De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Op de badplaats,
door F.J.A.L. Cordens.

Willem van Geersbergen was een flinke Brabantsche jongen, die met den besten uitslag zijn studiën aan de Utrechtsche universiteit voltooid en cum laude in de medicijnen gedoctoreerd had. Geen wonder dat hij in de gelukkigste stemming het heuglijk nieuws naar huis telegrapheerde en zoo spoedig mogelijk na zijn welgeslaagd examen de academiestad verliet.

Vader en moeder waren zoo mogelijk nog blijder dan Willem zelf; zijn schitterend examen moest met de noodige plechtigheid gevierd worden, en er volgden een reeks festijnen ter eere van den jongen dokter, langgerekte dinéetjes en nachtelijke avondpartijtjes, eerst thuis en toen bij de oomes en tantes, zoodat de feesteling na verloop van een dag of tien zich veel meer op gevoelde dan na een half jaar studie en veel kans had zelf zijn eerste patiënt te worden. Toen de grootste drukte zoowat voorbij was, zeide de oude heer Van Geersbergen tegen zijn zoon, dat hij nu maar eerst eens flink vacantie moest nemen alvorens naar een standplaats uit te zien, en stelde hem voor of hij geen trek had om een reisje te gaan maken, want reizen is aangenaam en zelfs voor jonge menschen van onzen tijd bepaald nuttig en noodzakelijk.

Willem verlangde niets liever dan dat; het kon zijn ouders niet schelen waar hij heen wilde gaan, zij zouden zijn beurs goed voorzien, maar hij was bescheiden. De vermoeidheid ten gevolge der doorgestane feestelijkheden, was ook niet zonder invloed op het maken van zijn reisplan; het keer op keer laat naar bed gaan had hem half suf en landerig gemaakt, hij gruwde bij de gedachte aan bergbeklimmen of aan het keien trappen in de groote steden; maar des te meer verlokte hem de schoone, wijde zee met haar kalme majesteit en versterkende lucht. Zijn keuze viel op Scheveningen, daar kon hij volop genieten van de natuur; bovendien Den Haag lag vlak in de nabijheid, hij had dus naar verkiezing afwisseling tusschen het grootsteedsche leven in de residentie en het idyllisch luieren in een gemakkelijken strandstoel.

Welgemoed stapte hij dus op een zonnigen middag in den trein, die hem via Dordrecht- Rotterdam naar den Haag zou brengen. Zijn reisgezelschap was niet geschikt om tot een gesprek uit te noodigen, Willem van Geersbergen ging dus zoo gemakkelijk mogelijk in zijn hoekje liggen en dacht na, hoe hij te Scheveningen het best zijn tijd zou doorbrengen. Hij had besloten niet in het Kurhaus zijn intrek te nemen, dat was hem te groot en hij vond er niet veel plezier in zich naar een derde verdieping te laten hijschen; maar hem was een kleiner hotel gerecommandeerd, met zeer goede bediening en dat door de netste families bezocht werd.

Het was warm in de coupé en de jonge dokter raakte in zijn hoekje half en half aan het soezen en droomde, als alle gelukkige menschen, van plezierige dingen. Als hij nu en dan uit zijn dommeling ontwaakte, zette hij zijn gedachtengang voort en vroeg zich nieuwsgierig af, of hij in. 't hotel prettig gezelschap zou vinden en wie wel zijn overburen zouden zijn aan de table-d'hote. Voor lezeressen of lezers, die overal het fijne van willen weten, zij nog gezegd, dat Dr. van Geersbergen 26 jaar en 3 maanden oud was en flink van postuur, met vierkante schouders en een sprekenden kop, met langen opgedraaiden snor en levendige blauwe oogen. Zijn haar en knevel waren blond en hij droeg een stemmig zwart cheviot pak en slappen fantasie hoed; boord, das en manchetten waren naar het laatste model.

