De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 41]

[Nummer 6]

Weergekeerd.
Door Mathilde.

VIII.

Den volgenden morgen kreeg Verdini geheel ander bezoek, dan dat van den vorigen dag.

De heer Van Hogenvoorde en juffrouw Wylandts wenschten hem te spreken, en hij moest hen natuurlijk met alle mogelijke beleefdheid ontvangen.

De heer Van Hogenvoorde wierp een verstrooid oog op de modellen, die hij had afgemaakt en vroeg toen aan Truus hoe zij ze vond.

‘Keurig!’ was het antwoord, met dezelfde uitdrukking van gelaat en dezelfde plooiing van den mond gegeven, alsof zij het patroon van een behangsel papier monsterde, en toen zich tot haar aanslaande wendend, vroeg zij:

‘Vindt Sula ze goed? Mij dunkt dan moeten wij maar op haar smaak vertrouwen. U weet, zooveel hoofden, zooveel zinnen.’

‘Ja, mijn dochter was er nogal mee ingenomen, niet waar? Zij is de meest artistieke van de familie.’

Geen van beiden bemerkten den spotlach op zijn gelaat.

‘Uw zoon had toch ook zeer artistieke neigingen,’ zeide Truus, die wel veel tact bezat, maar dien niet altijd evengoed op haar tijd wist te gebruiken.

‘Mijn zoon was een knutselaar, een knoeier, meer niet,’ antwoordde de burgemeester op een toon, die geen repliek duldde, en die de eigenaardigheid had de reeds zoo koele Gertrude tot in 't diepst van haar klein zieltje te verkillen.

Verdini veinsde het niet te hooren, maar de spotlach om zijn lippen werd nu bijna vroolijk.

‘Weet je waarvoor wij nu eigenlijk komen,’ hernam de heer Van Hogenvoorde, ‘want of die poppen nu een beetje mooier of leelijker worden, kan mij eigenlijk bitter weinig schelen.’

De practische Truus vond dit gezegde van haar galant vrij onverstandig; dit was nu juist zoo iets voor mannen, die bedierven altijd hun eigen zaak. Wanneer hij zoo sprak, was het dan wonder, dat die vreemde man dan maar ging broddelen en knoeien en zijn goeie geld aannam voor heel slecht werk? Zij besloot hem straks eens goed de waarheid hierover te zeggen.

‘Ik zou graag een buste van deze dame willen hebben. Ziet u kans die te maken?’

De blik, dien Verdini op de aanstaande mevrouw Van Hogenvoorde wierp, was nu niet zoo heel vleiend. 't Scheen wel of de taak, die men hem opdroeg, hem niet erg aanlachte, ten minste als deze twee hem gisteren gezien hadden, toen Lucie en Victorine ook met een bestelling bij hem kwamen, zou het verschil tusschen zijn houding van toen en nu hun zeker zijn opgevallen.

Inderdaad bood het hoekige, scherpe gezicht van Truus Wylandts met den eindeloozen hals weinig interessants aan voor het kunstenaarsoog. Maar een gedachte kwam plotseling in hem op en verhelderde de uitdrukking van zijn gelaat.

moskee van sjahzadeh-abdoel-azim, waar de sjah van perzië vermoord werd.
Naar een photographie.

[p. 42]

‘'t Zal mij een ware eer zijn de juffrouw te mogen afbeelden.’

‘Nu ja,’ sprak Truus, ‘maar dan moet er ook een pendant bij zijn, hoor! Daar sta ik op, en dan moet u ook uw buste laten maken, Hermanus.’

‘Zeker mijnheer, dat hoort er bij,’ verzekerde Verdini op vasten toon.

‘Nu ja dan, als 't zoo zijn moet. We zullen eerst zien hoe 't uwe uitvalt, Geertruida.’

De beide oude verloofden spraken elkander zeer vormelijk met u aan en de burgemeester, die ook niet van verkortingen hield, noemde haar altijd zeer deftig: ‘Geertruida.’

