend; hij werd mijn vaders rechterhand en spoedig beschouwden mijn ouders hem als hun tweeden zóon.

‘Mijn zuster Lorenza en hij vatten liefde voor elkander op en niets stond hun huwelijk in den weg; zij huwden tot ons aller groote voldoening en hun geluk was zoo volmaakt als het hier op de wereld zijn kan, vooral toen de kleine Vittoria geboren werd.

begrafenis van den transvaler macdonald, in den slag van krugersdorp gesneuveld.
(Dit en de overige gezichten uit Transvaal zijn vervaardigd naar ons toegezonden photographieën.)

[p. 58]

‘Ongelukkig leefden mijn goede ouders niet lang meer; zij stierven kort na elkander en Riberti voerde nu alleen onze zaken; maar hij was en bleef een vreemdeling; als ondergeschikte viel er niets op hem te zeggen, als chef deed hij verscheidene onverstandige dingen. Zijn onbekendheid met het karakter der Italianen was hier wellicht oorzaak van; in elk geval, de zaak bloeide niet meer, zooals zij het onder de leiding van mijn vader gedaan had.

‘Tot overmaat van ramp begon Lorenzina te sukkelen. Riberti wijdde haar al zijn zorgen en verwaarloosde de zaken hoe langer hoe meer; hij verliet haar niet, terwijl zij op een heerlijke villa woonde in het naburige Nervi.

‘Lorenza werd hoe langer hoe zwakker, en eens ontving ik een telegram, dat mij naar Nervi ontbood, omdat haar toestand zorgvol werd.

‘Ik vond mijn arme zuster bijna stervende en haar man radeloos; zij stierf als een heilige, haar dochtertje aan haar man en mij toevertrouwend.

‘Na haar dood bleef Antonio langen tijd als verpletterd; op raad van vrienden verzocht hij mij, zijn dochtertje naar een Fransche kostschool te brengen, waar ook Lorenza was opgevoed.

‘Ik bracht het kind naar dit klooster en vertrouwde haar aan de goede zusters; in Genua teruggekomen, hoorde ik hoe treurig de zaken der firma stonden en hoe slechts een spoedige liquidatie de zaak voor een schandelijk failliet kon bewaren.

‘Ik dwong mijn zwager, zich aan zijn droefheid te ontrukken en de werkelijkheid strak onder de oogen te zien; ik moest weer terug naar Rome, waar ik mijn atelier had en waar groote bestellingen mij wachtten.

‘Antonio beweerde dat het hem onmogelijk zou zijn, die zaak tot een goed einde te brengen, en vertelde mij zijn plan om een oom van hem, die in Holland woonde en ook een financieele betrekking bekleedde, te verzoeken hem in die zware taak bij te staan.

‘Daar had ik niets tegen en nog vóórdat deze aangekomen was, vertrok ik weer uit Genua.

‘Ik wil 't u gaarne bekennen, waarde Verdini, mijn zwager en ik waren volstrekt geen mannen van zaken; beiden artisten-naturen kenden wij de waarde van het geld niet en hadden van financiën volstrekt geen verstand, bovendien heb ik als kunstenaar nooit gebrek gehad. De bestellingen overstroomden mij toen reeds en voor een groot religieus stuk, dat ik juist onderhanden had, moest ik een reis naar het Heilige Land maken; terugkeerend bracht ik den winter in Egypte door en leerde daar mijn lieve vrouw kennen.

‘Zoo vervuld was ik van mijn eigen zaken, dat ik - tot mijn schande moet ik het bekennen - mijn zwager en mijn vaders zaak geheel en al, of ten minste gedeeltelijk vergat.

‘Na mijn huwelijk reisden wij naar Genua en vernamen daar dat de liquidatie afgeloopen was. Mijn aandeel en dat van mijn zwager bedroeg voor elk onzer niets meer dan 200.000 lire. Een treurige som, als men nagaat welke groote zaken mijn vader had verricht.

‘Toch was ik tevreden dat alles ten minste zonder verlies was afgeloopen en 't speet mij werkelijk te hooren, dat mijn arme zwager steeds dieper in zijn neerslachtigheid was weggezonken, zoodat hij thans geheel en al wezenloos was geworden en slechts een plantenleven leidde.

