De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

[p. 73]

[Nummer 10]

een liefhebber en een vijand van rooken, naar de schilderij van a. schröder.

[p. 74]

De idioot,
door J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

V.

Mijnheer Van Dijl verveelde zich schromelijk. Zijn vrouw, zijn zwagerin en Alice waren een visite gaan maken na het dejeuner en Johanna was boven op haar kamer. Mijnheer Van Dijl was dus alleen, niet wetend waarmee hij den tijd zou dooden. Zijn ochtendblad had hij reeds uitgespeld, en nu zat hij met over elkaar geslagen beenen naar buiten te kijken. Maar ook de bedrijvigheid van het bezige leven op de gracht kon zijn aandacht niet geboeid houden. Lusteloos had hij alweer zijn krant eens opgevat en ze ingekeken, doch na een oogenblik legde hij ze weer uit de hand. ‘De kranten worden hoe langer hoe saaier,’ mompelde hij, ‘een pikant stukje is tegenwoordig een witte raaf.’ Daarna raadpleegde hij zijn horloge. ‘Nog zoo vroeg, pas kwart voor tweeën. Hoe kom ik den middag door?’

Maar daar bedacht mijnheer Van Dijl eensklaps, dat Hugo op dit uur les had, en minder uit belangstelling, dan uit verveling, met een tikje nieuwsgierigheid, besloot hij eens te gaan kijken. Johanna roemde altijd zoo de knapheid en den tact van dien meneer Vermeer, en van den anderen kant weigerde Hugo steeds hardnekkig, tegenover hem iets van het geleerde te laten blijken, dat hij, nu hij toch niets anders te doen had, zich eens persoonlijk van Hugo's vorderingen wilde overtuigen.

Met een genadig hoofdknikje en een plechtig handgebaar trad mijnheer Van Dijl de kamer binnen, waar zich de onderwijzer en zijn leerling bevonden. ‘Ga u maar door en doe u maar of ik er niet ben,’ zei Van Dijl, op een stoel tegenover hen beiden plaats nemend.

Mijnheer Vermeer, hoewel hij dat bezoek zeer onaangenaam vond, zou niets liever gedaan hebben, maar het scheen wel, dat de tegenwoordigheid van zijn vader verlammend op den knaap werkte. Alle vertrouwelijkheid was geweken, schuw keek hij voor zich; zijn vergenoegd gezicht van zoo even was betrokken en bijna onverstaanbaar antwoordde hij op de vragen van zijn onderwijzer, die toch alles deed om hem weer op zijn gemak te brengen.

De heer Van Dijl bewoog zich intusschen onrustig op zijn stoel heen en weer en gesticuleerde druk, wat natuurlijk Hugo nog meer van streek bracht, terwijl ook de heer Vermeer moeite had, zijn kalmte te bewaren.

‘Hugo, als ik nu van deze vijf blokjes er twee afneem, hoeveel houd ik er dan over?’ vroeg de onderwijzer.

Maar Hugo, die zoo zenuwachtig was geworden. dat hij in het geheel geen blokjes meer zag, gaf geen antwoord.

‘Kom, je weet het wel,’ moedigde mijnheer Vermeer hem aan, ‘neem er eens twee blokjes af.’

Werktuiglijk strekte Hugo de hand naar de blokjes uit, maar schoof er drie weg.

‘Domme jongen, je moet er twee afnemen,’ schreeuwde mijnheer Van Dijl. ‘Ken je dat nog niet eens?’

Bij Hugo was nu de maat overvol. Hij begon te snikken, terwijl groote, zenuwachtige schokken door zijn lichaam voeren. ‘Ik wil niet leeren, ik wil niet,’ riep hij heftig.

Van Dijl begreep nog niets van de nieuwe moreele verwoesting, die hij door zijn bekrompenheid bij zijn zoontje had aangericht. Integendeel, het gesnik van den jongen deed hem zijn toorn lucht geven tegen den onderwijzer. ‘Meneer, heb je dan niet de minste autoriteit over je leerling?’