Te Rotterdam aan het Beursstation raakte hij het meerendeel van zijn gezelschap kwijt; Van Geersbergen was er niet rouwig om, hij had nu het rijk alleen met een Franschman met gouden lorgnet, die al een uur lang de Gaulois had gespeld en niet van zich verkrijgen kon ook maar een blik naar buiten te werpen. Reeds stond de trein op het punt van te vertrekken, toen plotseling het portier werd opengerukt en op de aanbeveling van een treinbeambte: ‘Gauw, gauw, dames,’ achtereenvolgens drie dames instapten.

Willem zag eerst verwonderd op en ontlastte beleefd de eerste van een valies; van de tweede nam hij een bundel paraplus en parasols aan; de derde had wel twee valiezen bij zich en ook deze hielp de gedienstige Van Geersbergen de coupé binnen.

Flap! het portier sloeg toe en de trein zette zich in beweging.

De jonge dokter ging weer in zijn hoekje zitten, in de bescheiden overtuiging, dat hij met zijn nieuwe reisgenooten niets had uit te staan.

De twee jongsten hadden nog veel te verschikken aan haar blouses, pofmouwen en haar valiezen, en daarvan maakte Willem gebruik om ze eens goed op te nemen. De oudste dame kon zoo wat een goede vijftig jaar zijn en was voor haar leeftijd opvallend jeugdig gekleed; de twee andere waren nog jonge meisjes; de oudste geleek niet meer dan vijf of zes en twintig, de

[p. 172]

andere was blijkbaar een jaar of drie jonger; allebei waren ze zeer chic gekleed, innemend van uiterlijk en hadden er uitmuntend slag van zich gunstig voor te doen.

De jongste was een weinig bleek en de dokter, die als practicus aanstonds een diagnose opmaakte, kwam tot de overtuiging, dat zij aan bloedarmoede leed. Het gezelschap interesseerde hem en hij dacht bij zichzelf, of die bejaarde dame de mama van beide meisjes kon zijn, toen de kreeg als als zij vooruitreed.

Spoedig vernam de dokter, dat de vreemde dame haar twee nichtjes naar Scheveningen ging brengen, waar haar vader ze wachtte. Deze was vooruit gereisd om kamers te bestellen, want ze waren van plan nogal lang te blijven. Ze woonden in Breda, waren in Rotterdam gelogeerd en gingen ieder jaar een reis maken, en de jonge dames gaven opgewonden beschrijvingen van den Harz, waar zij het vorig jaar oudste plotseling de stilte verbrak met te zeggen:

‘Gelukkig, dat we nog op tijd gekomen zijn, tante.’

‘Ja, het scheelde niet veel, Lizi, of we hadden den trein gemist.’

‘Om hoe laat zijn we nu in Scheveningen?’ vroeg de jongste.

Hierop moest tante het antwoord schuldig blijven en vragend keek ze den heer aan, die haar zoo gedienstig van haar valies had ontlast. geweest waren en praatten over Parijs of zij daar jaren hadden gewoond.

Willem zelf, die van het buitenland niet meer gezien had dan den Rijn tot Coblentz en een klein stukje van België, luisterde met aandacht en benijdde haar in zijn hart.

Maar al te spoedig was Den Haag bereikt. Willem moest daar uitstappen, want hij wilde nog een academievriend gaan bezoeken; hij nam dus afscheid van zijn aardige reisgenooten, die

Willem zag de gelegenheid schoon de dames nog eens van dienst te zijn en antwoordde, zich naar de jeugdige vraagster wendend: ‘Om 6.15, juffrouw.’

‘Dank u, mijnheer,’ zeide zij met een blosje.

Nu duurde het geen tien minuten meer, of Van Geersbergen was met de dames in druk gesprek en het bloedarmoedige meisje, dat Rika bleek te heeten, was al naast hem komen zitten onder voorwendsel, dat zij ongesteld werd en migraine met de vriendelijkste lachjes en knikjes hem een ‘tot weerziens in Scheveningen’ toeriepen.

landverhuizers, naar de teekening van g.w.

