De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

De reuzenklok der kerk van 't H. Hart. -

Nu de kerk van het H. Hart te Montmartre, waarvan de Illustratie naar gelang men met den bouw vorderde telkens afbeeldingen gegeven heeft, voltooid is, heeft zij de reuzenklok ontvangen, een geschenk van Savoye, dat haar zijn naam gaf en ze de Savoyarde doopte.

In minder dan een jaar tijds brachten de geloovigen der bisdommen Chambéry en Annecy de 65 550 franks bijeen, welke noodig waren voor de klok, die in de werkplaatsen den gebroeders Paccard te Annecy gegoten is. In 1891 werd met het gieten der monsterklok begonnen; in het begin van October 1895 was zij voltooid en zou naar Parijs worden overgebracht, om haar zware tonen ver over de wereldstad te laten weerklinken.

Doch het was geen gemakkelijk werk, deze ontzaglijke klok, drie en een halven meter hoog en bijna even breed, met een gewicht van omtrent 20.000 kilogram, te vervoeren. Uit de werkplaatsen der gebroeders Paccard werd zij op een wagen met lage breede wielen, getrokken door elf paar ossen en drie paarden, naar het station van Annecy overgebracht. Duizenden hadden zich langs den weg geschaard, om van dit zeldzame schouwspel getuige te zijn. Langzaam, majesteus bewoog zich het voertuig voort, terwijl het brons der klok schitterde met den witten glans van zilver. Onze gravure op de laatste pagina veroorlooft een blik op den stoet, met de bevolking van Savoye ter zijde, die een afscheidsgroet komt brengen aan de klok, die zij met trots als de hare beschouwt.

Tien dagen bracht nu de klok op een platten waggon door, vóór ze Parijs bereikte. Hier werd ze met een stoomkraan op haar laatste voertuig geplaatst, een vrachtwagen, die in staat was 30.000 kilogram te torsen. De eerw. pater Besson van de Oblaten en de gieter der klok, de heer Paccard, namen een langen balk op en deden, te midden der toejuichingen van het saamgestroomde volk, het eerst te Parijs de zware contra-ut der Savoyarde weerklinken.

Om vier uur in den morgen begon de tocht naar Montmartre. Acht en twintig paarden werden voor den wagen gespannen, terwijl een honderdtal werklieden, met toortsen en lantaarns voorzien, den wagen en de lange rij van paarden en voerlui omgaven. In galop werden eenige honderden meters afgelegd, daarna rustte men een paar minuten om uit te blazen en den tocht te hervatten. Een onafzienbare menigte van menschen, onder wie een aantal priesters uit de Savoysche bisdommen en van het H. Hart van Montmartre, vergezelde den fastastischen stoet.

Om ruim zes uur kwam de Savoyarde op Montmartre aan, waar men, zooals onze gravure op de eerste bladzijde te zien geeft, onmiddellijk aan het werk toog, om de reuzenklok een plaats te geven op haar voorloopige bestemming, in afwachting dat de klokketoren voltooid zal zijn, die ze zal herbergen.

Hoewel de plechtigheid van den doop der Savoyarde is uitgesteld tot na den terugkeer van kardinaal Richard, aartsbisschop van Parijs, uit Rome, heeft ze haar naam reeds ontvangen. Op den eenen kant der klok staat: Francoise Marguerite du Sacré-Coeur de Jésus, naar de voornamen van kardinaal Richard, en den naam van haar peter, Mgr. François de Sales Albert Leuillieux, aartsbisschop van Chambéry. Daar deze evenwel middelerwijl overleden is, zal de nieuwe aartsbisschop van Chambéry, Mgr. Hautin, bij den doop der Savoyarde tegenwoordig zijn.

vertrek uit annecy, van de ‘savoyarde,’ bestemd voor de kerk van het h. hart.

