De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

[p. 25]

[Nummer 4]

Een visitekaartje.
Door Mathilde.
(Vervolg.)

Och, ik zeg maar 't moet liefhebberij blijven,’ antwoordde de moeder met gemaakte bescheidenheid, ‘van jongs af heeft zij zoo'n verbazenden aanleg gehad, maar zij hoeft het gelukkig niet te doen voor het brood en voor plezier doet ze het mooi genoeg. 't Heeft ons toch al een massa geld gekost, drie gulden per les eens in de week.’

na den strijd, naar de schilderij van h.r. reder.

Euphémie beet zich op de lippen van ergernis. ‘Mama,’ zeide zij 's avonds voor het naar bed gaan, ‘u moet u toch afwennen om bij alles wat de menschen prijzen te vertellen hoeveel het gekost heeft. Wat gaat het de lui aan en 't staat zoo echt parvenuachtig.’

Meer plezier deed het haar van haar vader te hooren, dat de notaris hem aan den baron had voorgesteld en deze hem een compliment maakte over het spel van zijn dochter.

‘En wat zeide hij, pa? Weet u dat niet meer?’

‘Wel dat het zoo mooi was. Anders zou hij mij toch ook niet durven zeggen. Ha, ha, ha!’

‘Nu ja, maar in bijzonderheden. Zeide hij niet wat hem zoo meer dan iets anders had getroffen, deze of die passage? Herinnert u zich niet meer?’

‘Neen, dat zei hij niet. Hij zei alleen maar dat....’

‘Nu wat dan?’

‘Ik weet het niet meer; 't was heel mooi en kunstig, dat heb ik er van onthouden, meer niet!’

‘Wat een mooie man is hij toch!’ riep mevrouw bewonderend uit. ‘Ik heb hem nu eens goed kunnen opnemen; hij is wel een hoofd grooter dan de andere heeren.’

Euphémie wenschte haar ouders goeden nacht en ging naar bed, niet ontevreden over haar avond.

‘En hoe hebt ge je geamuseerd?’ vroeg de douairière haar zoon, toen hij des avonds thuis kwam.

Hij lachte.

‘'t Mooiste van alles was de witte japon van de pianiste, mooier dan haar spel, want dat was zoo gemaniereerd, dat je er naar van werd.’

‘Wie was zij?’

‘De dochter van die lui, die in het huis van Turner wonen, een ex-vleeschhouwer of spekslager. De notaris heeft mij aan den ouden heer voorgesteld. 't Kan nooit kwaad, zeide hij. Ik geloof dat hij erg verheerlijkt was met de kennismaking.’

‘Ze moeten veel geld hebben, maar overigens erg parvenuachtig doen; de dames Roodhart hadden, toen zij 't laatst hier waren, er zoo druk over. De vader, zeiden zij, is een goede sukkel, maar de moeder en dochter doen vrij dwaas en bespottelijk ijdel; waarom zou ik kwaad spreken. Dat komt er van als men onder de menschen gaat; men ziet te veel hun zichtbare gebreken en ziet hun misschien zeer talrijke, maar onzichtbare deugden over het hoofd.

[p. 26]

't Is toch heel aardig van het meisje, dat zij zich voor de armen liet hooren en zien.’

‘Ik weet niet wat aardiger is, haar hameren op de piano of de verveling, die ik mij van avond heb opgelegd, om naar dat weldadigheidsconcert te luisteren. Was het nu maar heelemaal voor de armen geweest, dan zou er misschien iets natuurlijks in zijn, nu is het meestal eigenbelang. Ik heb gehoord dat nu eindelijk de oude heer zal bedanken. Dan begint de strijd en is mijn rust gedaan, moederlief!’

‘Geen zegepraal zonder strijd. Wat helpen al je studies, Leo, als je de menschheid er niet van laat profiteeren? Wij hebben tegenwoordig mannen noodig van beginsel en karakter. Wat je tot nu toe hebt doorleefd, is nog maar een voorbereiding geweest; nu begint een nieuw leven voor je, als je met Hélène getrouwd zal zijn en je aan de belangen van je land en je volk wijdt.’