Terwijl hij langzaam naar den Archipel kuierde, dacht hij nog aan zijn prettig reisgezelschap. Van Geersbergen was een dokter, die nog niet geëngageerd was vóór zijn laatste examen, zijn hart was nog vrij en hij kon zich niet ontveinzen, dat die twee vriendelijke meisjes indruk op hem hadden gemaakt.

Waar zouden ze toch wel logeeren in Sehe-

[p. 173]

pater rollet aan den arbeid, naar de schilderij van maurice feuillet.

[p. 174]

veningen? Maar spoedig zag hij in, dat hij met dwaze bespiegelingen bezig was, hij beschuldigde er zich van een sentimenteele droomer te zijn, hij zette zijn gedachten op iets anders en was weer de oude vroolijke academieburger, toen hij bij zijn vriend in de Riouwstraat aanbelde.

‘Niet thuis,’ zei de meid, ‘ze zijn allemaal uit.’

Van Geersbergen vond het niet noodig zijn kaartje achter te laten, hij zou later wel eens terugkomen. Vóór het donker werd bezichtigde hij nog een paar merkwaardigheden der residentie en ging daarop per electrische tram naar Scheveningen, waar hij zijn hotel opzocht en aan het strand en op het terras van het Kurhaus gezellig den avond doorbracht. Alles was zoo nieuw voor hem: het bonte gewoel op het terras, waar alle talen dooreenklonken, de schuimende zee, die aan den gezichteinder zich met den donkeren hemel scheen te vereenigen; en in de verte de duinen, rustig sluimerend, beschenen door het wentelend licht van den vuurtoren.

II.

Toen dr. Van Geersbergen op zijn kamer kwam, ging hij nog een oogenblik op het balkon naar de zee staan kijken, wier witgekamde golven hij bij het maanlicht in de verte zag aanrollen, doch vermoeid als hij was, begaf hij zich spoedig te ruste. Het duurde echter nog geen uur of hij was alweer wakker; onophoudelijk klonk in zijn ooren het zware gebruis der zee te midden der doodsche stilte van den nacht. Willem was aan die muziek nog niet gewoon, hij verbeeldde zich al, dat er een geweldige storm was opgestoken en luisterde scherp toe. Die inspanning verdreef den slaap uit zijn oogen, uren lang bleef hij wakker, slechts nu en dan even insluimerend, en onophoudelijk beukte de golfslag met geregelde tusschenpoozen het strand.

Eindelijk, toen er reeds een vale schemering door de gordijnen van zijn kamer scheen, viel hij voorgoed in slaap; maar ook nu zou zijn rust van korten duur zijn. Plotseling werd hij wakker door een vreeselijk gestamp in de kamer naast hem, hij hoorde een deur opensmijten en daarna hetzelfde gestamp op het balkon.

Zijn horloge wees halfzeven en helder stond de zon aan den hemel. Van ganscher harte verwenschte hij zijn lawaaimakenden buurman, die weer in de kamer terugkwam en na wat om de tafel geloopen te hebben, zich opnieuw naar buiten begaf.

Willem begreep dat er van slapen geen spraak meer kon zijn; knorrig stond hij op, kleedde zich aan en ging naar zijn balkon om eens te zien wie daarnaast al dat spektakel maakte.

Nauwelijk had hij een voet buiten gezet of zijn onbekende buurman sprak hem al aan:

‘Morgen, mijnheer, morgen! Prachtig weertje vandaag, hé? Lekker, lekker.’

De jonge dokter was te slaperig om de schoonheid der azuurblauwe zee te genieten, maar vlak naast zich zag hij een zwaren, vierkanten kerel in een bruinen kamerjapon, die hem het aanzien gaf van een beer; hij had echter een rond, vuurrood menschelijk gezicht, een oude, halfverbrande houten pijp in den mond en een paar klepperende muilen aan zijn breede voeten.

‘Morgen, mijnheer,’ antwoordde Willem werktuigelijk.

‘Zoo, zoo, is u mijn buurman geworden?’ sprak de dikkert opnieuw. ‘Mag ik het genoegen hebben mij aan u voor te stellen, ik ben Klover uit Breda,’ en met een gullen glimlach stak hij Van Geersbergen zijn dik rechterhandje toe.

