De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Een avontuur met een olifant in Britsch-Indië.
door Quadratus.
(Slot.)

Bij korte poozen liet de olifant nog een gedempt gebrul hooren, eer klagend dan dreigend. Met zijn kleine oogen keek hij mij evenwel, naar mij dacht, nog even wraakgierig aan, als toen hij mij nazat, zoodat ik het toch maar niet waagde, naar beneden te komen.

Het moest zoo ongeveer vier uren zijn, toen ik, ik weet niet de hoeveelste sigarette aanstak. Ik had nauwelijks een paar trekken gedaan, of er ontstond een leven in de natuur, dat hooren en zien verging. De apen begonnen angstig van tak tot tak te springen; de vogels vlogen bij gansche zwermen omhoog en lieten een doordringend, krijschend geluid hooren. Daar scheen iets op til te zijn. Ik keek eens naar mijn vijand beneden. Ook hij stond te beven en te trillen; zijn oogen rolden van angst heen en weer, een zenuwachtige rilling doortrilde geheel zijn reusachtig lichaam. Hij poogde zich los te wringen, en bleef dan weer als vastgenageld staan; zijn kleinen staart trachtte hij tusschen zijn achterste pooten te verbergen. Kortom, hij toonde zulke teekenen van angst, dat ook ik, zooals gij wel begrijpen kunt, niet op mijn gemak, eens rondzag, wie of wat wel de oorzaak was van dien ommekeer in de dierenwereld. Ik bemerkte eerst niets; alleen vlogen heele troepen antilopen en andere kleine viervoeters als een wervelwind onder den boom voorbij. Daar bewoog zich iets schuins voor mij in het dichte kreupelhout; met spanning richtte ik mijn blik er heen, maar wie beschrijft mijn schrik en ontsteltenis, toen ik daar twee fonke lende oogen als kolen vuur door het groen heen zag schitteren. Dat was ongetwijfeld een luipaard, wellicht een tijger. Van angst trok ik mijn beenen, die van den tak afhingen, omhoog, ik bracht de hand aan mijn revolver, maar liet ze als verlamd wederom zakken, toen zich het ondier uit de struiken voortbewoog, als een slang over den grond voortkruipende. Het was een reusachtige koningstijger, van de grootste soort en de prachtigste kleur. De laatste stralen der zon deden zijn huid als het fijnste fluweel schitteren en met zijn dikken, behaarden staart zweepte hij van wraak- en moordlust den grond. Daar stond nu zijn doodvijand, hulpeloos, onbekwaam zich te verdedigen. Het roofdier lekte zich den rooden muil, bij voorbaat reeds genietende.

Mijn blik viel van den tijger op den olifant. Het arme beest deed van schrik en angst een gebrul hooren zoo klagend en smeekend, dat ik werkelijk medelijden met hem kreeg. Met zijn kleine oogen keek hij mij zoo vragend, ja smeekend aan, dat ik alle wraak vergat, en mijn hand aan mijn revolver brengende, besloot hem te verdedigen. Maar wat zou ik gaan beginnen, met een gewoon pistool tegen zulk een monster? Had ik mijn buks maar, die door een mijner bedienden gedragen werd. Die lag zeker hier of daar ergens in het woud! Neen, een revolverschot en dan op zulk een afstand, het was gekkenwerk! En bovendien, zou ik daardoor de aandacht van het roofdier op mij vestigen, want het scheen mij nog niet bemerkt te hebben. Wellicht zou ik mijn wapen later nog maar al te wel noodig hebben Neen, mijn eigen behoud kon ik niet opofferen ter wille van een wild beest, en dan nog een, dat mij zoo in het nauw gejaagd had.

Terwijl ik zoo nog zat te d nken of ik zou helpen, ja of neen, hakte de tijger den Gordiaanschen knoop door, door met een geweldigen sprong den olifant op den nek te springen en zijn scherpe klauwen in het sidderende lichaam te slaan. De olifant poogt den doodenden last af te werpen; tevergeefs, zijn gevangen slagtanden beletten het hem. Hij slaat achteruit, schudt het reusachtige lichaam heen en weer en doet een vreeselijk gebrul hooren. Alles nutteloos! Met zijn verbazend lange slurf poogt hij achteruit te slaan, maar de listige tijger ontwijkt de slagen door aan den hals van den Hercules der viervoeters te gaan hangen en laat nu uit een gapende wonde, die hij hem bij de keel in den hals gebeten heeft, het warme bloed in zijn muil loopen. Het is voor hem een ware Lucululsmaaltijd! Ik durf geen vin verroeren, uit vrees van de aandacht van het ondier te trekken.

