De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Mosasaurus Giganteus.
Een avontuur in den Sint Pietersberg.

‘En dit, mijne heeren, is een nabootsing in steen van den Mosasaurus giganteus, een vóórhistorische diersoort, waarvan een exemplaar in dezen berg is gevonden.’

De gids, die ons door de donkere gangen van den Sint-Pietersberg geleidde, hief zijn beide toortsen omhoog om beter het monster te laten zien. Door kunstenaarshand in den weeken mergelsteen gebeiteld, herinnerde het op het eerste gezicht aan het ondier, door Schiller in zijn Kampf mit dem Drachen geschilderd. Met geopenden muil en gekromde, scherpe klauwen, den langen staart over den grond sleepend, stond het negen meters lange gedrocht in zijn hol, als teruggekeerd uit een onbekend verleden. Door de spelingen van het geel-roode toortslicht op het schubbige lijf en den breeden krokodillekop scheen het te leven en zich te bewegen en de rol te vervullen van die fantastische monsters der oudheid, die in bergholen en spelonken geheimzinnige schatten bewaakten.

Doch wij moesten verder en naarmate het fakkellicht zich verwijderde, scheen de Mosasaurus weer in zijn eeuwenlangen doodslaap terug te zinken.

Het was al laat in den avond. Geruimen tijd in Maastricht opgehouden, was het reeds donker, toen wij onder geleide van den gids naar Sint Pieter wandelden, waar zich de ingang van den beroemden berg bevindt.

Doch wat deerde het; wij hadden den tijd, en welgemoed gingen wij de donkere, koude gangen binnen, een werk van eeuwen, waaraan ieder geslacht, van de Romeinen af tot op heden, het zijne heeft bijgedragen en zijn eigenaardige sporen heeft achtergelaten.

Wij gingen verder, altijd verder door de lange gangen, die elkaar onophoudelijk kruisen en een verwarden onderaardschen doolhof vormen. Nu en dan werd er stilgestaan om een blik te werpen op de hoogte van den wand of in de diepte der groeven of om onze namen te krassen in den zachten steen; en te midden der opgewektheid, die het gezelschap bijbleef, viel het niemand op, dat de gids, anders zoo spraakzaam, meer en meer afgetrokken werd.

Eensklaps stond hij stil en lichtte zwijgend met zijn fakkel een muurvak bij. Bij het rosse toortslicht lazen wij een opschrift, vermeldende, dat op die plaats eenmaal vier ordebroeders waren gevonden, die in de uitgestrekte gangen van den berg verdoold en van den honger waren omgekomen. De gids staarde met wijdgeopende oogen naar de zwarte letters, als zag hij ze voor het eerst. Hij zeide niets en een vraag van iemand van het gezelschap scheen hij niet te hooren. Eensklaps streek hij met de hand langs het voorhoofd en kwam met een schrik tot zichzelven. Ik zag hem bleek worden en angstig rondzien. ‘O, ja, hier zijn we gebleven,’ mompelde hij, en begon weer luldop zijn verhaal als gids:

‘Zij waren met vieren den berg ingegaan. Om den weg te kunnen terugvinden, hadden zij een lang koord meegenomen en het einde daarvan aan den ingang gespannen. Het koord werd echter op een vuursteen doorgesneden, zoodat zij, toen zij het naar zich toehaalden, het einde misten. Daarop zijn zij verdwaald geraakt, en op deze plaats werden hun lijken gevonden.’

‘'t Is niet te verwonderen,’ merkte er een op, ‘als je hier alleen gelaten werd, kwam je er van je leven niet meer uit.’

Hierop begon een vrij onverkwikkelijk gesprek over het gevaar, waaraan men onvoorziens kon worden blootgesteld. De gids moest maar eens een toeval krijgen, plotseling krankzinnig worden of zoo iets, wie zou je dan redden? Een ander wist echter de geruststellende verzekering te geven, dat er altijd andere gidsen gereed zijn om naar een gezelschap te zoeken dat langer dan een bepaald getal uren in den berg blijft, zoodat het gevaar geheel denkbeeldig is.

‘Ja, maar we zijn nu zoo laat den berg ingegaan. Zouden er nog gidsen zijn?’ vroeg een derde.

