De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

[p. 113]

[Nummer 15]

De idioot,
door J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

Johanna was opgestaan en wilde de kamer verlaten.

‘Hij gaat de deur uit, heb je het verstaan?’ schreeuwde Van Dijl haar achterna. ‘Ga het hem maar vast zeggen en zie hem maar te troosten.’

Zoodra Johanna de deur achter zich had gesloten, sloeg ze de handen voor de oogen. ‘God, God, ook dat nog? Lijd ik nog niet genoeg?’

Maar als schaamde ze zich voor haar zwakheid, wischte zij haar tranen weg en ging naar haar kamer, het meest bedroefd nog, omdat ze het karakter haars vaders nu in al zijn laagheid had leeren kennen. Doch indien hij gedacht had, haar door bedreigingen te kunnen dwingen, toonde hij, zijn dochter in het geheel niet te kennen. Haar fierheid kwam er tegen in opstand, dat haar huwelijk als een soort koop beschouwd werd, ook al smartte het haar, dat haar vader zich op haar ongelukkig broertje zou wreken. Doch misschien was het niet meer dan een bedreiging om haar bang te maken: zóó onmenschelijk zou haar vader toch niet zijn, dat hij zijn eigen kind verstiet.

Toch bleef die gedachte haar dien dag en de volgende dagen achtervolgen, en nog nooit was het haar zoo zwaar gevallen, Hugo een opgeruimd gelaat te toonen en zich met hem bezig te houden. Wie weet hoe kort zij het nog maar doen zou, indien haar vader zijn bedreiging ten uitvoer legde.

Haar moeder stelde nog herhaalde malen pogingen in het werk, om Johanna van besluit te doen veranderen; haar vader en Alice schenen afgesproken te hebben, geen woord meer met haar te wisselen. Het jonge meisje deed, of zij het niet merkte, maar inwendig griefde dat stelselmatige zwijgen haar meer dan de heitigste uitval.

Den avond voor den beslissenden dag, toen het gezin bijeen kwam voor het souper, overhandigde mevrouw Van Dijl haar oudste dochter een briefje. ‘Van tante Marie,’ zei ze, ‘die dat bij een brief aan mij had ingesloten.’

Het waren maar eenige regels, nog spitser en puntiger geschreven dan gewoonlijk.

Johanna!
Het schijnt wel, dat ge er pleizier in vindt, je heele familie verdriet aan te doen door je koppigheid Ik ben alvast ziek, maar denkelijk geef je daar even weinig om als om al het andere. Ik heb je nu dan ook maar één woord meer te zeggen: trouw je niet met Willem, dan hoef je er niet op te rekenen, dat je bij mijn dood één cent krijgt. Ken meisje, dat zoo handelt, erken ik niet meer als mijn nichtje.
Mevrouw Zeeman.

De onderteekening wees er reeds op, dat de oude dame van geen familiebetrekking met Johanna meer wilde weten. Deze vouwde rustig het briefje op en stak het in haar zak, zonder dat ook maar één trek in haar gezicht veranderde. Van al de argumenten, sedert acht dagen tegen haar gebezigd, maakte dit wel den minsten indruk op haar.

de heilige lodewijk en enguerrand van couci, naar de schilderij van olivier merson.

‘Nu Jo?’ vroeg haar moeder, die haar met

[p. 114]

gespannen aandacht had gadegeslagen, ‘wil je het zoover laten komen?’

‘Tante is vrij met haar geld te doen wat ze verkiest, en ik verlang geen cent van haar.’

‘Och vrouw, redeneer toch niet meer met haar,’ kwam Van Dijl tusschenbeide, ‘je ziet, dat het boter aan de galg gesmeerd is.’

Mevrouw haalde zuchtend de schouders op. ‘'t Is een ongeluk, als je zoo'n dochter hebt, die geen rede verstaan wil.’