‘'t Zal een lange geschiedenis worden en een vervelende ook,’ zuchtte Truus, ‘toen pazaliger nog leefde, heb ik eens mijn portret laten maken door den beroemden schilder Van der Hulst, en ik herinner mij dat het een vervelende liefhebberij was.’

‘Hé, juffrouw Wylandts, dat was wel een goed fortuintje een portret te hebben van de hand van onzen grooten Van der Hulst. Is 't nog bij u in huis?’

Truus kreeg een kleur; het portret was nooit betaald geworden en toen de groote krach uitbarstte, had de schilder het teruggenomen, er een grooten Scheveningschen hoed overheen geschilderd en toen voor een hoop dollars aan een Amerikaanschen zilverkoning verkocht.

‘Neen,’ zeide Gertrude min of meer weifelend, ‘'t is bij mijn broer. Die had er nogal aardigheid in; ik had er niets mede op. Ik vond mijzelf nog veel leelijker dan anders; zoo vol kladden en veegen en met zoo'n leelijke tint.’

‘'t Verwondert mij toch dat, Fred het mij niet heeft laten zien, toen ik laatst in Den Haag was,’ zeide Van Hogenvoorde, ‘help mij onthouden, Geertruida, als wij weer eens bij Fred zijn, dat ik er naar vraag. Ik zou 't gaarne willen zien en misschien wel van hem koopen.’

‘'t Was niet aardig om er tegenover te zitten,’ zeide Truus, die zich vast voornam om er den eerstvolgenden tijd voor te zorgen, dat haar man niet bij Fred op de kamer zou komen. ‘Ik houd niets van die zoogenaamde moderne kunst.’

‘En Sula dweept er juist mee. Wat is uw idee er over, meneer - meneer - ik kan je wonderlijken naam niet onthouden, o ja, Verdini?’

‘Ik tracht het schoone, zooals ik 't versta, zoo goed mogelijk uit te drukken volgens mijn zwakke krachten.’

‘Nu, dat is ten minste bescheiden genoeg gezegd. Ik houd niet van die opgeblazenheid en die verbeelding van de tegenwoordige jon gelui en u ook niet, hè, Geertruida? Daarin zijn wij 't volkomen eens.’

‘Ja,’ kwam er wel een beetje weifelend bij Truus uit; niet dat zij het niet volkomen eens was met haar verloofde, maar de gedachte kwam bij haar op, als dit zijn zienswijze was, waarom hij dan zijn eigen dochter niet beter die nieuwerwetsche kuren afleerde.

Als Ursula haar eigen kind ware geweest, zij zou wel geweten hebben hoe haar ‘mores’ te leeren, dacht zij, en zij zou 't niet bij het uitspreken van mooie theorieën hebben gelaten maar, zuchtte zij: ‘Mijn geheele bestaan, tegenwoordig en in 't vervolg misschien ook, is niets dan een inbinden en mij zelf bedwingen. Thuis bij Ma kan ik ten minste vrijuit spreken en mijn gal op haar en Vic uitstorten, maar hier zal ik steeds de minste van allen zijn!’

Niets verried echter haar bittere gedachten, zooals zij daar in 't atelier stond één en al bescheidenheid en vriendelijkheid; het was juist haar kalm, verstandig uiterlijk, dat Van Hogenvoorde zoo in haar aantrok en dat hij hooger stelde dan frissche jeugd en schitterende schoonheid.

‘Dus 't blijft afgesproken, meneer Verdini, dat u voorloopig die beide poppen laat rusten en met juffrouw Wylandt's buste begint.’

‘Zeer goed, mijnheer, maar....’

Hij raakte er mee verlegen. Lucies opdracht trok hem honderdmaal meer aan. Als hij nog eerst de buste van de toekomstige mevrouw van Groenezathe moest maken, wanneer kon hij dan aan het verlangen der blinde voldoen?

