De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 9]

[Nummer 2]

de hemelvaart des heeren, naar de schilderij van bompiani.

[p. 10]

Weergekeerd.
Door Mathilde.

III.

In een kleine kamer van het huis Groenezathe, dat tot nu toe bevrijd was gebleven van den onhebbelijken rommel, dien werklieden steeds met zich brengen, zat de familie te ontbijten, of liever stond het ontbijt klaar.

Het vertrek zag er ongezellig uit, wat niet te verwonderen was, daar men zich bij gemis aan grootere ruimte daarin behelpen moest, maar verder was 't er rommelig, onopgeredderd - en om het ware woord te gebruiken, onzindelijk. Niets verried daarin rijkdom of zelfs welstand, en onwillekeurig moest men zich afvragen òf daar, waar men duizenden guldens uitgaf om een oud gebouw te restaureeren, het wel een onnoodige weelde was, zich een nieuwen theepot aan te schaffen, want die thans op tafel stond was afgeschilferd, gebarsten en gekramd. Het tafellinnen zag er ook uit of het een opfrissching noodig had evenals het heele servies. Het raam stond wijd open en de heerlijke, frissche morgenlucht drong naar binnen, vol van bloemengeuren; vlak voor het raam zat de blinde dochter des huizes, een meisje van diep in de twintig, met eenvoudig glad gestreken haar en een lief, droevig gezichtje, waarop de blauwe glazen van den zilveren bril twee groote vlekken maakten; zij was met een handwerkje bezig en haar magere, dunne vingers gingen vlug en regelmatig op en neer.

De heer des huizes dronk staande weg een kop thee, waarbij hij een kadetje at, dat hij niet eens op een bord neerlegde.

‘Waar is Ursula?’ vroeg hij barsch.

‘Ik denk dat zij nog uit is; Mina zei dat zij van morgen heel vroeg is weggereden.’

‘En heb jij al ontbeten?’

Een flauw lachje speelde om Lucie's bleeke lippen; 't was haar zoo ongewoon, dat men aan haar dacht of zich om haar bekommerde.

‘O dat komt wel terecht, vader! Als Mina klaar is met de kamers, zal zij mij wel bedienen. Ik heb nog volstrekt geen honger.’

‘'t Wordt tijd, hoog tijd, dat er verandering komt,’ pruttelde de oude heer, ‘er moet een verstandige vrouw hier aan het hoofd komen. Als die voor alles zorg draagt, dan kan Ursula naar hartelust fietsen en rijden en jij, jij kunt rustig gaan bidden.’

Het meisje zweeg, en haar vader, juist door haar zwijgen geprikkeld, ging heftig voort:

‘Ik begrijp niet, dat jij en Ursula het niet verstandiger opneemt. Truus is een vriendin van haar; door haar heb ik de familie Wylandts leeren kennen, en - waardeeren. Het zijn allerliefste, degelijke dames, wel opgevoed en beschaafd, daarbij braaf en godsdienstig. Wat kan ik meer verlangen om mijzelf een rustigen ouden dag en jelui een aangenaam leven te bezorgen, en toch trekken jij en Ursula alle dagen martelaressengezichten, alsof ik, ik weet niet wat voor dwaze streek op het punt was te doen.’

Het meisje hief haar lichtlooze oogen op naar haar vader en bewoog haar lippen, als wilde zij iets zeggen, maar er kwam geen klank uit haar keel.

‘En jij vooral, jij komt zooveel te kort! Je bent overgeleverd aan de meiden en mist elke levensvreugde.’

‘Lieve vader,’ en er trilden tranen in haar stem, ‘ik heb mij nooit beklaagd.’

‘Dat zeg ik ook niet, maar denk je dat ik 't niet zie? Al die jaren sedert je uit het gesticht bent gekomen, heb jij 't ellendig gehad. Ik heb er ook nooit iets van gezegd, omdat ik er toch niets aan veranderen kon!’

Een wonderlijke theorie, maar de heer Van Hogenvoorde lette er zelf niet op, en de goede Lucie was te eerbiedig om er aanmerkingen op te maken.

‘Denk je dat het voor mij geen groot besluit is, op mijn ouden dag een vrouw te nemen, die toch zoo vele jaren jonger is; maar alleen het idee, dat Geertruida Wylandts in alle opzichten waardig is, de plaats in te nemen.... die.... die ik zoo lang heb ledig gelaten, deed mij er toe besluiten.’