‘Men had hem in een gesticht gebracht en daar trof ik hem aan, een treurige ruïne. Van den levenslustigen, vroolijken jonkman was niet meer overgebleven dan een vorm, een schaduw.

‘Hij herkende mij niet eens; ik vernam dat zijn Hollandsche bloedverwant reeds weder naar zijn land was vertrokken en dat de arme Antonio, nog vóór de nacht van den waanzin zijn geest omfloerste, gelegenheid had gehad hem de voogdij op te dragen van zijn kind.

‘Aan mij geen woord, geen opdracht, niets! Hij had verlangd, dat zijn dochter een geheel Hollandsche opvoeding zou ontvangen en haar daarom toevertrouwd aan zijn familie.

‘Ik was jong en zorgloos en al wist ik dat Antonio niet half toerekenbaar genoemd mocht worden, toen hij deze schikkingen trof, zoo voelde ik mij toch gekwetst en voorbijgegaan, toen ik hooren moest, dat ik, de eenige broer van Vittoria's moeder en haar naaste bloedverwant - want Antonio had broers noch zusters - volstrekt niet was gekend en geraadpleegd.

‘Maar, zooals ik zeide, ik ging in dien tijd op in mijn kunst en in mijn jonge vrouw; dus schudde ik die onaangename gewaarwording weldra van mij af; wij verlieten Genua met de 200.000 lire en vestigden ons des winters in Rome, des zomers in Albano; de kinderen kwamen en slechts zelden dacht ik meer aan mijn nichtje.

‘Onze ontmoeting te beschrijven, zal wel onnoodig zijn, beste jongen! Ik zie u nog uitgeput slapen tusschen de bogen en gebroken zuilen van het Forum, uitgeput van honger en vermoeienis. Gij noemt mij uw weldoener, maar de goede God weet, hoe weinig verdienstelijks er in mijn daad was, en mocht er nog eenige verdienste in zijn, zoo hebt ge mij dat ruim vergolden door uw vriendschap en dankbaarheid, vooral door uw liefde jegens onze arme Marietta, die wij u zoo gaarne tot vrouw hadden gegeven, indien God het niet anders had beschikt.

‘Maar laat mij, figliuolo mio - want dat zijt ge nog steeds in ons oog en in ons hart - deze droevige herinneringen niet verder ophalen. Onze Marietta bloeit nu in het Paradijs; evenals mijn zuster was zij niet sterk, niet bestand tegen den strijd en het lijden op deze droevige wereld.

‘Ik wekte u toen gij daar laagt te slapen, uit vrees dat gij de malaria daar in de vochtige nachtlucht zoudt opdoen. Uw eerste woorden klonken mij bekend in de ooren; want ik had van mijn zwager menig Hollandsch woord leeren uitspreken.

‘Waar ben ik toch, waar?

‘Dat trok mij aan, en het overige is u bekend; gij hebt u tot een groot, een echt kunstenaar ontwikkeld. Uw familie, die u miskent, heeft recht trotsch op u te zijn; wij hadden u lief als onzen oudsten zoon en onze liefste wensch ware vervuld, als gij en Marietta....

‘'t Mocht niet zijn en zie: na haar dood werd de herinnering aan mijn tweelingzuster, die zoo lang in mijn hart geslapen had, weer wakker in mij; ik vroeg mij af, of God mij mijn oudste dochter niet had ontnomen als een straf, omdat ik 't eenige kind mijner zuster geheel en al had verwaarloosd.

‘De gedachte aan het meisje liet mij dag noch nacht rust en toen heb ik er u over gesproken.

‘Gij bekendet mij toen, dat gij behoefte hadt u te verstrooien en vooral dat verlangen naar uw land uw hart vervulde. Gij wenschtet uw ouderlijk huis terug te zien, u te verzoenen met uw vader en toen droeg ik u op mijn nichtje te zoeken.

‘Zij is sedert lang geheel en al wees, het leven van haar armen vader is zacht als een stervend licht uitgedoofd. De naam van den bloedverwant is Wylandts; uit het klooster, waarheen ik de kleine Vittoria bracht, werd zij reeds sedert lang opgeëischt.

‘De taak was moeilijk; ge hebt ze echter uitstekend volvoerd tot nu toe. Breng alles tot een goed einde, daag den ontrouwen voogd voor de rechtbank, als gij 't goed vindt, en bekommer u niet om het geld. Ik ben, Goddank, rijk genoeg om aan het kind mijner zuster een behoorlijken bruidschat te geven.

