De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

De H. Jozef voedstervader. -

Het feest van den H. Jozef, door de kerk op den 19en Maart gevierd, is ons een welkome aanleiding om onzen lezers de voorstelling van Jesus' eerbiedwaardigen voedstervader, die onze eerste bladzijde siert, onder de oogen te brengen.

Het is een der beste geslaagde godsdienstige tafereelen van den grooten Tiroler meester Defregger, die wel hoofdzakelijk door zijn gemoedelijke en geestige genrestukjes uit het leven zijner typische landgenooten bekend is, maar toch ook op zijn tijd het christelijk penseel met bijzonder geluk wist te hanteeren.

De voorstelling in dit nummer munt stellig uit door een oorspronkelijkheid van opvatting en compositie, die ons onmiddellijk treft. Hij

[p. 352]

heeft den heiligen Jozef niet als gewoonlijk voorgesteld in den schoot van het gezin van Nazareth, hetzij arbeidende, hetzij met Jesus en Maria de stille sabbathsrust genietende; maar ditmaal een meer monumentale en symbolieke groepeering gekoezn, waarbij natuur en werkelijkheid wijken moeten voor de idee, die de kunstenaar heeft willen uitdrukken.

Blijkbaar heeft hij, door de Moedermaagd met het goddelijk Kind op een verhevenheid en Jozef aan haar voeten te plaatsen, de goddelijke majesteit van het Kind en de hooge verhevenheid zijner Moeder willen doen uitkomen, terwijl tochde vertrouwelijke nabijheid van den H. Jozef uitdrukt dat hij op het innigst met Jesus en Maria vereenigd is en zijn staande houding kennelijk zijn ambt als beschermer en bewaarder van het heilig gezin symboliseert.

Deg winkelhaak, op den grond naast hem geplaatst, duidt op zijn leven van nederigen arbied; het schriftuurblad, waarin hij verdiept is, verbeeldt ons zijn kennis van de gewijde boeken, van de voorspellingen der oude profeten, die hij in vervulling heeft zien gaan, zijn bewustzijn van de hooge roeping, waartoe hij van God is uitgelezen. De lelie eindelijk is het zinnebeeld der reine deugd, waardoor hij zich de hooge eer heeft waardig gemaakt, de Voedstervader te mogen zijn van den menschgeworden God.

Het bericht van den pelgrim. -

Gastvrij is de moede pelgrim op het vorstelijk kasteel toegelaten. Want het gezin van den grijzen graaf beweent een geliefkoosden zoon en broeder, die jaren geleden is uitgetogen om tegen de ongeloovigen te strijden en die sedert, helaas, spoorloos verdwenen is. Elke pelgrim dus, die bericht kan brengen uit die verre oorden, wordt op het slot met open armen ontvangen, in de hoop dat hij wellicht iets omtrent den verloren ridder kunne meedeelen. En ja, ditmaal schijnt die lang gekoesterde hoop in vervulling te zullen gaan. Aan de opmerkzaamheid, de aandachtige beslangstelling, waarmee het gezin des pelgrims verhalen aanhoort, aan de ontroering, die zichtbaar den grijzen burchtheer overmeestert, aan de houding en het gebaar van den verhaler zelf is te zien dat zijn meedeelingen voor de familie van bijzonder gewicht zijn. Zucht wellicht de ridder, dien zij voor dood beweenen, ginds nog in wreede gevangenschap? Is hij gevallen en heeft de pelgrim het oord mogen ontdekken, waar zijn gebeente rust? Wij weten het niet, maar die onzekerheid geeft een romantische bekoring te meer aan het aantrekkelijk tafereel.

De catechisten in Japan. -

De geweldige oorlog tusschen China en Japan, die met de volledige nederlaag van den in schijn zoo geduckten Chineeschen kolossus eindigde, heeft opnieuw de aandacht gevestigd op het eilandenrijk, dat wellicht eenmaal de hegemonie over Azië zal voeren.

Thans is Japan met zijn bevolking nog in de duisternis van het heidendom gedompeld, doch indien het zich tot het Catholicisme bekeert, dan zal het, volgens de getuigenis van missionarissen, groote diensten bewijzen aan de Kerk.

Een der beste middelen tot bekeering is het werk der catechisten. De missionarissen en de inlandsche priesters kunnen niet alles doen, zij hebben helpers noodig, en die helpers zijn de catechisten.

Als bemiddelaars tusschen de heidensche wereld en den priester, gaan de catechisten uit om de zielen te zoeken, die van goeden wil zijn, om ze tot het geloof te brengen. Zij bereiden ze voor tot het ontvangen van het H. Doopsel, en zonder hun hulp zou de priester niet meer vermogen, dan een kapitein zonder soldaten.

De oogst is groot, maar klein is het aantal werklieden. Indien de missionarissen konden doen wat hun blakende ijver voor de uitbreiding van het geloof begeert, dan zouden ze ten minste catechisten willen hebben in de voornaamste middelpunten des lands. De taak van den missionaris zou daardoor aanmerkelijk verlicht worden, want dan zou hij er slechts van tijd tot tijd heen hoeven te gaan, om ze te leiden en den nieuwbekeerden de H. Sacramenten toe te dienen.

japansche catechisten.