Nu kon Lucie zich niet langer goed houden; de herinnering aan haar nooit genoeg betreurde moeder werd haar te machtig, en groote tranen rolden van de uitgedoofde oogen onder de blauwe brilleglazen langs haar wangen.

‘Daar, daar! Begint zij mij waarlijk te grienen! 't Is om dol te worden. Ik doe alles om mijn kinderen gelukkig te maken, en wat heb ik er aan! Zij miskennen mij, zij willen mij niet begrijpen.’

En met geweld verzette hij een paar stoelen.

‘Och, paatjelief!’ klaagde het meisje, ‘ik verzet mij volstrekt niet. Wat u doet, is heel goed - als u maar gelukkig wordt, dat is het voornaamste, en als ik daarvan overtuigd was, dan zou ik heel blij zijn en juffrouw Truus met vreugde als mijn nieuwe moeder begroeten.’

‘En waarom zou ik niet gelukkig worden? Wat weet jij er van? Is zij niet een allerliefste vrouw en een flinke huishoudster?’

‘Ja, dat is zij zeker!’

‘Nu, wat heb je dan op haar te zeggen?’

‘'t Past mij niet, mij daarover uit te laten.’

‘Dat raad ik je ook maar. Die wijsneuzigheid van het jonge geslacht tegenwoordig gaat alle begrip te boven. Zij willen het in alles beter weten dan de oude lui. Zij verbeelden zich de wijsheid in pacht te hebben.’

‘Natuurlijk, de wijsheid moet toch ergens blijven!’

Die dit gezegd had, wierp de deur wagewijd open, bleef even staan en keek met een boos gezicht rond. Het was een meisje in grijze vélocipède-kleeding met een jongenspet op het hoofd; zij zou er niet leelijk hebben uitgezien zonder de sproeten op haar verbrand gezicht en zekere brutaalheid in haar houding en manier van haar hoofd achterover te werpen en door haar lorgnetje te zien.

‘Ik stik van dorst, is er nog thee op?’ vroeg zij zonder haar vader of zusje te groeten, ‘nu, voor mijn part komt de stiefmoeder maar gauw, want zooals nu gaat het niet lang[e]r; kibbelen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat!’

Zij ging omgekeerd op een stoel zitten en at een stukje brood, ook uit het vuistje, terwijl de vader zwijgend door het raam keek, om zijn ontstemming te verbergen.

‘Waterlanders, Lucie? Hoe komt dat?’

‘Zorg liever dat het kind haar ontbijt krijgt; dan doe je ten minste iets nuttigs.’

‘Heeft zij nog niets gehad, het schaap? Daar!’

En zij schoof Lucie een kopje thee toe, dat zij boordevol geschonken had en waarin zij veel te veel suiker en te weinig melk deed, en toen een homp brood nemend, wreef zij er even met het botermesje langs en legde het op het schoteltje naast haar kopje.

‘Dank je wel, Suul!’ zeide het meisje dankbaar en vriendelijk.

‘Vader,’ zeide Ursula, zonder verder op de arme blinde te letten, ‘ik heb iets nieuws bedacht, wat misschien alles behoorlijk zal oplossen.’

‘Nu, laat eens hooren.’

‘Ik word met October 23 jaar; als u mij dan mijn moeders versterf geeft, ga ik naar Duitschland, om daar een doctorsgraad te halen, want ik wil onafhankelijk zijn en mijn eigen brood verdienen! Hier kan ik toch gemist worden.’

‘En wiens schuld is dat?’

‘O, ik kan mij niet met die vulgaire dingen bemoeien. Daar betaalt men huishoudsters of meiden voor; 't is te lang dat vrouwen zich zoo hebben laten verdrukken. Nu wordt het tijd dat zij zich onafhankelijk maken. Verbeeld je, ik kousen gaan stoppen en kopjes wasschen en gehakt klaar maken. Waarlijk, ik kan mijn tijd wel beter gebruiken.’

Lucie zuchtte diep; ach! waarom moest zij haar oogen missen, wat zou zij haar vader en zuster het leven veraangenaamd hebben.

‘Want u begrijpt, vader,’ ging Ursula driftig voort, ‘dat ik geen oogenblik blijf als de Wylandtstroep hier den baas speelt.’

