De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

In den herfst des levens.

O ware 't slechts de blos der wang

Die met den tijd verdwijnt!

Maar ach, dit maakt ons droef en bang,

Dat ook het harte kwijnt;

Dat, evenals van stemme en oog

De klank en gloed verdooft,

Den boezem, die zich snel bewoog,

De geestdrift wordt ontroofd.

Al strooit vernuft, eens vlug en rijk,

Nog scherts den lippen af,

Gehuicheld is ze, aan t groen gelijk

Ontkiemend op een graf.

De nacht komt, met den nacht de smart,

De valsche schittring vliedt;

Naar tranen smacht ons dorrend hart,

Doch tranen vindt het niet.

Nauw wetend wat ons ondermijnt,

Zoo moede maakt en loom,

Gevoelen wij: het harte kwijnt

En 't leven is een droom.

Naar Geibel.
B. van Meurs.