De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

Onwillige passagiers. -

Het ongemeen bevallige en schilderachtige in de verrassende bewegingen van spelende katten, heeft in den laatsten tijd tal van kunstenaars aangetrokken. Beroemd is op dat gebied het ongeëvenaard buigzaam penseel van onze landgenoote mevrouw Ronner Knip, van wier keurige kattenschilderijtjes wij onzen lezers reeds menigmaal een welgeslaagde reproductie hebben aangeboden. Ook de schilder van het tafereeltje op onze eerste gravure is voortreffelijk geslaagd in het weergeven van de mollig afgeronde vormen, de aardige bewegingen, de fluweelige glansen, kortom la plastique beauté en robe de velours, gelijk de dichter zoo karakteristiek dat poesjes-mooi kenschetst.

Hij vertoont ons een nest jonge katjes, dat ter verzending in een pakkist is opgesloten, waarschijnlijk om een verre reis te maken. Maar het levendige goedje heeft er geen schik in, aldus als colli per spoor versjouwd te worden, en door veel woelen en krabbelen zijn ze er in geslaagd, de los aaneengetimmerde planken te doen wijken en zich aldus een uitweg te banen. Op de kist leest men de aanwijzing, aan welken kant zij geopend moet worden; maar daar hebben de jonge poesjes zich weinig aan gestoord: zij hebben hun gevangenis geopend, waar het hun goeddacht en waar dat het best lukte. Men kan het den beestjes niet kwalijk nemen.

De bergprediking. -

Op den feestdag van Allerheiligen brengt de Kerk ons in haar evangelie die wonderheerlijke prediking des Zaligmakers te binnen, welke in het vijfde hoofdstuk van Mattheus staat opgeteekend en waarin Hij den scharen, die hem den berg op gevolgd waren, om Zijn woord te aanhooren, den weg leerde om te komen tot de eeuwige zaligheid.

‘Zalig zijn de armen van geest, want hun is het rijk der hemelen,’ zoo luidt de aanhef van die onvergelijkelijke toespraak, waarin de heele heilsleer der Verlossers is samengevat. ‘Zalig de armen van geest.’ Dat woord was rechtstreeks gericht tot zijn hoorders, die immers niet behoorden tot de rijken en grooten der wereld, maar meerendeels tot de armen en eenvoudigen van harte, aangetrokken door de weldaden, die de groote Wonderdoener alom langs zijn weg verspreidde. Zoo ook heeft het de schilder van ons treffend tafereel begrepen. De hoorders, die hij aan de voeten van den goddelijken Prediker heeft gegroepeerd, zijn arme herders en schamele landlieden, die, afgestooten door de harde, koude leer der trotsche priesters en schriftgeleerden, met geestdrift den beminden Meester volgden, wiens bezielde, maar eenvoudige en ongekunstelde taal, gestadig toegelicht door gelijkenissen en beelden uit hun omgeving, hun recht in het hart greep.

Meesterlijk heeft de schilder den machtigen indruk weergegeven, door het plechtige, kalme, overtuigende, zekere woord van den goddelijken Leeraar op die eenvoudige, onbedorven gemoederen gemaakt. En dat treffend tafereel beschouwende, beseffen wij dieper het woord van den evangelist: ‘Hij leerde hen als machthebbende en niet als hun schriftgeleerden en phariseën.’

Lijkplechtigheid voor de verdronkenen te Algiers. -

Reeds in den 27n jaargang (blz. 136) verhaalden wij naar aanleiding van Allerzielendag onzen lezers van de treffende plechtigheid, welke wij in dit nummer zien afgebeeld. Ter toelichting van de gravure kunnen wij niet beter doen dan het toen geschrevene hier aanhalen.

Op een heuvel aan de heerlijke golf van Algiers verheft zich 800 meter boven den spiegel der zee de prachtige kerk van Onze Lieve Vrouw van Afrika, in verblindende witheid scherp afstekend tegen het diepe blauw van den Afrikaanschen hemel. In de nabijheid van het kerkportaal, dicht aan den rand van de hoogvlakte staat het grafmonument met het opschrift: Ter gedachtenis dergenen die op zee verongelukt en in de golven begraven zijn.

Iederen Zondag, na afloop van de vespers, worden de twee vleugeldeuren van het middelportaal geopend, en uit het plechtig duister van het inwendige der kerk, waar wij door de wierookwolken heen de kaarsen op het hoogaltaar zien branden, klinken ons de volle ernstige galmen van de gezangen voor de overledenen tegen. Koorknapen met brandende kaarsen treden vooruit. Vier van hen dragen een zwart baarkleed, met een zilveren kruis versierd. Achter hen verschijnt een priester met de zwarte koorkap over het witte missionariskleed. Wierookvat en wij wateremmer worden aan zijn zijde gedragen en achter hem volgen de kweekelingen van het missiehuis en de geloovigen. Bijna tot aan den rand der hoogvlakte voortgeschreden, breiden de vier koorknapen het baarkleed, dat zij aan de slippen

[p. 192]

vasthouden, in de open lucht uit, en daarvóór begint de priester in den halven kring, dien de geloovigen om hem vormen, de gebeden voor de afgestorvenen.

Het is een diep aangrijpend oogenblik als van den top van dezen heuvel de gebeden der Kerk over de eindelooze vlakte der zee weerklinken, om de eeuwige rust af te smeeken voor de zielen van al degenen, wier gebeente in de peillooze diepten van den Oceaan rusteloos wordt heen en weer geslingerd. De wind doet de vlammen der kaarsen flakkeren, speelt met de priestergewaden en het baarkleed en draagt onsamenhangende klanken van het Libera, door het koor aangeheven, tot in wijde verten mee, terwijl de priester zich nog eenmaal met het wierookvat en den wijkwast, naar het noorden, oosten en westen buigt, om de laatste eer te bewijzen aan allen, die in den ganschen omvang der wereldzee een zaligen dood hebben gevonden.

