De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

[p. 81]

[Nummer 11]

De idioot,
door J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

VI.

Pa, wat zal het vandaag een heerlijke dag zijn,” zei Alice, door het portierraampje van een coupé eerste klas naar buiten kijkend. ‘Maar ziet u toch eens,’ vervolgde zij eenigszins ongeduldig, toen Van Dijl zonder een vin te verroeren lui in de kussens bleef liggen, ‘hoe de zon alles met haar gouden licht overgiet, hoe het graan prijkt met zijn volle, goudgele aren, hoe de welige weilanden...’

‘Alice, wat ben je weer enthousiast,’ viel mevrouw Zeeman haar in de rede, die tegenover haar aan den anderen kant van het portier zat. ‘Men kan wel hooren, dat je uit Amsterdam komt, waar ze aan zoo'n gezicht niet gewoon zijn.’

‘Maar is het dan niet een verrukkelijk panorama?’ vroeg Alice weer. ‘Zie, daar heb je een paar schilderachtig roode daken en ginds steekt de spits van een met lei gedekten kerktoren boven het geboomte uit. Maar pa, kom toch eens overeind, of kan het u dan niets schelen?’

‘Och, dat kunnen wij immers straks allemaal op ons gemak zien,’ gaf mijnheer Van Dijl ten antwoord, ‘als we bij baron Van Sichtelaar zijn. Nu vliegt alles toch maar je gezicht voor bij.’

‘Dat is juist het eigenaardige,’ hernam Alice, ‘de samensmelting van al die kleuren, groen, geel, rood, en de ineenvloeiing van lijnen en vormen. Betooverend, pa, zie dat beekje ginds, dat als een zilveren lint door de weiden slingert, en dan de weerkaatsing daarop van de zonnestralen, 't lijkt wel goud....’

Mijnheer Van Dijl was met zijn schoonzuster en Alice op weg naar de villa van baron Van Sichtelaar onder Vorden. Overeenkomstig zijn belofte had deze zijn bezoek bij Van Dijl herhaald, en later nog eens, en allen waren het er over eens, dat de aanwezigheid van Alice de sterkste magneet was, die den jongen edelman naar het gastvrije huis trok. Met geen enkel woord had de baron daarop gezinspeeld, maar toch hadden noch mijnheer en mevrouw Van Dijl, noch mevrouw Zeeman, noch Alice zelf zich daarin misvat. Alleen Johanna liep niet met den baron weg; natuurlijk, zij hield zich liever met een idioot op, maar om haar gevoelen bekommerde men zich dan ook niet. Zij was altijd even excentriek, en Alice verdacht haar zelfs van jaloezie.

Toen baron Van Sichtelaar zijn laatste bezoek bracht voor hij Amsterdam verliet en naar zijn villa terugkeerde, had hij de familie nogmaals plechtig doen beloven, dat ze hem vóór het einde van den zomer met een visite zouden vereeren.

bisschoppelijk museum te haarlem. beeldenkamer.

Aan deze belofte werd nu gevolg gegeven. Mevrouw Zeeman zag nogal tegen reizen op, en daarom was besloten, het bezoek uit te stellen, tot zij naar huis terugkeerde: dan ging het in één moeite door. Mevrouw Van Dijl was thuis gebleven, en aan Johanna had men wel gevraagd om mee te gaan, doch eigenlijk meer voor den vorm, en Van Dijl en Alice waren dan ook blij, toen ze bedankte. Van Hugo kon natuurlijk geen sprake zijn; de gedachte, dat zoo'n uitstapje den jongen goed zou doen, kwam bij die egoïsten nog niet eens op.

Des middags was het drietal uit Amsterdam vertrokken en had te Zutfen overnacht. Van hier werd nu den volgenden morgen met den eersten trein de reis naar Vorden voortgezet. Dat kleine eindje zou spoedig zijn afgelegd, en dan wachtte hun een aangename dag. In dit blijde vooruitzicht was Alice luidruchtig, doch deze luidruchtigheid had veel gemaakts. Ze wilde namelijk voor haar vader en tante verbergen wat er in haar hart omging, dat onstuimiger klopte naarmate ze dichter bij de plaats van bestemming kwamen. Gevoelde de baron werkelijk iets voor haar, of was het maar beleefdheid geweest? Zou haar geheime droom verwezenlijkt, of zij misschien reeds spoedig ontgoocheld worden?

