De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

Winter. -

Al bedoelen wij het tegenovergestelde van den winter als wij van het ‘schoone jaargetijde’ spreken, tòch heeft ook de winter zijn eigenaardig mooi, een schoonheid, die in haar vorstelijke pracht voor de liefelijker bekoorlijkheden van lente en zomer niet hoeft onder te doen. En het mooist is de winter ontegenzeglijk in het dichte bosch, waar elke boom, elke struik, iedere tak, elk twijgje geestig met wit is afgezet.

Geen schilder, meer ervaren in het tooveren met licht en bruin dan de winterzon, wanneer ze haar bleeke stralen, nog getemperd door het waas van den nevel, door zulk een besneeuwd bosch laat spelen. Het beeld van dood en verlatenheid, dat het winterlandschap aanbiedt, wordt als met leven bezield. Een matgouden gloed speelt over den witten sneeuwmantel, waarmee het is omhangen; en de voerman, die in zijn eentje bezig is het hakhout weg te halen, krijgt een gevoel van hoopvolle verwachting, van blij vooruitzicht op de zonnige dagen, die in het verschiet zijn.

Wat de oude visscher vertelt. -

Kennelijk zijn het ernstige herinneringen uit zijn veelbewogen leven, die de oude visscher hier ophaalt voor de belangstellende buurvrouwen, verhalen van geweldige stormen, die hij heeft meegemaakt, van gevaren, waaraan hij gelukkig ontkomen is, maar die menigeen van zijn vrienden en bekenden noodlottig geworden zijn. Het visschersleven toch is een voortdurende strijd met de trouwelooze zee en de verraderlijke elementen.

Gelukkig de man, die rustig in de haven blijven kan, schijnt zijn jongere kameraad te denken, die met het stompje pijp in den mond en de handen in de ondoorgrondelijk diepe zakken naar de verhalen van den ouden visscher luistert. Maar de blanke rijksdaalders, die hem zijn jongste vangst heeft opgebracht en die hij nu met welbehagen stilletjes door zijn vingers laat glijden, verzoenen hem toch weer met het gevaarlijke visschersbedrijf, dat wel geen rijkdom, maar toch in elk geval bescheiden welvaart brengt.