‘Die lieve Hélène, ik zal haar schrijven en meteen een beschrijving geven van mijn avond. Wat een verschil, het eenvoudigste Lied ohne Worte, door haar gespeeld, of dat Allegro con brio, door die juffrouw in het wit afgerammeld.’

‘Maar niet te veel spotten, hoor! Je weet dat Hélène een veel te goed hart heeft om daar plezier in te hebben.’

‘Evenals u! Dat zij op u lijkt maakt haar onder duizend juist zoo lief in mijn oogen.’

Hij kuste zijn moeder goeden nacht en tot laat brandde er nog licht op zijn kamer.

V.

Een paar dagen later waren de dames Mengelaar naar Amsterdam om het een en ander aan de japonnen te laten veranderen. Ook mijnheer was mede gegaan en zij kwamen met den laatsten trein thuis, in bar, stormachtig weer, en niet in het beste humeur.

Allerlei kleinigheden waren haar tegengeloopen, alleen de vader was even opgeruimd en vroolijk als anders. In de huiskamer stond de tafel voor het avondeten gedekt, er lagen brieven en couranten, waarop Euphémie dadelijk nieuwsgierig aanviel.

Zij wilde het niet bekennen, maar zij vond toch wel dat het bezoek van Gijs Blankers nog al lang uitbleef; niet dat zij er naar verlangde, o neen, volstrekt niet, maar zij vond toch dat het niet vleiend voor haar was, dat hij er niet meer haast achter zette.

Met een onverschillig gezicht legde zij de weinig belangrijke post weer neer; van Blankers was er niets bij, brieven van haar halve zusters; een brierkaart van een leverancier, een circulaire, 't was de moeite niet waard, maar daar lag nog iets, een kaartje. Haastig nam zij dit op en haar wangen werden plotseling bijna even rood als die van haar moeder.

‘Moe. - Pa! Kijkt u eens!’ en zij vergat haar aangeleerde langzame, kwijnende maniertjes, ‘wie er geweest is! 't Is toch fataal, juist dat wij niet thuis waren! Dat komt er van; ik wou ook vandaag niet gaan, maar ma had het zich in 't hoofd gezet en nu hebben wij 't mis geloopen zoo'n bezoek.’

‘Maar wie is het dan toch?’

Zij drukte op de schel en antwoordde intusschen gejaagd en zenuwachtig, terwijl zij het kaartje haar vader in de hand duwde.

‘Daar, lees u zelf!’

‘Waar is mijn bril?’ vroeg Mengelaar, in al zijn zakken zoekend, maar zijn vrouw trok hem het kaartje uit de hand en tuurde er ook op, doch haar oogen waren niet veel beter en zij kon het ook niet lezen.

‘Mr. Leonard baron Brenda van Hoogendonck,’ hijgde het meisje, geheel buiten zich zelt van ontroering en schrik.

Juist kwam de meid op het geschel binnen.

‘Sientje, wie is er geweest?’

‘Een heer, juffrouw!’

‘Die dit kaartje heeft afgegeven?’

‘Ja, juffrouw!’

‘Hoe zag die er uit?’

‘Dat weet ik niet, juffrouw.’

‘Dat weet je wel. Lang, blond?’

‘Ik geloof 't wel, juffrouw!’

‘En naar wie vroeg hij?’

‘Naar de familie.’

‘Naar de familie? Weet je dat zeker?’

‘Ja juffrouw? Hij vroeg: Is de familie thuis? en toen ik zei: Neen, die zijn naar Amsterdam, toen zeit-ie; Dat spijt me erg. Wil je de groeten doen aan mijnheer, mevrouw en de juffrouw? Vooral aan de juffrouw?’

Ademloos staarde Euphémie de meid aan. ‘Heeft hij dat gezegd?’

‘Ja, wis en waarachtig! Toen gaf hij dat kaartje en ging toen weer heen.’

‘En vroeg je niet of er iets van mijnheer zijn dienst was?’

‘Ja, maar mijnheer zei: neen niets, hij kwam alleen een visite maken aan de familie.’

‘En zei mijnheer niet of hij terugkwam?’

‘Neen, daar heeft hij niets van gezegd.’