De beslissende dag was aangebroken. Johanna was blij, dat deze marteling eindelijk ten einde liep. Gelukkig, want ze vreesde, dat haar krachten haar zouden begeven, en ze hoopte, dat ze, wanneer het verleden eenmaal onherroepelijk voor haar was afgesloten, de rust zou weervinden, die ze al die dagen tevergeefs gezocht had. Mevrouw Van Dijl verwachtte nog half en half, dat het jonge meisje op het uiterste oogenblik zou toegeven. In haar bekrompenheid dacht ze soms, dat Johanna comedie speelde en al haar tegenstand er enkel op berekend was, om haar interessant te maken. Van Dijl was woedend en zon op allerlei middelen, om zijn dochter haar stijfhoofdigheid betaald te zetten. Alice ondervond een zeker gevoel van leedvermaak, en Hugo, die, al kon hij zich van hetgeen er gebeurde geen juist denkbeeld maken, toch begreep, dat Johanna verdriet had, deed zijn best om haar te troosten.

Om twaalf uur zou Willem komen, het was nu halftwaalf.

‘Ik moet dus tegen Willem zeggen, dat je den idioot verkiest boven hem?’ vroeg Van Dijl, rood van kwaadheid voor zijn dochter blijvende staan.

‘Ja, vader, die idioot is mij liever,’ antwoordde Johanna kalm.

‘Je bent zelf een idioot, nog een veel grootere idioot. Heb je nu alles goed bedacht?’

‘Ja, vader, mijn besluit is onverwrikbaar.’

‘Je hebt toch geen vues op Vermeer, zeg, op dien kalen schoolmeester?’ vroeg Van Dijl ruw.

Ook dat nog! dacht het jonge meisje, wier gelaat met een purperen blos werd overtogen. ‘Neen, vader,’ antwoordde ze kalm. ‘Maar meneer Vermeer is een achtenswaardig man...’

‘Hoor ze eens dien schoolmeester in bescherming nemen,’ spotte Van Dijl.

‘Dat hoeft niet,’ hernam Johanna, ‘maar we zijn hem toch wel dankbaarheid schuldig, dat hij Hugo het leven gered heeft.’

‘Jij misschien wel, maar ik niet. Hij had voor mijn part met den idioot kunnen verz...’ schreeuwde Van Dijl, driftig de kamer verlatend.

Om twaalf uur kwam Willem: Johanna had zich naar haar kamer begeven, om daar te bidden. Eerst een uur later verliet Stassaart het huis. Johanna oogde hem na zoover zij kon. Toen hij uit haar oog verdwenen was, stond zij op en zuchtte. Alles was thans voorbij. Goddank!....

XI.

Juist had baron Van Sichtelaar de laatste hand gelegd aan zijn toilet en beschouwde zich met welbehagen in een groote psyché. Hij krulde zijn zorgvuldig gefriseerden knevel met zijn vingers op en trok daarna heel langzaam zijn lichtroode glacé handschoenen aan. Een glimlach van zelfvoldoening, een fijne, diplomatische glimlach plooide zich om zijn dunne lippen. Hij voelde, dat hij onweerstaanbaar en de zege hem verzekerd was.

Terwijl hij zich nog vermeide met zijn beeltenis in den spiegel te beschouwen, zag hij daarin, dat achter hem behoedzaam de deur werd geopend en bemerkte ten halve het hoofd van zijn rentmeester.

‘Kom er maar in, Witkamp,’ zei de baron, zonder zich om te keeren. ‘Heb je me nog iets te vragen, want ik moet aanstonds naar het spoor?’

‘Naar Amsterdam zeker?’ informeerde de rentmeester met een vertrouwelijk knipoogje. ‘Een hart gaan veroveren, of misschien is het al veroverd, want op u is de spreuk van Cesar toepasselijk: Veni, vidi, vici, ik kwam, ik zag, ik overwon.’