De dokter, die eerst een pikante opmerking in den mond had om hem aan 't verstand te brengen, dat het niet te pas kwam iemand zoo luidruchtig in den slaap te storen, was heelemaal ontwapend. Die voorstelling in kamerjapon en op muilen had bepaald iets koddigs.

‘Aangenaam kennis te maken,’ antwoordde hij, zijn kwade luim vergetend, ‘ik ben dokter Van Geersbergen,’ en hij greep de hem toegestoken rechter, waarvan de vingers hem als palingen door de hand gleden.

Mijnheer Klover haalde een paar groote rookwolken uit zijn pijp, terwijl hij zijn oogen steeds op zijn buurman gevestigd hield met een blik alsof hij iets heel gewichtigs te zeggen had.

‘Zoo, is u dokter?’ zeide hij. ‘Ha! ha, ha, ik houd niet van dokters, ik genees me zelf,’ ging hij voort met een gullen ronden lach, waardoor zijn rood gezicht nog rooder werd. ‘Verbeeld je, ik heb vroeger veel gedokterd, omdat ik het aan de maag had, maar 't haalde niets uit. Ze verboden me van alles, tot rooken toe; ze bedierven mijn eetlust en toen ben ik mijn eigen dokter geworden, ha, ha, ha! Ik ga elk jaar naar Scheveningen met mijn dochters, dat is goed voor haar; ik heb thuis wel een drukke zaak, een heel groot sigarenfabriek en magazijn, maar men kan niet altijd gebonden wezen, wat zegt u? Een mensch is geen aardappel, de zeelucht is gezond en de meisjes amuseeren zich hier kostelijk.’

Willem zag met een glimlach op de lippen den opgewonden man aan, die, naar zijn uiterlijk te oordeelen, alle kans had om spoedig een beroerte te krijgen, maar die toch met zijn goede vijftig jaar het leven volstrekt niet donker inzag.

Het gesprek werd nog een tijd voortgezet en de sigarenfabrikant inviteerde den dokter om vóór het diner bij hem een bittertje te komen drinken. Daarop ging deze zich kleeden en Wiilem ging een wandeling maken langs het strand, zich verwonderend over de spoedige kennismaking en over de zonderlingheden van den ouden heer; maar spoedig was zijn aandacht geheel in beslag genomen door de schoone zee en met belangstelling keek hij naar de geankerd liggende pinken, naar het aangespoelde wier, naar de veelkleurige schelpen en naar al die kleinigheden, die de attentie trekken van den niets te doen hebbenden badgast.

Toen hij in 't hotel terugkeerde om te ontbijten, was hij nauwelijks de zaal binnengetreden, of hij werd op meer dan vriendelijke wijze gegroet door twee jonge dames, die tegenover een in 't zwart gekleeden heer aan tafel zaten. Oogenblikkelijk herkende hij ze: het waren zijn reisgenooten van den vorigen dag.

Willem groette en wilde doorgaan, maar opeens hoorde hij achter zich roepen met een zware, bekende stem.

‘Hé, dokter, kom hier bij zitten!’

't Was de dikke sigarenfabrikant van kamer No. 17.

Van Geersbergen keerde zich onwillekeurig om en zag hoe mijnheer Klover, nog met een broodje in de hand, hem wenkte.

‘Kom hier zitten, dokter, het doet me plezier je weer te zien.’

De dokter maakte een verontschuldiging als vreesde hij het gezelschap te derangeeren, maar de oude heer liet niet los en ook de dames wisten hem er toe te bewegen in hun gezelschap te blijven.

‘Ik heb van de dames gehoord, dat ze gisteren zoo prettig met je gereisd hebben,’ sprak mijnheer Klover, terwijl hij zijn vork met een groot stuk kreeft er aan rechtop hield. ‘Drommels, 't is toch toevallig, dat je samen in den trein hebt gezeten en dat je nu naast me woont.’