‘Mijnheer, houd u toch in Gods naam kalm, u weet hoe verderfelijk het op Hugo werkt,’ antwoordde Vermeer in het Fransch, daar de idioot hoe langer hoe luider begon te snikken.

Maar Van Dijl verstond geen rede, te minder nu de onderwijzer zich in het Fransch uitdrukte, in welke taal hij zelf nu juist niet bijster bedreven was. ‘Mijnheer, je zal toch wel niet de pretentie hebben,’ hernam Van Dijl in het Hollandsch, ‘mij hier de wet te komen voorschrijven. En indien Hugo niet tegen een vermaning of berisping kan, ligt het aan uw methode.’

De onderwijzer werd bleek en wilde een scherp antwoord geven, maar een blik op den armen knaap weerhield dat woord op zijn lippen. De jongen kon het toch waarlijk niet helpen, dat zijn vader zoo dom was.

Kon Van Dijl moeilijk tegenspraak velen, nog veel minder, dat men van zijn aanmerkingen geen notitie nam. ‘Ik hoop dus, meneer, dat het voortaan uw eerste zorg zal zijn, die hebbelijkheid bij Hugo tegen te gaan. Te oordeelen naar hetgeen ik zooeven ondervonden heb, schijn je daar tot dusver weinig werk van te hebben gemaakt.’

Dit was voor Vermeer te veel. ‘Maar, meneer, u weet, hoe Hugo’s gestel een buitengewone prikkelbaarheid meebrengt, en daarom dient tegenover hem de meeste omzichtigheid te worden in acht genomen. Het gaat evenwel niet aan, daarvoor mij aansprakelijk te stellen.’

‘Niet?’ vroeg Van Dijl. ‘Het onderwijs kost mij handenvol geld, en dan zou ik niet eens het recht hebben.....’

‘Mijnheer, ik verkies daarover niet met u te twisten,’ antwoordde Vermeer gepiqueerd. ‘Is u met het onderwijs niet tevreden, dan ben ik oogenblikkelijk bereid de lessen te staken, maar ik verlang vrij te blijven in de wijze, hoe ik die wensch in te richten.’

Van Dijl kon zijn ooren niet gelooven. Was dat nu een onderwijzer, een ondergeschikte, die op zulk een toon tegenover hem durfde spreken? ‘In het gevoel van je onmisbaarheid permitteer je je uitdrukkingen, die tegenover een man van mijn jaren, mijn ervaring en mijn stand onbetamelijk zijn. Je zal van mij geen last meer hebben, meneer,’ en met deze woorden verliet Van Dijl in het volle besef van zijn jaren, zijn stand en zijn ervaring de kamer.

De onderwijzer was een oogenblik verbluft. Zulk een ontknooping had hij allerminst verwacht. Hij dacht niet anders of Van Dijl zou hem onmiddellijk hebben opgezegd, en, ware het niet uit deelneming voor den armen jongen, die zich meer en meer aan hem begon te hechten, hij zou zonder gevoel van leedwezen gegaan zijn. Want Vermeer bezat een groote onafhankelijkheid van karakter en een te sterk ontwikkeld gevoel van eigenwaarde, om zich door iemand van het slag van Van Dijl als een schooljongen bij de ooren te laten trekken. Maar al had Van Dijl hem niet opgezegd, na het voorgevallene kon hij toch onmogelijk meer blijven: zijn eergevoel, zijn waardigheid kwam daarentegen in verzet. Hij zou hem dus een briefje schrijven, dan was het in eens uit.