‘'t Is goed, Sientje, je kunt gaan!’

‘Heb je van mijn leven! Heb je van mijn leven!’ herhaalde mevrouw telkens, terwijl haar dochter in stomme bewondering van het kaartje bleef verzonken zitten en er letter voor letter van scheen te spellen.

‘Wat zou dat beteekenen?’ vroeg zij na een poos, ‘wat dunkt u, mama?’

‘Wel, dat is nogal glad, dunkt mij. 't Beteekent dat de baron graag met ons in kennis zou komen, en dat hij naar de dames vraagt is een bewijs, dat hij niet alleen voor zich zelf komt om pa, maar voor de familie, en dat mevrouw zijn mama ook er op gesteld is, ons bij haar te zien.’

‘Dan moet papa er toch weer heen, vindt u niet?

Maar tegelijk bekroop haar een onaangenaam gevoel bij de gedachte, welk een treurig figuur die pa op den Hooogendonck zou maken en hoeveel hij door zijn onhandigheden daar bederven zou.

‘Och kom! Wat doe ik bij die grootheid? Dank je wel!’

‘Hoor eens man, dat is nu gekheid! Beleefd moet men altijd zijn en te meer als een deftige heer als die baron den eersten stap doet bij ons. 't Is stellig een heele eer en het zal die groote hanzen hier modes leeren, die ons met den nek aanzien en het de moeite niet waard achten ons een visite te maken. 't Komt door Fee.... door Euphémie haar spel. Ik heb je altijd gezegd, wat wij daaraan ten koste leggen is niet verloren. Jij pruttelde zoo dikwijls over die hooge rekening van den pianomeester, maar ik zei altijd: Dat, haalt zijn rente wel uit, en nu zie je hoe ik gelijk had.’

‘Maar vrouw, ik zie nog niets.’

‘Wacht maar! Je zult eens kijken. Dit is pas het begin.’

‘Ha, ha, ha!’ en nu klonk zijn lach wat spottend, ‘hoe die vrouwen zich allerlei dingen in het hoofd halen om een kaartje.’

‘Wij halen ons niets in het hoofd,’ zeide Euphémie knorrig, ‘maar de burgerlijke beleefdheid moet men in acht nemen en als die baron zoo aardig is om ons een visite te maken, dan dient u er wel weer terug te komen.’

‘Doe jelui dat maar. Ik dank je. Met groote heeren is het slecht kersen eten. Ik houd daar niet van. Ga jelui maar je gang als je er plezier in hebt. Wablief?’

‘Nu ja, morgen is nog een dag om er over te praten.’

Den geheelen avond hadden zij het over niets anders dan over het merkwaardige bezoek, ten minste moeder en dochter; de vader liet de vrouwen praten en at den eenen boterham na den anderen op.

Mevrouw en Euphémie kwamen tot het vaste besluit, dat de baron eigenlijk ook uit naam van zijn moeder kwam. Deze had zeker gehoord dat Euphémie zooveel op haar overleden dochter geleek en de zoon had dit bevestigd; daarbij was haar spel zeker bijzonder in zijn smaak gevallen en wilde hij niet langer uitstellen, hun een bezoek te brengen.

Nu zou er niets gepaster zijn dan dat alle drie het bezoek terugbrachten; toevallig was het de volgende week de eerste Dinsdag, de ontvangstdag van mevrouw, dan konden zij er juist gevoeglijk naar toe gaan, dat was niet al te gauw en ook niet al te lang; neen, men kon niet anders handelen.

Dien nacht sloot Euphémie geen oog, maar zij treurde er niet om; wakend droomde zij de heerlijkste droomen. Alles was zoo duidelijk als men maar wenschen kon. Moeder en zoon waren hun eenzaam, treurig leven moede, zij verlangden naar wat jeugd en zonneschijn om zich heen. Euphémie in haar leliënschoonheid was den nog altijd om zijn zuster treurenden broeder verschenen als een visioen uit een andere wereld, als het evenbeeld zijner nooit vergeten Laura.