‘Schei nu toch uit met dien onzin, Witkamp,’ zei de baron, zich nogmaals van top tot teen in den spiegel opnemend. ‘En nu adieu,’ voegde hij er bij, zich omkeerend en op de deur toetredend. ‘Naar alle gedachten kom ik morgenavond thuis. Wacht, nu zou ik dat prospectus haast nog vergeten. Je bent toch een kraan van een vent, Witkamp,’ zei hij, het papier nog eens doorloopend en het daarna in zijn zak stekend. ‘Je hebt dat heel netjes opgesteld. Ik twijfel niet, of hij zal toebijten,’

‘Dat doet hij zeker,’ beaamde de rentmeester. ‘De man is zoo verblind en zoo dom, dat je hem wel zou kunnen wijs maken, dat je de Zuidpool ging exploiteeren. En nu, succes, baron,’ zei hij met een spottend lachje, terwijl de jonge man de breede stoep afging. De baron scheen dat spottend lachje niet te merken, want welgemoed stapte hij met luchtigen tred. nu en dan met zijn wandelstok tegen de boomen tikkend, de laan door.

Het was in Februari en het had dien nacht stevig gevroren, zoodat de boomen met hun ijle takken, van onder tot boven met rijp bedekt, een rij van statige, witte wachters vormden. Maar reeds was de zon doorgebroken en verguldde met haar gouden stralen het eentonige grijs van de boomen, dat onder dien warmen glans leven scheen te krijgen. ‘Verduiveld mooi,’ mompelde de baron, wien nu de verrassende lichtspelingen in het oog vielen. ‘Het zal vandaag een prachtige dag worden.’ En nog vlugger ging zijn veerkrachtige tred over den harden, krakenden grond. Weldra had hij het station bereikt en kort daarop plaats genomen in den trein naar Amsterdam. Daar aangekomen liet hij zich naar de Leidsche Gracht rijden en stapte uit voor het het huis van den heer Van Dijl. Hier scheen men van zijn komst te weten, want de meid geleidde hem onmiddellijk naar de huiskamer, waar mijnheer en mevrouw bijeen waren. Van Dijl zag er waardig, bijna plechtig uit, alsof er iets van groot gewicht moest gebeuren. Zijn vrouw knikte den binnentredende vriendelijk toe.

‘U brengt prachtig weer mee, baron,’ zei Van Dijl, hem een stoel aanbiedend.

‘Goddelijk, meneer, maar u moest, zooals ik, buiten geweest zijn, om er al de heerlijkheid van te zien en te genieten. Anders,’ voegde hij er eenigszins haperend bij, ‘was ik daarvoor van morgen niet in de rechte stemming. Ik was te ongeduldig en te geagiteerd. Mevrouw zal mij begrijpen; ik had wel vleugelen willen hebben om spoedig hier te zijn, en daarom permitteer mij u te vragen, hoe u en uw dochter over mijn verzoek gedacht hebt. Van uw antwoord hangt mijn toekomst, mijn geluk af.’

Mevrouw knikte hem een paar malen goedkeurend toe, terwijl Van Dijl, een gewichtig gezicht zettend, langzaam antwoordde:

‘Ik begrijp u, mijnheer de baron. Wij hebben er ernstig, zeer ernstig over nagedacht; vooral na het gebeurde met Johanna hebben wij de zaak rijpelijk overwogen, want het geluk van onze dochter gaat ons zeer ter harte. Ik kan u evenwel zeggen, dat alles in uw voordeel sprak, en u in mijn vrouw en mijn schoonzuster machtige voorspreeksters hadt.’

‘Dus ik mag hopen..?’ vroeg de baron gejaagd.

‘Ja, meneer,’ vervolgde Van Dijl met dezelfde waardigheid, ‘het is mij een waar genoegen u te kunnen meedeelen, dat ik mijn toestemming geef tot uw verloving met Alice. Maak haar gelukkig!’

Met een theatrale beweging stak Van Dijl den baron de hand toe.

‘Ik dank u, mijnheer, en u niet minder, mevrouw,’ antwoordde de jonge man, ‘dat u mijn aanzoek zoo gunstig heeft opgenomen. Ik beloof u, dat ik Alice gelukkig zal maken, want ze verdient het, en u zal ik steeds een dankbare en liefhebbende zoon zijn.’