Nu viel het oog van den onderwijzer op Hugo, die hem met doffen, door tranen verduisterden blik zat aan te staren, en zijn medelijden werd door het gezicht van dat hulpbehoevende stumpertje gewekt. Zou deze niet het slachtoffer worden, indien hij aan den eisch van zijn beleedigd eergevoel toegaf? vroeg hij bij zich zelf. Mocht hij den knaap laten boeten voor de domheid van zijn vader? Hij had hier een taak te vervullen, een nobele, zware taak, en ware het nu geen lafheid, zich die van de schouders te schuiven? Zeker, er was een voorwendsel, meer zelfs dan dat, een geldige reden, maar zou het niet edeler zijn, die reden niet te laten gelden, en trots miskenning zijn werk van toewijding voort te zetten?

Hij dacht nu ook aan het meisje, dat met de verhevenste zusterlijke liefde zich aan den armen idioot had gehecht, dat gewis ook vaak miskenning en ondank daarvoor had moeten ondervinden, en toch geen oogenblik in haar opoffering was verflauwd. En wat zij al jaren dag aan dag deed met blijde opgeruimdheid, met innige hartelijkheid, zou hij dat niet enkele uren in de week kunnen volbrengen? Zou hij dat meisje kunnen grieven, haar willen teleurstellen, haar opnieuw alleen den zwaren strijd laten strijden tegen de stompzinnigheid van haar broertje?

Niets vermoedend kwam Johanna tegen het einde der les de kamer binnen, maar één oogslag bewees haar, dat hier iets ongewoons gebeurd was. Hugo liep dadelijk naar haar toe, maar kon het niet verder brengen dan tot eenige onsamenhangende klanken, waarvan Johanna alleen de woorden: papa, boos, opgespeeld, kon opvangen. Vragend keek het jonge meisje den onderwijzer aan. ‘Is papa hier geweest?’

De heer Vermeer deelde haar met enkele woorden de toedracht der zaak mee.

‘U blijft toch komen, meneer?’ vroeg Johanna, met een korten triller van angst in haar stem, terwijl zij een medelijdenden blik op Hugo wierp.

‘Mijn eerste opwelling was, uw papa een briefje te schrijven,’ antwoordde de onderwijzer, ‘maar bij nader inzien begreep ik, dat daaronder alleen Hugo zou lijden, die er toch zeker geen schuld aan heeft, en dacht ik ook, dat het u leed zou doen. Ik blijf dus, natuurlijk tenzij uw papa mocht meenen....’

‘Neen meneer,’ viel Johanna hem haastig in de rede, ‘papa heeft dat zoo niet bedoeld, hij is wat opvliegend en soms een beetje onverstandig. Maar later ziet hij het in en heeft er dan spijt van. Blijf dus, ik zal er u altijd dankbaar voor zijn. Wat zou er van Hugo komen, indien hij uw leiding moest missen, nu hij al zoo goed op weg is? Ik kan u niet vergelden, wat u voor hem doet, maar mijn erkentelijkheid zal altijd levendig blijven.’

Dien avond was er een concert, en nu was afgesproken, dat Willem, die behouden van zijn Noorweegsche reis was teruggekomen, Johanna en Alice zou komen halen, om er naar toe te gaan. Johanna had er spijt van, dat het juist zoo ongelukkig trof, want Hugo was den geheelen middag van streek geweest en wilde er niet van hooren, dat zijn zuster hem verliet.

‘Hoor eens, Hugo, je mag zoo niet dwingen,’ zei Johanna ten laatste, nadat al haar overredingsmiddelen vruchteloos waren gebleven. ‘Ik blijf maar kort weg en Dina zal je wel te bed helpen, en als ik terug ben, kom ik dadelijk naar je kijken.’

Maar Hugo wilde er niet van weten. ‘Niet gaan, Jo, ik ben zoo bang.’

‘Wat, jij bang, en je bent zoo'n groote jongen!’

‘Ik ben toch bang, toe Jo, blijf nu bij me.’