Reeds den volgenden morgen, misschien denzelfden avond had hij zijn moeder verteld, welk een sterken indruk hij van haar verschijning had ontvangen, en de douairière smachtte er dus naar, kennis met haar te maken, met eigen oogen te oordeelen over deze gelijkenis; bovendien had zij met vreugde gehoord van Euphémies buitengewoon muzikaal talent en dit deed haar nog meer verlangen naar haar gezelschap. Wie weet welke illusies zij zich niet maakte van een teruggevonden dochter, een lieve, hartelijke vrouw voor haar zoon, een meisje dat door lieftalligheid vergoedde wat haar aan geboorte ontbrak. Zij had haar zoon innig lief en zocht het eerst van alles zijn geluk; wanneer hij meende dat alleen te kunnen vinden naast het meisje van zijn keuze, dan zou zij over alles heenstappen en zelf de eerste stappen doen om haar hand voor hem te winnen.

En zij zond hem naar haar toe, nu zij zich niet bewegen kon; wat was dus billijker dan dat zij die achtenswaardige oude dame te gemoet kwam en haar de bewijzen gaf, dat zij met haar fijne kieschheid en teer vrouwelijk gevoel haar moederlijke bedoelingen had begrepen en zich gaarne er mede vereenigde?

Maar zij mocht niet alleen handelen; dat haar ouders natuurlijk er in gekend moesten worden, betreurde zij zeer. Haar moeder, dat was minder, die zou zij wel op de hoogte der omstandigheden weten te brengen, maar haar vader, die zou met zijn onverbeterlijk burgerlijke manieren alles in de war brengen.

Konden zij maar samen gaan! In haar groote ijdelheid was zij er zeker van, de oude vrouw onmiddellijk voor zich te winnen en een onuitwischbaren indruk op haar te maken. En dan wat een triomf!

Wat een dag vol genot als zij de verlovingsbrieven rond kon zenden, waarop men duidelijk lezen kon zijn prachtigen naam en daaronder ‘Euphémie Carolina Mengelaar’.

Het klonk toch nogal goed, niet al te plat na Leonard Brenda van Hoogendonck, maar later zou het nog mooier zijn: barones Euphémie Brenda van Hoogendonck. Zij herhaalde het drie, vier malen, neen, Mengelaar zou zij dan voorgoed laten rusten. Natuurlijk zou zij haar familie niet verloochenen, maar toch, toch moesten zij uit hun eigen begrijpen, dat zij als mevrouw Van Hoogendonck niet meer met hen op denzelfden voet kon omgaan dan als zij eens getrouwd was met Gijs Blankers.

Een medelijdend glimlachje gleed over haar lippen.

‘Gijs Blankers?’ Hoe had zij daar een oogenblik van te voren nog aan kunnen denken; nu voelde zij zich meters hoog verheven boven hem en zijn kruidenierswinkeltje.

Wat zouden zij toch zeggen hier in Leverdonck en ginds in Utrecht? Hoe heel anders werd zij gewaardeerd dan door hen! Wat zou men haar benijden! Ja zeker, uitlachen ook, maar wat kon haar dat schelen; het kwam toch maar voort uit slecht verborgen afgunst. De stad zou leegloopen als zij trouwde; haar bruidsjapon bestelde zij bij Hirsch of bij Stuttmann, maar zij zou haar aanstaande moeder uit de staaltjes laten kiezen. O, zij was van plan zulk een gedweeë, bescheiden model-schoondochter te worden; in alles zou zij den raad der oude dame opvolgen. Zij moest haar raden behoorlijk en volgens haar stand op te treden, maar waar dacht zij ook aan? O ja! haar bruiloft! Neen, haar halve broers en zusters, die slagers-, bakkers- en gruttersvrouwen inviteerde zij niet. Vader en moeder, dat was meer dan voldoende.

[p. 27]

't Zou een dejeuner dinatorie wezen, meer niet, en dan gingen zij hun huwelijksreis maken.

Natuurlijk naar Parijs! Verrukkelijk, de Bon Marché en Louvre magazijnen zien, wat een pret, en dan misschien naar Italië, Algiers, dat hoorde er zoo bij en 't zou heerlijk zijn ook, vooral om er van te vertellen bij haar thuiskomst.