Daar floot de trein en verminderde zijn vaart. ‘We zijn er zoo,’ zei Alice, ‘zou de baron aan het station zijn?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde Van Dijl, uit zijn half liggende houding oprijzend en zijn hoogen hoed opzettend.

Langzaam hield de trein aan het station op. Alice had het raampje neergelaten en keek naar buiten. Haastig stak ze, na even geknikt te hebben, het hoofd weer binnen. ‘Daar is hij, pa,’ zei ze met een blosje.

Op hetzelfde oogenblik stond baron Van

[p. 82]

Sichtelaar al voor het portier, nog voor de conducteur het geopend had.

‘Van harte welkom op onzen Gelderschen bodem,’ zei de jonge man, in een onberispelijk grijs phantasiepak gekleed. ‘Ik hoop maar, mevrouw, dat u geen hinder van de reis gehad heeft,’ vervolgde hij, terwijl hij de oude dame hielp uitstappen en daarna aan Alice denzelfden dienst bewees.

‘Dank u, mijnheer de baron, in het minst niet. 't Was vandaag ook maar een klein eindje. Maar gisteren, de Veluwe in haar volle breedte door, het leek wel een Sahara.’

‘Maar hier zijn we in een oasis,’ merkte Alice op. ‘Wat een prachtige streek, meneer de baron.’

‘U had ze in den trein moeten hooren,’ mengde zich Van Dijl in het gesprek, ‘ze liet me geen oogenblik rust. Ze wilde maar met alle geweld, dat ik naar de zon, naar het koren, naar de weilanden en de hemel weet waar al niet naar zou kijken.’

‘Alice is enthousiast voor de natuur,’ voegde mevrouw Zeeman er bij.

‘Ik ook, juffrouw,’ zei de baron met een hoofschen hoofdknik tot het jonge meisje. ‘Maar wie zou dat ook niet nu de natuur zich op haar heerlijkst ontvouwt?’

‘En dan in zoo'n uitgekozen hoekje,’ meende Alice; ‘wat een verschil toch met zoo'n stad als Amsterdam, één groote agglomeratie van huizen en nog eens huizen.’

‘Nu, u zal er vandaag uw hart aan kunnen ophalen, en uw papa heeft dan ook een dag onder duizenden uitgekozen.’

‘Ja, dat heb ik,’ zei Van Dijl met zooveel overtuiging, of hem de verdienste van het mooie weer moest worden toegeschreven.

Onder dit gesprek was het viertal buiten het hek gekomen, waar een open victoria hen wachtte. Mijnheer Van Dijl had middelerwijl met voldoening gezien, dat de op het perron aanwezigen zich vol eerbied hadden betoond voor den baron, die ongedwongen en met gratie links en rechts groette.

Een oogenblik later reed het rijtuig over den harden grindweg. Lustig draafden de paarden voort, als hadden zij schik in het prachtige weer en in het gezang der vogelen in boomen en struiken. Alice kon maar niet uitgeroepen komen over de heerlijke omgeving en de frissche lucht, die men met volle teugen inademde. ‘Wat een verschil met Amsterdam,’ riep ze opnieuw, ‘daar alles benauwd en bekrompen, ook al woon je in een flink huis, hier alles luchtig, groot, ruim. Zie die menschen eens, hoe tevreden en gelukkig ze er uitzien. 't Is hier compleet een paradijs.’

‘Ik geloof, dat u nu toch wel een beetje idealiseert,’ meende de baron, ‘en dan het buitenleven heeft ook zijn keerzijde. Des winters bijvoorbeeld....’

‘Maar dan moet het, dunkt mij, buiten ook bekoorlijk zijn,’ hernam Alice. ‘Wegen en velden met een sneeuwtapijt bedekt, zoo hagelblank en zoo teer, en het water met een dikke ijslaag bevloerd, waarover vlugge en bevallige....’

‘Schei toch uit, Alice,’ onderbrak Van Dijl haar ontboezeming. ‘Wat praat je nu van sneeuwtapijt en ijslaag, in het hartje van den zomer. Ik vind de herinnering daaraan niet zoo uitlokkend, dat je die opzettelijk hoeft op te halen.’

‘Och, die pa is toch ook zoo'n prozaïsch, mensch, meneer de baron,’ lachte Alice, ‘hij is eigenlijk niet waard, al het schoone te zien, dat wij hier vandaag zullen genieten.’