Het hielp niets, of het jonge meisje alles bedacht en beloofde, Hugo was voor geen rede vatbaar. Wat moest zij nu doen? Straks zou Willem haar komen halen, om naar het concert te gaan, waar zij zoo van hield. Had het van haar alleen afgehangen, dan zou ze het genoegen graag hebben opgeofferd ter wille van haar broertje, maar haar verloofde zou ze daardoor uit zijn humeur brengen. En dan was er Alice nog, die weer scènes zou maken, indien ze voor Hugo thuis moest blijven. Het was wel onaangenaam, van de grillen van dat kind af te hangen, maar van den anderen kant was het toch ook hard, den jongen, die zoo weinig aan zijn leven had, te bedroeven. Indien haar vader en Alice maar een beetje toegevender waren, dan zou alles nog wel te plooien zijn, maar door hun norschheid bedierven zij alles en braken in een oogenblik van stugheid en onverstand af wat zij en Vermeer met moeite en overleg in weken hadden opgebouwd.

Hugo scheen de gedachten te raden, die zijn zuster door het hoofd woelden, den tweestrijd, dien ze had te voeren tusschen haar genegenheid voor den idioot, en haar wensch, haar verloofde en haar zuster niet te ontstemmen. Vragend blikte hij haar aan, zonder iets te zeggen, maar een zenuwachtige trilling van zijn lippen bewees, hoe geagiteerd hij inwendig was. Vreemd! het hoofd van dien jongen, schijnbaar zoo leeg en hol, was toch vol raadselen, waarvan zij de oplossing niet kon vinden, die hij zelf niet vermoedde. Al zijn gedachten, al zijn verlangens waren op één punt geconcentreerd: Johanna moest bij hem blijven, bij haar was hij tevreden, gerust, zonder haar was hij ongelukkig.

Opeens kwam Alice met groote luidruchtigheid de kamer binnenstuiven: ‘Zit je hier, ik

[p. 75]

heb je overal gezocht. Heb je je nog niet gekleed? Je weet, dat Willem altijd op het nippertje komt, en het is hoog tijd. Maak nu toch voort, je zal nog zorgen, dat we te laat komen.’

Johanna was opgestaan en ging met haar zuster buiten de kamer.

‘Niet weggaan, Jo,’ riep Hugo, die haar achterna liep.

‘Maar eventjes, ik kom zóó terug,’ antwoordde Johanna, die, wat ze met haar zuster te bespreken had, niet in bijzijn van Hugo wilde zeggen, daar ze vreesde, dat Alice weer zou uitvallen.

‘Het zal het best zijn, dat ik maar niet ga,’ zei ze, ‘want Hugo....’

‘Wat! niet gaan!’ viel Alice haar haastig in de rede, ‘ben je nu stapelgek? 't Is afgesproken, dadelijk komt Willem ons halen; nu, die zal het ook aardig van je vinden! En je houdt zoo van muziek. Waarom wil je nu niet, zeg?’

‘Ik wil heel graag, maar Hugo dreint zoo dat ik niet weet wat ik met hem aan moet vangen. Laat ik hem nu alleen....’

‘Je bent gek met je Hugo. Steek hem voor mijn part in je zak. Maar je bederft hem, je hebt niets over hem te zeggen. Wacht, laat mij maar even bij hem, dan zal ik hem wel eens leeren zoet te zijn.’

Johanna hield haar tegen. ‘Met geweld kan je niets van hem gedaan krijgen, en je kan hem toch geen pak slaag geven, omdat hij wil, dat ik bij hem blijf.’

‘Dat is nu alles goed en wel, maar je kan om Hugo toch niet thuis blijven. Je zou geen voet meer mogen verzetten zonder meneer zijn permissie. Toe, ga je nu gauw aankleeden,’ en het jonge meisje keek ongeduldig op haar horloge.

Hugo deed de deur open. ‘Je moet niet weggaan, Jo, dan gaan wij samen plezierig dammen, en dan mag ik het weer winnen, hé?’

‘Ik kom dadelijk, blijf nu nog even binnen,’ zei het jonge meisje, dat nog maar niet goed kon besluiten.

‘Zijn de dames boven?’ vroeg nu een mannestem onder aan de trap.