‘In elk geval, jaag die schurken schrik aan; zij verdienen het. Hun zonde roept wraak ten hemel, maar in ieder geval breng Vittoria spoedig in ons midden.

‘Haar tante en ik wachten haar met open armen; zij zal ons een lieve dochter, onzen kinderen een andere, oudste zuster zijn.’

XII.

Verdini liet den brief op zijn schoot rusten en staarde peinzend in de verte.

‘De schakels zijn er wel, maar hoe nu alles aan elkander verbonden? Hoe zal ik het aanvangen voor de belangen van dat kind te zorgen zonder - te vroeg te spreken? Ik moet iemand onder den arm nemen, maar wie?’

Terwijl hij nog zóó aan 't overleggen was, kwam Ursula van Hogenvoorde langs hem heen.

‘Rust u wat uit?’ vroeg zij, hem brutaal door haar lorgnet-glazen aanziende.

‘Ja, of misschien neen! Ik werk nu misschien meer, dan wanneer ik daar binnen ben.’

‘Hoe bedoelt u dat?’

‘Denkt u, dat zulk een arbeid dan alleen met de handen geschiedt?’

‘O zoo! U laat zich inspireeren?’

‘Dat merkt u goed op.’

En plotseling viel haar een gedachte in:

‘Zou ik ook geen kunstenares kunnen worden?’

Hij had moeite een glimlach te onderdrukken.

‘Dat zou gemakkelijk kunnen zijn, signora, er behoort maar een kleinigheid toe, namelijk talent.’

‘Kan men dat niet krijgen? Of is 't wel zoo onontbeerlijk? Ik ben laatst met papa in Amsterdam geweest en bezocht daar de Driejaarlijksche tentoonstelling, en toen ik daar al die gesmeerde en geverfde schilderijen zag, dacht ik: “Zou dat zoo moeilijk zijn?” Ik wilde wel mij in iets oefenen. Lang heb ik er over gedacht dokter te worden, maar dat is zoo lastig en zoo vies; nu kan ik ook wel gaan studeeren in iets anders, maar wil ik geld verdienen, dan moet ik les geven en ik houd niet van andermans kinderen. Me dunkt als artist verdien je zoo gemakkelijk en eervol geld.’

‘Meent u dat? Ik heb altijd gehoord dat er geen pad doorniger is dan dat van den kunstenaar. Dus mag u zich wel twee keer bedenken vóór u er den voet zet.’

‘Och kom! U werkt zoo gemakkelijk, zoo handig. 't Gaat u zoo best af, waarom zou ik 't ook niet kunnen? Ik heb altijd van teekenen gehouden en nu - enfin! De heele stad weet het, dus u zeker ook, nu mijn vader een nieuw huishouden opzet, is er voor mij geen plaats meer op Groenenzathe en moet ik zelf mijn weg zien te maken. De vraag is maar alleen, wat zal ik gaan doen?’

Hij zag haar half ernstig, half spottend aan.

‘Wil u, dat ik u raad geef?’

‘Ja, zeker! Wat dunkt u er van, als ik naar Italië ging om daar te leeren schilderen of boetseeren? Bepaald, ik geloof dat ik 't even goed zal kunnen als ergens in Duitschland een graad te halen. En ik heb er meer lust in, of liever ik heb in geen van beiden lust. Mijn eenig genot was tot nu toe te fietsen, maar dat verveelt mij ook al.’

‘Probeer u eens lust te krijgen in het huishouden. Dat is toch eigenlijk het voornaamste wat een vrouw moet doen en kunnen.’

‘Wat! Praat u ook al zoo ouderwetsch, u, een artiest! Dat had ik nooit van u gedacht, dat valt mij vreeselijk van u tegen, dat kan u niet meenen. Of denkt u, dat daar ook geen talent toe noodig is, en vooral geen lust?’

‘Met wilskracht kan men veel, maar het kunstenaarsvuur ontsteken, daar, waar er geen vonkje van aanwezig is, dat is onmogelijk.’

‘En wie zegt u, dat er geen vonkje bij mij gloort? 't Ligt in de familie. Mijn broer kon ook zoo aardig teekenen en houtsnijden. Ik geloof zeker, dat hij talent had, maar vader wou absoluut een advocaat van hem maken, en - en - toen is hij mis gegaan.’