‘Ik vrees, dat ge uw verwachtingen nu toch een beetje ál te hoog gespannen hebt,’ antwoordde de baron.

‘Och, ze beschouwt alles door een enthousiasten bril,’ merkte mevrouw Zeeman op, ‘maar een beetje enthousiasme mag wel op haar jaren.’

‘Daar zie ik een villa, hoe schilderachtig tusschen het groen. Is het die van u, meneer de baron?’ vroeg Alice.

‘Ja, maar ik vrees, dat ze u van nabij zal tegenvallen!’

‘Dat geloof ik niet, de ligging is in allen geval vast prachtig. Vindt u ook niet, tante, want pa heeft daarvoor toch geen oog,’ zei het jonge meisje ondeugend.

Op dit oogenblik kwam het rijtuig voor een hardsteenen poort, waarop twee klimmende leeuwen, elk met een pijlenbundel in den opgeheven klauw, waren ingebeiteld.

‘Uw wapen?’ informeerde Van Dijl, die voor natuurschoon al geen oog mocht hebben, maar dit onmiddellijk had opgemerkt.

De baron knikte even ten teeken van bevestiging en vroeg dadelijk daarop, hoe Alice de laan van populieren vond, waar ze nu doorreden.

‘Wat een bescheiden jongmensch,’ merkte Van Dijl met voldoening bij zich zelf op. ‘Niet de minste pretentie op zijn adellijk wapen; een ander zou er mee pronken, maar hij hecht er blijkbaar volstrekt geen waarde aan.’

Aan het einde der laan verhief zich de villa, een soort van kasteeltje in rooden baksteen opgetrokken, met twee torentjes. De zon scheen er juist op en overgoot het gebouw met haar gouden licht. Het terras, door een ouden beuk overschaduwd, noodde tot zitten, zooals Alice, die vol bewondering heen en weer dribbelde, opmerkte.

‘Welnu, als mevrouw en mijnheer het goedvinden, zullen we hier het dejeuner gebruiken,’ zei de baron.

Beiden betuigden hun instemming met dien voorslag en Alice vond het verrukkelijk.

‘Wat een heerlijk vergezicht van hier,’ juichte Alice. ‘Maar zie toch eens, tante, wat een prachtige lichteffecten door de speling van de zonnestralen op het groen, en wat een rijkdom en verscheidenheid van bloemen, en al die kleurschakeeringen van hoogrood tot het zuiverste blank. En die vijver ginds, hoe diepblauw is het water, afgezet door een zoom van madeliefjes. 't Is hier letterlijk een lusthof, meneer de baron.’

‘Nu, je moet er straks maar eens goed in ronddolen,’ merkte Van Dijl lachend op.

‘Lach u maar, koud, ongevoelig, prozaïsch mensch, die u bent.’

Een oogenblik later zat het viertal in den grooten salon bijeen, geheel gemeubileerd in style Loins XV. Van Dijl strekte zich behaaglijk in een leuningstoel uit, terwijl mevrouw Zeeman en Alice op een sofa hadden plaats genomen. Middelerwijl had de baron last gegeven, het dejeuner op het terras klaar te zetten. ‘U zal wel een beetje door de vingers willen zien,’ zei hij, ‘want ik ben vrijgezel en stel op culinair gebied geen hooge eischen. Ik heb niets dan een oude keukenmeid en een huisknecht, maar zij zullen hun beste beentje wel vooruitzetten, nu ik zoo aangename gasten heb.’

‘O dat komt er anders niet op aan,’ antwoordde Alice, ‘er is hier toch al genoeg te genieten. Het overige is maar bijzaak.’

‘Ik geloof dat mijnheer en mevrouw er zoo niet over denken,’ hernam de baron, ‘en ze hebben gelijk, want een leege maag maakt ons in den regel weinig gestemd om onstoffelijke dingen te genieten.’

‘Dat zeg ik ook,’ voegde de practischnuchtere Van Dijl er bij, ‘van groen en bloemen, hoe mooi ook, kan je niet leven. Ik houd meer van een hartig stukje.’

Spoedig zou hij van dit laatste kunnen doen blijken, want de huisknecht kwam meedeelen, dat het dejeuner gediend was. Men begaf zich naar het terras, waar Alice met veel gratie de taak van schenkster op zich nam.

