De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

Een Bruidstoet uit den ouden tijd. -

Dat opwekkend tooneel met zijn bonte verscheidenheid van figuren brengt ons de prachtige portretstukken van onze roemrijke zeventiendeeeuwsche schilderschool te binnen. Blijkbaar heeft de ‘gouden tijd,’ dien Holland nooit vergeten moet, het penseel bezield van den Duitschen kunstenaar, wiens schilderij onze gravure weergeeft In dien tijd van de krachtige ontwikkeling der burgerijen openbaarde zich een geest van gulle levensvreugde, dien men ook in dezen bruidstoet weer terugvindt.

onderscheidingsteekenen en ridderorden van generaal van der heijden.

In de vertrekken op de eerste verdieping van het vaderlijke huis der bruid, waar alles feestelijk versierd is, heeft de ontvangst der gasten plaats gehad, die daar bruid en bruidegom ‘in staatsie’, alsmede beider ouders hun gelukwenschen kwamen aanbieden.

Daarop heefe zich de bruidstoet gevormd en deze daalt thans in het voorhuis af om zich naar de kerk te begeven, waar het huwelijk zal gesloten worden. De meeste deelnemers aan dien optocht bewegen zich nog op de trap, die met groene slingers en geschilderde wapen-borden gesierd is; het jonge paar is al beneden in het voorhuis, met roode tegels bevloerd, waar kinderen en buurlui in afwachting staan geschaard om het bruidspaar te begroeten, te bekijken en waarschijnlijk ook wel te critiseeren, zooals dat tegenwoordig nog bij dergelijke gelegenheden gebeurt. Bovendien is daar ook nog een troep muzikanten opgesteld, die met trom en fluit den stoet moet voorafgaan.

Trotsch op zijn geluk, leidt de bruigom zijn aanstaande, die schuchter voor zich ziet en wie het wit zijden bruidskleed bijzonder goed staat, zwierig bij de hand, terwijl de verwanten met de bruidsjonkers en bruidsjuffers en de verdere gasten volgen.

De laatste koe. -

Welk een treurige geschiedenis ligt er uitgedrukt in dit eene woord: de laatste koe! Eens heeft er geluk en welvaart geheerscht in dit huis, waaruit thans meedoogenloos de laatste bezitting der bewoners wordt weggehaald. Die bejaarde vrouw, welke haar schreiende dochter aan de borst drukt, terwijl ze zelf met betraande oogen het goede, trouwe dier nastaart, kwam eenmaal als een jonge, gelukkige vrouw op de hoeve, en de boer was even trotsch op haar als op zijn welvarend gedoe. Maar vervolgens kwamen er slechte jaren, verwoestende ziekten, allerlei ellende, waaraan de landbouwer, niet het minst in onzen tijd, zoo vaak blootstaat. Soms kwamen er ook wel weer betere dagen, maar men was te veel achteruit geboerd om de schade nog te kunnen inhalen. Van het eene jaar sukkelde men in het andere tot de arme boer, vóór zijn tijd afgewerkt, in het graf zonk. En nu moet de vergrijsde weduwe het ergste beleven. Het eenige wat zij met haar kinderen nog bezat, de laatste koe wordt voor schuld weggehaald. Zoo schiet haar niets dan het oude, vervallen, leege huis over, - en dat wie weet voor hoe korten tijd nog maar!