‘Leeft hij niet meer?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde zij gemaakt onverschillig, ‘misschien wel, misschien ook niet,’ en toen plotseling van toon veranderend, ‘ik praat niet gaarne over mijn broer.’

‘Waarom? Haat u hem zoo?’

‘Neen, maar ik was nog een kind toen hij wegging, en een heel dom kind ook. Wij speelden veel te zamen, en eens had papa hem verboden naar buiten te gaan, daar hij zijn werk moest maken, maar ik had geen rust en ik hield zoo lang bij hem aan, totdat hij stilletjes uit het raam klom en met mij naar het bosch ging. Niemand merkte dat wij daar den heelen middag door hadden gespeeld in plaats van te werken. Toen kroop hij stilletjes weer door het raam en ik ging ook naar de leerkamer en maakte mijn sommen, alsof er niets was gebeurd. Maar toen is er iets voorgevallen dien middag - Wybo kreeg de schuld en hij zei toen oprecht, dat hij niet thuis was geweest, dat hij met mij in het bosch had gespeeld. Maar dat geloofde Pa niet.’

[p. 59]

‘En u heeft het ontkend?’

Hij zag haar aan, doodsbleek, met brandende oogen en trillende lippen, en 't meisje, dat voor niets en niemand vervaard was, ging plotseling vol schrik achteruit en riep, half huilend:

‘Waarom kijkt u mij zoo verschrikkelijk boos aan? Zeg mij dan toch, wat heb ik gedaan? Hoe gek ben ik ook om zulke dingen te vertellen aan een vreemde.’

Maar hij was opgesprongen en greep haar bij den pols.

‘Wat je daar gedaan hebt is leelijk, zeer leelijk! En heb je nooit bekend, wat er toen dien dag werkelijk gebeurd is?’

‘Neen,’ snikte zij, en trachtte haar hand los te wringen, ‘ik heb 't niet gezegd.’

‘En waarom niet?’

‘Ik durfde eerst niet, dien dag! Ik was bang voor straf; papa stelde mij altijd tot voorbeeld aan Wybo, dat ik zoo ijverig was, en hij daarentegen zoo lui en onwillig - daarom ontkende ik.’

‘Valsche kat!’ riep hij verontwaardigd, haar hand loslatend.

Als door den bliksem getroffen, stortte Ursula achteruit, en zij zag hem in het booze gezicht.

‘Hoe durft u dat zeggen - U in dienst van mijn vader - een - werk - man.’

Maar plotseling hem vol in het gezicht ziende, trilde zij over het geheele lichaam en kreunde:

‘Dat heeft hij mij ook gezegd - hetzelfde “valsche kat” en hij greep mij ook bij den pols om mij te dwingen het te zeggen....’

‘En nu beken jij 't, uit je eigen?’

‘O God! 't Is toch niet zoo?’

‘Wat, wat!’

‘Wybo.... Ben je Wybo, mijn broer!’

Hij zag haar aan nog altijd vol wrok.

‘Denk je dat?’ vroeg hij spottend. ‘Eindelijk!’

‘Wybo! O, dat ik 't niet eer vermoedde! En Lucie, die 't altijd had over zijn stem! Wybo, o Wybo, nu herken ik je! Vergeef mij toch!’

En zonder zich verder om iets te bekommeren, wierp zij zich snikkend om zijn hals; hij liet haar begaan. Eerst was zijn verbittering nog te groot, maar haar tranen en berouw maakten zijn hart week; zij was toch zijn zuster en de eerste, die hem begroette na zijn terugkeer; hij weerde haar niet af, maar liefkoosde haar terug.

‘Bedaar, Ursula! Ik had niet gedacht, dat jij de eerste zou zijn om mij het welkom toe te roepen in het ouderlijke huis.’

‘En waarom kom je hier als vreemdeling?’

‘Heb ik dan nog rechten in mijn vaders huis? Heeft mijn vader mij niet de deur ontzegd, als aan een dief?’

‘En door mijn schuld! O Wybo, je weet niet, wat mij dat altijd plaagde, die herinnering.... Niemand heeft er mij ooit meer naar gevraagd. En daarom kon ik nergens rust vinden. Daarom beproefde ik alles en kon nergens bij blijven. Ik trachtte te vergeten en ik kon niet, maar nu zal ik naar papa gaan en - hem alles bekennen.’