‘'t Is hier toch een heel ander gezicht,’ merkte mevrouw Zeeman op, ‘dan die dorre Veluwe, waar we gister zijn doorgereisd. 't Leek wel een woestenij, zoo onvruchtbaar en dor zag alles daar uit.’

‘We waren letterlijk grijs van het stof, fijn, doordringend stof, dat overal doorkruipt,’ voegde Alice er bij.

‘En wat een ontzaglijke uitgestrektheid,’ zei Van Dijl. ‘'t Is de eerste maal van mijn leven, dat ik die route maak, en ik dacht, dat er nooit een eind aan zou komen.’

‘Niet waar, had ik geen gelijk,’ vroeg de baron met een fijn glimlachje, ‘toen ik u zei, dat het zonde is, dat zulk een oppervlakte improductief blijft? Mijnheer, ze willen de Zuiderzee droogmaken, en ik vind het een mooi, een grootsch denkbeeld, er zoodoende een heele provincie bij te winnen. Maar welk een ontzaglijk risico!’

Van al wat naar risico zweemde, had de heer Van Dijl een innigen af keer, en daar de baron, die van al die kwesties grondige studie scheen gemaakt te hebben, aan de droogmaking der Zuiderzee een groot risico verbonden achtte, kon dat denkbeeld bij hem op geen sympathie meer hopen.

‘Ja, meneer de baron, dat zegt u wel, een ontzaglijk risico.’

‘Maar heide-ontginning is secuur,’ vervolgde Van Sichtelaar. ‘Men kiest de geschiktste terreinen uit en neemt niet meer hooi op zijn vork dan men dragen kan. Zooals ik u zei, heb ik hiervan nogal studie gemaakt...’

‘Dat is waar ook,’ viel Van Dijl hem in de rede, ‘u heeft daar immers een brochure over onder handen. Is ze al af?’

‘Bijna, ik leg er de laatste hand aan. Maar u kan niet gelooven, hoeveel moeite het mij kost, om al het materiaal daarvoor bijeen te verzamelen. Gelukkig heb ik hierin veel dienst van mijn rentmeester. Als u zin heeft, meneer Van Dijl, kan u straks met hem kennis maken. 't Is een verstandig, practisch man van veel ervaring.’

‘Het zal mij zeer aangenaam zijn,’ betuigde Van Dijl. Een rentmeester, dacht hij bij zich zelf, maar dan moet de baron toch wel veel eigendommen hebben. En dan nog zijn aandeelen in de Belgische kolenmijnen!

‘Zooals ik u zei,’ vervolgde de baron, ‘heb ik veel dienst van mijn rentmeester. Hij kent alle grondsoorten op zijn duimpje en heeft een diploma voor landbouwkunde, een man van het vak dus. Te zamen hebben wij de Veluwe aan alle zijden geëxploreerd, en nu ben ik van plan een maatschappij op aandeelen op te richten tot heide-ontginning. Het inlegkapitaal is twee en een halve ton, waarvan ik er een voor mijn rekening neem. Na overleg met mijn rentmeester kan ik veilig zes percent garandeeren, en ik twijfel dan ook niet, of de overschietende anderhalve ton zijn in een paar weken volteekend. Mijn buurman, jonkheer Van Waesberge, dien ik er over gesproken heb, zal voor dertig duizend gulden aandeelen nemen.’

Terwijl hij dit op den onverschilligsten toon ter wereld zei, als iemand, die gewoon is met duizenden om te gaan, tikte de baron de asch van zijn Manilla.

‘Als ik er u een plezier mee kan doen,’ zei Van Dijl, ‘wil ik ook met genoegen eenige aandeelen nemen. Het is mij natuurlijk onverschillig, hoe ik mijn geld beleg, en als u zes percent durft garandeeren...’

‘Gerust,’ zei de baron, ‘ik begrijp maar niet, dat er niet meer energie in ons volk zit. De grond houdt schatten verborgen en geeft met woeker terug wat men er aan ten koste legt.’

‘Als het niet te vrij van mij is,’ mengde mevrouw Zeeman zich nu in het gesprek, ‘zou ik u wel willen verzoeken, meneer de baron, mij ook ettelijke aandeelen te geven. Ik heb u reeds vroeger gezegd, dat ik met uw denkbeeld zeer sympathiseer. Vooral in den tegenwoordigen tijd van werkeloosheid verdient het alle toejuiching.’