Willem antwoordde met een nietszeggend compliment en werd al spoedig in druk gesprek gewikkeld met beide jonge dames, die hem vroegen hoe hij het in Scheveningen vond; van haar vernam hij opnieuw, dat ze ieder jaar de badplaats bezochten en er veel pret hadden, dat haar tante vermoeid was en niet aan 't ontbijt zou komen. In het begin nam papa Klover een weinig aan het gesprek deel, maar spoedig wijdde hij zijn aandacht onverdeeld aan zijn schotel met koude kreeft en aan het bord met broodjes, waarvan het een na het ander verdween. De jonge meisjes intusschen vergaten te eten en hielden op uitmuntende wijs het gesprek gaande, zoodat Willem, in dat kruisvuur van belangstellende vragen en geestige opmerkingen, niet wist, wie van de twee door innemende vriendelijkheid en vlugheid van geest uitmuntte.

Hij beklaagde het zich niet de uitnoodiging van den ouden heer te hebben aangenomen en verkeerde in de beste stemming; bovendien, meer en meer bleek, dat hij met zeer nette, welgestelde lieden te doen had. Dat de oude heer er plezier in had 's morgens in een kamerjapon en met een pijp in den mond zijn balkon op en neer te draven, was maar een eigenaardigheid van den man; nu vertoonde hij zich den volke in een deftig zwart pak, met onberispelijk linnen, en fonkelende ringen aan de vette vingers; wat zijn dochters betreft, die waren in al haar eenvoud toonbeelden van chic; de jongste vooral was in de oogen van dr. Van Geersbergen de koningin van de heele badplaats.

De jonge dokter bleef opmerkelijk lang aan de ontbijttafel zitten; hij vond het zoo gezellig in dien kleinen kring van spraakzame menschen, dat hij heelemaal niet aan opstaan dacht. Eindelijk werd het toch tijd; hij begreep dat het niet passend was zich in het gezelschap te dringen van lieden, die hem den vorigen dag nog onbekend waren, en verwijderde zich onder voorwendsel, dat hij op zijn kamer nog een en ander te verrichten had.

III.

Het was druk en warm in de groote concertzaal van het Kurhaus, waar Mannstaedt's orkest een met zorg gekozen programma ten gehoore bracht.

Als nummer 3 werd een fragment gegeven uit Wagner's Tannhaüser, dat door allen, die Wagner begrepen of niet begrepen, uitbundig werd geapplaudisseerd. Onder de velen, die het koele strand verlaten hadden om in een snik- heete zaal zich aan de uitgelezen muziek der Kurhauskapel te vergasten, behoorden ook mijnheer Klover met zijn beide dochters; tante was van haar vermoeidheid geheel bekomen en had hem vergezeld, zoo ook dr. Van Geersbergen, die, hoewel hij veel liever op het terras was gebleven, aan hun dringende uitnoodiging niet had kunnen weerstaan.

‘Een magnifiek stuk,’ zei de oude heer, ‘die Wagner was een kerel van belang. Ik heb zijn Tannhaüser een jaar of drie geleden op zien voeren te Bayreuth.’

De dokter zag hem met verwondering aan en kon zich maar niet voorstellen, dat een proza-mensch als Klover, die bij zijn ontbijt een heelen schotel kreeft opat, zich de moeite kon geven om honderd uren ver te sporen ten einde de scheppingen van den grooten dichter-componist toe te juichen. De dikke sigarenfabrikant scheen echter ten volle geloof te verdienen; hij gaf beschrijvingen van het tooneel en noemde verschillende artisten met naam, zoodat Van Geersbergen ten laatste niet meer aau zijn woorden twijfelde en de overtuiging had, dat zijn vriend er was heengegaan al was het dan ook maar om te kunnen zeggen: ‘Ik ben er geweest.” En die gril, waaraan zooveel menschen lijden, die met hun geld geen raad weten, werd hem door Willem niet kwalijk genomen.

De jongste dochter van den sigarenfabrikant begon echter na de pauze opvallend stil te worden.

‘Ben je niet goed, Rika?’ vroeg haar vader.

‘O jawel, pa,’ antwoordde zij flauwtjes lachend, ‘maar 't is hier zoo warm.’