‘Ik verzoek je te bedenken, dat je spreekt van je toekomstige moeder, en.... en....’

‘Stiefgrootmoeder en stiefnichtje,’ lachte Ursula spottend, ‘prettig, zoo in eens in zoo'n groote familie te komen.’

De heer Van Hogenvoorde, die tegenover de arme Lucie zulk een hoogen toon wist te voeren, vond haast geen woorden om zijn brutale jongste dochter flink op haar plaats te zetten.

Zuchtend nam hij een borstel, borstelde zijn stoffige kleederen wat af en maakte zich gereed heen te gaan, toen de meid zonder kloppen binnenkomend zei, dat er een ‘man’ was, die mijnheer spreken moest.

‘Ik geloof, 't is voor de bouwerij,’ voegde zij er bij.

‘Zeg, dat ik kom!’ zeide hij, blijde het hem allesbehalve aangename gezelschap zijner dochters te kunnen verlaten. ‘Waar is die man?’

‘In de spreekkamer.’

De spreekkamer bevond zich voor aan het huis en daar hier het meest gebouwd werd, was het vertrekje geheel ontruimd, op een houten keukenstoel en een soort van lessenaar na.

De gast van het ‘Rustende Hert’ stond voor het raam en keek naar buiten, vanwaar men een heerlijk gezicht had op het stadje, dat daar gebaad lag in den vollen gloed der morgenzon.

Toen de heer Van Hogenvoorde binnenkwam, stond hij op en boog beleefd.

Hij zag er onder zijn gebruinde huid doodsbleek uit; zelfs zijn lippen waren wit en zijn handen, die hij op de leuning van den stoel liet rusten, beefden zichtbaar.

Mr. Hermanus van Hogenvoorde, de eigenaar van Groenezathe en burgemeester van Groenhuizen, was een man van dicht bij de zestig jaar, maar die er nog als een flinke vijftiger uitzag. Hij had een mooien, grijzen kop, dien hij nog kaarsrecht hield en een fraaien, donkeren puntbaard - de booze wereld beweerde dat baard en snor, sedert de burgemeester trouwplannen koesterde, bij den dag donkerder waren geworden, totdat zij nu zoo goed als zwart schenen - een hoogst gedistingeerde verschijning, een flink man, die krachtig de teugels van het bewind over zijn klein rijkje voerde en met een lastigen gemeenteraad hoogst geschikt wist rond te komen.

Jammer, dat hij als huisvader minder verdienstelijk was; hij had een zeer tyrannieken aard, dat moest die gemeenteraad maar al te dikwijls ondervinden; doch, terwijl hij hier zijn natuurlijke heerschzucht door zeker soort van staatsmanswijsheid wist te temperen, liet hij tehuis daaraan den vollen teugel - ten minste zoolang zijn goede vrouw nog leefde, die in alles zijn slavin was geweest.

Na haar dood was 't treurig gegaan in zijn huishouding; zijn eenige zoon, zijn trots, die echter hetzelfde lastige karakter van den vader had en daarbij even wild en ontembaar was als deze deftig en stil, was na hevige onaangenaamheden - waarvan eigenlijk niemand het rechte wist - het ouderlijke huis ontvlucht.

Lucie was in een blindengesticht grootgebracht. Ursula had een geleerde moeten worden; zij was naar een gymnasium gezonden en had daar veel pedanterie opgedaan en alle beminnelijke, vrouwelijke deugden verloren; toch was haar vader trotsch op haar. Zij was zijn lieveling, nadat Wybo, zijn zoon, hem verlaten had; hij keurde het goed dat zij zich aan alle nieuwmodische liefhebberijen overgaf en zich niet met het huishouden bemoeide.

Langzamerhand was hij er aan gewend geraakt, elk comfort in zijn huis te missen; hij lette er niet op, dat de meubels er ouderwetsch en verhavend uitzagen, omdat zij nooit door nieuwe vervangen of verbeterd werden, waar zij begonnen te slijten. Zooals men meer ziet, was Mr. Van Hoogenvoorde royaal in groote dingen, maar thuis lette hij op elken cent, een liefhebberij, die zijn vrouw menigen traan had gekost.