Ik meende onzen geleider te zien glimlachen en wilde hem naar de reden daarvan vragen, doch hij voorkwam mij, zeggende:

‘Nu zal ik de heeren nog bij de echo brengen en ze de hel laten zien en dan verlaten we den berg.’ Ondertusschen keek hij mij aan met een vreemde tinteling in zijn oogen.

Wij lieten den echo van alles opdreunen en zouden de hel gaan zien. Eenieder, die den Sint-Pietersberg bezocht heeft, weet waarin die bestaat. De gids verwijdert zich. laat u in het donker staan en komt, uit de verte met zijn toortsen zwaaiende, terug.

‘Hier moet u gaan staan,’ zeide hij tegen mij, ‘en dien kant uit kijken.’

Daarop kroop hij door het hellepoortje, een nauwe opening in den wand, en liet ons alleen. Wij zagen het licht zijner fakkels door de zijgalerijen schijnen, eerst nog sterk, toen flauwer en flauwer en eindelijk heel in de verte wegsterven

[p. 95]

als de naflikkering eener lamp Het was helsch donker om ons heen en mijn oogen werden moe gestaard in de ondoordring bare duisternis.

katholieke kerk te padang.

Wat duurde het lang voordat die gids kwam. Hoe lang ik al had staan wachten, weet ik niet; in 't eerst had ik geluisterd naar de praat van mijn gezelschap; maar ik was aan 't mijmeren geraakt en had er niet meer op gelet. Nu was het doodstil om me heen.

‘De gids laat zich lang wachten, vind je niet?’

Ik kreeg geen antwoord.

Ik herhaalde mijn vraag luider; maar hetzelfde stilzwijgen.

Ik werd boos en noemde het een ongepaste aardigheid, ik tastte rondom mij heen, maar er was niemand onder mijn bereik.

Gelukkig was ik in het bezit van een doosje lucifers; ik stak. er een aan, toen ik tot mijn groote ontzetting bemerkte, dat ik alleen in de galerij stond; de anderen waren verdwenen. Hoe was het mogelijk dat ze mij alleen hadden achtergelaten, dat ze zich ongemerkt hadden kunnen verwijderen? De schrik maakte mij buiten mij zelven en eerst toen het einde der lucifer mijn vingers brandde, kwam ik met een uitroep van pijn tot bezinning; het verkoolde stukje hout viel uitgedoofd op den grond en ik stond weer in de diepste duisternis. Het werd mij benauwd in die onderaardsche gangen; de koude lucht, die ik inademde, deed het bloed in mijn aderen stollen en met schrik dacht ik aan het vreeselijk lot der vier ongelukkigen, die in denzelfden berg hun leven hadden gelaten.

Ik riep en schreeuwde zoo hard ik kon, want mijn gezelschap kon toch niet ver af zijn; maar er kwam geen antwoord en ik hoorde mijn roepen van gang tot gang weerklinken om in doodsche stilte over te gaan. Eindelijk echter kon ik weer helder denken, ik had mijn bedaardheid teruggekregen en besloot zoo goed mogelijk voor eigen redding te zorgen. Het was mij opgevallen, dat de weg, dien de bezoekers van den berg gewoonlijk kiezen, beter gebaand was dan in de andere gangen; het veiligst was dus denzelfden weg terug te gaan. Zonder licht was het echter onmogelijk een voet te verzetten en al voortgaande slonk mijn voorraad lucifers op onrustbarende wijze; gelukkig bevond ik mij nog altijd op het goede pad.

Hoelang ik gedwaald heb, is onmogelijk te zeggen: iedere minuut scheen mij wel een uur. Ik had nog één lucifer en de angst bekroop mij, als ik er aan dacht, wat er van mij worden zou, als ik omringd zou zijn van de diepste duisternis. Op goed geluk liep ik op den tast nog een paar gangen verder, maar toen begaf mij de moed; nu of nooit moest ik licht hebben om verder den weg te kunnen vervolgen. Het laatste licht brandde. Gelukkig! ik uitte een kreet van vreugde, ik was altijd nog op het goede pad.