Nu, dacht hij, hoe gauwer hoe beter, en hardop voegde hij er bij:

‘Als de dame het goed vindt, zal ik morgen alles in orde brengen en zullen wij dan met de buste beginnen.’

Zij maakten nog eenige afspraken hoe de buste worden moest; de heer Van Hogenvoorde verlangde iets dat men op kon hangen, en daaruit maakte de beeldhouwer op, dat hij een haut-relief op een medaillon bedoelde, en zonder blikken of blozen verklaarde hij dat juffrouw Wylandt's trekken bijzonder geschikt waren om in profiel te worden uitgebeeld. De waarheid was, dat Truus in zeer zwakke trekken wel is waar op haar moeder geleek: haar neus en kin hadden dezelfde lijnen als die van haar moeder, maar de ouderdom en de verbittering hadden ze nog niet zoo verscherpt en verhard.

Doch de kunstenaar zag in die goed afgeteekende lijnen het middel om zijn model te idealiseeren en misschien ook een voorwendsel om spoediger gereed te komen. Er werd dus bepaald dat ‘Geertruida’ den volgenden middag om halftwee op het atelier zou komen om de eerste zitting te doen beginnen.

Nadat alles afgesproken was, bood de heer Van Hogenvoorde zeer vormelijk en galant den arm aan zijn dierbare Geertruida en beiden verlieten het atelier.

Buiten gekomen was Truus een en al lof voor den kunstenaar, zoo bescheiden, zoo innetjes als hij zich wist te gedragen. 't Was haar bepaald meegevallen, verzekerde zij.

Ursula, die 't hoorde, haalde de schouders op. ‘Hij is niets artistiek! Ik heb weinig idee van zijn kunst. 't Is alles oude stijl. Niets typisch! Zoo wat voor den pruikentijd. Ik doe mijn best hem wat nieuwe ideeën aan te brengen en wat op de hoogte van zijn tijd te brengen, en hij is er blijkbaar dankbaar voor.’

‘Ik geloof dat hij toch bepaald een zeer beschaafd, ontwikkeld jongmensch is,’ meende Truus.

Ursula keek haar minachtend aan.

‘Beschaafd, ontwikkeld? Wat heeft dat met kunst te maken? De Italianen zijn knappe werklui, meer niet, en deze zal wel niet veel anders zijn.’

De indruk, door Truus echter op dien beeldhouwer gemaakt, was minder gunstig; de blik, dien hij haar nawierp, was allesbehalve liefdevol.

‘Die in haar plaats! Ik zou mij erg vergissen, of zij toont zich hier nog van haar besten kant. Zij lijkt mij te net, te gepolijst toe, om waar te zijn. Ik moet haar nader leeren kennen, en daarvoor is het medaillon een goed voorwendsel. Lucie zal geduld moeten oefenen, maar 't is ook voor haar bestwil. En die andere zaak, die ik ook nog te onderzoeken heb. Waarlijk! ik krijg hier veel te doen. Werk misschien te zwaar voor mijn schouders. Maar wat nood! Lucie bidt immers voor mij.’

Hij bleef dien dag langer werken dan gewoonlijk en het was reeds zeer laat in den namiddag, toen hij zijn atelier verliet om naar de stad terug te keeren; als gewoonlijk ging hij door den tuin en kwam toen door een zij poortje buiten; dit spaarde een omweg uit.

Juist wilde hij het poortje openen, toen er van buiten aan werd geduwd en Victorine plotseling voor hem stond.

‘O juffrouw Ribert,’ zeide hij: ‘het doet mij plezier, dat ik u ontmoet. U gaat zeker naar juffrouw Van Hogenvoorde?’

‘Ja, mijnheer.’

‘Ik heb voor haar een minder prettige boodschap. Vandaag heeft de burgemeester mij opgedragen, een medaillon-portret te maken van juffrouw Wylandts.’

De ondeugende, schalke uitdrukking, die haar zoo allerliefst stond, kwam weer in haar oogen en deed haar kuiltjes vroolijk dansen.