‘Nog niet! Wacht er mee tot ik je daarom verzoek. Hoor eens, Ursula! 't Is niet alleen het heimwee, dat mij hierheen dreef en als een onbekende mij deed werken in mijn vaders huis. Er zijn andere belangen, waarvoor ik moet opkomen. Als je meent iets jegens mij verplicht te zijn, toon het dan, door mij te helpen en vooral te gehoorzamen.’

‘Ik zal alles doen, wat je mij zegt. O Wybo, hoe is 't mogelijk! Toen je dat woord zei, waarvoor je mij dien dag telkens uitschold: “Valsche kat,” was 't of een doode tot mij sprak en nu ik je aanzie, begrijp ik niet, hoe papa en ik zoo blind kunnen geweest zijn, je niet te herkennen en toch.... toch.... Ik heb je genoeg aangekeken - want je interesseerde mij toch zoo!’

Wybo moest, ondanks den ernst van het oogenblik, toch nog lachen.

‘Dan spijt het je misschien dat ik maar je broer ben, en wou je kunstenares worden, alleen opdat ik ook belang in je zou stellen?’

‘Misschien wel,’ antwoordde zij oprecht en nederig, ‘maar toch ben ik zoo blij dat je terug bent, Wybo, en ik zal alles doen wat je zegt. Maar wil je het heusch niet weten voor papa en voor Lucie, die ook zoo gelukkig zal zijn?’

‘Neen Sula, nog niet! Jij bent de eenige, die weet dat ik niet ben, waarvoor vader mij houdt. Lucie in haar engelengoedheid vertrouwt mij, maar zij weet niet.... En nog vóór dien tijd heb ik nog iets anders te doen.’

‘En wat zeg je van papa's plannen? Vind je het niet vreeselijk!’

‘Wij moeten hem redden uit de handen van die avonturiersters; want daar vindt hij nooit zijn geluk. Ik ken ze beter nog dan hij.’

‘O Wybo,’ en Ursula hief opgetogen haar handen naar hem op, ‘denk je dat ook! Wat ben ik er blijde om. Ja, wij moeten papa van den Wylandtstroep losmaken. Je komt net bijtijds; maar hoe?’

‘Laat dat aan mij over! Ik zeg je vooruit, je mag mij niets vragen, maar je moet alles doen wat ik je zeg. Begrijp je?’

‘Ja zeker, en heb je mij alles vergeven?’

‘Vergeten kan ik 't niet, maar vergeven sedert lang!’

‘Geef er mij je hand nog eens op? Wat ben ik dankbaar, dat je zoo flink bent teruggekomen. Zoo'n knap kunstenaar en ik geloof ook een braaf mensch! Ach, wat heb ik een angst voor je doorleefd, al sprak ik er met niemand over, maar dat was juist het ergste. Wat benijdde ik die goeie Lucie, die in kalmte aan jou kon denken!’

‘Ga nu heen. Ik zie mijn werklui aankomen. Wat zouden ze denken als ze juffrouw Van Hogenvoorde zoo vertrouwelijk zagen praten met hun patroon? Vertel mij alleen, waar is Lucie?’

‘Lucie is een beetje verkouden. Zij houdt haar kamer.’

‘Je weet onze overeenkomst. Geen woord aan haar.’

‘Neen, zeker niet. Is er nog iets anders wat je van mij verlangt.’

‘Voorloopig, neen, niets! Of 't moest zijn, dat jij je van nu af ernstig toelegt op 't huishouden en al je dwaze liefhebberijen laat varen. Je fiets breng je op zolder, en je doktersmuts hang je aan den kapstok en je artiestendroomen laat je in de lucht vervliegen. Zorg dat je een flinke, ferme huisvrouw wordt, zoodat papa, als zijn huwelijk afraakt, onder dat opzicht ten minste geen reden tot klagen heeft.’

‘Heel graag, Wybo! Dolgraag! O, als ik op die voorwaarde geen stiefmoeder als Truus behoefde te krijgen - hoe blijde zal ik mij dan op het beheer van 't huishoudén toeleggen. Als ik maar kan.’

‘Je kunt, wat je wilt. Denk er aan dat je het doet uit geest van zelfopoffering, van plichtbesef en ook van boete. Als je beter begrepen hadt, wat je te doen stond, dan zouden de zaken niet zoo geloopen zijn.’