Het dwaze kind was geheel in het tooverland verdwaald geraakt; eindelijk tegen den morgen viel zij in een onrustigen slaap, waarin zij allerlei onmogelijke dingen droomde: o.a. de slagerij van haar vader, waarin de baron rondliep in een fluweelen pak met een bebloeden voorschoot om en een groot hakmes in de hand, maar wat hij wilde gaan hakken, dat was geen vleesch, maar niets dan een hoop visitekaartjes.

VI.

Zoodra zij het den volgenden morgen gevoeglijk doen kon, stapte Euphémie naar de meisjes Van Oord. Het kostbare kaartje had zij bij zich en haar eerste woord was:

‘Raad eens, wie ons gisteren een visite maakte.’

De meisjes putten zich vergeefs uit en triomfantelijk legde zij haar het kaartje voor. Als het kon waren Sophie en Mimi nog meer uil het veld geslagen dan zij den vorigen avond.

‘Maar dat is toch niet waar!’ riepen zij uit.

‘Wel zeker! Hij heeft het ons zelf gebracht.’

‘Je houdt ons voor den gek! De baron komt nergens.’

Euphémies oogen straalden van trots.

‘Nu, je ziet dat hij bij ons wèl komt.’

‘Dan moest hij zeker je pa spreken.’

‘Neen, hij kwam de familie een visite brengen, dat heeft hij Sientje uitdrukkelijk gezegd.’

‘Dan doet hij 't zeker ook met bedoelingen.’

‘Wees nu zoo dwaas niet!’ zei Euphémie op gemaakt onverschilligen toon, ‘wie denkt nu dadelijk aan bedoelingen als een jongmensch je een bezoek brengt? Ik ben een wonderlijk mensch, maar ik denk nu nooit aan zoo iets.’

‘Och kom!’

De meisjes keken haar ongeloovig glimlachend aan.

‘Ik zou er ook niet den minsten ophef van maken,’ ging zij voort, ‘als wij niet in onzekerheid waren hoe nu te handelen. Ik vind dat wij moeten wachten totdat de baron zijn bezoek herhaalt. Misschien ben ik in dit opzicht wat al te teruggetrokken, maar ik heb tot principe, mij altijd te laten zoeken.’

En trotsch wierp zij haar hoofd achterover en trok een zeer fier, verachtelijk mondje.

‘Ja, dat vind ik ook,’ meende Sophie.

‘Neen,’ verklaarde Mimi, ‘ik denk dat de eer, die de baron jelui doet, zoo iets à part is, zoo iets, iets - ik zou haast zeggen ongehoords - dat jelui van je kant ook wel iets mogen doen om hem tegemoet te komen.’

‘Ja, dat zegt mama ook! Zij beweert dat de baron alleen gekomen is op verzoek van de douairière.’

‘Alleen - alleen - dat is wat sterk gezegd.’

‘Nu ja, met weten van zijn moeder en dat in zijn opzettelijk vragen naar de familie opgesloten ligt, dat niet alleen hij, maar ook zij de kennismaking wenscht, en dat zij zeker mee was gekomen als zij uitging.’

‘Dat kan wel wezen, als je het nu maar zeker weet.’

‘In elk geval vind ik dat je pa terug moet gaan.’

‘Zoo, dunkt je dat?’

‘Wel zeker, dat spreekt, dat vereischen de eerste regels der beleefdheid.’

‘Dus wij niet, dat vind je toch ook?’

‘Ik weet het niet, ik zou denken dat het voldoende was als je pa er heenging; als dan werkelijk de douairière gesteld is, met je ma en jou kennis te maken, dan zal zij het wel zeggen. Dat bedoelde je toch ook?’

‘Ja zeker!’

Maar Euphémie was niet tevreden; zij wilde niets liever dan dat de vriendinnen haar ongelijk en mama gelijk zouden geven. Misschien merkte Mimi het wel, ten minste zij begon weer:

‘Ik weet het toch niet, of het wel voldoende zou zijn; de baron is meer dan de helft jelui te gemoet gekomen, zacht dat je dan ook een paar stappen doet om het hem te vergemakkelijken. Misschien zal het je later spijten als je te stijf bent geweest.’