Zooals hij op 't geld was, zoo toonde hij zich ook in groote belangen; hij was ongetwijfeld een man van strenge grondbeginselen, een overtuigd Christen, een door en door braaf mensch, maar over de opvoeding van zijn kinderen koesterde hij de wonderlijkste theorie, waarvan geen verstandig redeneeren, geen onaangename ondervindingen zelfs hem konden afbrengen.

[p. 11]

Met zijn zoon hadden zijn meer goed gemeende dan verstandige pogingen schipbreuk geleden; met Ursula dreigde het thans weer verkeerd te gaan - de arme Lucie telde niet mee, zij was uiterlijk en innerlijk het beeld harer goede moeder, een van die echt vrouwelijke wezens, die van haar geboorte er toe voorbestemd schijnen, slachtoffer of martelares te worden.

Het vorige jaar was een vriendin van Ursula, die deze op een badplaats had ontmoet, eenige weken op Groenezathe komen logeeren.

Truus Wylandts was de eerste jeugd reeds een poos voorbij en scheen een zeer stemmige huishoudelijke vrouw; zij was verrukt over Groenhuizen en besloot haar moeder, die met een arm nichtje in Amsterdam woonde, over te halen, zich in het stadje te vestigen. Alles was hier zoo goedkoop en daarbij leefde men er zoo gezellig. Truus maakte er geen geheim van, dat zij en haar moeder moeite hadden rond te komen, daarbij hadden zij een broer, die luitenant was en veel, heel veel geld kostte, en - mama was zoo overdreven goed - Victorine, een dochter van een overleden neef, had zij geheel tot zich genomen. Ja, om alles was 't beter dat zij zich hier vestigden; de familie Wylandts kwam over en tot Ursula's groote vreugde, want met alle overdrevenheid, opgewonden jonge meisjes eigen, aanbad zij Truus Wylandts.

Den eersten tijd waren de betrekkingen tusschen het bovenhuisje in de stad en Groenezathe zeer druk; zelfs Lucie voelde dat door de aanwezigheid der familie iets nieuws en iets aangenaams in haar leven was gekomen.

Zij voelde zich aangetrokken door het nichtje Victorine; beide eenzame zielen, die in zoovele punten met elkander overeenkwamen, voelden weldra een innige, onderlinge sympathie, maar - Truus won niet door nadere kennismaking en haar moeder ook niet.

Lucie, ondanks haar blindheid een scherpzinnige opmerkster, mocht haar reeds van het eerste oogenblik niet lijden; zij vond haar stem onaangenaam en toch was Truus een en al liefheid voor haar.

In den korten tijd, dat zij op Groenezathe logeerde, had zij er veel veranderd, door vele kleine aangenaamheden des levens het hart van den ouden heer gewonnen, die nu juist op een leeftijd gekomen was, dat men al zulke kleinigheden dubbel voelt en waardeert.

Nog meer begon hij ze op prijs te stellen, toen hij het eenvoudige, maar hoogst nette huishoudentje in de stad leerde kennen; hij voelde zich weer verplaatst in den goeden, ouden tijd, dien hij, zoolang hij daarin leefde, niet waardeerde, toen zijn vrouw nog leefde en hem elk steentje uit den weg ruimde en op niets bedacht was, dan om hem aangenaam te stemmen door een gezellig tehuis.

Vóór dat hij 't wist, kwam de gedachte in hem op, hoeveel aangenamer zijn oude dag zou worden als hij Truus tot meesteres van Groenezathe verhief. Zoodra dit denkbeeld in hem had post gevat, vervulde het hem geheel, hij vond het uitstekend en hij begreep niet hoe anderen er niet zoo over konden denken.

Tegenstand van zijn kinderen verwachtte hij volstrekt niet; Lucie vond alles goed en Truus en Ursula waren immers de beste vriendinnen, maar - het kan verkeeren, zeide Brederoô reeds; nauwelijks vermoedde Ursula wat haar vader van plan was, of haar vurige vriendschap maakte voor bitteren afkeer plaats.

Er volgde een hevige scène tusschen beide vriendinnen, waarbij Truus met veel succes de rol van beleedigde onschuld speelde en Ursula haar voor intrigante uitschold.

Tot haar groote teleurstelling legde haar vader haar streng het zwijgen op, en zette zijn plan door. Mevrouw Wylandts en Truus kregen nu onbeperkte macht over den man, die nooit iets of iemand gevreesd had; zij brachten er hem toe zijn oude ruïne van een huis te laten restaureeren, den ouden rommel weg te ruimen en door nieuwe meubels te laten vervangen, tegen dat de jonge vrouw er haar intrek zou doen; en tot ieders verbazing was Hogenvoorde tot alles bereid, hij wilde een nieuw leven beginnen en bekommerde zich niet over alle hinderpalen.