‘Willem, ben jij daar?’ riep Alice, haastig naar de trap trippelend. ‘Kom toch eens gauw boven, want ik kan met Jo maar niet klaarkomen. Nu wil ze toch waarachtig thuis blijven, omdat Hugo haar geen permissie wil geven.’

‘Ik ga heel graag, dat weet je wel, Willem,’ kwam Johanna er nu tusschen, ‘ik ben dol op muziek, doch Hugo is zoo van streek door de schuld van pa, en nu wil hij maar met alle geweld, dat ik bij hem blijf.’

‘Kom, praatjes,’ antwoordde Willem, ‘je moet den jongen niet altijd toegeven. Hij zou op het laatst wel van je vragen, dat je voor zijn plezier uit het raam sprong.’

‘Zeg toch, dat Jo zich gaat kleeden, Willem,’ zei Alice hoe langer hoe ongeduldiger. ‘Ik weet zeker, dat we anders te laat komen.’

‘Toe, Jo, wees nu verstandig en haast je wat. Ik heb net iets voor Hugo meegebracht: ik zal het hem geven en hem wel aan de praat houden, middelerwijl kleed je je aan.’

‘Maar dan moet je hier niet meer terugkomen,’ hernam Alice, ‘want anders begint het weer van voren af aan. Als je eenmaal weg ben, zal Hugo zich er wel in schikken. Ik zal tegen Dina zeggen, dat ze met hem komt dammen, daar heeft hij immers zoo'n liefhebberij in.’

‘Hij zal het met Dina toch niet willen doen,’ antwoordde Johanna.

‘Ben je nu nog niet weg, Jo?’ vroeg Willem, die den deurknop al in de hand had. Johanna ging, maar plezier zou ze dien avond toch niet hebben: de gedachte aan Hugo zou haar geen oogenblik verlaten.

Een kwartier later was het drietal op weg naar de concertzaal.

‘Hoe ging het met Hugo, Willem?’ vroeg Johanna, die er al spijt van had, dat ze gegaan was.

‘Best,’ antwoordde Willem. ‘In het eerst spartelde hij wel een beetje tegen, doch toen ik hem zei, dat je gauw terug zou zijn en ik hem nog wat beloofd had, bedaarde hij toch.’

Willem zei dit maar, om Johanna gerust te stellen, want aan Alice had hij al verteld, dat hij er heel wat mee te stellen gehad en nog nooit zoo'n beest van een jongen gezien had. ‘Ik dacht dat hij me wou verscheuren, en mijn zak lekkers smeet hij kwaadaardig in den hoek.’

‘Nu, dat verwondert mij wel,’ gaf Johanna op Willems geruststelling ten antwoord, ‘want als hij zich eenmaal iets in het hoofd heeft gezet, kan je het er hem anders niet licht uitpraten.’

‘Ja, maar dat ligt ook wel een beetje aan je zelf,’ hernam Willem, ‘je hebt er compleet je eigen schaduw van gemaakt. Als ik jou was. zou ik hem anders aanpakken,’

‘Je hebt goed praten, Willem, maar je moet bedenken, dat Hugo niet is als een andere jongen. Was hij dat, o ja, dan was het een ander geval. Maar nu moet hij met de meeste zachtheid worden behandeld, en wie zou hem al niet eens iets willen toegeven?’

‘Iets toegeven? Maar hij zit je op je kop, hij tiranniseert je.’

‘Och, Willem, ik heb het met liefde voor hem over, en er is immers goede kans op herstel. Mijnheer Vermeer meent....’

‘Goede kans op herstel,’ spotte Alice, ‘ja, dat kan je aan hem merken. En die Vermeer komt natuurlijk omdat er voor hem wat te verdienen valt.’

Johanna haalde de schouders op en zweeg. Met haar zuster kon ze daarover toch niet praten, want die zag in alles enkel egoïsme, omdat ze zelf door baatzucht beheerscht werd.

‘Ik wil van dien meneer Vermeer niets zeggen,’ merkte Willem op, ‘want ik ken hem niet, maar van beter worden geloof ik ook niet veel.’

