De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

De Condor in het hooggebergte. -

Geen berg zoo hoog, geen zee zoo diep of overal treft men bewerktuigd leven aan, overal bewijzen der scheppende almacht van Hem, die het ontzaglijk heelal uit het niet te voorschijn riep! Zoo zijn de tusschen vier en vijf duizend meter hooge kammen der Cordilleras van Magalhansland tot voorbij Quito, waarop de mensch wegens de dunneluchtlaag nog maar met moeite ademen kan, het verblijf van den condor, dien reus onder de vogels.

Wat de lammergier is op de Alpen, is de condor (Vultur gryphus) in de bergketen der Andes van Zuid-Amerika. Hij bewoont er de meest ontoegankelijke spitsen, de kruinen namelijk van naakte rotsen, aan de onderste grens der eeuwige sneeuw, 10 tot 18000 voet boven de oppervlakte der zee. In zijn vlucht kan hij zich echter nog hooger verheffen. Humboldt berekent dat hij 21,834 voeten boven de zee, dus zelfs nog hooger dan de Chimboraso oprijst en daarbij luchtlagen doorvliegt van schier alle graden van dichtheid en temperatuur. Even gemakkelijk daalt hij weer tot het zeestrand neer, als de jacht op zijn prooi hem daartoe aandrijft. Hij is inderdaad de onbeperkte heerscher in het luchtgebied; in zijn vlucht beschrijft hij wijde spiralen zonder merkbare vleugelbeweging, als het ware in de lucht zwemmend, en stort dan suizend op den bespieden buit neer.

Ofschoon zich gewoonlijk met dood aas voedend, valt hij ook levende dieren aan. Hij rooft geiten, schapen, jonge lama's en kalveren, waarop hij zich soms werpt op het oogenblik dat zij geboren worden, en komt overigens in levenswijze geheel met den Europeeschen lammergier overeen. Hij vervolgt het rund zoolang tot het afgetobd en met uit den bek hangende tong neervalt. De roover scheurt het dan de tong uit den bek en pikt het de oogen uit. Evenals alle gieren is hij bijzonder taai van leven.

De lengte van zijn lichaam bedraagt een meter, maar als hij de vleugels uitstrekt, meet hij van de eene vleugelspits tot de andere wel zes meter.

De algemeene kleur van den condor is zwart, hier en daar met een licht tikje grijs. Alleen de grootste vleugeldekveeren zijn wit, maar aan het uiterste einde en onderaan toch weer zwart. De ongemeen slanke en naakte nek is van een wit donskransje omgeven.

Een nest schijnt de condor niet te bouwen, maar op vooruitstekende rotspunten zijn eieren uit te broeden. Evenals de meeste giersoorten is ook de condor, in de kooi gehouden, een uiterst dankbare vogel, want een levensduur van dertig en meer jaren is bij hem geen zeldzaamheid.

Het loslaten der brakken. -

Niet minder jachtlustig als de condor in het hooggebergte toonen zich de losgelaten brakken op het levendig tafereel, dat blz. 235 ons te zien geeft. In dolle drift rukken zij aan de touwen, die hen nog gevangen houden, op gevaar af zich te

[p. 240]

wurgen en den jager haast geen tijd gunnend om ze te ontwarren. Ongeduldig springen zij over elkaar om toch maar de eerste te wezen, die van den strik wordt bevrijd, en nauwelijks zijn ze aan den band ontkomen, of daar hollen ze als bezetenen den jachtstoet vooruit.

Als men de prachtige beesten daar zoo dartel en wild ziet rondspringen, zou men niet zeggen dat zij, naar alle regelen der kunst op de jacht afgericht, aan den minsten wenk van den jager gehoorzamen.

Het moet voor den schilder van ons tafereel geen kleinigheid geweest zijn, den levendigen troep in al de verscheidenheid zijner dartele en opgewekte bewegingen aldus naar het leven weer te geven. Zijn schilderij trok dan ook op den jongsten Salon des Champs Elysées algemeen de aandacht en oogstte welverdienden bijval,

‘Kan je lezen?’ -

Ziedaar een vreedzamer beestje, een zachtzinnig speelkameraadje voor het lieve meisje, dat zich in ernst verbeeldt, haar konijntje in al haar genoegens te kunnen doen deelen. Zij heeft den ingebonden ouden jaargang van de Illustratie opgeslagen en hem tot meer gemak van haar laag bij den grond springend kameraadje op den vloer uitgespreid. Nu moet hij mee prentjes kijken en..... lezen. Zelf kan ze ternauwernood spellen; maar misschien is het konijntje verder gevorderd.

‘Kan je lezen?’ vraagt ze naïef, het beestje in den arm knellend en met zacht geweld tot attentie dwingend. Veel begrip van de lectuur toont het konijntje niet, maar het begrijpt toch wel zóóveel dat zijn kleine meesteres veel van hem houdt en hij daar erkentelijk en lief voor moet wezen.

‘kan je lezen?’ naar de schilderij van herman kaulbach.