‘Mevrouw, ik stel uw medewerking op hoogen prijs. Maar permitteer me, ik geloof dat daar mijn rentmeester aankomt. Heeft u er iets tegen, dat hij ons een oogenblik gezelschap houdt?’

‘Integendeel, het zal mij aangenaam zijn, met hem kennis te maken,’ antwoordde Van Dijl.

Al had Alice al dien tijd geen woord gezegd, toch had ze scherp toegeluisterd. Zij voor zich zou wel liever rondgedoold hebben door het omliggende bosch, maar ze was scherpzinnig genoeg om te begrijpen, dat wat tusschen den baron en haar vader en tante verhandeld was, haar niet onverschillig mocht zijn. Al was haar naam niet genoemd, toch was het zeker, dat de gedachte aan haar belang daarbij een hoofdrol speelde. Indien haar vader en tante aandeelen namen in de op te richten maatschappij, dan was het natuurlijk om intrest te krijgen van hun geld, maar even zeker was het, dat zij daardoor den baron aan zich wilden binden.

[p. 83]

‘Mag ik u voorstellen mijn rentmeester, den heer Witkamp? Mijn vriend, de heer Van Dijl uit Amsterdam - de vriend zette zijn borst vooruit - zijn schoonzuster, mevrouw Zeeman, en zijn dochter, juffrouw Alice.’ Aldus stelde de baron het viertal aan elkaar voor.

Na de onvermijdelijke inleiding over het heerlijke weer bracht Van Dijl, die begeerig was den man van het vak daarover te hooren, het gesprek weer op de heide-ontginning.

‘Juist voor u kwam zette de baron ons zijn plan betreffende het oprichten van een maatschappij tot heide-ontginning uiteen, waarin u, naar ik hoor, een zoo werkzaam aandeel neemt.’

‘Te veel eer,’ antwoordde met een afwerend gebaar de rentmeester, een klein, gezet mannetje, met reeds grijzende haren en schrandere oogjes. ‘Ik ben in deze streek geboren, van jongsaf heb ik in de Veluwe gezworven en honderdmaal heb ik mij verwonderd en geërgerd, ja geërgerd mijnheer, dat de kortzichtigheid der menschen daar duizenden hectaren braak liet liggen, die de moeite en kosten van ontginning meer dan dubbel zouden loonen. Eindelijk heb ik in mijnheer den baron iemand gevonden, die het groote belang uit economisch en financieel oogpunt begreep, dat aan de vruchtbaarmaking van zoo'n ontzaglijke uitgestrektheid verbonden is. Men klaagt over overbevolking, mijnheer, maar waarom dan tegen die kwaal niet het middel aangewend, dat voor de hand ligt? Minstens honderdduizend menschen zou de Veluwe meer kunnen voeden, indien ze in vruchtbaar land was herschapen. Dit heeft de baron ingezien, en ik ben er hem dankbaar voor.’

‘Kom, kom, meneer Witkamp, je overdrijft,’ zei de baron lachend.

‘Neen, dat doet hij niet,’ haastte Van Dijl zich te zeggen, door het enthousiasme van den rentmeester aangestoken. ‘'t Is een grootsch idee. Honderdduizend menschen meer op de Veluwe!’

‘In Amsterdam hoort u zoo niet, wat hier in dezen uithoek zoo al voorvalt, wij zitten daarvoor te ver achteraf. Maar in de heele omgeving wekt het streven van den baron niets dan sympathie, en was hij daarvoor niet te jong, dan zou hem reeds lang een zetel in de Staten zijn aangeboden.’

Deze woorden brachten Van Dijl een nieuw perspectief voor den geest. De baron zou lid der Provinciale Staten worden, dat was aan geen twijfel onderhevig, wellicht eenmaal der Tweede Kamer. Voor zoo'n energiek en intelligent man stonden alle posten open. En dan zoo iemand als schoonzoon te hebben, was een lotje uit de loterij, een buitenkansje, waaraan hij vroeger in zijn stoutste droomen nooit had durven denken.

‘Ik heb u al meer gezegd, mijn waarde heer Witkamp,’ antwoordde de baron bescheiden, ‘dat mijn eerzucht zoo ver niet gaat. Een politieke rol te spelen lacht mij niet toe. Mij dunkt dat het schooner en verdienstelijker is, werkzaam te zijn aan de welvaart des lands.’