‘Ik zal mijn best doen, Wybo.’

Niemand zou in dit gedweeë meisje het verwaande, pedante nest van een halfuur vroeger herkend hebben; zij haalde een briefje uit den zak en zeide toen:

‘Wybo! Ik kwam met je praten, en begon over allerlei gekke dingen - maar eigenlijk had ik iets veel ernstigers op mijn hart.’

Zij gaf hem het briefje.

‘Een bankje van f 100. Wat beteekent dat?’

‘Och Wybo! Ik had gehoord wat Lucie je opgedragen had over het graf van mama en toen voelde ik mijn geweten zoo onrustig worden. Ik verweet mij dat ik mijn goede moeder zoo schromelijk had vergeten, maar - zie je! Dat was ook alles het gevolg van dat andere.... Ik schaamde mij zoo voor mama.... ik.... ik durfde niet aan haar denken - ik voelde dat zij 't mij verwijten zou, hoe ik haar zoon....’

Tranen beletten haar verder te spreken.

‘En nu kwam je mij dat brengen?’

‘Ja, ik wou ook mijn aandeel betalen in dat monument en je dat - duidelijk maken - maar het was zoo moeilijk er over te beginnen en daarom verzon ik allerlei dwaasheden, maar toch - had ik 't niet gedaan, dan zou je mij niet weer “valsche kat” hebben genoemd en ik had je niet herkend.’

Hij gaf haar het bankje terug.

‘En nu begrijp je toch, Sula, dat ik het geld van mijn zusters niet noodig heb en dat het monument er toch wel zal komen. Jou wil ik 't wel zeggen. Ik ben een rijk man. Ik verdien zooveel geld als ik wil. De naam van Verdini is daar ginds in Italië, in het land der beeldhouwkunst nog wel, met roem bekend. Ik kan 't gerust zeggen, want 't is de waarheid. Vandaag nog begin ik met het monument, dat mijn mooiste werk zal worden. Wil je dat Lucie zeggen?’

‘Ja,’ en zij vloog weg, want de werklieden waren reeds zeer dichtbij.

Zij ging de trap op, naar Lucies kamer en vond de blinde in haar fauteuil zitten met een doek om. Zij zag er bleek en mat uit.

‘Ben jij dat, Victorine?’ vroeg zij, want tegen haar gewoonte had Ursula de deur voorzichtig en zachtjes geopend, zooals Victorine het altijd placht te doen.

‘Neen Luus, ik ben 't, Sula. Hoe gaat het je?’

‘Ik ben wat koortsig, mijn hoofd doet zoo'n pijn.’

‘Zou je niet liever naar bed gaan?’

‘Ja, heel graag, maar....’

‘De meiden kijken niet naar je om. Ik geloof niet, dat je ergens beter zult zijn dan onder de dekens. Mag ik je helpen? Ik ben nog wel wat onhandig, maar ik zal mijn best toch doen.’

Lucie vertrouwde haar oor en niet; kon dat Ursula zijn, die zoo hartelijk en vriendelijk met haar sprak, en zoo van goeden wille scheen om haar te helpen?

‘Heel gaarne, lieve Sula!’ antwoordde zij en dacht bij zichzelf:

‘Zouden zij misschien denken, dat ik erg ziek ben en is daarom Sula zoo ongewoon lief voor mij?’

Zij liet zich helpen en te bed brengen; Ursula vroeg of zij warme limonade verlangde en een heete kruik. Lucie bedankte, maar aan den toon merkte Ursula wel, dat zij 't alleen deed om haar geen last te veroorzaken en zij besloot, er dus voor te zorgen. Ondertusschen kuste zij haar hartelijk en zeide:

‘Je moet de groeten hebben van mijnheer Verdini, en hij laat je zeggen, dat hij vandaag nog met je bestelling begint en dat het zijn mooiste werk zal worden.’

Haar gelaat werd weer door dien schoonen, inwendigen glans bestraald, die des te geheimzinniger was, omdat hij zich niet in haar oogen kon weerspiegelen.

‘Heeft hij dat gezegd? O, wat ben ik blijde! Als... als... het misschien niet goed met mij afloopt... dan... dan is daar ten minste voor gezorgd.’

(Wordt vervolgd.)