Willem liet een schoteltje ijs brengen en gaf er een aantal medische voorschriften bij hoe zij het eten moest zonder haar gezondheid te benadeelen.

Die vriendelijkheid van den jongen dokter scheen een plotseling herstel ten gevolge te hebben; maar spoedig trad de reactie weer in en Rika zag er nog bleeker en treuriger uit dan eerst.

‘Zou het niet beter zijn als we de zaal verlieten?’ vroeg tante.

Rika vond het niet noodig; zij wilde voor de anderen het genot van den avond niet bederven, maar toen papa en tante het advies van den dokter hadden gevraagd en ontvangen, werd er besloten buiten wat te gaan wandelen. Het meisje scheen bijzonder zwak en uitgeput, hoewel Van Geersbergen oordeelde, dat ze er toch zoo heel erg niet aan toe was; maar daar de jonge dame ieder oogenblik dreigde flauw te vallen, zat er niets anders op dan haar den arm te presenteeren en ze behoedzaam naar het terras te leiden.

De buitenlucht scheen haar goed te doen; zij wandelde aan den arm van den dokter nog een eind het strand op, terwijl haar zuster aan de andere zijde naast haar ging en papa met tante volgde.

‘Voel je je nu beter?’ vroeg Van Geersbergen.

[p. 175]

‘Dank u, ik ben al heel wel,’ antwoordde zij en begon daarop een gesprek over haar gezondheidstoestand, waar Willem de helft niet van geloofde, maar waar hij toch goedwillig naar luisterde; ze was toch ook zoo vriendelijk tegen hem, ze sprak met hem net als tegen haar broer. Achterop voerde papa Klover met zijn zuster een heel ander geprek.

‘Een aardige jongen, die dokter,’ zeide de fabrikant.

‘Dat vind ik ook,’ sprak zijn zuster, ‘'t zou nog zoo kwaad niet zijn, als hij zin kreeg in Rika.’

‘Ik wou, dat het waar was; hij is nogal onnoozel voor een dokter en heeft blijkbaar nog niet veel van de wereld gezien. Rika schijnt intusschen beter met hem overweg te kunnen dan Lizi en 't was heel verstandig van haar, dat ze van avond hoofdpijn kreeg.’

‘Ja, maar je moet de zaken niet te zeer forceeren; als je den jongen te veel aanhaalt, krijgt hij bepaald achterdocht, je moet hem Rika niet opdringen.’

‘Die Van Geersbergens zitten er warmpjes bij, drommels als ik zoo een schoonzoon kon krijgen!’

‘Maak je nu niet te veel illusies en vooral, wees voorzichtig,’ vermaande zijn zuster.

In het hotel teruggekeerd, speelde Rika Klover haar rol van lijderesse tot het einde toe. Spoedig ging zij naar haar kamer en het gezelschap verspreidde zich; ook de oude heer, die de vreeselijke gewoonte had van vroeg op te staan en daarbij het heele huis in rep en roer te brengen, kreeg weldra slaap, te meer omdat hij op heel bijzondere wijze het diner eer had aangedaan, hetgeen den dokter deed vermoeden, dat hij sedert eenige dagen voor zijn vertrek uit Breda niet meer gegeten had.

Van Geersbergen ging naar de conversatiezaal en bestelde een cognacje.

Toevallig trok hij een oude Duitsche illustratie naar zich toe, die op de leestafel lag; er waren heel wat vouwen en ooren in, en achteloos sloeg hij een blad om. ‘Das Festsplel in Bayreuth’ was de eerste plaat, die hij zag en die verschillende scènes uit Wagner's Tannhaüser voorstelde. Hij herinnerde zich, dat de fabrikant daar dien avond nog over had gesproken. Toevallig, heel toevallig.

Hij gooide het boek weer van zich af; er was iets niet bij hem in den haak, dat voelde hij wel, maar hij wist niet wat. Hij amuseerde zich kostelijk in Scheveningen; onder het cosmopolitisch gezelschap kon hij interessante waarnemingen doen omtrent den verschillenden volksaard; onder de vele Franschen, Duitschers, Engelschen en Amerikanen had hij de aardigste typen ontdekt en in mijnheer Klover had hij een vriend getroffen, met wien hij op ongedwongen wijze kon omgaan.