‘Uw woord van edelman is ons tot waarborg, baron...’

‘Wat ik u verzoeken mag, mijnheer Van Dijl, noem mij niet meer baron. U zal mij een genoegen doen, met mij Quirinus te noemen.’

‘Zeker, dat is hartelijker ook,’ beaamde mevrouw.

‘Nu dan, Quirinus,’ vervolgde Van Dijl, die hierin opnieuw een bewijs van tact van den kant van den baron zag. ‘Zooals ik u zei, is uw woord van edelman ons een waarborg, dat wij nooit spijt zullen hoeven te hebben over onze toestemming. Na de pijnlijke ervaring, die we hebben opgedaan, begrijpt u mijn bedoeling.’

‘Volkomen, meneer,’ antwoordde de baron, ‘en daarom waardeer ik het ook te meer, dat u de toekomst van uw jongste dochter aan mij wil toevertrouwen. Nogmaals verzeker ik u, dat u er zich nooit over zal beklagen. Wien zoo'n schat wordt gegeven, moet zich dien waardig toonen. Als het niet te vrij was,’ vervolgde Van Sichtelaar, een blik naar de deur slaande, ‘dan zou ik wel graag uit den mond van Alice de bevestiging willen hooren van de goede tijding, die u mij heeft meegedeeld.’

‘Zeker, zeker, daar heb je alle recht op,’ antwoordde Van Dijl. ‘Ik begrijp, dat je verlangend ben haar te zien, en ik veronderstel, dat dit bij haar ook wel het geval zal zijn.’

Mevrouw Van Dijl was reeds opgestaan om de kamer te verlaten. ‘Ik zal Alice gaan halen,’ zei ze met een tevreden glimlachje, in haar moederlijke liefde blij om het geluk, dat voor haar dochter was weggelegd.

Deze wachtte reeds in spanning op het gewichtige oogenblik. Zij had het toppunt van haar wenschen bereikt. Haar eerzucht en ijdelheid waren in de hoogste mate gestreeld door het reeds lang en vurig verbeide aanzoek, dat de baron voor veertien dagen gedaan had. ‘Eindelijk!’ had ze bij zich zelf gedacht, toen haar vader haar de blijde tijding meedeelde.

‘Bedenk je nu eens goed, Alice,’ hadden haar ouders gezegd, ‘je hebt aan Jo gezien, welke gevolgen voorbarigheid kan hebben.’ Het jonge meisje had toestemmend geantwoord, maar voor zich zelf wist ze, dat zij zich niet hoefde te bedenken. Zij was ook niet als Jo, zij zou zulke onzinnige eischen niet stellen; mits zij maar schitteren kon, was ze tevreden. Mevrouw de barones, deze woorden klonken haar als lieflijke muziek in de ooren. Weldra zou zij zich zoo hooren aanspreken. Zij zou op een villa wonen, ze zou châtelaine zijn, en de heele omtrek zou haar vieren... Al deze droomen kwamen bij haar op. Het waren nu geen droomen meer. Eén woord hoefde ze maar te spreken en alles zou werkelijkheid zijn.

Al spoorden heur ouders haar aan, zich goed te bedenken - God om licht te vragen, achtten ze blijkbaar niet noodig - toch waren zij zelf niet minder dan hun dochter met het aanzoek van den baron ingenomen. Bij Van Dijl vooral voelde de ijdelheid zich bevredigd. In zijn verbeelding zag hij zich reeds kringen geopend, waartoe hij tot dusver geen toegang gehad had. En welk een indruk zou het op de sociëteit maken, als hij sprak van baron Van Sichtelaar, mijn schoonzoon. Deze zou ongetwijfeld een man van gewicht en aanzien worden; de hoogste betrekkingen stonden voor hem open, en door zijn invloed zou hij ook zijn schoonvader wel eens een dienst kunnen bewijzen. En Van Dijl keek tersluiks naar zijn knoopsgat, waar nog wel plaats was voor een ridderorde...