‘O ik weet het, mijnheer! Van middag aan tafel heb ik over niets anders gehoord dan over het portret. Mijn nicht is er zeer mee vereerd, dat u haar wil vereeuwigen en mijn tante niet minder.’

En toen plotseling ernstig wordend:

‘Lucie zal 't zulk een teleurstelling vinden. Zij heeft al zoo lang gewacht. Zij zal nog wel geduld hebben, de lieve ziel. O mijn heer!’ en zij zag hem met haar sprekende oogen dankbaar aan. ‘Wat ben ik blij, dat u haar zoo gelukkig hebt gemaakt, die arme, beste Luus! t Is haar eenige illusie en zij heeft zoo weinig, zoo bitter weinig.’

‘Denkt u dat het ook geen voldoening voor mij is, eenige vreugde te brengen in haar vreugdeloos bestaan?’

En plotseling zich naar haar buigend:

‘Heeft zij u nooit verteld, hoe zij blind is geworden?’

Zij schudde het hoofd verwonderd over die vraag.

‘Is zij dan niet blind geboren?’

‘Neen,’ antwoordde hij haar, ‘niemand weet het - zelfs niet haar vader - ten minste men denkt dat. En toch weet ik het.’

‘En zij?’

‘Ja zij weet het, maar zij is het vergeten.’

En haar hand drukkend, zeide hij:

‘U is goed, anders zou u haar vriendin met kunnen zijn. Is 't ook voor haar dat u bloemen brengt op dat graf?’

‘Voor haar, ja zeker! Maar ik doe 't ook voor mij. Ik heb mijn moeder slechts flauw gekend, en door alles wat ik van Lucie hoorde van haar moeder heb ik voor haar ook liefde en achting opgevat.’

En vleiend vroeg zij:

‘U maakt het monument immers heel mooi, niet waar, mijnheer Verdini?’

‘Als voor een vorstin,’ antwoordde hij vol overtuiging.

IX.

Gertrude vond de zittingen voor haar portret zeer interessant. De kunstenaar bleef altijd zoo bescheiden en zoo beleefd, vond zij; hij was niets indringend, en sprak niet dan als zij het woord tot hem richtte.

Veel meer dan Ursula kreeg zij ook met uit hem; hij was heel jong naar Italië gegaan, vertelde hij, en familie bezat hij daar niet; maar Truus was praatziek, zij moest weten òf hij veel verdiende, òf 't beeldhouwen een winstgevend ambacht was, waarom of hij nu hier kwam werken.

Ook op dit alles gaf hij ontwijkende antwoorden, maar liet doorschemeren dat hij hier zijn geld voor zijn verblijf in Holland wilde verdienen.

Zoolang Gertrude in het atelier was - alleen of door haar moeder vergezeld - liet Ursula zich niet zien, maar nauwelijks was zij vertrok ken, of daar verscheen zij weer, critiseerde zijn werk, spotte over haar vroegere vriendin en over de inspiratie, die zij hem schenken moest voor zijn kunst.

Ook hierop antwoordde hij niets; neen, men kon bepaald niet met dien man opschieten. Hij bleef maar altijd op zoon eerbiedigen afstand, al deden zijn werkgevers ook nog zoo hun best, om met hem op vertrouwelijken voet te geraken.

Die hij zeker 't liefst ontving, kwamen hem nooit meer bezoeken, - Lucie en Victorine, en daarom haastte hij zich met koortsachtigen ijver het medaillon in klei af te maken. Eindelijk was het klaar en moest gekeurd worden. Truus beviel het bijzonder; zij zag er bepaald klassiek op uit, meende zij, waarop Ursula vinnig aanmerkte:

‘Nu, om klassiek te zijn is 't noodig dat men tot de ouden behoort. En dat is toch de bedoeling niet.’

De blik, door Truus op haar geworpen, was ook allesbehalve lieftallig.