IV.

Zoo stonden de zaken in en buiten Groenezathe, toen de heer Van Hogenvoorde op dien prachtigen zomermorgen stond tegenover den vreemdeling, door Mina een ‘man’ genoemd.

‘Ha, je moet mij spreken?’ zei de burgemeester, en een stoel nemend, die vrij wankelend was, maakte hij een gebaar om den ander te beduiden, dat hij het ook moest doen; deze bleef echter tegen het raam staan, zoodat zijn gelaat in de schaduw bleef.

‘Hoe is je naam?’

‘Verdini.’

‘En wat ben je van je ambacht?’

‘Beeldhouwer.’

‘Beeldhouwer zeg je, en wat ben je voor een landsman?’

‘Eigenlijk Hollander, maar ik ben lang in Italië geweest en al mijn getuigschriften zijn op dien naam.’

‘Hoe weet ik dan dat je dezelfde persoon bent, waarop die stukken betrekking hebben?’

‘Als mijnheer mij aan het werk ziet, zal hij wel begrijpen, dat ik 't werkelijk ben.’

‘Ja, maar dan is 't misschien te laat! Hoe kom je er aan, je hier te presenteeren?’

‘Omdat ik in Den Haag vernam, dat u uw huis liet restaureeren en daarvoor beelden en ornamenten noodig had.’

‘Van wien hoorde je dat?’

‘Ik las 't in de courant.’

‘Maar hoe kwam je op 't idee, dat het iets geschikts voor je zou zijn?’

Men zag het den burgemeester aan, dat hij gewoon was, soms voor onderzoekingsrechter dienst te doen.

‘Ik zocht werk en dit was juist iets, wat mij leek. Wil mijnheer mijn getuigschriften zien en de afbeeldingen van mijn werk?’

‘Laat eens kijken!’ Maar zich even bedenkend, voegde hij er bij: ‘Wacht, ik zal mijn dochter roepen, die heeft van kunstdingen meer verstand dan ik.’

En door de gang klonk zijn heldere stem:

‘Ursula!’

‘Wat belieft u, vader?’

Een oogenblik later kwam zij er aan, nog altijd in haar fietscostuum, maar zonder hoed; de oogen van den vreemdeling hadden nieuwsgierig naar de deur uitgezien, doch op het gezicht van dit echt moderne jonge meisje betrok zijn gelaat.

Neen, zij was dezelfde niet, die hij gisterenavond op het kerkhof had gezien en in wie hij Ursula van Hogenvoorde had vermoed.

Zij groette hem nauwelijks met een flauw hoofdknikje en zich tot haar vader wendend, vroeg zij:

‘U riep mij?’

‘Ja, mijnheer, hoe heet u ook weer?’

‘Verdini.’

‘Nu, mijnheer biedt zich aan voor de beelden van den gevel; hij heeft hier proeven van zijn werk, en daar jij meer verstand van zoo iets hebt dan ik, had ik graag dat jij ze eens nakeek.’

‘O!’

Zij zette zich neer op den stoel met een zeer gewichtig gezicht, stak den neus onder het lorgnet naar de hoogte, wat haar uitzicht nog pedanter maakte, en zeide toen:

‘Nu, ik wacht.’

Verdini haalde uit zijn zak een klein album voor den dag en legde het op tafel voor vader en dochter, zonder een woord te zeggen.

Oplettend en van de zijde van Ursula met groot vertoon van zaakkennis, werden de photographieën bekeken; het waren de afbeeldingen van heiligenbeelden, allegorische voorstellingen, bustes, ornamenten, grafmonumenten, alles zeer artistiek, sierlijk en voornaam.

De verbazing van vader en dochter was groot, maar zij zeiden niets van hun indrukken, vóórdat zij de laatste photographie in handen hadden gehad.

Toen keken zij elkander aan en Ursula maakte een beweging met haar lippen, die moest beteekenen, dat zij voldaan was; toch zeide zij, om haar wijsheid te luchten:

‘Mij dunkt dat u de moderne richting in de kunst wat al te weinig volgt. Er ontbreekt iets persoonlijks in uw werk, naar het mij voorkomt.’