Ook nog om een andere reden deed het aanzoek van den baron Van Dijl genoegen. Al was Johanna in zijn oog de eenige oorzaak van het verbreken van haar engagement met Willem Stassaart, toch koesterde hij jegens dezen zekeren wrok. En nu vond hij er voldoening in, dezen te toonen, dat zijn jongste dochter een nòg betere partij deed.

Mevrouw Zeeman, wie het groote nieuws was geschreven, had onmiddellijk met een langen brief geantwoord, waarin ze haar levendige tevredenheid betuigde over het schitterend vooruitzicht, dat haar nichtje werd geopend, en verklaarde, dat Alice eenmaal haar universeele erfgenaam zou zijn.

Allen waren dus ten hoogste ingenomen met het door den baron gedane aanzoek. Johanna naar haar meening te vragen, daaraan dacht natuurlijk niemand. Wel had Alice haar in haar blijdschap, en misschien ook wel een beetje door naijver, een kleurig tafereel opgehangen van het geluk dat haar wachtte. Johanna had het hoofd geschud en gezegd: ‘Pas op. Alice, ik ben bang, dat de baron je geen geluk zal brengen.’ Hierop was Alice kwaad weggeloopen, de waarschuwing van haar zuster enkel aan jaloezie toeschrijvende.

Met Alice aan de hand kwam mevrouw Van Dijl in de kamer terug. Het jonge meisje keek

[p. 115]

schuchter naar den baron en een blosje van verlegenheid kleurde haar wangen, toen deze opstond en haar hand greep. ‘Ik kan je niet zeggen, hoe gelukkig je me maakt, Alice.’

Het jonge meisje bloosde nog sterker. Haar stoutste droom was in vervulling gegaan. Doch op hetzelfde oogenblik schoten Johanna's woorden haar in de gedachten: ‘Ik ben bang, dat de baron je geen geluk zal brengen.’ Maar onmiddellijk had ze die gedachte verjaagd, en, het gezicht stralend van blijdschap, keek ze tot den baron op. Hoe! hij zou haar geen geluk brengen! Was het geen lage jaloezie, die dat woord had uitgesproken? Was de baron geen volmaakt edelman en vereenigde hij niet in zich alle eigenschappen om zijn vrouw gelukkig te maken?

De baron bleef verder den dag bij Van Dijl doorbrengen en na het diner werd er over financieele kwesties gesproken.

‘U weet, waarde heer,’ zei Van Sichtelaar, even zijn glas Cantemerle aan de lippen brengende, ‘dat ik u al herhaaldelijk eenige aandee-len in de Belgische kolenmijnen beloofd heb. Tot dusver had ik er nog niet aan kunnen komen, want wie ze eens heeft, doet ze niet licht van de hand. Maar nu ben ik toch gelukkiger geweest. De vorige week was het aandeelhoudersvergadering te Brussel en daarop heb ik er een dertig kunnen koopen. Als u nu zin heeft....’

‘Graag,’ antwoordde Van Dijl, ‘hoe hoog staan ze?’

‘Dertig percent boven pari, een buitenkansje mag ik wel zeggen, want ik twijfel niet, of ik zou onmiddellijk liefhebbers voor vijftig percent kunnen vinden.’

Dit zeggende haalde de baron zijn portefeuille te voorschijn en stelde Van Dijl de stukken ter hand.

‘Je wil me wel een paar dagen crediet geven,’ zei deze schertsend, ‘want ik heb op het oogenblik zooveel geld niet in kas.’

‘Welzeker,’ hernam de baron, ‘het heeft niets geen haast. Als het u gelegen komt, voldoet u mij maar.’

‘Ik zal mijn Oostenrijksche metallieken opruimen,’ zei Van Dijl, ‘deze papiertjes brengen een mooien duit meer op. A propos, hoe staat het met je maatschappij van heide-ontginning?’