Met starende oogen en open mond aanschouwde ik dat Indische bloedtooneel, afgespeeld in het dichtste der wouden, uren ver van menschelijke wezens verwijderd. Het slachtoffer van des tijgers bloeddorst begint reeds eenigermate het ontzaglijk gemis aan bloed te voelen, dat behalve in den muil van het roofdier ook bij geheele stralen aan weerszijden van den rooden bek afvloeit en daarmee den grond in een bloedend tapijt herschept. Ook uit de wonden, door de klauwen geslagen, loopt een donkerroode, lauwe straal langs het lichaam van den olifant, naar beneden.

De tijger schijnt maar niet verzadigd te worden; van tijd tot tijd houdt hij even op en lekt met zijn tong het bloed weg, dat hem langs neus en oogen afloopt. De olifant laat de geweldige slurf langzamerhand meer en meer zakken, zijn achterste knieën knikken en met een zwaren bons valt het monster op den grond. De tanden blijven evenwel in den boom steken, de sappige stam schijnt eerder mee te geven dan de ivoorharde slagtand. De tijger ging nog maar altijd door met het lauwe bloed op te slorpen, tot hij eensklaps den geduchten kop ophief en onderzoekend het kreupelhout inkeek. Zou er iets in aantochr wezen? Wat zou ik nu nog te zien krijgen? Wellicht een ander, derde monster, dat het op zijn beurt op den tijger gemunt had? Ik keek eveneens in die richting, maar bespeurde niets; de tijger hield op met zijn onverzadelijken dorst te lesschen en scheen te willen loslaten.

Daar knalde een schot! In den kop getroffen stortte de tijger naar beneden en deed moeite

[p. 196]

om te vluchten. Een tweede schot weerklonk. Dat was doodelijk. In het hart getroffen, viel de tijger levenloos ter neder. Daar lag nu dat monster, de schrik der vreedzame bewoners, de roem van den jager, de koning van het Indische woud.

Een man in witte, Europeesche kleeding, met een nog rookende buks in de hand, sprong uit het kreupelhout te voorschijn en liep recht op den dooden koningstijger toe. Die man was sir Herwerd, de beroemde Indische tijgerdooder. Ik had menigmaal een partijtje écarté met hem gespeeld en met genoegen naar zijn wonderlijke jachtavonturen zitten luisteren. Dat hij mij nog eens zou redden, was mij evenwel nooit in de gedachten gekomen.

‘John,’ riep ik uit de hoogte van den boom, ‘wel bedankt voor je hulp. Zonder jou had ik er ongetwijfeld het hachje bij in geschoten!’

‘Zoo Eduard,’ riep hij, naar boven ziende, zonder evenwel de minste verbazing te laten blijken, ‘ik zie, je bent gelukkig ongedeerd, dus ik ben niet te genkomen.’

roeland te hulp! naar de teekening van gustave doré.

‘Ben je dan gewaarschuwd?’ hernam ik in de uiterste verbazing, ‘wie heeft je gezegd, dat ik mij hier in zoo'n neteligen toestand bevond?’

‘Dat heeft mij geen mensch gezegd,’ antwoordde sir Herwerd lachend, ‘maar ik had vernomen dat jij te Sjiharrab zou komen, en daar ik je in zoo lang niet gezien had, besloot ik mij daar naar toe te begeven, toen 1k op drie uur afstands ongeveer je inlandsche bedienden tegenkwam, die mij meedeelden, dat je door een wilden olifant was overvallen.’

‘Die vervloekte kerels,’ bromde ik in mijn eigen, ‘maar waar gingen die naar toe? Waanden zij zich zelfs te Sjiharrab niet veilig?’

‘Je bent wel nieuwsgierig, waarde Eduard,’ hernam de jagers; ‘dat zal ik je ook eens uitleggen, maar kom toch eerst van je verheven zitplaats. Het beest zal je nu niets meer doen, want het is zoo dood als een visch op het land.’

‘Arm beest,’ zei ik medelijdend van den boom afklimmende en mijn verstijfde ledematen schuddende, ‘het had zulk een lot niet verdiend.