Zooals wij reeds aanstipten, werd deze plech tigheid ingesteld door den grooten aartsbisschop van Algiers, en wel als de vervulling van een gelofte, die hij eenmaal bij het dreigende gevaar van een schipbreuk had afgelegd.

‘Het was mijn wensch,’ schreef hij, ter gelegenheid der instelling aan zijn diocesanen, ‘dat men zich iedere week aan dat onmetelijke graf, dat als een baarkleed de gebeenten van zoovele Christenen bedekt, tot het gebed voor hen zou vereenigen. Het was mijn wensch dat op iedere plek van den aardbol troostlooze en angstige moeders, zusters, echtgenooten en dochters onzer zeelieden den troost genoten, dat hier boven de golven een wijdvereerd heiligdom staat, waar dagelijks God en onze Lieve Vrouw van Afrika gebeden en aangeroepen worden, om de zeevarenden, die hun dierbaar zijn, gezond en behouden terug te voeren en hun, die niet meer in leven zijn, genade en vergeving te verleenen.’

Het nieuwe Lombok-kruis. -

Wij zijn in de gelegenheid in dit nummer een af beelding te geven van het nieuwe eerekruis, dat overeenkomstig het koninklijk besluit van den 13en April 11. zal worden uitgereikt aan allen zonder onderscheid van rang of graad, die hetzij bij de troepen, hetzij bij de zeemacht, hetzij in een burgerlijke betrekking deel hebben uitgemaakt van de expeditie naar Lombok.

Dat kruis is door wijlen den rijksstempelsnijder J. Ph Menger vervaardigd uit het op Lombok gedurende die expeditie veroverd bronzen geschut. Het is vierarmig, de armen, aan de beide hoeken gepareld, samengevoegd aan een medaillon.

Het draagt aan de voorzijde op het medaillon de beeltenis van de koningin, en op de armen de woorden; Lombok, Mataram, Tjakra Negara 1894. Aan de keerzijde op het medaillon het rijkswapen, omgeven door een lauwerkrans, en op de armen de woorden: Hulde aan Leger en Vloot. Het wordt op de linkerborst gedragen aan een lint ter breedte van 3.8 centimeters, bestaande uit vijf oranje, afgewisseld door vier Nassausch-blauwe, verticale strepen, alle van gelijke breedte.

Het lint wordt niet zonder het kruis gedragen. Het kruis wordt slechts eenmaal uitgereikt en de toekenning geschiedt bij brevet.

De kosten komen ten laste van de begrooting voor Nederlandsch-Indië voor zooveel betreft hen, die van de expeditie deel hebben uitgemaakt zonder tot de zeemacht te behooren; en ten laste van het Departement van Marine voor zooveel de zeemacht betreft.

Het nieuwe station te Vlissingen. -

het nieuwe station te vlissingen, naar de teekening van h. nisle.

Door de stoomvaartlijn Vlissingen - Queensboro is Vlissingen een der hoofdpunten van het verkeer geworden tusschen het vasteland en Groot-Brittannië. Die verbinding heeft weer een merkelijke verbetering bekomen door den bouw van het nieuwe station, in dit nummer afgebeeld. Het fraaie gebouw, uit rooden baksteen en Belgisch graniet opgetrokken, ligt dicht bij de aanlegplaats der booten van de maatschappij ‘Zeeland’, zoodat de reiziger door een overdekte gang van slechts weinige schreden lengte van het station het stoomschip bereikt.

Ondanks groote moeilijkheden kwam het kolossale gebouw, in 1892 naar de plannen van de Amsterdamsche ingenieurs Schill en Haverkamp begonnen, in den betrekkelijk korten tijd van twee en een half jaar gereed. Van het uitwendige kan de lezer zich uit onze gravure een denkbeeld maken; wat de inwendige inrichting betreft, deze moet heel practisch zijn. Uit een ruime voorhalle, die in onmiddellijke verbinding staat met de bovenbedoelde gang, komt men in de zaal voor de douane, die 26 meter lang is bij een breedte van 11 meter. Rechts van deze zaal heeft men de rijk gestoffeerde vorstenkamer, terwijl een hooge, lichte gang, die zich door het heele gebouw uitstrekt, toegang geeft tot de verschillende andere lokalen van het station. Vermeld mogen hier worden de smaakvol versierde wacht- en restauratiezalen, de practische inrichting der loketten en het even doelmatige telegraafkantoor.

Voorhal, gang, douane, wachtkamers, restauratie en perron liggen alle gelijkvloers, zoodat het voor den reiziger zoo lastige trappenklimmen geheel vermeden wordt.

Voor het personenverkeer zijn thans zes, voor het goederenvervoer vier sporen verbonden, maar naar de behoefte kan dit getal nog vermeerderd worden. De goederensporen loopen tot aan den steiger der booten, zoodat de goederen onmiddellijk van den waggon in de boot en omgekeerd kunnen overgeladen worden. Aan het station grenst een uitgestrekt rangeerterrein. De heele aanleg toont dat voor het gemak der reizigers in elk opzicht gezorgd is, terwijl het overladen van post en goederen zoo snel mogelijk bewerkstelligd wordt, zoodat het station een vergelijking met de best ingerichte gebouwen van dien aard op het vasteland kan doorstaan.