Maar die Klover was toch eigenlijk een vervelende kerel, en wat had zijn dochter nu weer voor grillen gehad om plotseling hoofdpijn te krijgen! Van Geersbergen herinnerde zich, dat hij ‘Rika’ tegen haar gezegd had, in plaats van ‘juffrouw’, en dat zij samen zeer vertrouwelijk hadden gepraat; maar dat was misschien ten gevolge van den zwaren Bordeaux, dien hij in de Kurzaal gedronken had.

Een gevoel van ontevredenheid en onvoldaanheid overheerschte hem; hij wist niet waar het vandaan kwam en kon het niet van zich afzetten. Nijdig dronk hij zijn glas uit, stak een sigaar op en liep naar buiten, waar hij in handen viel van een Duitscher, met wien hij dien middag had kennis gemaakt en die hem een uur lang aangenaam bezig hield over de handelswaarde van Chili-salpeter en over het stijgen en dalen der Amsterdamsche koffiemarkt.

IV.

De jonge dokter was laat opgestaan; hij had zijn buurman 's morgens wel hooren stampen, maar was er toch weer doorheengeslapen. Toen hij wakker werd, had hij nog een uur liggen luieren en zich afgevraagd of Rika's hoofdpijn beter zou zijn.

Beneden, in den corridor, trof hij mijnheer Klover.

‘Goeden morgen dokter, ik had bepaald gemeend, dat je niet meer op de vlakte kwaamt we hebben al gewacht met het ontbijt, maar het werd te laat.’

‘Heel vriendelijk; hoe is 't met Rika?’

‘Best, die is weer hersteld. Ze zijn allemaal den kant van Seinpost opgewandeld en als je wil, zullen we er samen ook heengaan.’

De dokter verzocht den fabrikant niet op hem te wachten, want hij moest nog ontbijten en stelde voor, dat hij vast vooruit zou kuieren; en mijnheer Klover, die eerbied had voor iedereen, die nog een goed ontbijt of middagmaal te wachten had, boog het hoofd voor deze redeneering, nam zijn stok en stuurde in de richting van Seinpost.

Drie kwartier later slenterde Willem ook dien kant uit. Het was een grauwe lucht en donkere wolken schenen uit zee op te komen; in de verte dansten een drietal pinken op de golven en een zwarte rookstreep aan den gezichteinder verried een voorbijvarende stoomboot. Er was veel werking in het water en slechts een paar badkoetsjes waren in zee gegaan.

Eensklaps hoorde de dokter zich bij zijn naam roepen.

‘Van Geersbergen, hé!”

Willem keek om en zag een heer op zich toeloopen, die zooeven uit een badwagentje gesprongen was. ‘Hé! Van Geersbergen!’ riep hij nog eens.

De dokter bracht de hand voor zijn oogen om beter te kunnen zien; maar spoedig had hij den vreemdeling herkend en trad met uitgestoken hand op hem toe. ‘Wel, wel, Gerrit, jij hier?’

‘Zeker, Willem, ik kom hier elken morgen een bad nemen, en ik sta verwonderd jou hier te zien. Hoe gaat het?’

‘Best, ik ben sinds twee dagen hier en ben nog bij je aan huis geweest in Den Haag, maar je waart er niet. Naderhand heb ik geen tijd meer gehad om je te bezoeken.’

‘Dat wil ik gelooven,’ antwoordde zijn vriend, geheimzinnig lachend. ‘Nu begrijp ik ook, waarom mijn brief niet beantwoord werd, dien ik je een dag of drie geleden heb geschreven. Maar à propos, waar ging je nu naar toe?’

‘Ik meende naar Seinpost te kuieren.’

‘Ben je mal, ga met mij mee, kijk eens hoe de lucht betrekt; over een minuut of tien krijg je een bui regen, dat je wegdrijft.’