Het was Johanna bij het hooren dezer woorden van haar verloofde, op den koelen toon van een man van zaken uitgesproken, of ze een dolksteek ontving.

‘Ik begrijp eigenlijk niet goed,’ vervolgde hij, denkende aan de moeite, die hij pas met Hugo gehad had, ‘dat je den jongen niet naar een gesticht doet.’

Johanna's arm sidderde zoo hevig in den zijnen, dat hij haar aankeek.

‘Foei, Willem, een gesticht, zoo'n arme jongen, je eigen broer naar een gesticht.’

‘Nu ja,’ vergoelijkte hij, ‘maar 't zou voor zijn bestwil zijn, en je was en passant van een groote zorg af.’

‘Nou, òf we,’ viel Alice snibbig in, ‘je kan je niet voorstellen, Willem, wat een getob het met dien jongen is dag aan dag.’

Johanna antwoordde niet, hoewel het haar zeer gemakkelijk zou gevallen zijn, haar zuster te verwijten, dat zij althans niet veel met Hugo overtobde, want ze keek niet anders naar den jongen om, dan om hem af te snauwen.

Het concert was juist begonnen, toen zij binnenkwamen. Willem en Alice genoten, maar op Johanna maakten de heerlijkste tonen thans niet den minsten indruk, omdat zij niets hoorde dan den wanklank, door Willems woorden in haar hart gewekt. ‘Naar een gesticht’, en ‘dan ben je van een groote zorg af’, - hoe koel, hoe zonder gevoel had hij dat gezegd. Zou dan ook hij zijn als Alice, zonder hart? Maar een volgend oogenblik poogde ze haar verloofde weer vrij te spreken. Hij had het ongetwijfeld zoo niet bedoeld, hij had het maar gedachteloos gezegd; van iemand als Willem, die den geheelen dag in een drukke zaak was, mocht men alle woorden niet op een goudschaaltje wegen. Hij hield van haar, en ter wille van haar zou hij ook wel van Hugo gaan houden.

Zoo dacht en mijmerde ze, terwijl de muziek van piano en viool, het gezang van zangers en zangeressen haar oor trof, zonder dat het weerklank vond in haar hart. Zij zag niets van het bonte gewemel van toiletten in de zaal en van de schittering van het licht. Wat zou Hugo op het oogenblik doen, dacht ze toen weer. Had hij zich inderdaad in haar weggaan geschikt, zooals Willem gezegd had, of had deze dat maar verzonnen, om haar gerust te stellen? Wie weet hoe bedroefd de arme jongen was, en hoe alleen hij zich voelde in zijn eenzaamheid! Het was toch misschien beter geweest, dat zij was thuis gebleven. Dien middag had Hugo zoo geleden door de ruwheid van zijn vader, en dat zij nu juist 's avonds uit moest. Indien ze alleen was, zou ze al lang naar huis zijn gegaan, maar nu met Willem en met Alice.... Ze zouden het kinderachtig van haar vinden en flauw.

‘Wat ben je toch stil, Jo, scheelt er iets aan?’ vroeg Willem, die aan Hugo heel niet meer dacht.

‘Ik heb maar geen rust, Willem, met Hugo.’

‘Met Hugo, kom, zet je dat uit het hoofd. De jongen slaapt immers al. Vind je dan die muziek niet prachtig?’

‘Ze is heel mooi, Willem,’ antwoordde ze om haar verloofde te voldoen, ‘maar ik ben nu niet in een goede stemming om er van te genieten.’

‘Och die Jo met haar stemming,’ merkte Alice op; ‘ik vind het goddelijk mooi. Die Tannhäuser is subliem.’