[p. 197]

opwekking van jaïrus' dochtertje, naar de schilderij van ed. kassarides.

[p. 198]

Gelukkig, John, dat je dat monster daar,’ en hierbij wees ik op den tijger, ‘gedood hebt: het is zijn verdiende straf.’

‘Daarom heet ik tijgerdooder,’ hernam sir Herwerd koeltjes, ‘niet om op zulk een beest wraak te nemen, maar om de menschen van zoo'n kalverendief te bevrijden, jaag ik op hem. Maar je scheen zoo even niet te kunnen begrijpen, dat jouw bedienden mij te gemoet kwamen. De uitlegging is echter gemakkelijk. Kom ik te Sjiharrab, dan neem ik steeds mijn intrek bij den Bramaanschen priester Adoe-Kang. Dit wisten jouw lieden en nu kwamen ze hem vragen, of hij niet wist, waar ik mij bevond. Hij heeft hen toen op de hoogte gesteld en ziedaar nu, hoe ik nog juist van pas kwam om jou van een wissen dood te redden. Maar hoe kwam jij eigenlijk op dien boom; dat zou je mij nog vertellen, Eduard!’

In korte trekken schetste ik hem mijn avontuur, waarover hij hartelijk in lachen uitbarstte, mij te gelijker tijd meedeelende dat ik wijs gedaan had met niet op den tijger te schieten, want dat een pistoolschot niet het minste helpt, èn op den harde kop van een tijger, èn op zulk een grooten afstand.

Ik moest sir Herwerd onwillekeurig gelijk geven, toen mijn aandacht getrokken werd door een geritsel in de struiken, waaruit de tijgerjager zoo even te voorschijn was gekomen.

‘Dat zijn uw bedienden,’ zei sir John, zonder om te zien; ‘ze volgden mij, maar van verre; ze achtten zich niet veilig zoo dicht in de nabijheid van het ondier!’

Werkelijk herkende ik nu den kop van Moetsoe, mijn lijfknecht, die uit de struiken kwam kijken. Weldra volgden de anderen. Ik wilde een rustig gezicht zetten om hun eens flink de les te lezen, maar ze trokken zoo'n smeekend gelaat en schenen nu nog niet het ondier, dat zooveel hunner broeders had geroofd en opgegeten, te durven naderen, Eerst toen sir Herwerd de verzekering gaf, dat zij niets meer te vreezen hadden, kwamen zij schuchter nader en ontdeden weldra, op last van den tijgerjager, den tijger van zijn prachtig, gevlekt vel. Ook beval ik hun de tanden uit den boom los te maken, ze af te houwen en mee te nemen, wat hun na vele vruchtelooze pogingen eindelijk gelukte.

In triumf droegen zij nu de tanden en het vel over hun schouders, zich een weg banende tusschen het dichte struikgewas, luid jubelende en zingende over den dood van hun vijand.

Ik zelf was uitgeput van vermoeidheid en rammelde van den honger, zoodat ik ook weinig acht sloeg op de vertellingen van mijn vriend Sir Herwerd, die, eindelijk pratens moede, een pijp aanstak en rustig voortliep.

Met gejuich en gejubel werden wij te Sjiharrab ontvangen, en na een stevig ontbijt te hebben genomen bij Adoe-Kang, viel ik in mijn hangmat in een weldadigen slaap, dien ik dubbel en dwars verdiend had. Den volgenden morgen regelde ik het geschil zeer ten genoegen van beide partijen en trok nu wederom, met mijn tanden en mijn vel beladen, in gezelschap van Sir Herwerd en al mijn bedienden naar Napanoer terug.

Nu ik het reizen ben moede geworden en mij sedert lang reeds in het liefelijk gelegen Elgin, de tuin van Schotland genaamd, heb teruggetrokken, nemen in mijn studeervertrek, naast velerlei merkwaardigheden, uit alle landen en wereldstreken afkomstig, de twee groote olifantstanden en het prachtige tijgervel een eereplaats in. Het laatste heb ik voor mijn schrijflessenaar op den grond gelegd, en ik kan niet in mijn fauteuil plaats nemen, zonder te denken aan het gevaarlijkste oogenblik mijns levens, aan den eenigen keer, dat ik werkelijk en met reden bang ben geweest.