De oude mevrouw vond dat zij er zoo vreemd uitzag van op zijde, - want zij was nooit gewoon haar van dien kant te zien, altijd van voren.

‘Men moet er eerst aan wennen, beweerde zij.

De burgemeester verzekerde voor de honderdste maal, dat hij van die dingen geen verstand had; hij voor zich zag veel liever een geschilderd portret, daar was ten minste kleur aan. Dit was zoo gauw afgekeken.

Lucie had natuurlijk geen stem en naar Victorines oordeel vroeg niemand, maar toen zij het kleimodel, nadat het in het salon, terwijl zich daar visite bevond, van alle kanten goed bekeken was, weer terugbracht naar den beeldhouwer, kon zij niet nalaten hem te zeggen:

‘Ik geloof dat u een groot kunstenaar is!’

Een levendige blos steeg hem naar de wangen en het voorhoofd en zijn oogen schitterden.

[p. 43]

‘Hoe komt u daaraan?’

‘Wel, iemand, die met zoo'n model zoo iets kan maken, waarvan men de oogen niet kan afwenden, moet dunkt mij een kunstenaar bij Gods genade zijn.’

‘Ik heb nog zelden een lof gehoord, die mij zoo streelde.’

Zij lachte hartelijk.

‘Gelooft u mij niet?’

‘Och! U moet het mij niet kwalijk nemen. Ik lach alleen, omdat ik vind dat de menschen u zoo verschillend beoordeelen. Ursula vindt u zoo diepzinnig en Truus zoo teruggetrokken en.... en....’ zij had hem willen zeggen ‘bij het onbeleefde af’ - ‘en ik.... of liever Lucie en ik vinden u zoo.... zoo....’

‘Nu, mag ik 't niet weten?’

‘Zoo gewoon.’

Nu lachte hij weer. Als hij lachte en de wolk wegtrok van zijn gezicht, scheen hij wel tien jaar jonger.

‘Hoe moet ik dat opnemen, als een compliment of als een affront?’

Nu was 't aan haar verlegen te worden en te kleuren.

‘'t Laatste in geen geval. Ik vind het zoo prettig iemand te ontmoeten, die gewoon is en gewoon doet als ieder ander, en vooral als die iemand zoo knap is. En dan vind ik u ook complimenteus - hoewel Truus zei: ‘Neen, complimenten maken, daar bemoeit hij zich niet mee, daarin is hij niets Zuidelijk.’

‘'t Gaat misschien niet altijd even gemakkelijk en tegen iedereen, al is men nog zoo zuidelijk van geboorte of opvoeding.’

‘Ja, dat kan wel! Ik mag hier mijn tijd niet verpraten, en toch één ding moet ik u nog vragen, maar zeg niemand dat ik 't u vroeg. Waarom is u Zondag niet bij Lucie komen praten? Zij had er zoo op gehoopt, die arme engel. Ik weet niet hoe 't komt, maar zij hoort uw stem zoo gaarne. Die herinnert haar aan haar moeder, zegt zij.’

De onschuldige vrijmoedigheid, waarmede het jonge meisje de partij van haar vriendin opnam, trof hem diep.

‘'t Vleit me zeer, dat juffrouw Van Hogenvoorde iets aangenaams in mij vindt en juist onder een opzicht, waardoor zij er iets aan heeft. Ik stel het op hoogen prijs en ik beloof u Zondag te komen.’

‘En dan hoor ik ook van Italië,’ zeide zij vroolijk, en heengaande neuriede zij haar lievelingslied:

Kennst du das Land, wo die Citronen blühn?

Den volgenden morgen moest Truus voor eenige kleinigheden nog eens poseeren en tot haar verbazing deed Verdini haar geheel en al tegen zijn gewoonte een vraag:

‘Is die juffrouw Ribert een nichtje van u?’

‘Ja,’ antwoordde Truus een beetje aarzelend.

‘Een dochter van uw zuster?’