‘Zeker, zeker,’ viel Van Dijl hem in de rede, ‘maar het een kan met het ander samengaan, en juist als politiek persoon zal u in staat zijn, door uw invloed die welvaart nog meer te bevorderen.’

‘Het frappeert mij,’ merkte de rentmeester op, ‘hoe juist u mijn gevoelen weergeeft. Ik zelf heb dit den baron dikwijls voorgehouden.’

‘Mijne heeren,’ zei Van Sichtelaar, van zijn stoel opstaand, ‘ik vrees dat wij op deze manier uit het oog zullen verliezen, waarvoor de dames eigenlijk zijn overgekomen. Ik stel daarom een wandeling door het bosch voor.’

‘De baron heeft volkomen gelijk,’ antwoordde Witkamp, ‘en ik vraag wel excuus voor mijn onbescheidenheid. Veroorloof mij nu, afscheid van u te nemen.’

‘Kom, blijf nog wat,’ zei Van Dijl fideel. ‘Ik ben zoo zelden in de gelegenheid, met iemand te spreken, die van landbouwkwesties en wat daarmee samenhangt zoo goed op de hoogte is.’

‘Te veel eer, mijnheer,’ mompelde de rentmeester, ‘waarlijk u is al te beleefd.’

De dames waren intusschen ook opgestaan.

‘Als gastheer komt mij het voorrecht toe,’ zei de baron, ‘en ik ben haar wel eenige schadeloosstelling schuldig, de dames tot cicerone te strekken. Mijn rentmeester zal wel zoo goed willen zijn, dezelfde taak ten opzichte van mijnheer Van Dijl te vervullen.’

Van Dijl vond deze schikking heel goed, de baron zou nu met zijn schoonzuster en Alice alleen zijn, en een jongmensch is altijd vrijer, zoo dacht hij, als er geen vader bij is.

De baron ging met de beide dames voorop, de twee heeren volgden op korten afstand. Maar Alice had zooveel te kijken en zooveel te vragen, dat de volgorde spoedig was omgekeerd en de heeren het eerst waren.

‘Wat een prachtige bloemen hebt u toch, meneer de baron,’ zei Alice, voor een bed vergeet-mij-nietjes blijvende stilstaan. De baron plukte er een af. ‘Mag ik u dit zinnebeeldige bloempje aanbieden,’ vroeg hij, ‘en hopen, dat u nog eens, als u te Amsterdam terug is, aan mij zal denken?’

Alice nam blozend het bloempje aan, terwijl mevrouw Zeeman voor haar antwoordde:

‘Deze aangename dag zal ons niet licht uit het geheugen gaan, meneer de baron, en evenmin zullen wij den gastheer vergeten.’

Kort daarop kwamen zij voor een dubbel voetpad, dat hoog opgeschoten kreupelhout omsloot. ‘Deze beide paden komen zeker op hetzelfde punt uit?’ vroeg Alice.

Na een bevestigend antwoord van den baron vervolgde zij: ‘Weet u wat, dan sla ik dit voetpad in, dan zal ik papa eens verrassen, die daar zoo druk met uw rentmeester loopt te philosopheeren.’

Licht en vlug als een vlinder huppelde zij weg.

‘Als het niet te onbescheiden was, mevrouw,’ zei de baron, die Alice had nageoogd, tot een kromming haar aan zijn oog onttrok, ‘zou ik u een vraag willen stellen, die voor mijn later leven beslissend kan zijn.’

‘Mijnheer de baron!’ riep mevrouw Zeeman, die moeite had haar blijdschap te bedwingen, verbaasd uit. Zou hij het beslissende woord nu reeds spreken?

‘Mevrouw, uw nichtje heeft een diepen indruk op mij gemaakt. Haar bevalligheid, haar gratie, haar heele verschijning heeft mij geboeid. Zou u mij eenige hoop kunnen geven, dat ik haar niet geheel onverschillig ben?’

De baron was blijven staan, toen hij deze woorden uitsprak. In spanning wachtte hij op het antwoord.

‘Meneer de baron, uw vraag heeft mij verrast,’ gaf mevrouw Zeeman ten antwoord. ‘Maar u begrijpt, dat een jong meisje ook niet tegen een tante zegt, wat er in haar hart omgaat. Ik meen evenwel te mogen veronderstellen, dat zij niet ongevoelig is gebleven voor uw persoon.’

(Wordt vervolgd.)