Er was inderdaad al een hevige wind opgestoken en het scherpe duinzand, dat in dichte wolken opwoei, geeselde hen in 't gelaat.

De dokter liet zich door zijn vriend meetroonen en ze gingen in de Passage een kop koffie drinken.

Nauwelijks waren ze binnen of de regen kletterde al tegen de ruiten.

Gerrit stak een sigaar op, ging gemakkelijk op een canapé liggen en vroeg met een spottende tinteling in zijn oogen:

‘En nu vertel me eens, Willem, ben je nu inderdaad geëngageerd of heb ik het mis?’

‘Ik?’ vroeg Van Geersbergen verwonderd, en hij voelde dat hij een kleur kreeg.

‘Ja. Gisteravond was ik met een kennis hier en ik zag je zoo vertrouwelijk met een jonge dame wandelen; er liep er nog een naast en de aanstaande schoonpapa en -mama kwamen achterop.’

‘Je ben niet wijs kerel,’ antwoordde de dokter, die de belangstelling van zijn vriend hartelijk verwenschte. ‘Dat meisje was in de Kurzaal ongesteld geworden en toen heb ik er buiten wat mee op en neer gewandeld, ik kende die familie.’

‘Zoo, een mooi begin van je doktersloopbaan! Ik dacht eerst dat ik den ouden heer kende, die je achterna liep; hij geleek sprekend op een zekeren mijnheer Klover uit Breda, een heel origineel man en juist eender van postuur.’

‘Wel, dat is toevallig, het was ook mijnheer Klover met zijn zuster en zijn beide dochters. Ken je die familie.’

Gerrit barstte in een schaterlach uit.

‘Of ik ze ken; je weet, ik heb een tante in Breda on daar wonen ze naast Hij heeft een heel klein sigarenwinkeltje, hij is zetbaasje geloof ik voor de een of andere fabriek; maar 't is een lust hem te hooren praten; dan is hij de wereld te rijk en nergens zal je iemand vinden, die beter en aandoenlijker slag heeft van opsnijden en die met meer overtuiging aan zijn illusies gelooft.’

‘Zoo, zoo,’ bracht Willem nuchter in het midden; ‘ik dacht, dat hij nogal gefortuneerd was, hij schijnt nogal op grooten voet te leven.’

‘Dat is te zeggen, hij gaat ieder jaar een dag of wat naar Scheveningen en om dat te bekostigen moet hij een half jaar honger lijden, waarvan hij toch niet schijnt te vermageren. De man is zoo kwaad niet en doet het uit liefde voor zijn kinderen, die hij graag aan den man zou brengen. Maar nu moet ik je iets vragen: blijf je lang hier?’

De dokter haalde de schouders op.

‘De volgende week ga ik een reisje maken in de Ardennen,’ vervolgde zijn vriend. ‘Ik had je geschreven om te vragen of je meegingt; doe het nog, je hebt al den tijd en hier heb je toch het voornaamste gezien. Ga nu met me mee naar den Haag, dan kunnen we thuis op ons gemak de reis bespreken.’

Na kort beraad nam de dokter de uitnoodiging aan; dienzelfden avond zou hij naar huis terugkeeren om voor een rondreisbiljet te zorgen en zich voor de reis klaar te maken.

De regen had opgehouden en Willem van Geersbergen ging naar zijn hotel om de rekening te voldoen en zijn valies te halen.

De familie Klover was nog niet teruggekeerd. Met een zucht van verlichting schreef de dokter een briefje voor den ouden heer, waarin hij zijn leedwezen te kennen gaf, dat hij zoo plotseling moest vertrekken en hem vele groeten deed.

Sinds dien tijd is Van Geersbergen niet meer in Scheveningen geweest, hij heeft zich op een flink dorp gevestigd en aan niemand verteld hoe de Klovers naar hem hengelden, behalve aan Gerrit, die het niet heeft kunnen zwijgen.

Mijnheer Klover bezoekt ondertusschen met zijn dochters nog ieder jaar de badplaats op hoop van zegen.