‘Ik tante over Victorine?’ en haar stem klonk nu verontwaardigd, ‘maar voor hoe oud ziet u mij aan of haar voor hoe jong?’

‘O, neem u mij niet kwalijk,’ haastte zich de kunstenaar zijn domme vraag goed te maken. ‘Soms verschillen twee zusters met elkander wel twintig jaar, en dat dacht ik dat hier het geval was.’

‘Neen,’ hernam Truus, nu geheel tevreden gesteld. ‘Zij is veel verder familie van ons. Ik weet niet hoe het in elkander zit die parentage, ik geloof dat het met geen el uit te meten is.’

‘Zij dweept zoo met Italië en ook haar voorkomen is geheel Zuidelijk. Is zij misschien van Italiaansche afkomst, als u weet?’

‘Haar moeder was een Italiaansche; en zij is zelf ook in Italië geboren. 't Is een weesje en mijn ouders hebben voor haar opvoeding zorg gedragen.’

Er was iets in Truus' manier van zeggen dat hem waarschuwde aan dezen kant zijn onderzoekingen niet verder uit te strekken; òf Truus sprak niet graag over dat onderwerp, òf zij had redenen om, zoodra Victorines afkomst ter sprake kwam, op haar hoede te zijn.

Hij maakte dus een onbeteekenende opmerking over het werk en verder vroeg hij niets meer over Victorine Ribert; maar één ding wist hij ten minste, de Wylandtsen vermeden liever deze zaak. Zij hadden hun reden om er niet openlijk over te spreken.

Den volgenden Zondagmiddag zaten Victorine en Lucie samen onder de veranda; de anderen waren allen uit, de burgemeester met zijn aanstaande vrouw en schoonmoeder waren naar een naburig dorp gereden om er visites te maken. Ursula zwierf rond op haar fiets en de beide vriendinnen verheugden zich in haar rustig uurtje.

Victorine las Lucie de Zaterdagsche couranten voor, daarna uit een stichtelijk boek, in afwachting dat zij tegen vier uur te zamen naar het Lof zouden gaan.

‘Ik denk dat die beeldhouwer vandaag weer niet komt,’ zeide Lucie met een zucht, ‘ik zou zoo graag eens willen hooren, wanneer hij voor mij zal kunnen werken en dan - o, 't is bespottelijk, ik verlang zijn stem te hooren. Die brengt mij zoo terug in het verledene.’

‘Toen je nog zien kon, Luus?’

‘Ja toen - en later ook.’

‘Je hebt mij zooveel verteld, Lucie, maar over één ding heb je altijd gezwegen, hoe je eigenlijk blind bent geworden. Want je bent toch niet blind geboren.’

Een pijnlijke trek teekende zich op haar gelaat, terwijl zij de hand harer vriendin nam en fluisterde:

‘Daar moet je nooit naar vragen, lieve Victorine. Dat doet mij te veel aan er over te praten. Wil je?’

‘Zeker!’ zeide Victorine, verstrooid en nadenkend.

Waar zij nu aan dacht was hoeveel onheils er woonde in dit rijke, groote huis; in de laatste jaren had zij altijd over geldgebrek hooren klagen en het bezit van geld als het hoogste geluk op aarde hooren prijzen, en hier scheen men geld in overvloed te hebben en toch, wat voor een ongelukkige familie was het nog.

De moeder dood, de zoon verdwenen, de eene dochter blind door een oorzaak, die de ramp nog smartelijker maakte, de andere dochter onuitstaanbaar door haar eigenaardigheden en - in het verschiet - de heerschappij van twee vrouwen als haar tante en haar nicht.

‘Neen,’ was de slotsom van haar overdenkingen. ‘Onze Lieve Heer schenke mij tevredenheid in mijn lot, al is het nog zoo bescheiden, maar geen geld, of 't moest zijn om anderen wel te doen.’

Een meid kwam binnen en zeide dat mijnheer Verdini vóór was en vroeg of hij juffrouw Van Hogenvoorde kon spreken.