Daar lichtte iets in de oogen van den kunstenaar, dat niemand in Groenhuizen er nog in gezien had; een tinteling van ondeugd en spot, maar dadelijk weer onderdrukt, terwijl hij kalm antwoordde:

‘Ik heb toch steeds getracht mijzelf te zijn, hoewel ik de groote modellen tot voorbeeld nam. Hier zal men echter meer op de hoogte zijn van de nieuwste richtingen der beeldhouwkunst dan in Italië.’

‘Ja, dat kan wel,’ antwoordde Ursula uit de hoogte, zonder den spot te begrijpen.

En de heer Van Hogenvoorde zei:

‘Nu, ik heb vooruit gezegd, dat ik van die dingen even weinig verstand had als een boer van borduren, maar mij dunkt als je werkelijk zooveel moois hebt gemaakt, dan begrijp ik niet, dat je nog noodig hebt in je kiel rond te zwerven en je diensten hier aan te bieden of je een gewoon werkman bent, want waarlijk, zoo mooi hoeft het niet te worden.’

Ursula trok een zeer minachtend gezicht, maar zeide niets. Alleen keek zij den vreemdeling in afwachting erg brutaal aan en maakte bij zich zelf de opmerking, dat hij een zeer interessant voorkomen had.

‘Zoo niets Hollandsch,’ dacht zij; ‘die buitenlanders zijn toch heel wat anders, dan die stijve Hollanders.’

‘Wanneer u beter bekend was met Italië zou u inzien, mijnheer, dat ik eigenlijk heel weinig beteeken als beeldhouwer; en er zijn er zoovele in Rome en Florence, dat zij moeite hebben werk te krijgen, vooral nu de tijden daar zoo slecht zijn.’

‘En zoekt u daarom Holland op? Nu hier is de kunst ook geen hen, die gouden eieren legt.’

‘Ik weet het wel, maar familieomstandigheden riepen mij in Holland terug, en het zou mij veel waard zijn, hier aan het werk te komen.’

‘En uw getuigschriften?’

Hij nam uit een portefeuille eenige papieren en het album weer opbergend, legde hij deze in de plaats.

‘'t Is Italiaansch,’ zeide hij.

‘Nu Sula, jij kent immers Italiaansch, wil jij ze even inkijken?’

Ursula nam een zelfgenoegzame houding aan en elk stuk openleggend, begon zij het te doorloopen, telkens met het hoofd knikkend, om het bewijs te geven, dat zij heel goed alles verstond.

De waarheid is, dat zij er niet veel meer van begreep dan I'llustrissimo Signor Giuseppe Verdini en dat zijn werk bene en bellissima was.

‘Uw werk schijnt daar wel in den smaak te zijn gevallen,’ sprak zij, en toen opstaande tot haar vader:

‘Ik heb gedaan wat u mij opdroeg. Verder houd ik er mij liever buiten; juffrouw Wylandts is de persoon, die te beslissen heeft.’

De burgemeester beet zich bij die zuurzoete woorden op de lippen; hij kon er moeilijk iets op zeggen, wanneer hij zijn familiezaken niet voor een vreemdeling wilde behandeld zien.

‘Dus je vindt in elk geval, dat ik hem het beeldhouwwerk aan den gevel wel kan toevertrouwen?’

‘O ja! Voor Holland is zijn werk licht mooi genoeg.’

En met een genadigen hoofdknik, ging zij trotsch als een pauw de kamer uit, vast overtuigd bij den vreemden kunstenaar een indruk van deftigheid en hooge ontwikkeling te hebben achtergelaten.

‘Nu dan,’ zeide de oude heer, ‘ik wou eigenlijk wel eerst iets van je zien. Ga maar even met mij mede naar buiten, dan zal ik je mijn bedoeling uitleggen, of liever wacht even. Hier hangt het plan van den gerestaureerden gevel.’

En hij ging met hem in het woonhuis; daar hing de afbeelding van het huis, zooals het worden moest wanneer het in orde zou zijn, met een sierlijken gevel in oud-Hollandschen stijl. Het beeldhouwwerk zou moeten bestaan in twee beelden aan weerszijden van de ingangdeur en van een wapenschild daarboven, en uit twee honden, onder aan het frontispies.

(Wordt vervolgd.)