‘Beter te stijf dan te indringend.’

‘Maar dit is niet indringend. Wanneer is het ook de receptiedag van de oude mevrouw? De hoeveelste is het vandaag?’

‘De 28e.’

‘Nu dan is het Dinsdag juist. Wat is er nu tegen, dat je met je ma er Dinsdag naar toe gaat? De familie van Zus, die niet eens een bezoek kreeg van mijnheer, is er ook op een receptiedag heen geweest en nu komen zij er nog gedurig. Niemand kan verwachten van zoo'n ziekelijke oude dame, dat zij 't eerst bezoeken gaat brengen aan vreemde menschen.’

‘Maar dat was wat anders, dat waren oude lui, die hadden geen dochter.’

Toch liet Euphémie zich overhalen tot hetgeen zij zelf zoo vurig wenschte. Mimi en Sophie en later haar beider moeder wisten haar te overtuigen, dat het haar plicht was, den volgenden Dinsdag haar ouders te vergezellen op een bezoek naar den Hoogendonck, en dus kon Euphémie thuis gekomen met een gerust geweten aan haar moeder zeggen:

‘Mevrouw Van Oord en de meisjes vonden ook dat wij niets anders konden doen dan de douairière een visite te maken.’

‘Dat heb ik altijd gezegd,’ verzekerde mevrouw, wij kunnen niet anders, maar dan moeten wij er heen rijden en ook er netjes uitzien.’

Daar had Euphémie niets tegen en de eerstvolgende dagen gingen voorbij in voorbereidingen tot het gewichtige bezoek. Het meisje bedacht een nieuw kapsel, deed een nieuwe garneering om haar wintermantel, versierde haar mofje met viooltjes en studeerde zelfs een nieuw stukje, dat op veel effect berekend was, in op de piano; men kon nooit weten of mevrouw niet gesteld was op een proef van haar talent. Den heelen dag werd over niets anders gepraat dan over die gewichtige gebeurtenis; de meisjes Van Oord waren bij de Mengelaars dezer dagen of zij kwamen er.

Nu was Euphémie werkelijk bij haar in de schatting gerezen; tot nu toe hadden zij altijd min of meer het idee gehad dat zij de slagersdochter een eer bewezen door met haar om te willen gaan; nu echter begonnen zij tegen haar op te zien. In haar leege, met allerlei ijdele dingen vervulde hersentjes kon het niet anders, of zij gaven aan het door een visitekaartje vertolkte bezoek van den baron slechts één enkele uitlegging.

Hij had het oog op Euphémie laten vallen; haar uiterlijk en haar geest moesten op hem indruk gemaakt hebben, en als hij dat vond, dan waren zij zeker ook wel de aandacht waard, en voor 't eerst zagen zij met meer dan uiterlijke waardeering haar zoogenaamde vriendin aan.

‘Men moet erkennen dat zij er wel gedistingeerd uitziet,’ zeiden zij tot elkander. ‘Zij lijkt niets op haar ouders.’

‘Op haar vader, neen! maar haar moeder heeft een heel goed gezicht, al is zij door het goede leven wat te dik geworden; maar zij heeft kleine handen en voeten en mooie oogen.’

‘O ja, als zij zich maar wat stemmiger kleedde. Op het concert en op een afstand zag Euphémie er bepaald goed uit, juist omdat zij zoo in-eenvoudig was.’

‘En zij speelde ook met veel gevoel en zekerheid.’

‘Maar zou je denken, .... alsdat de baron idée op haar zou gekregen hebben, als zij even arm was geweest als....’

‘Wij bijvoorbeeld. Ze zeggen dat de Brenda's fameuze slagen hebben gehad in den laatsten tijd.’

‘En de Mengelaars zitten er dik in en aan het geld ruikt men niets van vet en reuzel.’

‘'t Was toch een verschrikkelijke mésalliance voor baron Leonard met een vleeschhouwersdochter. In wat voor familie kwam hij dan verbeeld je.’

‘Ja, maar als hij van haar houdt. Zij is toch een fatsoenlijk meisje, daar niets op te zeggen valt en zeer rijk op den koop toe.’