Het ligt voor de hand, dat zulk een werk aanzienlijke uitgaven meebrengt. Want vooreerst moeten huizen gebouwd worden, waarin zij, die de ware leer willen omhelzen, worden onderricht, en verder moet hun, als zij arm zijn, en dat is veelal het geval, voor dien tijd de kost worden gegeven. Ten slotte moeten de catechisten zelf onderhouden worden, en al stellen zij geen hooge eischen, toch heeft men gemiddeld vijf honderd franks per hoofd en per jaar noodig.

De eerwaarde pater J.M. Corre, apostolisch missionaris te Kumamoto, doet een beroep op de gebeden en de liefdadigheid onzer lezers voor liet met een paar woorden geschetste werk der catechisten. Door daartoe bij te dragen, zegt hij, zullen zij veel zielen bekeeren, uit welke misschien eens een H. Ambrosius en Augustinus, een H. Monica en Clara zullen opstaan; want wanneer een volk zich bekeert, dan verwekt God steeds uit zijn midden apostelen en heiligen.

Door voor het onderhoud te zorgen van een catechist, die in hun plaats zal werken, is het alsof zij zelf missionaris worden. Mochten er nu onder onze lezers zijn, die voor dit belangwekkende werk een gift willen en kunnen afzonderen, dan kunnen zij die zenden aan: Rév. J.M. Corre, missionnaire apostolique, Kumamoto, Japon, of aan Père Hinard, Directeur des Missions Etiangères, 128 rue du Bac, Paris.

kroonprins boris van bulgarije.

Kroonprins Boris van Bulgarije. -

Wie had kunnen denken, dat de moord op den oud-minister Stamboelof het uitgangspunt zou worden der kuiperijen, die met den geloofsafval van het Bulgaarsche kroon prinsje bekroond werden? En toch is dit het geval geweest.

Men mag den gewezen dictator zooveel ten laste leggen als men wil, zeker is het, dat deze schrandere staatsman inzag, hoe een genadig beschermheer-, of liever, voogdijschap van den czaar onvereenigbaar was met een vrij en onafhankelijk Bulgaarsch rijk, waarvan hij droomde. Door Stamboelof's krachtig optreden verloor de Russischgezinde partij meer en meer terrein, en wellicht was het vooral de gedachte, de breuk tusschen Rusland en Bulgarije onherstelbaar te maken, die hem de grondwet deed wijzigen, waar zij van het regeerende vorstenhuis het belijden van den nationalen godsdienst, het Grieksch-orthodoxe geloof vorderde.

Vorst Ferdinand, zelf katholiek, was toch in 1898 gehuwd met prinses Marie Louise, de drie-en-twintigjarige dochter van hertog Robert van Parma, die alleen zijn toestemming had gegeven, nadat de Bulgaarsche vorst de plechtige belofte had afgelegd, dat zijn kinderen in den katholieken godsdienst zouden worden opgevoed. De grondwetswijziging, door Stamboelof bewerkt, scheen alle bezwaar van dien kant te hebben weggeruimd.

Na den moord op den oud-minister op den 15en Juli van het vorige jaar veranderde als bij tooverslag het tooneel. Even krachtig als de Bulgaarsche regeering tot dusver aan alle aanlokkingen van Rusland had weten weerstand te bieden, even kruipend werd nu om de gunst van den czaar gesmeekt. Een deputatie, met den metropolitaan Clement aan het hoofd, werd naar St.-Petersburg gezonden, om het hart van den Russischen keizer te vermurwen. Toen reeds durfde het hoofd der Bulgaarsche Kerk op zijn terugreis zeggen, overtuigd te zijn, dat Bulgarije een nationale dynastie zou hebben. Alleen voor dien prijs was Ruslands vriendschap te koop.

Toch heeft het nog maanden geduurd, eer de geloofsovergang plaats had. De jonge, vrome moeder wilde de ziel van haar kind niet prijsgeven, en ook vorst Ferdinand aarzelde lang, zijn plechtig gegeven woord te breken en voor de geheele wereld, voor vriend en vijand, een meineedige te worden. Ten laatste is hij - en dit zal hem tot eeuwige schande strekken - dat toch geworden.

Den 14en Februari had te Sofia, in bijzijn van de vertegenwoordigers van den czaar en den sultan, de zalving plaats, waardoor Boris als lidmaat der zoogenaamd orthodoxe Kerk werd aangenomen. De Bulgaren jubelden en Ferdinand heeft zijn judasloon ontvangen door zijn erkenning als vorst van Bulgarije door zijn suzerein, den sultan, en door de goedkeuring, aan die erkenning gehecht door alle mogendheden, die indertijd het verdrag van Berlijn hebben geteekend.

Ware Ferdinand zelf schismatiek geworden, dit zou tot op zekere hoogte nog te begrijpen zijn; maar onbegrijpelijk en onverantwoordelijk moet het genoemd worden, dat hij, terwijl hij zelf katholiek blijft, zijn kind - nog maar twee jaar oud - aan het schisma heeft overgeleverd.