‘Best, het kan niet beter. Op een tien duizend gulden na is het kapitaal volteekend.’

‘O, als het daaraan ligt,’ hernam Van Dijl, ‘beschik over mij.’

‘Ik dank u voor uw aanbod, waarde heer, maar ik ben juist met iemand in besprek. U en mevrouw Zeeman heeft al voor zoo'n aanzienlijk bedrag ingeschreven, dat ik u verder niet lastig wilde vallen.’

‘Geneer je anders niet, want het is mij natuurlijk eenerlei, hoe ik mijn rente trek, en ik kan desnoods nog wel wat Russen van de hand doen. Die zijn in den laatsten tijd aan het dalen, en ik ben bang, dat ze nog meer omlaag zullen gaan.’

'Ja, die buitenlandsche papieren zijn een waar risico. Het minste oorlogsgeruchtje, ja, een redevoering in het Parlement is dikwijls al genoeg, om ze te doen dalen. Neen, dan zijn particuliere maatschappijen, mits ze solied zijn, veel beter. Je zit er om zoo te zeggen met je neus bij en je kan er altijd controle op uitoefenen. Om nu op de zaak terug te komen, tegen den zomer denken we met alles gereed te zijn. Mijn rentmeester is dag en nacht in de weer, want u kan niet begrijpen, wat dat alleen reeds voor werk aan correspondentie meebrengt. Maar alle vooruitzichten zijn gunstig en ik denk dat we er een schitterende zaak aan zullen maken. Ik ben ook bij den commissaris der koningin op audiëntie geweest en deze heeft mij zijn stoffelijken en zedelijken steun toegezegd. Daarbij heb ik van de betrokken gemeentebesturen alle mogelijke faciliteiten verkregen, in één woord, alles werkt mee om er een echt nationale onderneming van te maken.’

Van Dijl wreef zich vergenoegd in de handen. ‘Je hebt de zaak goed aangepakt, Quirinus, ik moet zeggen, je bent een kapitale vent.’

‘En nu heb ik nog een ander plan,’ hernam de baron ‘dat met de heide-ontginning in het nauwste verband staat, zoodat het een het andere zal steunen.’

‘En dat is?’ vroeg Van Dijl nieuwsgierig, die hoe langer hoe meer respect kreeg voor de energie van zijn aanstaanden schoonzoon.

‘U weet, dat ik een brochure over heideontginning onder handen had.’

Van Dijl knikte.

‘Ik heb ze thans af, maar het is een lijvig werk geworden, met tal van tabellen en toelichtende statistieken. Nu heeft mijn rentmeester mij een uitstekend denkbeeld aan de hand gedaan. Geef een landbouwblad uit, zei hij, daar kan uw brochure artikelsgewijze in verschijnen, en ge hebt tevens plaats voor nog andere beschouwingen, berichten enz.’

‘Een landbouwblad!’ riep Van Dijl uit. ‘Een krant! u, baron!’ vervolgde hij, die het uitgeven van een krant voor een emplooi beschouwde, dat niet strookte met de waardigheid van zijn aanstaanden schoonzoon.

‘Mijn waarde heer,’ antwoordde de baron, ‘bedenk toch, dat de tijden in de laatste twintig jaar geheel veranderd zijn. De pers is thans de grootste macht ter aarde, en het wordt als een eer beschouwd, haar dienaar te zijn. Door de hulp der pers komen de grootste werken tot stand en door de pers ook kan men tot de hoogste waardigheden geraken. Verschillende leden der Kamer werken aan dagbladen mee en onze grootste staatslieden hebben hun reputatie te danken aan de door hen in de bladen geschreven artikelen.’