Inmiddels heeft zij haar machtig geluid reeds ver in den omtrek laten weergalmen, en Parijs, dat tot dusver op weinig of geen groote klokken kon roemen, bezit thans de grootste klok van Frankrijk. Men zegt dat zij ruimte genoeg biedt om vijf en dertig personen onder zich te bergen.

Pelgrims en zieken aan het graf der h. elisabeth. -

Was de beminnelijke Heilige, wier gedachtenis de Kerk op den 19n November viert, tijdens haar leven de toevlucht van alle armen en noodlijdenden, ook na haar dood hield zij niet op, de overvloedigste weldaden te bewijzen aan de ongelukkigen, die haar hulp en voorspraak inriepen.

‘Daar de goede God,’ zoo verhaalt de middeleeuwsche kroniekschrijver Cesarius van Heisterbach, die met eigen oogen de wonderdadige genezingen aanschouwde, op de voorbede der H. Elisabeth verkregen, ‘daar de goede God de verdienste zijner dienstmaagd wilde openbaren, zoo verheerlijkte Hij haar graf met zoovele teekenen en wonderen, dat uit verschillende streken gansche scharen volks bijeen-stroomden, om gezondheid te bekomen of om haar te vereeren. Blinden, verlamden, dooven, lieden met vallende ziekte behept, in één woord allerlei krankheden werden daar geheeld; men verhaalt zelfs, dat dooden op die plaats opgewekt werden. Niet alleen uit den omtrek van Mentz en Trier, maar ook uit verwijderde oorden, uit de diocesen van Keulen, Bremen en Maagdenburg kwamen een menigte menschen naar Marburg om hun gezondheid te erlangen of om te bidden. Zij die terugreisden, ontmoetten anderen; zij die de gezondheid verkregen hadden, verkondigden de kracht Gods aan degenen, die aankwamen. Er werden vele offers gebracht waaruit een steenen kerk op haar heilig graf werd opgetrokken. Ik was in dien tijd ook te dier plaatse, en ik herinner mij niet, in mijn geheele leven ooit zooveel volk bij elkander gezien te hebben, als ik toen in de stad Marburg bijeen zag. Ternauwernood kon iemand de kerk binnenkomen of die verlaten. Zoo is die heilige stad, dat oord van toevlucht, door glansrijke teekenen boven op den berg gesteld, dat is, bekend geworden. Op aarde heeft de Heilige die stad tot toevluchtsoord gemaakt, waar zij in den nood der ellendigen voorzag, en nu is zij zelve een toevlucht in den hemel, waar zij vol barmhartigheid de beden verhoort dergenen, die haar met vertrouwen aanroepen.’

Niet minder dan 129 door geloofwaardige getuigen bij eede bevestigde wonderen werden vermeld bij het proces van heiligverklaring, dat reeds weinige jaren na Elisabeths dood werd ingeleid.

De schilder van het treffend tafereel, door onze gravure weergegeven, vertoont ons dien toevloed der geloovigen naar het door wonderen verheerlijkte graf der H. Elisabeth. Ter eene zijde zien wij een moeder, die haar ziek kind de zerk doet aanraken, welke de overblijfselen der Heilige dekt. Aan den anderen kant ontwaren wij een kreupele, die vol eerbied de lippen drukt op den kouden steen. Nog andere biddenden omgeven het graf en roepen in hun noodwendigheden de hulp in van haar, die bij haar leven nimmer een noodlijdende van haar deur stiet en ook thans in den hemel nog gaarne de gebeden verhoort van degenen, die tot haar hun toevlucht nemen.

Op den 19en November bidt de Kerk: ‘Barmhartige God, verlicht de harten uwer geloovigen, opdat wij door de verheerlijkte voorspraak der H. Elisabeth het geluk der wereld mogen verachten en ons steeds in de hemelsche vertroosting verheugen. Door Christus, onzen Heer, die met U leeft en heerscht in alle eeuwen der eeuwen. Amen.’