Daar bleef het voorloopig bij. Willem en Alice luisterden weer toe, terwijl Johanna, hoe ze zich ook geweld aandeed, haar aandacht niet op het concert kon vestigen. Ze dacht aan Hugo en haar verbeelding bracht haar eindelijk de ergste dingen voor den geest. Zelf vond ze het bespottelijk, maar ze kon er niets aan doen. Ze kreeg het ten laatste zoo benauwd, dat ze Willem, die geheel oog en oor was, op den arm tikte.

‘Willem, als je me een plezier wilde doen, laat ons gaan, ik voel me niet erg wel.’

‘Wat! niet wel,’ zei Willem, ‘wat scheelt er aan?’

‘Een beetje benauwd, 't Is hier zoo warm, de buitenlucht zal me goeddoen.’

Willem was al opgestaan. ‘Hoe jammer,’ zei Alice, ‘'t is nu juist zoo'n prachtige passage. Die Jo met haar benauwdheid; 't is niets dan opwinding over dien lieven Hugo.’

Willem haalde de schouders op.

‘'t Gaat al over,’ verklaarde Johanna, toen ze even buiten waren. ‘Hoe jammer, dat ik je genot zoo moest onderbreken.’

‘Daar komen nog wel meer concerten,’ antwoordde Willem, maar Alice mompelde iets van kuren en van idioten.

Aan de huisdeur gekomen, nam Willem afscheid.

‘Ga je niet even mee binnen, Willem?’ vroeg Johanna.

‘Merci, ik kan nu nog een visite maken bij een kennis, 't is nog vroeg.’

‘Merkte je niet, dat Willem verstoord was?’ vroeg Alice, toen hij weg was. ‘Je stelt je ook belachelijk aan, hoor. En moet je nu niet gauw naar je Hugo? Doe hem de complimenten.’

Johanna antwoordde niet op deze spotternij, maar ging de trap op. Hier moest ze zich aan de leuning vasthouden om niet te vallen. Zou Willem inderdaad?.... Maar neen, dat kon niet. Zóó was Willem toch niet.... Een luid gesnik bracht haar tot de werkelijkheid terug. Het was Hugo. In eens schudde zij de loomheid af, die haar had omvangen, en snelde naar boven. Haastig wierp ze de deur open. Daar zag ze haar broertje voor de tafel zitten, met het hoofd in de handen, zenuwachtig snikkende. Dina, de meid, zat bij hem en had blijkbaar alles beproefd om hem tot bedaren te brengen.

‘Och juffrouw,’ ‘zei ze, ik heb den armen jongen maar niet tot bedaren kunnen brengen. Van alles heb ik verzonnen, doch het hielp niets. En meneer is er ook al aan te pas gekomen, maar daar werd het niet beter op....’

Hugo hief het hoofd op en keek zijn zuster met een blik van onuitsprekelijke treurigheid en zwijgend verwijt aan.

‘Hier ben ik weer, Hugo,’ zei ze, zijn hoofd in haar handen nemend, ‘en nu ga ik nooit meer van je weg, nooit meer.’

‘Wat ben je stout geweest, Jo,’ zei de knaap, ‘en Willem ook, en pa ook, en allemaal. Ik hou veel van Dina,’ voegde hij er bij, als om zijn zuster zijn ongenade te laten voelen.

‘Maar van mij toch ook wel een beetje, niet waar Hugo?’ vleide Johanna, ‘ik blijf voortaan altijd bij je.’

Langzamerhand gelukte het haar, den knaap

[p. 76]

tot bedaren te brengen. Als hij zich nu gewillig liet uitkleeden en zoet naar bed ging, zou ze hem een mooi vertelsel vertellen. Dit hielp, en Johanna was nog niet ver met haar vertelsel opgeschoten, of Hugo sliep in, overmand door vermoeienis en afgetobd door zijn weenen. Zacht maakte zij zijn hand uit de hare los, zag nog hoe zijn borst zwoegde van de snikken, en maakte met wijwater een kruisteeken over hem. ‘Hier is mijn plicht,’ fluisterde zij, ‘Willem, maak niet dat ik kiezen moet tusschen hem en u.’

(Wordt vervolgd.)