Dit veranderde in Van Dijls oog de zaak geheel en al. Als Kamerleden en staatslieden het niet beneden zich achtten, artikelen te schrijven, en de pers de ladder kon zijn, om tot hooge betrekkingen op te klimmen, had hij er alleen geen bezwaar meer tegen, maar juichte hij het van ganscher harte toe. Bovendien merkte hij tot zijn genoegen, dat de baron thans politieke eerzucht begon te koesteren, wat geheel met zijn oogmerken overeenstemde. Toch zei hij eenigszins aarzelend:

‘Maar een landbouwblad, Quirinus, is dat in de politieke wereld wel in tel?’

‘Luister, mijnheer Van Dijl, het blad, dat ik mij voorstel op te richten, moet niet te exclusief zijn. Het zal tevens een staatkundig, sociaal en economisch orgaan wezen. In den laatsten tijd begint het platteland zich geweldig te roeren, en als wij ons nu aan het hoofd dier beweging plaatsen, moeten wij succes hebben. Bij de verkiezingen voor Kamer en Staten zullen wij dan grooten invloed kunnen uitoefenen, en men zal met ons als met een macht van den eersten rang hebben rekening te houden.’

‘Prachtig!’ riep Van Dijl uit, door deze voorstelling geheel gebiologeerd.

‘En u begrijpt,’ vervolgde de baron met geestdrift, ‘welke financieele voordeelen daaraan verbonden zijn. In ons blad, dat week op week met duizenden nummers over het heele land verspreid wordt, prijzen we de heide-ontginning ten zeerste aan. U zal zien, dat onze aandeelen naar boven gaan, vijftig, honderd percent boven pari. Het zal een goudmijn voor ons worden, meneer.’

‘Quirinus, je bent een genie!’ riep Van Dijl in vervoering uit.

‘Ik vlei mij, wat energie en doorzicht te bezitten,’ antwoordde de baron bescheiden. ‘Hier heeft u het prospectus,’ vervolgde hij, den heer Van Dijl een gedrukt papier overreikend. ‘Zie eens, of het u bevalt.’

Met waardigheid nam Van Dijl het papier aan en doorlas het, herhaaldelijk goedkeurend met het hoofd knikkend. Toen hij aan de onderteekening: Q.C.F.G.T. baron van Sichtelaar gekomen was, vouwde hij het plechtstatig dicht en gaf het den baron terug. ‘Een lumineus idee, Quirinus, en dat succes zal hebben. Hoeveel kapitaal heb je daarvoor noodig?’

‘Een ton,’ antwoordde Van Sichtelaar, ‘want we moeten de zaak flink aanpakken. En nu was het mijn idee, het blad geheel voor ons te houden. Indien nu u, mevrouw Zeeman en ik, ieder een derde voor onze rekening nemen, hebben wij geen steun van vreemden noodig en is de heele winst voor ons. Is het blad eenmaal gevestigd, dan kunnen we als we willen er nog altijd een maatschappij op aandeelen van maken en de zaak met behoorlijke winst overdoen.’

‘Niet kwaad bedacht,’ zei Van Dijl, ‘ik voor mij wil graag een derde bijdragen. Heb je nu mijn zwagerin al gesproken?’

‘Neen,’ hernam de baron, ‘u begrijpt, ik wilde het u het eerst meedeelen, u heeft daar natuurlijk recht op.’

Van Dijl knikte goedkeurend.

‘Op de terugreis ga ik bij mevrouw Zeeman aan, want ik moet haar ook nog mijn dank betuigen voor haar bemoeiingen ten op ichte van Alice.’

‘Wat heb je toch een lang onderhoud met Quirinus gehad,’ zei mevrouw Van Dijl dien avond tegen haar man, toen de baron vertrokken was. ‘Ik dacht, dat je nooit zou uitscheiden.’

‘Belangrijke zaken, lieve,’ antwoordde Van Dijl met een gewichtig gezicht. ‘Financieele operaties, doch daar heb je toch geen verstand van. Maar dit kan ik je wel zeggen, dat we plezier aan hem zullen beleven, want ik heb nog nooit zoo'n energieken jongen gezien. Alice heeft een lotje uit de loterij getrokken!

(Wordt vervolgd.)