‘Ja zeker! Verzoek mijnheer hier te komen!’ zeide de blinde haastig, en toen de meid wegging, vroeg zij Victorine: ‘Ik doe toch niets ongepast met hem te ontvangen, op mijn leeftijd en in mijn toestand?’

‘Den leeftijd zou ik maar laten rusten,’ antwoordde Victorine lachend, ‘ik zie er niets anders in dan dat je ook eens bij uitzondering een prettig uurtje mag hebben, omdat - die stem je aangenaam aandoet.’

Verdini kwam in de veranda, keurig gekleed en zoo geheel en al de man der wereld als hij zich hier nog niet vertoond had. Hij groette de dames zeer beleefd en Lucie ontving hem vriendelijk en met zekere moederlijke waardigheid, die zoo goed paste bij haar ongeluk.

Het gesprek liep natuurlijk eerst over het werk, maar Victorine, die van verlangen brandde hem over Italië te laten vertellen, wist spoedig een andere wending er aan te geven en langzamerhand raakte Verdini op dreef; hij vertelde van 't heerlijke zonneland, waar kunst en natuur zoo innig aan elkander verbonden zijn, dat kunst daar natuur en natuur kunst schijnt.

Hij tooverde voor hun verbeelding de wit marmeren kathedraal van Milaan, waar de groote heilige Carolus Borromeus rust in zijn zilveren sarcophaag, hij schilderde de heerlijke oevers der Lombardijsche meren, Isola Bella, de troon der lente in de volle pracht van haar camelia- en azalea-struiken, van haar hooge citroen- en laurierhagen, haar cypres- en oranjeboomen. Hij beschreef de blauwe zee, die Genua en de beide Riviera's bespoelt, de witte paleizen en de kerken vol marmer en mozaïek, Ghiberti's poorten van Florences doopkapel en het paradijs met zijn engelen, door Fra Angelico ons geopend, en dan - Rome, de eeuwige stad, Rome met haar droevige catacomben, haar verwoest Colyseum en haar juichende Sint-Pieterskerk, de strijd, het lijden en de triumf van het Christendom, hare obelisken en fonteinen, haar heuvelen en haar tuinen, het tweede vaderland van den katholiek, daar, waar ieder zijn ziel te huis voelt als in een voorhof des hemels.

En wanneer hij de verheven figuur beschreef van den grooten Paus, van hem, die stralend als een Licht aan den Hemel, Lumen in Coelo, daar staat eenzaam en gevangen, op de grens van twee werelden, die de armen uitstrekt in liefde naar de lijdende en droevige wereld onder hem vol erbarmen en medelijden - en haar dwingt naar hem op te zien als naar den Eenige, van wien redding en licht kan komen, - dan deelden de vrouwen zijn geestdrift en de lichtlooze blik der arme Lucie en de vurige oogen van Victorine verdoofden in tranen.

‘O kon ik daar eens heen gaan!’ zuchtte Victorine. En haar eensklaps strak omziende vroeg hij:

‘Is u een Italiaansche? En van waar?’

‘Ik geloof van Genua! Maar ach! ik weet zoo weinig, zoo bitter weinig!’

‘En dat weinigje wil u mij dat niet zeggen? Of mag zij niet, juffrouw Van Hogenvoorde?’

‘Waarom zou zij niet mogen?’ antwoordde Lucie haar tranen afdrogend, ‘'t Is toch geen geheim.’

‘Ik weet zeker dat mijn moeder een Italiaansche was. Mijn vader was, geloof ik, een Hollander; ten minste het zal wel, de familie tusschen tante Wylandts en mij komt door hem. Mijn ouders wonen goed en zeker heel gelukkig met elkander; ik herinner mij nog alleen hoe zij met mij speelden en mij liefkoosden - na dien tijd heeft niemand het meer gedaan,’ voegde zij er zuchtend bij.

‘En den naam uwer moeder weet u dien niet, of heeft u geen portretten?’

(Wordt vervolgd.)