‘Voor mijn part trouwde hij maar met haar. Ik zou 't zoo onaardig niet vinden, als wij weer in en uit het kasteel mochten gaan en 's zomers met haar rijden of 's winters arren.’

‘Maak je maar geen illusiën; zij zijn nog niet getrouwd, en is zij eenmaal barones, dan trekt zij haar neus voor ons op en zoekt deftiger kennissen.’

‘Zou de oude mevrouw het goedkeuren? Verbeeld je, dat zij er niets van afwist en niet begreep waaraan zij dat bezoek te danken had!’

‘Nu ja, kwaad kan het nooit, en 't spijt me niet Euphémie dat aangeraden te hebben. 't Zal hem leeren recht door zee te gaan, als hij werkelijk ernstige plannen heeft.’

De meisjes Van Oord en haar moeder hadden besloten, niets van wat haar ziel zoo in beroering bracht ter kennis te brengen van haar man en vader; zij wisten dat hij de bijna uitsluitend aan vrouwen toegeschreven eigenschap bezat van niets voor zich te houden; altijd was de ex-majoor op jacht naar nieuwtjes. Kwam hij in de sociëteit, dan was het zijn eerste werk, alles, wat hij van vrouw en dochters gehoord had, dadelijk aan de vrienden te vertellen, die op echt mannelijke wijze dit weer in hun eigen huishouden overbrachten en dus oorzaak waren dat het nieuwtje in minder dan geen tijd links en rechts verspreid raakte.

Waarom zij het eigenlijk liever niet ruchtbaar hadden, dat de Mengelaars zulk een beleefdheid mochten ondervinden van den baron, wisten zij zelf misschien niet eens te zeggen; wellicht gunden zij de beste vrienden niet heelemaal zulk een overgroote eer, misschien ook vreesden zij dat het uit kon komen wie 't praatje verspreidde, en daarvoor waren zij te veel gesteld op de goede stemming van den baron en zijn moeder te hunnen opzichte.

Hoe 't ook zij, niemand in de stad kreeg iets van het opzienbarend feit te hooren in de dagen, verloopende tusschen het afgeven van het visitekaartje en het terugbrengen van het bezoek door de familie Mengelaar.

‘Gelukkig dat wij maar niets van het stille engagement van den baron aan Euphémie verteld hebben,’ zeiden de meisjes.

‘Er schijnt niets van aan geweest te zijn.’

‘Of 't is af en krijgt onze Feem niets dan een gebroken hart, waarvoor haar gouden tientjes het beste plakmiddel zijn.’

‘Daarom zal mama het ook wel goed vinden.’

‘Of er in berusten.’

Zoo kwam er dus geen einde aan de onderstellingen en beschouwingen over die belangrijke wereldgebeurtenis, het vinden van een kaartje door een thuis komende familie. De Van Oords waren er misschien even vol van als de belanghebbenden zelf.

Euphémie sliep bijna niet en at nog minder, alleen in afwachting van den grooten dag, dat zij haar vurigste verlangen zou vervuld zien om Hoogendonck te betreden. Eén ding alleen maakte haar ongerust, hoe haar vader zich zou houden; zij kon kippenvel krijgen bij de gedachte hoe hij in tegenwoordigheid der douairière zijn uitbundig ‘Ha ha ha!’ of zijn vervelend stopwoordje ‘Wablief? zou laten hooren.

Het toeval was haar echter gunstig; daags vóór den gewichtigen dag werd de oude heer Mengelaar zwaar verkouden en met een hartelijkheid, waaraan zijn dochter hem anders niet verwend had, dwong zij hem dien dag en den volgenden in bed te blijven, kamillenthee te drinken en het hoofd niet buiten de dekens te steken.

Toen het Dinsdagmorgen was, kon er geen sprake van zijn, dat pa meeging, maar men kon het bezoek toch niet uitstellen; het rijtuig werd dus besteld en reeds onmiddellijk na de koffie begonnen de dames met haar toilet.

(Wordt vervolgd.)

[p. 28]

bijenwolven en krekelsprinkhanen, naar de teekening van f. specht.