Vlak voor mij bemerkte ik een lange tabel, waarop de verschillende grondlagen: steenkool, kiezel, mergel, vuursteen enz, stonden afgebeeld; ik sloeg naar rechts af, liep tegen een soort van houten afrastering, en bij het schemerend licht zag ik boven in den steenwand met groote letters de woorden staan: Mosasaurus giganteus. Ik stak mijn licht vooruit om het hol van het monster te zien; maar geen enkele lezer zal de verbazing kunnen begrijpen, die mij toen beving: de Mosasaurus giganteus was verdwenen.

Ik kon mijn oogen niet gelooven, maar toch was het maar al te waar, het vreemdsoortig gedrocht was weg. Nog een oogenblik staarde ik naar het ledige hol, toen werd de vlam van mijn lucifer kleiner en kleiner en ging met een zwakke flikkering uit.

Waar mocht dat dier gebleven zijn?

Ik kwam in een onbeschrijfelijken toestand: ik dacht niet meer aan den gids, aan den St.-Pietersberg of aan mijn netelige positie, maar ik waande mij als overgeplaatst in den donkeren voortijd, toen de wereld nog bevolkt was door Mosasaurussen. Het spookachtig verdwijnen van het ondier bleef op de alleronaangenaamste manier mijn hersens bezighouden; een huivering overviel mij, een huivering van schrik voor het onbekende en geheimzinnige, dat mij echter op onweerstaanbare wijze aantrok.

Langzaam verwijderde ik mij in het donker, met mijn wandelstok vóór mij op den grond stootend om niet rechts of links in de groeven te vallen; doch de Mosasaurus wilde maar niet uit mijn gedachten.

Opeens blonk in de verte een blauwachtig lichtschijnsel. Goddank! daar was redding! Ik wilde er heensnellen, maar bleef eensklaps als aan den grond genageld staan: in de verte kwam langzaam uit een zijgang een zonderling wezen te voorschijn met twee groote glinsterende oogen. In een oogwenk had ik genoeg gezien, 't was waarachtig de Mosasaurus giganteus.

Langzaam stapte hij op zijn kromme pooten naderbij en opende nu en dan den grooten muil, waarin een paar rijen vervaarlijke tanden blikkerden.

Hoe was het mogelijk! Den Mosasaurus had ik toch in den steen uitgehouwen gezien! Maar tegen feiten valt niet te redeneeren; hier had ik een echten, levenden en hoogstgevaarlijken Mosasaurus voor me. Hoe was het beest er toe gekomen om zijn hol te verlaten en een wandeling door den berg te gaan doen? De angst belette me een antwoord op die vraag te zoeken; het dier kwam hoe langer hoe dichter bij en 't werd hoog tijd om mij uit de voeten te maken. Haastig deed ik eenige schreden achterwaarts; maar tot mijn ongeluk bevond ik mij in een gang, die dood liep, en weldra stiet ik tegen den vochtigen wand. Geen enkele uitweg bleef mij open; tot overmaat van ramp had de Mosasaurus aan het gedreun van mijn voetstappen onraad bemerkt en beproefde het in een kleinen galop te zetten, waarbij hij echter al een heel mal figuur maakte.

missigit en heilige vijver bij fort de cock.

Ik voelde mij verloren; wanhopig liep ik langs den steenen wand, maar het ondier naderde meer en meer; nog een oogenblik...

Eensklaps klonk achter mij een groot geraas en een helder licht trof mijn oogen. Het geraas hield aan en werktuiglijk wendde ik het hoofd om.

‘Mijnheer, 't is zeven uur!’ riep de kellner van het hotel, terwijl hij met zijn knokkelige handen op de deur roffelde.

De Mosasaurus was plotseling verdwenen en vroolijk plaste het zonlicht door de gordijnen in de kamer. Met een zucht van verlichting stond ik op.

‘Toch interessant zoo'n wandeling in den St.-Pietersberg,’ was het eerste wat ik aan de ontbijttafel hoorde.

‘En wat een vreemde beesten zijn er, die Mosasaurus bijvoorbeeld.’

‘Om er de nachtmerrie van te krijgen.’

Ik knikte van ja.

Sylvester.